Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Karpińska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Kamila Salamońska

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa M. B. (1)

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda M. B. (1) kwotę 53.378,00 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt osiem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 listopada 2015 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.837,78 zł (sześć tysięcy osiemset trzydzieści siedem złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 743/16

UZASADNIENIE

Powód M. B. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S.: kwoty 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 382,91 złotych tytułem odszkodowania za przystosowania nowego pojazdu do potrzeb taksówki, kwoty 97,09 złotych tytułem odszkodowania za zakup leków, a także kwoty 2.898,00 złotych tytułem odszkodowania za utracony dochód w związku z wypadkiem z dnia 6 września 2015 roku. Zasądzenia każdej z wyżej wymienionych sum powód M. B. (1) domagał się wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty liczonymi odrębnie dla każdej ze wskazanych powyżej kwot. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej w wysokości 17 złotych.

W uzasadnieniu pozwu M. B. (1) wyjaśnił, że w dniu 6 września 2015 roku w T. był uczestnikiem wypadku samochodowego w wyniku, którego doznał urazu głowy, odcinka szyjnego kręgosłupa oraz uszkodzenia narządu słuchu. Wypadek został spowodowany I. M., która posiadała ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego – (...) S.A. z siedzibą w S..

Wypadek, w którym powód brał udział był na tyle poważny, że auto prowadzone przez niego uległo całkowitemu zniszczeniu i zostało zezłomowane. Powód, z zawodu taksówkarz, wyjaśnił, że został zmuszony do zakupu nowego samochodu, który musiał przystosować do potrzeb taksówki. Łącznie powód wydatkował na ten cel kwotę 382,91 zł, na którą składał się koszt montażu taksometru (184,50 zł), opłata za legalizację (110,00 zł) oraz opłata za nalepki (88,41 zł). W związku z wypadkiem powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 7 września do 30 września 2015 r. i w tym okresie nie wykonywał pracy, co spowodowało utratę zarobku powoda w wysokości ok. 2.898 zł. Ponadto powód na zakup leków związanych z urazami doznanymi w wypadku z dnia 6 września 2015 r. wydatkował łączną kwotę w wysokości 97,09 złotych.

W odpowiedzi na pozew, (...) S.A. z siedzibą w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości, podnosząc, że powód nie wykazał zasadności żądania zadośćuczynienia w wysokości wskazanej w pozwie. Zdaniem pozwanego, z dokumentacji zebranej w sprawie wynika, iż nie można przyjąć patrząc przez pryzmat rozmiaru uszkodzeń pojazdu i charakteru zgłoszonych obrażeń, iż w zdarzeniu z dnia 6 września 2015 r. doszło do rozstroju zdrowia lub uszkodzenia ciała powoda.

Pismem z dnia 26 stycznia 2018 roku powód zmienił powództwo, w ten sposób, że oprócz zgłoszonego w pozwie żądania zasądzenia kwoty 13.378,00 złotych wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda dalszej kwoty 40.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 listopada 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa, pozwany w piśmie z dnia 19 lutego 2018 r. wskazał, że jest ono całkowicie bezzasadne, albowiem od chwili wniesienia powództwa nie uległ jakiejkolwiek zmianie stan faktyczny, będący podstawą roszczeń, zgłaszanych w toku niniejszego procesu przez powoda.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 września 2015 roku w T., na skrzyżowaniu ulicy (...) doszło do wypadku drogowego. I. M., kierująca samochodem marki V. (...) naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i na skutek niezachowania należytej ostrożności podczas jazdy uderzyła w tył pojazdu prowadzonego przez M. B. (1), który zatrzymał się przed znakiem „stop” oraz przejściem dla pieszych.

Dowody:

- oświadczenie I. M. – k. 14;

- akta szkody – k. 96;

I. M. w dniu, w którym doszło do wypadku drogowego była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej przez (...) S.A. z siedzibą w S..

Dowody:

- oświadczenie z dnia 6 września 2015 r., - k.

Bezpośrednio po wypadku M. B. (1) wrócił do domu.
Z powodu utrzymującego się bólu karku, głowy, rąk i przedramienia, a także zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i słuchu pokrzywdzony udał się w nocy z dnia 6/7 września 2015 roku do Wojewódzkiego Szpitala (...) w T., gdzie przeszedł podstawowe badania. W dniu 5 października 2015 r. podczas wizyty u laryngologa u M. B. (2) stwierdzono obustronne osłabienie słuchu i zalecono przyjmowanie leków E. 20mg, N. oraz V. 24mg. Podczas wizyty w dniu 18 listopada 2015 roku laryngolog wystawił M. B. (2) zlecenie na zakup aparatu słuchowego.

Dowody:

- dokumentacja medyczna – k. 22-39;

- zeznania J. B. – 00:03:37-00:04:59 - k. 108;

- przesłuchanie M. B. (1) – 00:13:30-00:21:15, k. 108v-109;

Na skutek urazu głowy w dniu 6 września 2015 roku u M. B. (2) wystąpiła trwała utrata zdrowia – trwałe osłabienie słuchu w wysokości 25% wg. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. punkt 42. uszkodzenie słuchu wg. tabeli R.. Po wypadku M. B. (2) przez dwa tygodnie korzystał z kołnierza ortopedycznego oraz stosował lek przeciwbólowy paracetamol, a także wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego, w zakresie przygotowywania posiłków, utrzymania porządku oraz załatwiania spraw poza domem.

Dowody:

- opinia lekarska biegłego sądowego z dziedziny otolaryngologii, k. 142-145;

- opinia lekarska biegłego sądowego z dziedziny ortopedii, k. 164-170;

Dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego występujące u M. B. (2) pozostawały w normalnym adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Nasilenie dolegliwości bólowych w skali numerycznej (...) /0-10 pkt/ wynosiło 3 pkt.

Dowody:

- opinia biegłego sądowego z dziedziny ortopedii – k. 164-170;

M. B. (2) na zakup leków związanych z urazami doznanymi w wypadku z dnia 6 września 2015 roku wydatkował łączną kwotę w wysokości 97,09 zł.

Dowody:

- kserokopia paragonu – k. 41;

M. B. (2) jest z zawodu taksówkarzem. Jego pojazd w wyniku wypadku uległ znacznemu uszkodzeniu i nie nadawał się do dalszego użytkowania. W celu adaptacji nowego samochodu na potrzeby wykonywania zawodu, niezbędnym było opłacenie kosztu montażu taksometru, uiszczenie opłaty legalizacyjnej, oraz opłaty za nalepki, co łącznie wyniosło 382,91 złotych.

Dowody:

- faktura VAT nr (...) z dnia 22 września 2015 roku – k. 42;

- pokwitowanie uiszczenia opłaty legalizacyjnej – k. 44;

- faktura VAT nr (...) z dnia 29 września 2015 roku – k. 45;

- przesłuchanie M. B. (1) – 00:34:05-00:35:28, k. 109v;

Wynagrodzenie uzyskiwane przez M. B. (2) z tytułu wykonywanej pracy w ostatnich trzech miesiącach przed wypadkiem wynosiło: 3072 złotych brutto w czerwcu 3370 złotych brutto w lipcu, oraz 2248 złotych w sierpniu. Na skutek doznanego urazu M. B. (2) nie wykonywał pracy w okresie po doznanym wypadku we wrześniu 2015 r.

Dowody:

- raporty miesięczne z kasy fiskalnej – k. 125;

- zeznania J. B. – 00:04:37-00:04:59 - k. 108;

Pismem z dnia 13 października 2015 r. oraz pismem z dnia 3 listopada 2015r. (...) S.A. z siedzibą w S. poinformowało M. B. (1), że nie znajduje podstaw do wypłaty odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu prowadzonego przez I. M. szkodę.

Dowody:

- pismo z dnia 13 października 2015 r. – k. 15-16;

- pismo z dnia 3 listopada 2015 r. – k. 17-18;

M. B. (1) z tytułu posiadania dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem przyznana została przez ubezpieczyciela (...) Zakładu (...) na (...) S.A. w W. łącznie kwota 10.850 złotych.

Dowody:

- pismo z dnia 27 października 2015 r. oraz pismo z dnia 30 listopada 2015 r. – k. 19-20, 21;

M. B. (1) korzystał z pomocy lekarza psychiatry w okresie od roku 2004. Uczestnictwo w wypadku drogowym w dniu 6 września 2015 r. spowodowało u pokrzywdzonego nawrót zaburzeń o charakterze stresu pourazowego. Po wypadku M. B. (1) ponownie podjął leczenie psychiatryczne i dzięki zastosowanej farmakoterapii odczuł poprawę w zakresie samopoczucia. Wystąpiły u niego objawy lękowe, które nie miały nasilonego ani długotrwałego charakteru, nie powodowały zaburzeń funkcjonowania społecznego, ani zawodowego. W wyniku wypadku komunikacyjnego M. B. (1) nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Dowody:

- opinia psychologiczna, k. 220-220v;

- dokumentacja medyczna, k. 258-260;

- opinia sądowo-psychiatryczna, k. 262-265;

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Stan faktyczny w tej części, w której opisany został sam przebieg wypadku drogowego, oraz okoliczności związane z odpowiedzialnością za jego skutki pozwanego ubezpieczyciela pozostawał między stronami bezsporny i został ustalony na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, a także przesłuchania powoda. Pozwany kwestionował natomiast następstwa wypadku drogowego, które wystąpiły u powoda, a w szczególności rozmiar doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka J. B., która jest konkubiną powoda. Świadek opisała zachowanie powoda po wypadku, dolegliwości zdrowotne, które przebył, a także ujemne następstwa schorzeń utrzymujących się u M. B. (1).

Sąd dał również wiarę relacji powoda, który podał, że jego funkcjonowanie w okresie po wypadku było znacznie utrudnione. Powód wskazał, że cierpiał na depresje pourazową, korzystał z pomocy psychiatry oraz miał problemy ze snem. Szczególne znaczenie powód nadał okolicznościom związanym z osłabieniem się jego aktywności na polu zawodowym. Problemy ze słuchem nadal utrudniają mu kontakt z klientami i wykonywanie zawodu taksówkarza. Fakty podawane przez powoda znajdują pełne potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach, a także zeznaniach świadka J. B..

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się również na opinii biegłego sądowego z dziedziny medycyny w zakresie otolaryngologii lek. M. Z. (1). Biegły stwierdził, że u M. B. (1) doszło do pourazowego uszkodzenia słuchu obu uszu polegające na jego trwałym osłabieniu w wysokości 25% wg. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. punkt 42. uszkodzenie słuchu wg. tabeli R.. Ujawniony u powoda umiarkowany niedosłuch zdaniem biegłego nie rokuje poprawy. Zdaniem biegłego trudno jest jednak określić, czy stwierdzony niedosłuch jest wynikiem tylko przebytego urazu, czy też nałożyło się na to wiele innych czynników, np. praca w hałasie lub wiek powoda (60 lat).

Powyższą opinię zakwestionował pozwany, zdaniem którego ewentualnie przyznany uszczerbek nie powinien przekraczać 12,5%. Biegły nie uwzględnił czynników pourazowych, które mają wpływ na stan narządu słuchu m.in. występujące u powoda choroba niedokrwienia serca, a także hipercholesterolemia.

W opinii uzupełniającej biegły sądowy wyjaśnił, że stwierdzony wg badania audiometrycznego wykonanego w dniu 7 lutego 2017 roku ubytek słuchu 70-80 dB dla obu uszu w człowieka 60-letniego jest duży, co stanowi wg obowiązujących przepisów, tj. tabeli R. ubytek słuchu obustronny 50%. Jakkolwiek, właściwym dla pacjenta jest podzielenie tego uszczerbku na zdrowiu na: 25% - ubytek pourazowy i 25% - na choroby związane z wiekiem i inne schorzenia. W pozostałym zakresie biegły podtrzymał swą wcześniej sporządzoną opinię.

Uwagi do opinii ponownie zgłosił pozwany, podnosząc, że nie wystąpiły okoliczności, które potwierdzałyby wystąpienie u powoda niedosłuchu, co wynika z relacji i wywiadu przeprowadzonego z powodem. Zdaniem pozwanego niedosłuch utrzymywał się u powoda przed wypadkiem, który miał miejsce 6 września 2015 roku. Nadto, rodzaj odniesionych przez powoda obrażeń nie tłumaczy i nie ma odniesienia do skutków w postaci niedosłuchu, którego rzekomy „pourazowy” charakter wynika jedynie z relacji powoda zainteresowanego tym, aby taki związek miał miejsce. Według pozwanego dotychczasowe opinie biegłego laryngologa były niepełne i błędnie określony w nich został procentowo wyrażony uszczerbek na zdrowiu (k. 204-206).

W kolejnej opinii uzupełniającej lekarz laryngolog podkreślił z całą stanowczością, że wbrew twierdzeniom pozwanego, zgłaszane osłabienie słuchu bez potwierdzenia w badaniu audiologicznym lub innym badaniu obiektywnym nie było przez niego brane pod uwagę. Biegły stwierdził ponownie, że niedosłuch u powoda wynosi 50%, natomiast ze względu na wiek powoda (60 lat) oraz brak badań audiometrycznych z przed wypadku uznał, że utrata słuchu w wyniku urazu wynosi 25%.

Pozwany w dalszym piśmie procesowym podtrzymał swoje krytyczne stanowisko prezentowane wobec opinii biegłego laryngologa, którą uznał za niespełniającą wymagań przewidzianych dla sądowej opinii biegłego (k. 233-234).

Zdaniem Sądu opinia sądowo-lekarska oraz opinie uzupełniające, które zostały sporządzone przez lek. med. M. Z. (2) specjalistę laryngologa na okoliczność charakteru schorzeń i urazu narządu słuchu doznanych przez powoda należało uznać za rzetelne i prawidłowe. Opinie te były jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłego zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwa zastrzeżeń, co do komunikatywności. Były też pełne, gdyż biegły odniósł się do wszystkich relewantnych okoliczności niezbędnych dla oceny stanu zdrowia powoda i dalszych rokowań w tym zakresie. Z tego względu wnioski zawarte w opiniach sądowo-lekarskich mogły posłużyć sądowi do dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd uznał także za wiarygodną również opinią lekarską sporządzoną przez biegłego sądowego ortopedę M. S.. Opinia została sporządzona na podstawie badania powoda, a także analizy dokumentacji medycznej oraz analizy akt sprawy. Z opinii wynika, że na skutek wypadku z dnia 6 września 2015 roku powód doznał urazu polegającego na skręceniu kręgosłupa szyjnego. W ocenie biegłego leczenie powypadkowe i rehabilitacja po urazie nie były długotrwałe ani uciążliwe dla powoda. Biegły stwierdził, że M. B. (1) nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Obserwowane u powoda ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego, towarzyszący zespół bólowy kręgosłupa oraz objawy wtórnej rwy szyjno – barkowej po lewej są wynikiem urazu z 2012 r. oraz wtórnych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego. Biegły z urazem z 6 września 2015 roku nie wiąże także dolegliwości ze strony lewej kończyny górnej – osłabienia siły, zdrętwienia ręki lewej. Obecnie u powoda dominują objawy wtórnych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego oraz wtórnej rwy szyjno – barkowej po lewej. Dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego występujące po urazie z 6 września 2015 roku pozostają w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Biegły nie stwierdził przyczynienia się powoda do dolegliwości bólowych stanowiących następstwo urazu z 6 września 2015 roku. Jednocześnie przyjął nasilenie dolegliwości bólowych sumaryczne u powoda wg. skali numerycznej (...) /0-10 pkt/ w wysokości 3 pkt.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd uwzględnił także opinię psychologiczną sporządzoną przez biegłego psychologa klinicznego mgr A. K., którą Sąd ocenił jako pełną, rzetelną i zrozumiałą. W ocenie psychologicznej uczestnictwo w wypadku 6 września 2015 roku spowodowało u opiniowanego M. B. (1) nawrót zaburzeń psychicznych o charakterze stresu pourazowego, na które opiniowany cierpiał po pierwszym wypadku komunikacyjnym w 2007 roku (zaburzenia snu, łaknienia, wycofanie społeczne, myśli rezygnacyjne, obniżona sprawność psychofizyczna, niepokój, podwyższony poziom lęku). Objawy psychopatologiczne zgłaszane przez powoda skutkują obniżoną wydolnością psychofizyczną, co ma przełożenie na obniżenie ilości godzin pracy zawodowej.

Za rzetelną oraz prawidłową Sąd uznał również opinię specjalisty psychiatry E. S.. Biegła stwierdziła, że u M. B. (1) wystąpiły objawy lękowe, które nie miały nasilonego ani długotrwałego charakteru, nie powodowały zaburzeń funkcjonowania społecznego, ani zawodowego. W wyniku wypadku komunikacyjnego M. B. (1) nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Odpowiedzialność strony pozwanej wobec powoda znajduje oparcie w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Poza sporem pozostawało objęcie przez stronę pozwaną ochroną ubezpieczeniową posiadacza pojazdu mechanicznego, którego ruch spowodował kolizję z dnia 6 września 2015 r. Podstawę odpowiedzialności posiadacza pojazdu wobec powódki stanowi art. 435 w zw. z art. 436 k.c. Stanowiska obu stron o istnieniu tej odpowiedzialności również pozostawały zbieżne.

Zakres obowiązku odszkodowawczego w rozpoznawanej sprawie określa m.in. art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W myśl art. 445 § 1 w z zw. z art. 444 § 1 k.c., w tych wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na podstawie art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowi formę odszkodowania za straty niematerialne. Wysokość zadośćuczynienia zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy, która ze swej istoty jest trudno wymierna i zależy od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. W orzecznictwie sądowym podkreśla się, iż podstawowym kryterium dla ustalenia wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia jest rozmiar i intensywność doznanej krzywdy, ocenianej według miar obiektywnych, oraz stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego, w tym także niewymiernych majątkowo. Dochodzenie zadośćuczynienia będzie możliwe, o ile pomiędzy zdarzeniem, które spowodowało obrażenia ciała, a szkodą doznaną przez pokrzywdzonego istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że odpowiednie zadośćuczynienie należne powodowi zamyka się w kwocie 50.000 zł. Czyniąc takie ustalenie, Sąd oparł się na następujących przesłankach.

Po pierwsze, wypadek spowodował u powoda znaczny uszczerbek na zdrowiu w zakresie narządu słuchu wynoszący 25%. Stan ten utrzymuje się nadal. Sąd miał zatem na uwadze trwałość uszkodzenia słuchu powoda, który ze swoim niedosłuchem będzie musiał funkcjonować przez całe swoje dalsze życie. Z całą pewnością cierpienia powoda były na tyle istotne, iż wymagały przyznania zadośćuczynienia w formie pieniężnej.

Po drugie, podczas leczenia skutków wypadku powód odczuwał ból wymagający uśmierzenia farmakologicznego, był zmuszony do noszenia kołnierza ortopedycznego. W ocenie Sądu, proces leczniczy nie był szczególnie intensywny, niemniej jednak nie można zasadnie twierdzić, że nie stanowił dla powoda żadnej dolegliwości.

Po trzecie, powód wskutek wypadku musiał zmienić tryb życia na mniej aktywny. Z powodu ograniczeń o charakterze medycznym ograniczone zostały jego możliwości zarobkowe, a przede wszystkich zdolność do prawidłowego funkcjonowania w życiu zawodowym i rodzinnym. Ograniczenia te są przy tym odczuwane przez powoda jako strata części radości z życia. Powód korzystał w tym zakresie z pomocy lekarza psychiatry, rozpoczął terapię, która miała za zadanie zniwelować odczuwane przez niego zaburzenia nastroju, wywołane przebytym wypadkiem.

Podsumowując, należy stwierdzić, że skręcenie kręgosłupa szyjnego będącego skutkiem kolizji nie może być kwalifikowane jako poważny uszczerbek na zdrowiu, a jego wystąpienie nie wpłynęło radykalnie na życie powoda. Z drugiej jednak strony uszczerbek ten wywołał u powoda dostrzegalne i trwające co najmniej kilka tygodni dolegliwości bólowe, ograniczenia w życiu zawodowym i osobistym. Szczególnie dotkliwe i w znacznej mierze rzutujące na rozmiar przyznanego zadośćuczynienia miało uszkodzenie narządu słuchu. Przyznane w tym procesie zadośćuczynienie musi uwzględniać krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale i taką którą poszkodowany, w związku z osłabieniem słuchu, będzie odczuwać w przyszłości, dającą się z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć. Wszystkie te okoliczności składają się na wymierną krzywdę, której naprawienie powinno nastąpić przez zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł.

Wskazać także należy, iż w momencie wnoszenia pozwu powód nie miał pełnej wiedzy co do wielkości uszczerbku w zakresie utraty słuchu i innych konsekwencji zdarzenia. Z uwago na to rozszerzenie powództwa było uzasadnione.

Obowiązek odszkodowawczy wobec powoda obejmuje również naprawienie szkody majątkowej na podstawie art. 361 k.c. Zgodnie z art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Do strat powoda pozostających w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją należy wydatek w kwocie 382,91 złotych poniesiony przez powoda tytułem przystosowania nowego pojazdu do potrzeb taksówki, kwota 97,09 złotych stanowiąca koszt zakupu leków, a także kwota 2.898,00 złotych przysługująca powodowi tytułem odszkodowania za utracony dochód w związku z wypadkiem z dnia 6 września 2015 roku.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c. oraz art. 361 i art. 34 powołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, roszczenie o zadośćuczynienie, a także roszczenie o odszkodowanie okazały się zasadne w całości.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c., przy czym strona pozwana popadła w opóźnienie najpóźniej z chwilą wydania decyzji o odmowie przyznania zadośćuczynienia (k. 17). W tym bowiem czasie dysponowała już wszystkimi informacjami potrzebnymi dla określenia rozmiaru krzywdy i szkody doznanej przez powoda.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Powód wygrał proces w całości, zatem strona pozwana powinna zwrócić powodowi kwotę 6.837,78 (699 zł opłata, 2.000 opłata, 3.600 koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata skarbowa, 521,78 zł koszty opinii biegłego)