Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r. w Szczytnie

sprawy E. T.

przeciwko P. Zakładowi (...) w P.

o przywrócenie do pracy

I. przywraca powoda E. T. do pracy w pozwanym P. Zakładzie (...) w P. na dotychczasowe warunki pracy i płacy,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III. zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sąd Rejonowy w Szczytnie kwotę (...) ( jeden tysiąc sześćset trzydzieści osiem ) złotych tytułem opłaty, od uiszczenia której powód był zwolniony

Sygn. akt: IV P 2/18

UZASADNIENIE

Powód E. T. wniósł o przywrócenie go do pracy w pozwanym P. Zakładzie (...) w P. na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy.

W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 30.11.2017 roku otrzymał pismo od pozwanego, że z dniem 1.12.2017 roku następuje zmiana nazwy stanowiska jego pracy i rozdział stanowiska na w ½ instruktor i w ½ kierowca i w związku z tym zażądano od niego dostarczenia dokumentów potwierdzających ukończenie zasadniczej szkoły zawodowej. Wobec niedostarczenia tych dokumentów w dniu 4.01.2018 roku pozwany rozwiązał z nim umowę bez wypowiedzenia wskazując jako przyczynę brak wymaganych kwalifikacji zawodowych- wykształcenia do zajmowania stanowiska kierowca/ pracownik gospodarczy, a w świadectwie pracy wpisano mu, że stosunek pracy ustał za wypowiedzeniem. Powód jest pracownikiem chronionym, do nabycia uprawnień emerytalnych brakuje mu 2,5 roku, w związku z czym przysługuje mu wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.

Pozwany P. Zakład (...) w P. wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, iż powód wbrew wymaganiom, jakie stawia pracodawca pracownikom wykonującym obowiązki na stanowisku „kierowca — instruktor”, nie dostarczył dokumentu potwierdzającego ukończenie zasadniczej szkoły zawodowej. Odwołujący się miał wiedzę o wykształceniu, jakie jest wymagane na nowym stanowisku, pomimo tego przyjął bez zastrzeżeń zmianę stanowiska i zakresu obowiązków. Powinien zatem liczyć się z wszelkimi wymaganiami, jakie niosła za sobą zmiana stanowiska pracy. Ponadto, E. T. podczas wykonywania swoich obowiązków w sposób karygodny odnosił się do niepełnosprawnych pracowników zatrudnionych u pozwanego. Wielokrotnie wyzywał i obrażał zawnioskowane na świadków w niniejszym piśmie procesowym osoby. Doszło nawet do takiej sytuacji, kiedy to E. T. ściągnął spodnie jednemu z pracowników. O tym fakcie dowiedziała się p.o. Dyrektora — K. Z.. Osoby niepełnosprawne zatrudnione w P. Zakładzie (...) w P. obawiają się, że Odwołujący się może zostać przywrócony do pracy. W związku z tym rozważają możliwość złożenia wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwany został stworzony z myślą o aktywizacji osób bezrobotnych z Gminy P., zapewnia niepełnosprawnym pracę oraz rehabilitację. Nie jest nastawiony na przynoszenie zysków. Wszelkie uzyskiwane dochody wydawane są na osoby niepełnosprawne, w formie zakupu sprzętu do rehabilitacji, jak też fundowanie wycieczek integracyjnych. Zatrudniając pracowników innych niż osoby niepełnosprawne, p.o. dyrektora K. Z. była zobligowana do wybierania takich osób, które w żaden sposób nie będą zagrażały spokojowi pracowników niepełnosprawnych. Zachowanie E. T. nie tylko nie spełniało takich wymagań, ale też nie było zgodne z zasadami zwyczajnej przyzwoitości. Tak specyficzny zakład pracy został stworzony przede wszystkim po to, aby zapewnić osobom niepełnosprawnym możliwość wykonywania pracy w godnych warunkach. Niedopuszczalnym zatem jest, aby jakikolwiek inny pracownik poniżał osoby niepełnosprawne i sprawiał im przykrości. W sytuacji, gdyby E. T. do chwili obecnej pozostawał zatrudniony, to dyrekcja zakładu i tak podjęłaby kroki zmierzające do wypowiedzenia umowy o pracę, z uwagi na opisane powyżej sytuacje. Obecnie osoby poniżane i źle traktowane przez E. T. mogą normalnie funkcjonować w pracy. Prawdopodobieństwo, że osoby te nie zrezygnują z pracy w razie przywrócenia na stanowisko E. T., jest naprawdę znikome. Nikt bowiem nie jest w stanie na dłuższą metę spokojnie znosić wulgarnych i ośmieszających zachowań. Tym samym przywrócenie E. T. do pracy spowodowałoby sytuację, w której potrzeby Odwołującego się byłyby właściwie postawione przed potrzebami innych pracowników, dla których w zasadzie został stworzony ten konkretny zakład pracy. Do takiej sytuacji nie można dopuścić. Z uwagi na wskazane argumenty należy uznać, iż powrót do pracy E. T. byłby co najmniej niewskazany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód E. T. został zatrudniony w pozwanym P. Zakładzie (...) w P. na podstawie umowy o pracę od 22 grudnia 2015 roku w pełnym wymiarze czas pracy ostatnio na czas nieokreślony za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 2730 złotych w charakterze kierowca/pracownik gospodarczy.

W dniu 30.11.2017 roku powód otrzymał od pozwanego pismo, w którym zawiadomiono go, że od 1 grudnia nastąpiła zmiana nazwy stanowiska pracy kierowca – konserwator na kierowca – instruktor oraz rozdzielenie tego stanowiska pracy na instruktor na ½ etatu i kierowca na ½ etatu i zwrócono się do niego o dostarczenie do zakładu pracy dokumentów potwierdzających ukończenie (...) Szkoły Zawodowej w ciągu 7 dni od otrzymania pisma.

Powód takiego dokumentu nie dostarczył.

W dniu 4.01.2018 roku powód otrzymał pismo pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę na podstawie art. 52§1 kp z powodu braku wymaganych kwalifikacji zawodowych- wykształcenia do zajmowania stanowiska kierowca/pracownik gospodarczy. Zgodnie z zatwierdzonym i obowiązującym w zakładzie regulaminem osoba pracująca na stanowisku kierowca/pracownik gospodarczy powinna posiadać wykształcenie zawodowe. Powód nie przedstawił dokumentów potwierdzających w/w kwalifikacje, w związku z czym nie spełnia wymagań w zakresie możliwości zatrudnienia na stanowisku w (...) w P..

W dniu 11.01.2018 roku wystawiono i wydano powodowi świadectwo pracy ze wskazaniem, że stosunek pracy ustał za wypowiedzeniem – art. 30§ 1 pkt. 2 kp, a następnie wystawiono kolejne, w którym wskazano, że umowę rozwiązano bez wypowiedzenia na podstawie art. 52§1 kp.

(akta osobowe- umowa o pracę K 43, 53, 54, pismo o rozwiązaniu stosunku pracy K 4, pismo do powoda K 5, zaświadczenie o wypowiedzeniu K 66, świadectwa pracy K 63-65 )

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia jest bezsporny.

Pozwany w piśmie skierowanym do powoda powołał się na art. 52§1 kp bez wskazania, jaki dokładnie punkt tego przepisu jest podstawą decyzji pracodawcy, jednakże opisowe ujęcie przyczyn rozwiązania umowy wskazuje, że może tu w grę wchodzić wyłącznie art. 52 § 1 pkt. 3 kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt. 3 kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Nie ulega wątpliwości, iż dyspozycją tego przepisu objęte są takie stany faktyczne, gdy pracownik swoim nagannym zachowaniem przyczynia się do pozbawienia go uprawnień niezbędnych do wykonywania dotychczasowej pracy. Klasycznym przykładem zawinionej utraty uprawnień, która uniemożliwia pracodawcy dalsze zatrudnianie pracownika, jest pozbawienie prawa jazdy prawomocnym skazującym wyrokiem sądu karnego pracownika zatrudnionego w charakterze zawodowego kierowcy za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Pozbawienie uprawnień następuje na mocy decyzji lub orzeczenia kompetentnego organu.

Dyspozycją tego przepisu nie są objęte np. takie sytuacje, gdy uprawnienia pracownika niezbędne do pracy na danym stanowisku tracą ważność z powodu wydania ich na z góry określony czas, a tym bardziej takie sytuacje, jak najprawdopodobniej w niniejszej sprawie, gdy to pracodawca na podstawie własnej decyzji określa, jaki poziom wykształcenia preferuje na danym stanowisku i wprowadzając zmiany obejmuje nimi pracowników już pozostających w zatrudnieniu. W takiej sytuacji, pracodawca winien dać pracownikowi czas na dostosowanie się do tak dokonanych zmian. Nie można zapomnieć, iż rozwiązanie stosunku pracy z art. 52§ 1 pkt. 3 kp jest to rozwiązanie umowy potocznie określane jako dyscyplinarne. Należy przy tym wskazać, że te rozważania są hipotetyczne, bowiem pozwany w ogóle nie wykazywał zasadności rozwiązania umowy na tej podstawie prawnej, która zastosował wobec powoda, nie przedstawił żadnych dowodów odnoszących się do tego, z czego zaistniała konieczność dostarczenia przez powoda dokumentu dotyczącego ukończenia szkoły zawodowej.

W tej sytuacji należy uznać, iż rozwiązanie stosunku pracy jest zarówno nieuzasadnione, nie znajduje w ogóle uzasadnienia w przepisie, na podstawie którego zostało dokonane, a zgodnie z art. 56 § 1 kp pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Powód wybrał pierwsze z tych roszczeń i Sad w związku z tym je uwzględnił je w całości.

Pozwany wskazywał na okoliczności, które miałyby świadczyć o tym, że przywrócenie powoda do pracy jest niecelowe. Sąd uznał, że w realiach niniejszej sprawy w ogóle nie zachodzą podstawy do badania tej kwestii. Z powodem rozwiązano- bez zaistnienia ku temu żadnych podstaw – umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym. Pozwany nie podjął żadnej merytorycznej obrony swojej decyzji, do której podstawy nie istnieją, ale też nigdy nie istniały i pozwany miał pełną świadomość tego. Zarzuty obecnie stawiane powodowi dotyczą zupełnie innej sfery, innej podstawy prawnej. W ocenie Sądu ( już niezależnie od treści ewentualnie art. 45§3 kp ) nie jest dopuszczalne takie wykorzystywanie przez pracodawcę przepisu 56§1 kp w związku z art. 45§2 kp i stanowiłoby nadużycie prawa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, przy określaniu wynagrodzenia za czynności pełnomocnika Sąd miał na uwadze brzmienie § 9 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sąd w oparciu o treść art. 113§1 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Szczytnie) stosowną kwotę tytułem opłat sądowych, bowiem zgodnie z treścią art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, powód nie miał obowiązku ich uiszczenia. Wysokość opłaty naliczono w oparciu o art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na uwadze wysokość zasądzonego na rzecz powoda roszczenia.