Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

H. W. został oskarżony o to, że: w dniu 20 grudnia 2016 roku pomiędzy godz. 20:00, a 23:30 w S., przy ulicy (...), gm. S., pow. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. P. (1) umyślnie dokonał uszkodzenia mienia w postaci samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr. rej. (...), w ten sposób, że zadawali kopnięcia i uderzenia w karoserię pojazdu oraz szyby pojazdu powodując uszkodzenie szyby czołowej, wybicie tylnej szyby klapy bagażnika, wgniecenie karoserii tylnego prawego błotnika w okolicy wlewu paliwa powodując straty w łącznej wysokości 2000 złotych na szkodę M. P.,

tj. o czyn z art. 288§ 1 kk

W. P. (1) został oskarżony o to, że: w dniu 20 grudnia 2016 roku pomiędzy godz. 20:00, a 23: 30 w S., przy ulicy (...), gm. S., pow. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z H. W. umyślnie dokonał uszkodzenia mienia w postaci samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr. rej. (...), w ten sposób, że zadawali kopnięcia i uderzenia w karoserię pojazdu oraz szyby pojazdu powodując uszkodzenie szyby czołowej, wybicie tylnej szyby klapy bagażnika, wgniecenie karoserii tylnego prawego błotnika w okolicy wlewu paliwa powodując straty w łącznej wysokości 2000 złotych na szkodę M. P.,

tj. o czyn z art. 288§ 1 kk

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim VII Wydział Karny wyrokiem z dnia 20.10.2017 roku wydanym w sprawie sygn. akt VII K 104/17 uznał oskarżonych H. W. i W. P. (1) za winnych popełnienia zarzucanego im czynu wyczerpującego dyspozycję art.288 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierzył im kary po 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych,

- na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł obowiązek naprawienia szkody w całości przez zapłatę rzecz pokrzywdzonego M. P. kwoty 1000 złotych od każdego z oskarżonych;

- zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 70 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwoty po 100 złotych tytułem opłat.

Apelację od wydanego wyroku wniósł w ustawowym terminie oskarżony W. P. (1).

Na podstawie art. 444 kpk i art. 425 § 1 i § 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, które miały wpływ na treść tego orzeczenia polegające na przyjęciu, że W. P. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu,

2)  obrazę prawa procesowego art. 7 kpk polegającą na błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tj. wyjaśnień oskarżonego H. W. poprzez danie mu wiary, że oskarżony W. P. (1) dokonał uszkodzenia samochodu, dowodów rzeczowych w postaci śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia, które należały tylko do współoskarżonego H. W., wyjaśnieniom W. P. (1) polegające na odmowie dania wiary, iż odstąpił od uszkodzenia pojazdu i nie dokonał zarzucanego mu czynu, zeznaniom D. Ś. poprzez przyjęcie, że obaj oskarżeni opowiadali o wspólnym uszkodzeniu pojazdu pokrzywdzonego pomimo tego, że świadek był wówczas pod wpływem alkoholu i nie był naocznym świadkiem zdarzenia,

3)  obrazę prawa procesowego art. 5§2 kpk polegającą na tym, iż Sąd uznał W. P. (1) za winnego uszkodzenia pojazdu pomimo tego, że brak jest jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu potwierdzającego jego sprawstwo, a jego relacja nie została podważona żadnym innym środkiem dowodowym,

4)  obrazę art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niewskazanie przez Sąd w treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku na jakich dowodach się oparł uznając fakt dokonania kradzieży przez W. P. (1) za udowodniony i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

W konkluzji oskarżony W. P. (1) wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja oskarżonego W. P. (1) nie jest zasadna. Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i na jego podstawie przypisał oskarżonemu dokonanie czynu wypełniającego dyspozycję art.288 § 1 kk. Jednocześnie wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji wskazał w pisemnym uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku, że ustalony stan faktyczny oparł na wyjaśnieniach współoskarżonego H. W. oraz zeznaniach świadka D. Ś.. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż H. W. konsekwentnie od początku twierdził, że uszkodzenia samochodu pokrzywdzonego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z W. P. (1). Z jego wyjaśnieniami korespondują zeznania świadka D. Ś., który słyszał, jak obaj oskarżeni w tej sprawie umówili się, że idą zniszczyć samochód pokrzywdzonemu, po czym po ich powrocie, słyszał jak rozmawiali ze sobą, co uszkodzili w samochodzie M. P.. Rozmowa ta miała miejsce, gdy świadek wracał z oskarżonymi samochodem, którym kierowała M. K. (konkubina W. P.). Sąd I instancji uzasadnił wbrew twierdzeniom apelującego dlaczego dał wiarę zeznaniom świadka D. Ś., a mianowicie znał on obu oskarżonych, w dniu zdarzenia razem z nimi spożywał alkohol i nie miał powodu, aby pomawiać W. P. (1) i H. W. o dokonanie przestępstwa. Przede wszystkim jednak zwrócić uwagę należy, dlaczego w ogóle doszło do takiego zdarzenia. Z zeznań świadków M. P. i jego żony A. P. jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony był w konflikcie z oskarżonym W. P. (1), a H. W. nie znał wcześniej. To właśnie W. P. (1) w listopadzie 2016 roku przyjechał samochodem pod dom pokrzywdzonego i krzyczał, aby M. P. wyszedł do niego. Wówczas krzyczał również przez otwarte okno od samochodu do A. P. ,,że i tak k.... znajdziemy moment”. Tego rodzaju zachowanie oskarżonego W. P. (1) świadczy o jego bardzo negatywnym nastawieniu do pokrzywdzonego i jest dodatkowym argumentem za daniem wiary zeznaniom świadka D. Ś.. Prawidłowe są ustalenia Sądu I instancji, iż obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu dokonując zniszczenia samochodu pokrzywdzonego, stąd mimo, że każdy z nich spowodował inne uszkodzenia w tym samochodzie, to obaj obejmowali swoim zamiarem jego zniszczenie. Nie jest zatem trafny zarzut apelacyjny oskarżonego W. P. (1), że nie może ponosić odpowiedzialności za zarzucany mu czyn, skoro tylko H. W. kopał samochód pokrzywdzonego i zabezpieczono na nim jego ślady obuwia. H. W. konsekwentnie twierdził w swoich wyjaśnieniach, że kopał samochód M. P., a W. P. (1) wybił w nim szyby. Nie zmienia to faktu, że działali wspólnie i w porozumieniu, aby zniszczyć samochód pokrzywdzonego. Wbrew zatem zarzutom apelacyjnym oskarżonego W. P. (1) ocena zeznań wszystkich świadków i wyjaśnień współoskarżonego H. W. została dokonana przez Sąd I instancji w sposób prawidłowy i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Także sporządzone uzasadnienie pisemne do wydanego wyroku odpowiada wymogom wynikającym z treści art. 424§ 1 kpk. Zarzut apelacyjny skarżącego, że Sąd I instancji przypisał mu dokonanie przestępstwa kradzieży bez wskazania dowodów na jakich się oparł, Sąd II instancji potraktował jako oczywistą omyłkę pisarską.

Orzeczona oskarżonemu kara grzywny przez Sąd I instancji, przy zastosowaniu art. 37 a kk, zdaniem Sądu Okręgowego nie jest surowa zważywszy, że oskarżony był już uprzednio dwukrotnie karany - w tym ostatnio za umyślne przestępstwo z art. 244 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydanym w dniu 18.02.2016 roku w sprawie sygn. akt VII K 687/15 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat i 60 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych (vide - dane karalności k-42). Skarżący dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie próby, stąd orzeczona mu kara za ten czyn może być postrzegana jako wręcz łagodna. Sąd II instancji nie znalazł także podstaw do korygowania zaskarżonego wyroku w zakresie obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody przestępstwem nałożonego w trybie art. 46 §1 kk przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu wydanym w dniu 26.07.2016 roku, że z dniem 1 lipca 2015 roku przewidziana w art. 46 §1 kk instytucja obowiązku naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej przestępstwem została wyłączona spod działania zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. A zatem orzeczenie wobec współsprawców przestępstwa tytułem środka kompensacyjnego takiego obowiązku, w zależności od realiów procesowych sprawy, może nastąpić solidarnie, bądź w częściach równych lub stosownie do udziału każdego współsprawców w wyrządzonej szkodzie (postanowienie SN z dnia 26.07.2016 r., II KK 196/16, OSNKW 2016 nr 11, poz.72). Pokrzywdzony wysokość szkody jaka została mu wyrządzona w wyniku zniszczenia jego samochodu oszacował na kwotę 2000 złotych i nie jest to kwota wygórowana, biorąc pod uwagę, że zostały w nim wybite szyby przednia i tylna oraz wgnieciony element karoserii - tylnego prawego błotnika. Sąd Okręgowy dostrzega, iż w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu W. P. (1), Sąd I instancji w wydanym wyroku pominął zwrot ,,karoserii tylnego prawego błotnika w okolicy wlewu paliwa powodując straty w”, ale jest to oczywista omyłka pisarska, którą należy sprostować.

Sąd II instancji zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych opłaty za II instancję zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r z późniejszymi zmianami) i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.