Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Artura Choroszewskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12.10, 02.11, 07.11, 12.12 i 28.12.2017 roku, 31.01, 01.03 i 06.03.2018 roku sprawy:

1.  K. S. , syna K. i B. zd. G., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017 roku na ul. (...) w miejscowości P., woj. (...), na terenie OW K., działając wspólnie i w porozumieniu z T. W., B. S., A. S. wdarli się do domku wypoczynkowego oznaczonego numerem (...) i wbrew żądaniu osób uprawnionych do dysponowania nim, nie opuścili go, a następnie dokonał zniszczenia mienia w postaci wyposażenia przedmiotowego domku w ten sposób, że wyrwali skrzydła okien, wybili szyby w oknach i drzwiach, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamo. Powyrywał z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując starty w wysokości 6256,20 zł na szkodę (...) S.A.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  T. W. , syna R. i M. zd. Ł., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017 roku na ul. (...) w miejscowości P., woj. (...), na terenie OW K., działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., B. S., A. S. wdarli się do domku wypoczynkowego oznaczonego numerem (...) i wbrew żądaniu osób uprawnionych do dysponowania nim, nie opuścili go, a następnie dokonał zniszczenia mienia w postaci wyposażenia przedmiotowego domku w ten sposób, że wyrwali skrzydła okien, wybili szyby w oknach i drzwiach, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamo. Powyrywał z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując starty w wysokości 6256,20 zł na szkodę (...) S.A.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.  B. S., syna J. i M. zd. T., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017 roku na ul. (...) w miejscowości P., woj. (...), na terenie OW K., działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., T. W., A. S. wdarli się do domku wypoczynkowego oznaczonego numerem (...) i wbrew żądaniu osób uprawnionych do dysponowania nim, nie opuścili go, a następnie dokonał zniszczenia mienia w postaci wyposażenia przedmiotowego domku w ten sposób, że wyrwali skrzydła okien, wybili szyby w oknach i drzwiach, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamo. Powyrywał z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując starty w wysokości 6256,20 zł na szkodę (...) S.A.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

4.  A. S. , syna K. i J. zd. S., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2017 roku na ul. (...) w miejscowości P., woj. (...), na terenie OW K., działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., T. W., A. S. wdarli się do domku wypoczynkowego oznaczonego numerem (...) i wbrew żądaniu osób uprawnionych do dysponowania nim, nie opuścili go, a następnie dokonał zniszczenia mienia w postaci wyposażenia przedmiotowego domku w ten sposób, że wyrwali skrzydła okien, wybili szyby w oknach i drzwiach, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamo. Powyrywał z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując starty w wysokości 6256,20 zł na szkodę (...) S.A.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I. oskarżonego K. S. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa z art. 288 §1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazuje go, zaś przy zastosowaniu art. 11 §3 k.k. na podstawie art. 288 §1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonych T. W., B. S. i A. S. uznaje za winnych zarzucanych im czynów, tj. przestępstw z art. 288 §1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazuje ich, zaś przy zastosowaniu art. 11 §3 k.k. na podstawie art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1, §2 k.k. i art. 35 §1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza im na kary po 1 (jednym) roku ograniczenia wolności, zobowiązując każdego z oskarżonych do wykonywania w tym okresie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 32 (trzydziestu dwóch) godzin w stosunku miesięcznym;

III. na podstawie art. 46 §1 k.k. orzeka wobec wszystkich oskarżonych obowiązek solidarnego naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 6.256,20 (sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt sześć 20/100) złotych;

IV. na podstawie art. 34 §3 k.k. i art. 72 §1 pkt 7 k.k. zobowiązuje oskarżonych T. W., B. S. i A. S. do powstrzymywania się od przebywania w środowiskach pseudokibicowskich;

V. na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zasądza od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych i na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w ¼ ich wysokości, zaś na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zasądza od oskarżonych T. W., B. S. i A. S. na rzecz Skarbu Państwa opłaty w wysokości po 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, zaś na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi w ¼ ich wysokości.

UZASADNIENIE

Sąd uznał następujące fakty za udowodnione :

W noc sylwestrową z 31 grudnia 2016 r. na 1 stycznia 2017 r. grupa znajomych B. R. (1), R. C., M. S. (1), K. M., P. F., D. R. (1), A. F., P. L., T. K., P. G. (1), S. S. (2), A. O., D. R. (2) i A. D. bawiła się w wynajętych dwóch domkach letniskowych w Ośrodku (...) w P. o nr (...) i (...).

Tej samej nocy w położonym obok domku o nr (...)bawili się mieszkający w O. oskarżeni K. S., A. S., T. W. i B. S. oraz ich koleżanki M. J. i P. P., natomiast w domku nr (...) bawili się znajomi oskarżonych także pochodzący z O..

Około godziny 1:00 oskarżeni weszli do domku nr (...), gdzie przebywali P. F., B. R. (1) i M. S. (1). Wymienieni zaatakowali tam B. R. (1), z którym się szarpali, K. S. usiłował zadawać mu ciosy pięściami. Zaalarmowani przez P. F. o powyższym S. S. (2), D. R. (2), P. L. i R. C., którzy bawili się w domku (...), przybiegli na miejsce i w wyniku ich interwencji udało się załagodzić zaistniałą sytuację. Osoby biorące w niej udział rozeszły się, oskarżeni oddalili się z miejsca, natomiast B. R. (1), M. S. (1) oraz ich znajomi udali się do domku (...).

Po upływie kilkunastu minut do domku nr (...) przybiegła grupa kilkunastu mężczyzn, wśród których byli K. S. i pozostali oskarżeni. Wymienieni wykrzykując „ (...)” zaczęli demolować balustradę domku, a następnie deskami z balustrady powybijali szyby w drzwiach i oknach, wyrywali skrzydła okien, po czym wdarli się do jego środka, gdzie mimo postawy bawiących się w nim osób, sprzeciwiających się ich obecności tam, nie opuścili go, lecz zaatakowali wymienionych. Osoby te w obawie o własne zdrowie uciekły na górę domku, gdzie zabarykadowały się przed napastnikami. Oskarżeni w tym czasie wraz z pozostałymi dalej demolowali wnętrze domku, wywrócili krzesła i ławy rozrzucając jedzenie po całym domku, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamp, powyrywali z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując tym starty w wysokości 6.256,20 zł na szkodę (...) S.A. Napastnicy słysząc, że zaatakowani telefonują na Policję uciekli z miejsca. K. S. i pozostali oskarżeni wrócili do domku nr(...).

dowody : zeznania świadków : M. S. (2) k.351-351v,5v-6, B. R. (1) k.338-338v,26v-27,174v,243v, R. C. k.30v-31, M. S. (1) k.338v,34v-35,171,240v, K. M. k.339,95v-96,180v, P. F. k.337v-338,107v-108,222, A. F. k.338,18v,174v, P. L. k.351v,101v-102, T. K., P. G. (1) k.346v,119v,186v, S. S. (2) k.340v,123v-124,164v, A. O. k.341,158v-159, D. R. (2) k.341-341v,161v-162,281v, P. S. (1) k.346v; dokumenty : notatka urzędowa k.1, karty meldunkowe k.8-10, protokół oględzin z płytą CD k.11-13,87, protokół użycia alkotestu k.14-16, tablice poglądowe k.22-24,235-237, protokoły zatrzymania osób k.62-69, dokumentacja fotograficzna k. 70-79, wycena szkód k.216, płyta CD z nagraniem z rejestratora rozmów z protokołem jej oględzin k.247,248-249.

Oskarżony K. S. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień, wskazując że nie ma nic do powiedzenia (wyjaśnienia k.333)

Sąd zważył, co następuje :

W sprawie bezsporne było to, że po północy 1 stycznia 2017 roku grupa co najmniej kilkunastu mężczyzn, wykrzykując hasła „ (...)” wdarła się do domku nr (...). Bezsporne było, że wbrew żądaniu osób, które domek ten wynajęły nie opuściła go oraz że dokonała zniszczenia jego wyposażenia, tłukąc szyby, kopiąc i wyrywając elementy wyposażenia. Bezsporne było także to, że na skutek działania tych osób w domku tym powstały zniszczenia opisane powyżej na łączną sumę strat 6.256,20 zł. Wynika to bowiem wprost z zeznań świadków M. S. (2), B. R. (1), R. C., M. S. (1), K. M., P. F., A. F., P. L., T. K., P. G. (1), S. S. (2), A. O., D. R. (2), którzy wynajęli ten domek i bawili się w nim feralnej nocy sylwestrowej, z dokumentów w postaci protokołu oględzin miejsca zdarzenia z płytą CD, dokumentacji fotograficznej, notatki urzędowej, a także fakty te nie były kwestionowane przez samych oskarżonych, w tym przede wszystkim przez K. S.. Ustalenia wymagało to, czy wśród osób, które wdarły się i zdemolowały domek nr (...) był oskarżony K. S..

W ocenie Sądu obecność oskarżonego wśród tych osób i jego udział w dewastacji został jednoznacznie wykazany przeprowadzonymi w toku procesu dowodami.

Przede wszystkim oskarżony rozpoznany został przez świadków R. C. , B. R. (1) , M. S. (1) , D. R. (2), P. F. , K. M. , A. O.. Osoby te stanowczo i bez żadnych wątpliwości rozpoznały oskarżonego na okazanych im tablicach poglądowych w toku dochodzenia jako uczestnika zniszczenia wyposażenia domku. B. R., M. S. (1) i P. F. jeszcze przed dokonaniem napaści na domek nr (...), miały okazję bezpośrednio zetknąć się z nim w czasie wcześniejszego zdarzenia w domku (...), zaś A. O. (k.341) i D. R. (2) (k.341v) na rozprawie wskazali wprost na oskarżonego jako sprawcę dewastacji mając z nim bezpośredni kontakt przed Sądem. Z zeznań tych osób wynika, że sprawcy napaści opisani zostali na gorąco przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji oraz że po udaniu się z policjantami do domku nr (...) wśród przebywających tam osób wskazali sprawców, pomiędzy którymi był K. S., który wraz z innymi mężczyznami został przez funkcjonariuszy zatrzymany.

Potwierdzają to zeznania P. S. (1) (k.346v), przybyłego na interwencje funkcjonariusza Policji. Świadek z uwagi na upływ czasu nie pamiętał już szczegółów interwencji, jednakże w swych zeznaniach podał, że wzywający interwencję wskazali na domki, w którym przebywać mieli sprawcy zniszczenia. Świadek ten na rozprawie także wskazał na K. S. i pozostałych oskarżonych podając, że kojarzył ich z przedmiotowym zdarzeniem. Co istotne wymieniony jednoznacznie potwierdził zapisy okazanej mu na rozprawie notatki urzędowej z przebiegu interwencji sporządzonej po zdarzeniu (k.1-2), z której wynika, że R. C., D. R. (1), A. F. i P. L. wśród osób przebywających w domku nr (...) rozpoznali K. S. jako osobę agresywną, która była wśród osób które wszczęły awanturę. Z dokumentu tego wynika, że miał on rozdartą koszulę, posiadał zaczerwienienia pod okiem i na nosie.

Z zeznań M. S. (2), kierowniczki ośrodka (...), wynika, że o zniszczeniu domku(...)dowiedziała się 1 stycznia 2017 roku w godzinach rannych od ochroniarza ośrodka, który poinformował ją, że zniszczeń dokonała m.in. grupa osób przebywająca w domku nr (...).

Wprawdzie wyżej wskazani świadkowie, którzy zostali zaatakowani w domku nr (...), nie potrafili dokładnie opisać co konkretnie robił oskarżony w trakcie gdy napastnicy demolowali wynajęty przez nich domek, to powyższe nie wyklucza przypisania K. S. odpowiedzialności za zarzucone mu przestępstwo. Z art. 18 §1 k.k. wynika, że odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. Z przepisu tego wynika zatem, że współsprawstwo zachodzi wtedy, gdy co najmniej dwie osoby działając wspólnie i w porozumieniu dokonują czynu zabronionego, a warunkiem sine qua non współsprawstwa jest istnienie wyraźnego bądź milczącego porozumienia, które zostało zawarte przed popełnieniem przestępstwa lub w jego trakcie. Istotne jest także to, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość przestępstwa, czyli również za to, co uczynili pozostali, chyba że zachowanie tych osób wykroczyło poza ramy zakreślonego między nimi porozumienia (zob. postanowienie SN z dnia 1 marca 2005 r. III KK 249/04, OSNKW 2005, nr 7-8, poz. 63, wyrok. SA (...) z dnia 28 stycznia 1998 r. II AKa 254/97, KZS 1998, z.3, poz. 40.

Jak wynika z dowodów wskazanych powyżej oskarżony był w grupie osób, która wspólnie wdarła się do domku i w sposób wyjątkowo agresywny i brutalny wspólnie zaatakowała przebywające tam osoby oraz zdewastowała jego wyposażenie. Wskazani powyżej świadkowie nie mogli dokładnie zaobserwować zachowania oskarżonego, gdyż zmuszeni byli pod naporem napastników uciec na piętro domku, gdzie skryli się przez agresorami, jednakże zanim tam dotarli widzieli, że cała grupa działała razem i w tym samym czasie, co zdaniem Sądu świadczy co najmniej o istniejącym między napastnikami milczącym porozumieniu.

Z dowodów tych wynika także, że napastnicy, w tym oskarżony, musieli zdawać sobie sprawę, że ich obecność w domku nr 54 spotkała się ze stanowczym sprzeciwem bawiących się tam osób, z których mężczyźni próbowali dać odpór ich atakowi, że w ten sposób żąda się od nich opuszczenia domku. W nauce prawa karnego wskazuje się, że nieopuszczenie przestrzeni chronionej wbrew żądaniu uprawnionego oznacza z jednej strony nieposłuszeństwo woli gospodarza domu, a z drugiej zakłócenie w ten sposób należnej mu spokojności w miejscu jego życia. Nieuwzględnienie żądania osoby uprawnionej stanowi, tak jak wdarcie się, zmianę w świecie zewnętrznym w sensie socjologicznym. Zmiana ta polega na zakłóceniu stanu spokojności osobistej jednostki. Następuje zmiana sytuacji, stan spokojności domu jednostki zostaje zastąpiony stanem zakłócenia tej spokojności. (zob. np.: Tadeusz Bojarski w: Komentarz do art.193 Kodeksu karnego, LEX). Osoby bawiące się w domku nr 54 (podejmując początkowo próbę przeciwstawienia się napastnikom i potem ostatecznie ucieczką przed nimi na górę domku) w sposób jasny i zrozumiały dla napastników sprzeciwili się ich obecności tam. Agresorzy uciekli z miejsca dopiero kiedy usłyszeli, że zaatakowani powiadamiają telefonicznie Policję o napaści.

Jako wiarygodne Sąd uznał również dokumenty w postaci : notatki urzędowej (k.1), kart meldunkowych (k.8-10), protokołach użycia alkotestu (k.14-16), tablic poglądowych (k.22-24,235-237), protokołach zatrzymania osób (k.62-69), płyty CD z nagraniem z rejestratora rozmów z protokołem jej oględzin (k.247,248-249), albowiem nie były one kwestionowane przez strony.

Wsparciem wyjaśnień K. S. miały być wyjaśnienia współoskarżonych B. S. (k.333v,56,276v) i A. S. (k.334,59v-60), bawiących się z nim w domku nr 56, z których wynika, że nie byli w żadnym innym domku, cały czas bawili się razem, swój domek opuścili o północy tylko żeby zobaczyć fajerwerki po czym wszyscy wrócili razem z powrotem. Nikogo nie pobili, nic nie zdemolowali. Wręcz przeciwnie to A. S. został przez kogoś pobity kiedy po północy wyszedł przed domek zadzwonić. Sąd odmówił wiary tym wyjaśnieniom, oceniając je jako kłamliwe i wykrętne, stanowiące jedynie przejaw ich nieudolnej linii obrony. Podobnie wynika z zeznań bawiących się z oskarżonymi świadków M. J. (k.342-342v,134v-135) i P. P. (k.342v,192v-193), które podały, że nigdzie z domku przed północą nie wychodzili, o północy wyszli na zewnątrz tylko żeby puścić fajerwerki i złożyć sobie życzenia, po chwili wrócili do domku, gdzie bawili się dalej i aż do przyjazdu policji nikt z nich nie opuszczał domku. Sąd uznał zeznania tych świadków za niewiarygodne. Są one dobrymi znajomymi oskarżonych i składając takie zeznania wspierały ich w uniknięciu odpowiedzialności za popełnione przestępstwo. Jednoznacznie przeczą im zeznania wskazanych powyżej osób, którym Sąd dał wiarę. Przeczą im także, co wskazano powyżej, zapisy notatki policyjnej z interwencji, którą potwierdził biorący w niej udział świadek P. S., a z której wynika, że K. S., który rzekomo spokojnie się bawił i nie opuszczał domku, miał rozdartą koszulę oraz posiadał zaczerwienienia pod okiem i na nosie. Z notatki tej wynika także, że B. S. i T. W. mieli buty ubrudzone zaschłym jedzeniem, a jak wynika z relacji osób bawiących się w zdemolowanym domku, sprawcy m.in. wywrócili stół z jedzeniem, rozrzucając je po podłodze.

W konsekwencji Sąd uznał K. S. za winnego tego, że w dniu 1 stycznia 2017 roku na ul. (...) w miejscowości P., na terenie OW K., działając wspólnie i w porozumieniu z B. S., T. W. i A. S. wdarli się do domku wypoczynkowego oznaczonego numerem (...) i wbrew żądaniu osób uprawnionych do dysponowania nim nie opuścili go, a następnie dokonali zniszczenia mienia w postaci wyposażenia przedmiotowego domku w ten sposób, że wyrwali skrzydła okien, wybili szyby w oknach i drzwiach, zniszczyli czujniki dymu, klosze lamo, powyrywali z mebli szuflady i drzwi z zawiasami, podarli zasłony powodując starty w wysokości 6.256,20 zł na szkodę (...) S.A.

Czyn oskarżonego Sąd zakwalifikował jako występek z art. 288 §1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Za powyższe przestępstwo Sąd na podstawie art. 288 §1 k.k. skazał oskarżonego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając K. S. karę jako okoliczność obciążającą Sąd miał na względzie jego uprzednią karalność za przestępstwo (dane o karalności k.362-363, odpis wyroku k.168-169) oraz stopień winy oskarżonego przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Sąd uwzględnił również, iż oskarżony nie wyraził najmniejszej choćby skruchy, a dopuszczając się czynów o wysokiej szkodliwości społecznej w żaden sposób nie czynił też starań o naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienie w innej formie pokrzywdzonemu i społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Mało tego, postawa oskarżonego w toku procesu wskazuje wręcz, co wymaga szczególnego uwypuklenia, że nie tylko nie zrozumiał on swojej winy, ale czuł się pokrzywdzonym w sprawie – co musiało wpłynąć na surowy wymiar kary.

Sąd nie doszukał się żadnych szczególnych okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego.

Zgodnie z art. 58 §1 k.k. jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W realiach niniejszej sprawy sposób popełnienia przestępstwa przez oskarżonego - brutalny, bezmyślny, prymitywny atak na spokojnie bawiące się osoby, furia skierowana na mienie nie należące do zaatakowanych osób, zakres zniszczenia wyposażenia domku, działanie z całkowicie niskich, zasługujących na potępienie motywów, uprzednia agresja wobec B. R. w domku nr (...), uprzednia karalność, wreszcie brak skruchy, wskazuje zdaniem Sądu, że inna kara, w tym kara pozbawienia wolności orzeczona w niższym wymiarze, a w szczególności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, byłaby rażąco niewspółmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu jaki został przypisany oskarżonemu oraz nie uwzględniałaby celów, które winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego, jak również – co nie bez znaczenia – celów w zakresie zapobiegania przestępczości i oddziaływania społecznego. Sąd uznaje, że nie sposób byłoby oczekiwać, że taka inna kara – zgodnie z art. 53 §1 k.k. – pomocna byłaby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Społeczeństwo musi darzyć zaufaniem system karny, dlatego Sąd uznaje, że inna kara, a już zwłaszcza jej warunkowe zawieszenie, nie będzie adekwatna do przestępstwa oskarżonego – jako sprawiedliwa odpłata za popełniony czyn. Szczególnego podkreślenia wymaga, że orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wpłynęłoby destrukcyjnie na postrzeganie prawa, zwłaszcza w środowisku, z którego wywodzi się oskarżony – środowisku kibolskim, tym bardziej, że już raz dano oskarżonemu szansę poprawy swego zachowania i wykazania, że nie złamie ponownie prawa (k.168-169). Oskarżony okazał się sprawcą niepoprawnym, mającym w pogardzie zapadły wobec niego wyrok jaki i porządek prawny.

Uwzględnienie powyższych okoliczności doprowadziło Sąd do przekonania, iż wymierzona oskarżonemu kara bezwzględna 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą adekwatną do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przestępstwa jak i do stopnia winy oskarżonego oraz spełni swe cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do niego. Kara w powyższym wymiarze, co równie istotne, umocni także poszanowanie prawa w społeczeństwie, ugruntowując przekonanie, że każde naruszenie prawa spotka się nieuchronnie z właściwą represją karną.

Stosownie do treści art. 46 §1 k.k. Sąd orzekł wobec K. S. oskarżonych obowiązek solidarnego naprawienia z pozostałymi oskarżonymi w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 6.256,20 złotych.

Sąd uznając dobrą sytuację materialną oskarżonego (kawaler, bezdzietny, osiąga stałe dochody) zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 120 złotych i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w ¼ ich wysokości.

Sąd pominął zeznania świadków M. M. (3) (k.342,116v), A. D. (k.342v,213v-214) i P. G. (2) (k.341,138v-139) albowiem nie wnosiły one do sprawy niczego istotnego.

Sąd stosownie do art. 423 §1a k.p.k. ograniczył uzasadnienie wyroku do osoby oskarżonego K. S..