Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2018 r. w Giżycku

sprawy z powództwa (...) (...) F. (...) z siedzibą w G.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  Powództwo oddala.

2.  Zasądza od powoda (...) (...) F. (...) z siedzibą w G. na rzecz adw. L. R. Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 221,40zł (dwieście dwadzieścia jeden zł 40/100) wraz z podatkiem VAT tytułem kosztów reprezentowania pozwanej z urzędu.

Sygn. akt I C 1111/17

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) F. (...) Fundusz (...) z siedzibą w G. wniósł przeciwko A. S. pozew w postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 972,81 zł wraz ze wskazanymi odsetkami ustawowymi oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła umowę o kredyt gotówkowy. Z uwagi na nie zaspokojenie wszystkich należności wynikających z umowy została ona rozwiązana przez wypowiedzenie. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 24 kwietnia 2013r. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2013r. powód przejął od Banku (...) S.A. z siedzibą we W. wierzytelność wobec pozwanej.

W dniu 20 czerwca 2017r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana A. S. w obszernym sprzeciwie zaskarżyła nakazu zapłaty w całości, kwestionując istnienie zobowiązania. Ustanowiony pełnomocnik pozwanej z urzędu podniósł zarzut zasiedzenia, gdyż jak wskazał minęły ponad trzy lata od zerwania umowy z bankiem.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 25 lutego 2009 r. (...) Bank S.A. zawarł z pozwaną umowę kredytu gotówkowego nr (...).

( dowód: umowa z dnia 25.02.2009 r. wraz z dokumentami – k. 93- 99)

Przedmiotowa umowa została wypowiedziana przez Bank w związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu i należność stała się wymagalna dnia 24 kwietnia 2013r.

( dowód: bezsporne)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 października 2013 r. zawartej pomiędzy powodem a następcą prawnym (...) Banku S.A. – Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W., powód nabył przedmiotową wierzytelność.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności z dnia 23.10.2013 r. – k. 9 - 20)

W piśmie z dnia 22 listopada 2013 r. Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawiadomił pozwaną o zmianie wierzyciela.

( dowód : pismo o zmianie wierzyciela z dnia 22.11.2013 r. – k. 6)

Po otrzymaniu od powoda wezwania do zapłaty w dniu 6 maja 2016r. pozwana złożyła doniesienie o próbie wyłudzenie przez pozwaną pieniędzy. Po przeprowadzonym postępowaniu Komenda Powiatowa Policji w W. w postanowieniu z dnia 20 października 2016r. umorzyła dochodzenie wobec stwierdzenia, że czynu nie popełniono.

( dowód : protokół zawiadomienia- k. 129 – 130, pismo pozwanego z dnia 25.05.2016r – k. 131, protokół przesłuchania – k. 132 – 133, 135, postanowienia – k. 134, 136)

W piśmie z dnia 14 październik 2016 r powód wezwał pozwaną do zapłaty należności.

( dowód : pismo powoda z dnia 14.10.2016 r. – k. 7)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty kwoty 972,81 zł wynikającej z umowy kredytowej zawartej pomiędzy pozwaną, a poprzednikiem prawnym Banku (...) S.A. (...) Bankiem S.A. Przedmiotowa wierzytelność została nabyta przez powoda na podstawie umowy przelewu wierzytelności, której wiarygodności strona pozwana skutecznie nie zakwestionowała.

Podobnie nie zakwestionowano skutecznie zawarcia umowy kredytowej z bankiem, ani zaległości w spłacie kredytu i rozwiązania umowy

Odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia wskazać należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/12 termin przedawnienia roszczeń banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata. Zgodnie natomiast z art. 120 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jak wynika z treści samego pozwu roszczenie stało się wymagalne w dniu 24 kwietnia 2013r.

W związku z tym należy stwierdzić, że w dniu wniesieniu pozwu, t. j.
22 maja 2017 r. należność składająca się na wierzytelność główną była już przedawniona. Powyższe odnosi się również do odsetek za opóźnienie bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 2005 r. (III CZP 42/04, OSN 2005, Nr 9, poz. 149) uznał za obowiązującą w prawie polskim zasadę, że wraz z przedawnieniem się roszczenia głównego przedawniają się także roszczenia o świadczenia uboczne, choćby termin ich przedawnienia jeszcze nie upłynął. Powód nie wykazał też, że bieg terminu przedawnienia został przerwany bądź zawieszony.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 6 kc, art. 118 kc, art. 120 kc orzeczono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 oraz 3 kpc z uwagi na wynik sprawy.