Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2018 r. w Legnicy

sprawy z wniosku J. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 20 listopada 2017 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

Sygn. akt VU 939/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 listopada 2017 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 31 października 2017 r. odmówił wnioskodawcy J. J. prawa do przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że do wskazanego wyżej wniosku ubezpieczony nie dołączył żadnych dowodów, które miałyby wpływ na wysokość emerytury. Wskazał, iż pobierane dotychczas świadczenie obliczone jest od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 123,37% i jest to najkorzystniejszy wskaźnik ustalony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, z lat 1966-1971, 1976-1982, 1984-1987 i 1989-1991. Organ rentowy stwierdził, że ustalenie podstawy wymiaru zgodnie z wnioskiem, z zastosowaniem wskaźnika 145,45%, obliczonego z 6 lat kalendarzowych, z lat 1966-1971 jest niezgodne z przepisami art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej. Stanowisko to zostało potwierdzone wyrokami sądowymi, którymi oddalono odwołania wnioskodawcy od decyzji z dnia:

- 26 lutego 2007 r.; wyroki Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 18 października 2007 r. i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2008 r.,

- 27 lutego 2009 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 05 maja 2009 r.; odwołanie w części dotyczącej wyliczenia podstawy wymiaru z lat 1966-1971 oraz wyliczenie emerytury w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 145,45% Sąd odrzucił;

- 20 października 2011 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 14 listopada 2012 r.;

- 05 czerwca 2015 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 04 listopada 2015 r.

W końcowej części uzasadnienia decyzji organ rentowy stwierdził, że zasiłek rodzinny na żonę wnioskodawcy za okres od 01 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. został przyznany wyrokiem z dnia 28 lutego 2002 r. i decyzją z dnia 03 lipca 2002 r. wyrównanie z tego tytułu zostało wypłacone.

W odwołaniu od powyższej decyzji J. J. domagał się wyliczenia jego emerytury z uwzględnieniem jego zarobków z (...), z lat 1972 – 1975, kiedy zarabiał około 150% średniej krajowej. W odniesieniu do zarobków z (...) na skutek popełnionego przez pracodawcę błędu, np. w odniesieniu do 1988 r., kiedy zarobił około 150%, zarobki zmniejszono do 79%.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie i poza wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okolicznościami dodatkowo podał, iż wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów na okoliczność osiąganych w latach 1972 – 1975 z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. zarobków i dlatego przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury, za okres od 01 stycznia 1972 r. do 31 grudnia 1975 r. przyjęto zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy emerytalnej minimalne wynagrodzenie. Na okoliczność zaś wynagrodzenia z roku 1988, z tytułu zatrudnienia w (...) w L., przedłożone zostało zaświadczenie (Rp-7), w którym wskazane jest wynagrodzenie dla roku 1988 w wysokości 504.241 zł i takie wynagrodzenie zostało uwzględnione przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek wniosku z dnia 27 marca 1995 r., decyzją z dnia 11 maja 1995 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy emerytury. Ponowny wniosek o przyznanie świadczenia J. J. złożył w dniu 21 listopada 1995 r. Wniosek ten organ rentowy uwzględnił wydając decyzję z dnia 25 lutego 1996 r., (...) w przedmiocie przyznania od 01 sierpnia 1995 r. prawa do emerytury.

Wnioskodawca nadal nie przedłożył żadnych dokumentów na okoliczność wysokości osiąganych w latach 1972 – 1975 z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. zarobków i dlatego przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury, za okres od 01 stycznia 1972 r. do 31 grudnia 1975 r. organ rentowy przyjął zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy emerytalnej minimalne wynagrodzenie. Na okoliczność wynagrodzenia z roku 1988, uzyskanego z tytułu zatrudnienia w (...) w L., przedłożone zostało zaświadczenie (Rp-7), w którym wskazane jest wynagrodzenie dla roku 1988 w wysokości 504.241 zł i takie wynagrodzenie organ rentowy uwzględnił przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury.

J. J., ur. (...), we wniosku z dnia 31 października 2017 r. wniósł o ponowne przeliczenie emerytury i zasiłku rodzinnego. Podał, iż wniosek o emeryturę wpłynął około 25 marca 1995 r., zaś emeryturę obliczono w lutym 1996 r. W okresie od 01 czerwca 1995 r. do z tytułu bezrobocia pobierał zasiłek. Z tego powodu, do chwili obecnej emerytura jest naliczana z błędnych wskaźników. Nie wliczono wszystkich wskaźników, zmniejszono wynagrodzenia. Stwierdził, że ma prawo „… do prawidłowego wyliczenia (…) emerytury (wszystkich składek).” Wnioskodawca wskazał, że jego zarobki w 1978 r. wynosiły 4.466 zł miesięcznie.

Decyzją z dnia 20 listopada 2017 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 31 października 2017 r. odmówił wnioskodawcy J. J. prawa do przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że do wskazanego wyżej wniosku ubezpieczony nie dołączył żadnych dowodów, które miałyby wpływ na wysokość emerytury. Podał, iż pobierane dotychczas świadczenie obliczone jest od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 123,37% i jest to najkorzystniejszy wskaźnik ustalony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, z lat 1966-1971, 1976-1982, 1984-1987 i 1989-1991. Organ rentowy stwierdził, że ustalenie podstawy wymiaru zgodnie z wnioskiem, z zastosowaniem wskaźnika 145,45%, obliczonego z 6 lat kalendarzowych, z lat 1966-1971 jest niezgodne z przepisami art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej. Stanowisko to zostało potwierdzone wyrokami sądowymi, którymi oddalono odwołania wnioskodawcy od decyzji z dnia:

- 26 lutego 2007 r.; wyroki Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 18 października 2007 r. i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2008 r.,

- 27 lutego 2009 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 05 maja 2009 r.; odwołanie w części dotyczącej wyliczenia podstawy wymiaru z lat 1966-1971 oraz wyliczenie emerytury w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 145,45% Sąd odrzucił;

- 20 października 2011 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 14 listopada 2012 r.;

- 05 czerwca 2015 r.; wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 04 listopada 2015 r.

W końcowej części uzasadnienia decyzji organ rentowy stwierdził, że zasiłek rodzinny na żonę wnioskodawcy za okres od 01 marca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. został przyznany wyrokiem z dnia 28 lutego 2002 r. i decyzją z dnia 03 lipca 2002 r. wyrównanie z tego tytułu zostało wypłacone.

(o k o l i c z n o ś c i n i e s p o r n e)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że sąd ubezpieczeń społecznych nie może wykroczyć poza przedmiot postępowania wyznaczony w pierwszym rzędzie przez przedmiot zaskarżonej decyzji, a następnie przez zakres odwołania od niej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt III AUa 241/14; LEX nr 1551942).

Sporna w świetle treści odwołania między stronami była ocena czy wnioskodawcy przysługuje prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy decyzją z dnia 20 listopada 2017 r. odmówił ponownego przeliczenia świadczenia bowiem ubezpieczony nie dołączył do wniosku z dnia 31 października 2017 r. nowych dokumentów mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia.

Stanowisko organu rentowego jest w tym zakresie uzasadnione. Przede wszystkim należy podkreślić istotny i niesporny fakt, że J. J. ma ustalone prawo do emerytury, której wysokość została ustalona prawomocnymi decyzjami. Okoliczność ta powoduje, że ponowne ustalenie takiego świadczenia może nastąpić po spełnieniu przesłanek określonych we wskazanym przez organ rentowy przepisie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.). Przepis ten w ust. 1 stanowi, iż w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3) dowody na podstawie, których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

W ustalonych w sprawie okolicznościach faktycznych wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stanowisko organu rentowego jest uzasadnione. Wnosząc bowiem o ponowne ustalenie wysokości emerytury J. J. nie dołączył do stanowiącego podstawę zaskarżonej decyzji wniosku żadnych nowych dowodów, które miałyby wpływ na wysokość jego emerytury. Nie zachodzi także którakolwiek z pozostałych, określonych przepisem art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej przesłanka uzasadniająca ponowne ustalenie wysokości świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.