Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Zajączkowska

Protokolant (...)

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu (...) r.

sprawy

D. W.

syna M. i K. z d. S.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w miejscowości N. przy ul. (...), woj. (...), na torze kolejowym nr (...) linii nr (...) dokonał uszkodzenia cudzego mienia ruchomego w postaci trzech (...) o nr (...), (...) i (...) poprzez namalowanie na ich powierzchni rysunku powodując straty o łącznej wartości (...) złotych na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

o r z e k a

1.  uznaje oskarżonego D. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. oskarżonego skazuje, a na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 10 (dziesięciu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej opisanym powyżej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. (...)w W. kwoty (...) zł ((...) złote (...));

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania w sprawie kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych, w tym kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt II K 790/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

W dniu (...) roku około godziny (...) oskarżony D. W. w N. przy ulicy (...) pomalował farbą (...) o numerach (...), (...), (...), należące do (...) S.A. z siedzibą w W.. Oskarżony spowodował szkodę o łącznej wartości (...) złotych.

Oskarżony D. W. ma (...) lata, jest (...), ma (...) wykształcenie, pracuje w (...) G. w Galerii (...) w W., osiągając dochód (...) złotych miesięcznie, jest osobą (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia oskarżonego (k. 34v-35), zeznania świadka P. K. (k. 21), notatkę urzędową (k.1), protokół oględzin (k. 2, 5-6, 10-17), zestawienie kosztów (k. 26-30), notatkę służbową (k. 31), notatkę z dokonania oględzin (k. 32), kartę karną (k. 50).

Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu (...) roku (...). Podał, że kiedy zauważył funkcjonariuszy Policji zaczął uciekać.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

W ocenie Sądu brak było podstaw do odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Są one logiczne, spójne, korespondują z pozostałymi dowodami.

W ocenie Sądu zeznania świadka P. K. są wiarygodne, gdyż są konsekwentne, spójne, korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego oraz pozostałymi dowodami zgromadzonymi w aktach sprawy. Sąd nie znalazł powodu, dla którego miałby nie obdarzyć ich wiarą.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych dowodów nieosobowych nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanego mu czynu.

Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k. W myśl tego przepisu – karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem ochrony cytowanego przepisu są własność i posiadanie rzeczy. Czynność sprawcza przywołanego czynu zabronionego polega na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie zaś stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwiania. Wskazane przestępstwo może zostać popełnione jedynie umyślnie w obu postaciach zamiaru.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy podnieść trzeba, że oskarżony malując farbą w sprayu wagony kolejowe spowodował ich defekt, uszkodził je.

Oskarżony jest pełnoletni, ma duże doświadczenie życiowe. W ocenie Sądu brak podstaw do powzięcia wątpliwości co do jego poczytalności.

Przystępując do uzasadnienia wymiaru kary, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż Sąd zdecydował się na skorzystanie z instytucji opisanej w art. 37 a k.k. Zgodnie z brzmieniem w/w przepisu, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczająca 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę lub karę ograniczeni wolności. Wymierzając karę grzywny oskarżonemu, Sąd dał także wyraz zaakcentowanej w art. 58 k.k. zasadzie prymatu kar wolnościowych. Jak wskazuje wymieniony powyżej przepis, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju, kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zdaniem Sądu, cele kary zostaną w przedmiotowej sprawie spełnione poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny oraz zobowiązanie go do naprawienia wyrządzonej szkody.

Jako okoliczności obciążające dla oskarżonego przy wymiarze kary, Sąd przyjął fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu z oczywiście błahego powodu. Jako okoliczności łagodzące dla oskarżonego, Sąd wziął po uwagę jego dotychczasową niekaralność. Zdaniem Sądu, wymierzona kara jest adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i stopnia winy oskarżonego.

Mając na uwadze, iż pokrzywdzony złożył wniosek o naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody, Sąd orzekł na podstawie art. 46 § 1 k.k. ten obowiązek w wysokości wskazanej przez pokrzywdzonego w toku postępowania przygotowawczego.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby go zwolnić z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w wyroku.