Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrzkowska

Protokolant: Katarzyna Nowopolska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. A. N.

po rozpoznaniu w dniach: 9 marca 2017 roku, 10 kwietnia 2017 roku, 9 maja 2017 roku,
8 czerwca 2017 roku, 6 lipca 2017 roku, 24 sierpnia 2017 roku, 5 października 2017 roku,
9 stycznia 2018 roku i 8 lutego 2018 roku na rozprawie sprawy:

P. R. (1) syna W. i A. z domu Z., urodzonego dnia (...) w G. – D.

oskarżonego o to, że

I.  w dniu 15 września 2016 roku w G., dwukrotnie uderzył P. D. (1) pięścią
w twarz, powodując obrażenia ciała w postaci stłuczenia twarzy, urazu nosa które spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni

- tj. o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

II.  W dniu 16 września 2016r. w G. po uprzednim doprowadzeniu do stanu bezbronności P. D. (1) w ten sposób, że rozpylił gaz pieprzowy w twarz pokrzywdzonej, przewrócił na ziemię, ciągnął, kopał po twarzy i brzuchu oraz uderzał pięścią w twarz pokrzywdzonej, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci stłuczenia twarzy i okolicy kolana prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (powłok ciała) na czas nie przekraczający 7 dni, a następnie dokonał kradzieży saszetki z zawartością: telefon komórkowy m-ki I. (...) wartości nie mniejszej niż 3500 zł, portfel z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 80 zł dowód osobisty, karta bankomatowa Banku (...) oraz kluczy do mieszkania na szkodę P. D. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu od 23.05.2015r. do 10.12.2015r. części kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku II Wydz. Karny z dnia 27.01.2015 sygn. akt II K 1365/14 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 288 § 1 k.k.

- tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  w dniu 16 września 2016 roku, w G. po uprzednim doprowadzeniu do stanu bezbronności T. M. w ten sposób że dusił go ramieniem za szyję oraz bił pięściami po twarzy w wyniku czego pokrzywdzony doznał urazu twarzoczaszki, złamania sitowia, złamania wyrostków skrzydłowatych kości klinowej wieloodłamowe, złamania szczęki, krwiaków okularowych obustronnych, masywnego obrzęku tkanek miękkich twarzy, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (ruchu, żucia, powłok ciała, wzroku) na czas dłuższy niż 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci: portfela/etui o wartości nie mniejszej niż 150 zł z zawartością 3 kart bankowych, portfela o wartości nie mniejszej niż 250 zł z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 630 zł, telefonu marki I. o wartości nie mniejszej niż 3000 zł, zegarka m-ki P. o wartości nie mniejszej niż 2000 zł oraz karty G. (...), na szkodę w/w, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu od 23.05.2015r. do 10.12.2015r. części kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku II Wydz. Karny z dnia 27.01.2015 sygn. akt II K 1365/14 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 288 § 1 k.k.

- tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

o r z e k a:

I.  oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako występek z art. 157 § 2 k.k. i za to, na mocy art. 157 § 2 k.k., skazuje oskarżonego na karę 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu, który kwalifikuje jako występek z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 280 § 1 k.k., skazuje oskarżonego na karę 2 (dwa) lat i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  w ramach czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 16 września 2016 roku poprzez duszenie M. T. ramieniem za szyję oraz bicie pięściami po twarzy, spowodował u pokrzywdzonego uraz twarzoczaszki, złamanie sitowia, złamanie wyrostków skrzydłowatych kości klinowej wieloodłamowe, złamanie szczęki, krwiaki okularowe obustronne, masywny obrzęk tkanek miękkich twarzy, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (ruchu, żucia, powłok ciała, wzroku) na czas dłuższy niż 7 dni, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 157 § 1 k.k. i za to, na mocy art. 157 § 1 k.k., skazuje oskarżonego na karę roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka od oskarżonego P. R. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. T. kwotę 8.000 zł (osiem tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

V.  w ramach czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia oskarżonego P. R. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 16 września 2016 roku dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci portfela/etui o wartości nie mniejszej niż 150 zł z zawartością 3 kart bankowych, portfela o wartości nie mniejszej niż 250 zł z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 630 zł, telefonu marki I. o wartości nie mniejszej niż 3000 zł, zegarka m-ki P. o wartości nie mniejszej niż 2000 zł oraz karty G. (...), na szkodę M. T., ukrywając dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 23 maja 2015 roku do 10 grudnia 2015 roku części kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27 stycznia 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 1365/14 za przestępstwa
z art. 278 § 1 k.k. i z art. 288 § 1 k.k., czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k., skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k., łączy orzeczone wobec oskarżonego P. R. (1) w pkt I, II, III i V wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza temu oskarżonemu karę łączną 4 (cztery) lat pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 62 k.k., orzeka system terapeutyczny wykonania wymierzonej oskarżonemu P. R. (1) kary łącznej pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet wymierzonej oskarżonemu w pkt VI wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza P. R. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie
w dniach od 18 września 2016 roku do 20 kwietnia 2017 roku;

IX.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., dowody rzeczowe zapisane pod pozycjami
2 i 3 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) nakazuje zwrócić P. D. (1), zaś dowód rzeczowy zapisany pod pozycją 4 tego wykazu – nakazuje zwrócić M. T.;

X.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat D. F. kwotę 1.712 zł 16 gr. (tysiąc siedemset dwanaście złotych szesnaście groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonego P. R. (1);

XI.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego P. R. (1) od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.

Sygn. akt II K 60/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 14 września 2016 roku pokrzywdzona P. D. (1) rozstała się ze swoim partnerem, oskarżonym P. R. (1), z powodu agresji mężczyzny
i stosowania przemocy oraz zazdrości o znajmomość z pokrzywdzonym T. M.; już w lipcu P. D. przeniosła się do wynajmowanego samodzielnie mieszkania przy ul. (...) w G..

Po godzinie 21:00 w dniu 15 września 2016 roku, oskarżony P. R. (1), nietrzeźwy i pod wpływem narkotyków, przyszedł do miejsca pracy P. D. (1)
i zaczął wyzywać pokrzywdzoną słowami uznanymi powszechnie za obelżywe. Groził kobiecie również pozbawieniem życia, zarzucając zdradę. P. D. (1) prysnęła mężczyźnie gazem pieprzowym w twarz, w ten sposób często broniła się przed konkubentem. W odpowiedzi na powyższe, P. R. (1) dwukrotnie uderzył P. D. (1) pięścią w twarz. Wezwano patrol Policji. Oskarżony uspokoił się i został odprowadzony przez kolegę, właściciela lokalu w którym pracowała pokrzywdzona, M. Z.. P. D. (1) w wyniku zdarzenia z dnia 15 września 2016 roku doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy, urazu nosa które spowodowały rozstrój zdrowia pokrzywdzonej trwający nie dłużej niż 7 dni.

(dowód: zeznania świadka P. D. (1) – k. 29-32, 146-147, 247v, 573v-574v,

zeznania świadka D. T. – k. 60-61,

opinia sądowo-lekarska – k. 243, 244,

dokumentacja fotograficzna – k. 258 ,

raport z historii działania – k. 24)

W dniu 16 września 2016 roku po godzinie 20:00, oskarżony P. R. (1) ponownie przyszedł do miejsca pracy pokrzywdzonej P. D. (1). Miał przy sobie gaz pieprzowy i chciał odegrać się za poprzedni dzień i użycie przez P. D. (1) gazu pierzowego wobec jego osoby, a także zamierzał zabrać saszetkę należącą do pokrzywdzonej, wiedział bowiem, że kobieta przechowuje tam klucze do wynajmowanego mieszkania, gdzie wówczas przebywał M. T., obywatel Norwegii, z którym spotykała się P. D. (1), gdy ów przyjeżdżał do Polski. P. R. (1) użył wobec pokrzywdzonej gazu pieprzowego, kobieta uciekła do pobliskiego sklepu (...). Oskarżony poszedł za pokrzywdzoną do sklepu, prysnął w jej kierunku gazem pieprzowym, po czym szarpał kobietę i kilkakrotnie uderzył w twarz, próbował wyrwać zaczepioną na wysokości pasa P. D. (1) saszetkę z zawartością kluczy, portfela z pieniędzmi, dokumentamui i kartą bankomatową oraz telefonu komórkowego. P. D. (1) postanowiła uciec. Oskarżony w pewnym momencie wybiegł za pokrzywdzoną, zaczął ją kopać, w wyniku czego P. D. (1) upadła na ziemię. Potem P. R. (1) szarpał pokrzywdzoną za ręce, przewracał na ziemię, bił i kopał po ciele, również gdy pokrzywdzona leżała na ziemi, ciagnął ją po podłożu, usiłując wyrwać saszetkę którą P. D. (2) trzymała w rękach. W końcu oskarżony wyrwał saszetkę pokrzywdzonej
i oddalił się. Pokrzywdzona miała spuchniętą twarz, otarcia i siniaki, leciała jej krew z nosa.

(dowód: protokół oględzin miejsca – k. 2-4,

protokół oględzin – k. 36-37,

protokół oględzin monitoringu – k. 10-13,

zeznania świadka P. D. (1) – k. 29-32, 146-147, 247v, 573v-574v,

zeznania świadka M. Z. – k. 6-7,

zeznania świadka M. B. – k. 18-19,

zeznania świadka M. M. (2) – k. 51-52, 645-646,

pokwitowanie – k. 148)

Tego samego dnia, nieco później, gdy było już ciemno, pokrzywdzony T. M. oglądał telewizję w mieszkaniu przy ul. (...), miał otwarte okno balkonowe wychodzące na taras i ogródek. Nagle od strony tarasu wszedl do mieszkania oskarżony P. R. (1) i krzyknął coś do pokrzywdzonego, po czym chwycił siedzącego na kanapie mężczyznę za ubranie na wysokości szyi i zaczął dusić T. M.. Pokrzywdzony ocknął się w sypialni, czując, że jest okładany przez napastnika pięściami –
w okolice oczu, nosa, po twarzy. Pokrzywdzony nie rozumiał co krzyczy do niego oskarżony. Oskarżony P. R. (1) wyzywał M. T. słowami wulgarnymi, pytał, po co przyjeżdza i żeby nie spotykał się z P. D. (1). Pokrzywdzony stracił przytomność.

Oskarżony P. R. (1) przeszukał odzież pokrzywdzonego, z kieszeni jego spodni oraz z mieszkania zabrał należące do T. M. mienie w postaci portfela/etui o wartości nie mniejszej niż 150 zł z zawartością trzech kart bankowych, portfela o wartości nie mniejszej niż 250 zł z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 630 zł, telefonu marki I. o wartości nie mniejszej niż 3000 zł, zegarka marki P.
o wartości nie mniejszej niż 2000 zł oraz karty G. (...),

Sąsiedzi zaalarmowani hałasem, odgłosami bicia i wyzwisk, zaalarmowali właścicielkę mieszkania i Policję, wezwano pogotowie ratunkowe. Oskarżonego P. R. (1) ujęto, gdy próbował uciekać przez ogródek.

W wyniku zdarzenia M. T. doznał urazu twarzoczaszki, złamania sitowia, złamania wyrostków skrzydłowatych kości klinowej wieloodłamowe, złamania szczęki, krwiaków okularowych obustronnych, masywnego obrzęku tkanek miękkich twarzy, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego (ruchu, żucia, powłok ciała, wzroku) na czas dłuższy niż 7 dni.

(dowód: zeznania świadka M. T. – k. 85-87, 155-156, 179-180, 752753,

zenzania świadka A. G. – k. 86-88v, 168-169, 574v-576,

zenzania świadka P. G. – k. 83-84, 576-576v,

zenzania świadka A. S. – k. 94-96, 577v-578,

zenzania świadka M. J. – k. 97-98, 578-578v,

zenzania świadka S. S. – k. 91-92, 578v-579,

zenzania świadka G. K. – k. 101-102, 579-579v,

opinia sądowo-lekarska – k. 245, 383,

dokumentacja medyczna – k. 163-166, 384-427,

dokumentacja fotograficzna – k. 108-109, 112-144, 292-294, 296-298,

protokół przeszukania osoby – k. 77-79,

protokół oględzin – k. 81-82, 110-111, 158-159, 181-183,

tablica poglądowa – k. 157,

pokwitowanie – k. 185)

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym w charakterze podejrzanego P. R. (1) nie przyznał się do znęcania nad P. D. (1), przyznał się do spowodowania u wymienionej w dniu 15 września 2016 roku obrażeń ciała oraz rozbojów na szkodę wymienionej oraz T. M.. Wyjaśnił, że używał przemocy wobec P. D. (1) podczas awantur i w celu obrony, ale tylko poprzez wykręcanie rak i stosowanie gazu pieprzowego, nie zaś kopanie. W dniu 15 września mógł uderzyć P., jednak nie celowo, gdyż szarpał się z ludźmi, którzy chcieli oskarżonego wyprowadzić z lokalu. W dniu następnym chciał zagazować P., jak ona zrobiła to wcześniej, co uczynił, nadto szarpał, uderza i bił pokrzywdzoną. saszetkę wziął, gdyż chciał wziąć klucze do mieszkania na M.. W mieszkaniu R. krzyczał do Norwega, by ten nie przyjeżdżał więcej do Polski i do P.. Pobił go z otwartej dłoni rękoma, a gdy przestraszył się upływu krwi u pokrzywdzonego, zaniósł mężczyznę do łazienki i obmył. P. R. (1) zabrał telefon, dokumenty i portfel Norwega, jednakże nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego to uczynił.

W toku posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o zastosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego, P. R. (1) wyjaśnił, że niechcący uderzył pokrzywdzoną, szarpał się z nią wówczas, P. D. (1) mogła być wówczas pod wpływem alkoholu. Kobieta zamiast porozmawiać z oskarżonym, zagazowała go. Kolejnego dnia R. chciał zagazować pokrzywdzoną, by tak samo się poczuła jak on wcześniej, znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu. Oskarżony przyznał, że zabrał P. D. (1) saszetkę, bo wiedział, że są w niej klucze do mieszkania. Chciał pojechać
i porozmawiać z Norwegiem, żeby więcej nie przyjeżdżał i nie spotykał się z P.. Mężczyzna nie rozumiał po polsku, więc oskarżony zdenerwował się i zaczął go bić. Jak zorientował się, że przesadza, obmył pokrzywdzonego, by ten nie zakrztusił się krwią.

P. R. (1) przesłuchany na rozprawie głównej nie składał wyjaśnień odnoszących się do przedmiotu postępowania, nie wnosił o doprowadzenie na pierwszą rozprawę główną. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego oświadczył, iż jechał na M. z myślą, że zostawi jej saszetkę i przechowywane w niej przedmioty. Nie chciał jej przywłaszczyć, a jedynie wziąć klucze do mieszkania.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1) – k. 193-195, 210-212, 777)

Z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, został on
w toku postępowania przygotowawczego poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. W złożonej opinii pisemnej biegli stwierdzili, że P. R. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo; rozpoznano u niego cechy osobowości nieprawidłowej – oraz skłonność do nadużywania alkoholu
i sterydów anabolicznych. Warunki art. 31 § 1 i § 2 k.k. nie znajdują zastosowania.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 301-307 )

P. R. (1) był uprzednio kilkakrotnie karany za przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 278 § 1 k.k. i inne przeciwko mieniu i prawidłowości udzielania wsparcia finansowego, na kary pozbawienia wolności, również z warunkowym zawieszeniem ich wykonania.

W okresie od 23 maja 2015 roku do 10 grudnia 2015 roku oskarżony P. R. (1) odbywał część kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27 stycznia 2015 roku
w sprawie o sygn. akt II K 1365/14 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 288 § 1 k.k.

(dowód: dane o karalności – k. 485-488,

odpis wyroku – k. 264, 265-266, 269-272, 273-274, 275-284 )

Sąd zważył, co następuje:

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na licznych dokumentach i protokołach zgromadzonych w aktach sprawy, uwzględnił wnioski opinii biegłych, relację świadków oraz w części wyjaśnienia oskarżonego. Taki materiał dowodowy jawi się – zdaniem Sądu – jako spójny i logiczny, pozwalający w sposób pełny i wiążący określić podstawy oraz rozmiar odpowiedzialności karnej oskarżonego P. R. (1) w odniesieniu do zarzucanych mu czynów.

Zeznawania świadka P. D. (1), które – zarówno te złożone w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie przed Sądem – nie wykazują cech wewnętrznych sprzeczności i korespondują z pozostałym spójnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w postaci dokumentacji medycznej i wniosków opinii biegłego, a częściowo również w zeznaniach pozostałych świadków, w tym M. B., M. M. (2), A. G. i innych, a mianowicie charakteru znajomości z oskarżonym i M. T., wzajemnych relacji, przyczyn nieporozumień. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, iż oskarżony zadał P. D. (1) ciosy 15 i 16 września 2016 roku, pierwszego dnia - ciosy pięścią w twarz. P. D. (1) w złożonych zeznaniach nie starała się umniejszyć swojej roli w zajściach, szczegółowo opisała poszczególne etapy zdarzeń, nie ukrywała informacji stawiających ją w niekorzystnym świetle, takich jak używanie gazu wobec oskarżonego czy charakter znajomości z M. T.. Nie można umniejszać wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej z uwagi na to, że deklarowała brak chęci kontynuowania związku z oskarżonym. Co więcej świadek wyraźnie wskazywała, których zdarzeń nie jest pewna, których nie pamięta, korygowała nieścisłości.

Brak jest podstaw do kwestionownia zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy zeznań funkcjonariuszy Policji D. T. i G. K., jako spójnych i korespondujących z treścią zgromadzonych dokumentów. D. T.
z uwagi na charakter pracy świadka i wielość podobnych interwnecji, nie pamiętał stron postępowania i sytuacji jakie miały miejsce z ich udziałem. G. K. z kolei opisał intrewencję związaną z ujęciem i zatrzymaniem oskarżonego.

Podobnie za w pełni wiarygodne, niesprzeczne, wzajemnie się uzupełniające, Sąd uznał zeznania świadków: A. G., to jest właścicielki mieszkania wynajmowanego przez pokrzywdzoną przy ul. (...), osób, które interweniowały w związku z hałasami dochodzącymi z lokalu. Z. świadków są szczegółowe, znajdują potwierdzenie w dokumentacji sporządzonej w związku z oględzinami pomieszczeń, zatrzymaniem oskarżonego oraz relacją obojga pokrzywdzonych.

Z zeznaniami P. D. (1) korespondują zeznania świadka M. M. (2) i A. L., których zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie sposób zakwestionować. Świadek M. opisał zaobserwowane zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej, przytoczył informacje uzyskane od P. D. (1) na temat napastnika i skutków zdarzenia, to jest utraty mienia i doznanych obrażeń ciała. Również A. L. pokrzywdzona zwierzyła się z okoliczności napaści ze strony oskarżonego, w tym zaboru mienia i spowodowania obrażeń ciala. Z powodu niemożności doręczenia świadkowi wezwania na rozprawę, w toku postępowania ujawniono depozycje M. B.. Zeznania świadka należy uznać za polegające na prawdzie, odzwierciedlające obserwacje i wiedzę świadka na temat zdarzenia z dnia 16 września 2016 roku z udziałem P. D. (1). Zeznania M. B. znajdują potwierdzenie w relacji pokrzywdzonej oraz świadka M. M. (2).

Sąd z ostrożnością odniósł się do zeznań świadka M. Z., znajomego oskarżonego P. R. (2) i jednocześnie pracodawcy P. D. (1), albowiem relacja świadka przedstawiona na rozprawie głównej zawierała nieuzasadnioną, krytyczną ocenę osoby pokrzywdzonej, zmierzającą do ukazania kobiety w złym świetle
z jednej strony, z drugiej zaś – do ochrony oskarżonego. M. Z. nie był bezpośrednim świadkiem żadnego ze zdarzeń z udziałem P. D. (1) i oskarżonego, w dniu 16 września 2016 roku został powiadomiony o „awanturze” przez pracownika lokalu „777” M. M. (2) i z jego informacji oraz wiedzy powziętej od P. D. (1) znał przebieg zajścia. Wedle relacji świadka, pokrzywdzona miała spuchniętą twarz
i mówiła, że jej były partner zabrał jej saszetkę z dokumentami i kluczami do mieszkania, wcześniej zaś kobietę pobił.

Również świadek M. L. na rozprawie starał się nie dostarczać organom ścigania informacji mogących zostać poczytanymi na niekorzyść P. R. (1), rzekomo w obawie przed oskarżonym, ze strony którego miał niegdyś doznać krzywdy. Do zeznań świadka należy odnieść się zatem z ostrożnością, nie był bowiem on zainteresowany udzieleniem wyczerpujących informacji na temat zdarzeń,
o których miał wiedzę, dotyczących relacji pokrzywdzonej P. D. (1) i oskarżonego w czasie trwania ich związku. Należy przypomnieć, iż w niniejszym postępowaniu przedmiotem rozpoznania nie była kwestia zarzutu znęcania się P. R. (1) nad P. D. (1).

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1) jedynie w części korespondują
z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżony z jednej strony przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych w niniejszym postępowaniu czynów, choć podawał, iż nie chciał okraść pokrzywdzonej, a zaboru mienia na szkodę M. T. dokonał z niewiadomych powodów. Wskazywał, iż pomiędzy nim a P. D. (1) dochodziło do szarpaniny, używania gazu, z drugiej zaś zasłaniał się częściowo niepamięcią odnośnie swojego niewłaściwego zachowania. Wyjaśnienia złożone w toku postępowania sądowego dopasowywał stosownie do stanu przeprowadzonych
w postępowaniu przygotowawczym dowodów. P. R. (1) podkreślał swoją motywację w związku z zachowaniem P. D. (1) i jej znajomością z M. T., zarzucając byłej konkubinie brak uczciwości i podnosząc argumenty niezwiązane ze sprawą. Oskarżony wykazał brak elementarnej kultury osobistej, był agresywny, czemu nie zaprzeczał, podkreślał, że sam był atakowany przez P. D. (1). Zaprzeczaniu przez oskarżonego bezprawności co do zarzucanych przez oskarżyciela publicznego czynów przeciwstawiono spójny i wiarygodny materiał zgromadzony w sprawie w szczególności
w postaci zeznań pokrzywdzonych, relacji świadków i opinii biegłego.

Sąd uznał również za wiarygodne dokumenty i protokoły zgromadzone w aktach sprawy, takie jak protokoły zatrzymania osoby, oględzin, przeszukania, pisemne opinie biegłych i dokumentację medyczną, z uwagi na to, że zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, prawidłowo pod względem formalnym, a ich treść koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami świadków oraz znajduje potwierdzenie
w opiniach sądowo-lekarskich i sądowo-psychiatrycznej. Przede wszystkim uwzględniono wnioski jasnych i wyczerpujących opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, dotyczących rodzaju obrażeń stwierdzonych u pokrzywdzonych, opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej P. R. (1), które zostały oparte na aktualnej wiedzy
w wymienionych dziedzinach, analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i w toku postępowania nie były kwestionowane. Opinie te zawierają zgodne z wiedzą fachową
i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W oparciu o zebrany materiał dowodowy, w szczególności relację pokrzywdzonej
i wnioski opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, zachodziły przesłanki do przypisania oskarżonemu P. R. występku z art. 157 § 2 k.k., popełnionego w dniu 15 września 2016 roku na szkodę P. D. (1).

Czynność sprawcza występku z art. 157 § 2 k.k. polega na „powodowaniu” opisanych w nim skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające
w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (tak: wyrok SA w Warszawie z
19 września 1995 r., II Akr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14 dodatek). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Oskarżony, jako osoba dorosła, zdolna do oceny własnego zachowania i przewidywania jego skutków, miał świadomość, iż umyślne jego działanie, dwukrotne uderzenie pięścią w twarz, mogą spowodować obrażenia ciała
u pokrzywdzonej, tym bardziej, że oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu i jest osobą wyższą i silniejszą od P. D. (1). Jak wynika z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonej P. D. (1) mogły powstać w okolicznościach zdarzenia rozpatrywanego w niniejszej sprawie, zaś w świetle pozostałych przeprowadzonych dowodów, w tym w oparciu o zeznania świadków, Sąd nie miał wątpliwości, iż zachodził związek przyczynowy pomiędzy działaniem oskarżonego P. R. (1), a powstaniem dolegliwości bólowych w obrębie twarzy
u P. D. (1).

Uznając oskarżonego P. R. (1) za winnego czynu przypisanego mu w pkt I aktu oskarżenia, Sąd – na mocy art. 157 § 2 k.k. skazał go na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2, zatem wymierzona kara mieści się w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Orzekając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze Sąd wziął pod uwagę niemały stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się P. R. (1), wyrażający się przede wszystkim w godzeniu w zdrowie pokrzywdzonej, osoby słabszej od siebie. Rozmiar krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego nie był nieznaczny. P. R. (1) w sposób dość istotny wystąpił przeciwko obowiązującym normom prawnym oraz społecznym, dopuścił się popełnienia czynu wykorzystując fizyczną przewagę nad pokrzywdzoną, bez żadnej przyczyny, nadto nie licząc się z obecnością innych osób. Dodatkową okolicznością było działanie sprawcy pod wpływem alkoholu. Jednocześnie stopień winy oskarżonego należy uznać za dość znaczny. Nawet jeśli pokrzywdzona P. D. (1) i oskarżony byli skonfliktowani, nie istniały okoliczności, które usprawiedliwiałyby stosowanie siły fizycznej ze strony oskarżonego. Nadto zdarzenie, przynajmniej jakiś czas po jego zaistnieniu, nie pozostało bez ujemnych skutków dla pokrzywdzonej, dla jej stanu zdrowia i samopoczucia. Oskarżony ponownie wszedł w konflikt z prawem, a zatem nie sposób uznać, iż występek, jakiego się dopuścił na szkodę P. D. (1) był w jego życiu zdarzeniem przypadkowym. Powyższe świadczy o demoralizacji oskarżonego, jego niepoprawności, braku poszanowania dla dóbr chronionych prawem i najważniejszych wartości, jakimi są zdrowie i życie człowieka, a pośrednio także o konieczności stosowania odpowiednio wyważonych, surowych środków reakcji karnej. Istnieje więc znaczny rozdźwięk pomiędzy zachowaniem powinnym, a przedsięwziętym przez P. R. (1). Analizując cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy Sąd nie znalazł istotnych okoliczności przemawiających na korzyść wymienionego, poza okolicznością, iż pokrzywdzona nie rozpamiętywała doznanej krzywdy. Zważył też na potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa, a to w celu unaocznienia, że za czyny o takim nasileniu społecznej szkodliwość, tym bardziej popełnione przez sprawcę, który uprzednio wszedł w konflikt z prawem, zasługują na przykładne ukaranie i orzeczenie odpowiednio wyważonej kary.

Analizując ustalony w sprawie stan faktyczny, Sąd uznał również, że oskarżony P. R. (1), w warunkach powrotu do przestępstwa o których mowa w art. 64 § 1 k.k., w dniu 16 września 2016 roku dopuścił się czynu zabronionego, opisanego w pkt II aktu oskarżenia, to jest występku rozboju na szkodę P. D. (1), poprzez rozpylenie gazu pieprzowego i używanie przemocy fizycznej w stosunku do pokrzywdzonej - przewrócenie na ziemię, ciągnięcie, kopanie po twarzy i brzuchu oraz uderzanie pięścią
w twarz, dokonał kradzieży mienia, saszetki z zawartością kluczy do mieszkania, telefonu komórkowego portfela z pieniędzmi, a także dowodu osobistego i karty bankomatowej. Dodatkowo pokrzywdzona w wyniku zdarzenia doznała obrażeń ciała, to jest stłuczenia twarzy i okolicy kolana prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (powłok ciała) P. D. (1) na czas nie przekraczający 7 dni. Zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona występku z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Rozbój jest przestępstwem złożonym charakteryzuje się kierunkowością działania sprawcy. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim, tak co do celu działania, jak i używanych środków. Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 280 § 1 k.k. polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia dokonanym przy użyciu enumeratywnie wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą, i polegających na użyciu przemocy wobec osoby lub użyciu groźby natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Znamię czynności wykonawczej ma charakter złożony
i w sposób wyraźny wskazuje na kolejne etapy aktywności sprawcy: zastosowanie jednej
z wymienionych w art. 280 § 1 k.k. form oddziaływania wobec osoby oraz zabór rzeczy w celu przywłaszczenia.

Opisany stan faktyczny pozwolił na ustalenie, że w celu zawładnięcia mieniem pokrzywdzonej P. D. (1), P. R. (1) jako sprawca rozboju użył przemocy, to jest przymusu wywartego za pomocą siły fizycznej, polegającego na dokonaniu czynności fizycznej, która oddziaływuje na ciało lub psychikę innej osoby w tak dotkliwy sposób, iż zmusza to ją do poddania się woli sprawcy (zob. Bogusław Michalski, Przestępstwa przeciwko mieniu. Komentarz, Warszawa 1999, s. 98 i nast.). W realiach niniejszej sprawy oskarżony szarpał, kopał pokrzywdzoną, zadawał jej ciosy i ciągnął po ziemi, w następstwie czego wyrwał saszetkę z zawartością kluczy do mieszkania, portfela z pieniędzmi, dokumentami i telefonu, a zatem stosował przemoc fizyczną. Wcześniej rozpylił w kierunku pokrzywdzonej gaz pieprzowy, doprowadzając wymienioną do stanu bezbronności.

Rozbój jest znamienny używaniem przemocy (groźby jej użycia albo doprowadzeniem ofiary do nieprzytomności lub bezbronności) z zamiarem zabrania mienia powziętym nie później niż w trakcie stosowania przemocy. Zabór jako znamię czasownikowe między innymi przestępstwa rozboju, oparty o pojęcie władztwa składa się z dwu elementów – „negatywnego”, polegającego na wyjęciu mienia z władztwa dotychczasowego posiadacza oraz następującego po tym elementu ujmowanego od strony pozytywnej, polegającego na jego objęciu we władztwo sprawcy czynu. Władztwo jako stan faktyczny wyraża się w przestrzennej i realnej możliwości oddziaływania na rzecz, dysponowania nią, posiadania, o ile z istniejącego stanu rzeczy wynika, że ta możliwość oddziaływania, posiadanie i dysponowanie istnieją obiektywnie, a podmiot dzierżący dane mienie ma możliwość i wolę rozporządzania nim, wolę władania. Dla zaistnienia przestępstw charakteryzujących się zaborem mienia zmiana stanu majątkowego po stronie pokrzywdzonego (uszczuplenie jego mienia) musi mieć charakter trwały, natomiast po stronie sprawcy nie jest konieczne, aby włączył on rzecz na trwałe do swego majątku ( por. S. Łagodziński, glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1998 r., I KZP 1/98, Prokuratura i Prawo 1999/1/101). Zachowanie oskarżonego spowodowało, iż zabrał on mienie należące do pokrzywdzonej, w tym dokumenty podlegające ochronie na podstawie art. 275 § 1 k.k. i kartę bankomatową (art. 278 § 1 i § 5 k.k.). Wartość mienia zrabowanego w wyniku rozboju nie ma znaczenia dla kwalifikacji prawnej czynu, a jedynie dla oceny prawnokarnej występku kwalifikowanego z art. 280 § 1 k.k., a wobec okoliczności, iż pokrzywdzona odzyskała utracone mienie – w istocie poniesiona szkoda finansowa nie jest dotkliwa, co Sąd miał na uwadze również przy wymiarze kary odnośnie P. R. (1).

Uznając oskarżonego P. R. (1) za winnego opisanego czynu, Sąd na mocy art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Przestępstwo z art. 280 § 1 k.k., zagrożone jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności, zatem wymierzona kara mieści się w najniższych granicach zagrożenia ustawowego, tym bardziej biorąc pod uwagę możliwość nadzwyczajnego jej obostrzenia. Orzekając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze Sąd wziął pod uwagę stosunkowo znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się P. R. (1), wyrażający się przede wszystkim w godzeniu w zdrowie, wolność psychiczną, a nadto mienie pokrzywdzonej. Sprawca w sposób jaskrawy wystąpił przeciwko obowiązującym normom prawnym oraz społecznym, dopuścił się popełnienia czynu działając w sposób przemyślany, zdeterminowany, nacechowany zuchwałością, wykorzystując niewątpliwą fizyczną i psychiczną przewagę nad pokrzywdzoną, nadto w okolicznościach świadczących o poczuciu bezkarności sprawcy, działającego pod wpływem alkoholu. Zdarzenie miało nadto miejsce w okolicy uczęszczanej, okolicy zamieszkałej, w pobliżu sklepów, lokali usługowych i dużego osiedla mieszkaniowego, wczesnym wieczorem. Dodatkową okolicznością było działanie sprawcy w sposób zdeterminowany, nagły, z niskich pobudek, z chęci zysku oraz skierowanie działań przestępczych przeciwko słabszej fizycznie od niego kobiecie. Jednocześnie stopień winy oskarżonego należy uznać za znaczny. Zdarzenie nie pozostało bez ujemnych skutków dla pokrzywdzonej, dla jej wolności i poczucia bezpieczeństwa, o czym świadczyły chociażby zeznania świadka P. D. (1). Oskarżony P. R. (1) po raz kolejny wszedł w konflikt z prawem. Powyższe świadczy o postępującej demoralizacji oskarżonego, jego niepoprawności, braku poszanowania dla norm prawnych i zasad współżycia społecznego, a pośrednio także o nieskuteczności stosowanych środków represji karnej. Istnieje więc znaczny rozdźwięk pomiędzy zachowaniem powinnym, a przedsięwziętym przez P. R. (1). Analizując cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy Sąd nie znalazł okoliczności przemawiających na korzyść wymienionego poza wyrażoną do pewnego stopnia skruchą, Sąd zważył też na potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa, a to w celu unaocznienia, że za czyny o tak wysokiej społecznej szkodliwość, tym bardziej popełnione przez sprawcę uprzednio karanego, zasługują na przykładne ukaranie i orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone na rozprawie głównej oraz wnikliwa analiza materiału dowodowego zaoferowanego przez oskarżyciela publicznego wskazują jednocześnie, iż brak jest podstaw do uznania odpowiedzialności karnej oskarżonego P. R. (1) w zakresie przestępstwa zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia, kwalifikowanego między innymi z art. 280 § 1 k.k. W ramach czynu zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia, Sąd przypisał natomiast oskarżonemu wypełnienie znamion występku
z art. 157 § 1 k.k., to jest spowodowania poprzez duszenie M. T. ramieniem za szyję oraz bicie pięściami po twarzy, urazu twarzoczaszki, złamania sitowia, złamanie wyrostków skrzydłowatych kości klinowej wieloodłamowe, złamanie szczęki, krwiaków okularowych obustronnych, masywnego obrzęku tkanek miękkich twarzy, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego (ruchu, żucia, powłok ciała, wzroku) na czas dłuższy niż 7 dni.

Zaboru mienia należącego do M. T. oskarżony dokonał niejako „przy okazji”, wykorzystując zaistniałą sytuację, już po fizycznym ataku na pokrzywdzonego. Zamiarem P. R. (1) nie było bowiem w momencie przyjścia do mieszkania wynajmowanego przez P. D. (1) dokonanie jakiejkolwiek kradzieży, ale konfrontacja z mężczyzną, o którego był zazdrosny, być może danie mu nauczki, wystraszenie, w każdym razie spowodowanie, by się z kobietą nie spotykał. Świadczą o tym słowa kierowane przez oskarżonego do pokrzywdzonego po wejściu do mieszkania.

Zebrany materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że w dniu
16 września 2016 roku oskarżony P. R. (1) spowodował u pokrzywdzonego M. T. naruszenie czynności narządów ruchu, żucia, powłok ciała i wzroku na czas dłuższy niż 7 dni. Celem sprawcy było zadanie pokrzywdzonemu bólu i spowodowanie obrażeń ciała. Co do rodzaju obrażeń ciała pokrzywdzonego i następstw działania P. R. (1), Sąd uwzględnił wnioski wyczerpującej i należycie umotywowanej opinii z zakresu medycyny sądowej.

Stopień szkodliwości społecznej czynu P. R. (1) należy określić jako zdecydowanie wysoki. Oskarżony działał bowiem z premedytacją, odznaczając się okrucieństwem. Nagłość i nasilenie ataku skierowanego przeciwko starszemu od siebie, zdezorientowanemu z uwagi na barierę językową i zaskoczonemu w mieszkaniu mężczyźnie, uniemożliwiło pokrzywdzonemu podjęcie jakiejkolwiek obrony. Celem P. R. (1), co jasno wynika z jego wyjaśnień, nie było jedynie dokonanie rozrachunków z M. T., ale dążył on do zastraszenia ofiary, skłonienia do określonego zachowania oraz pozostawienia na ciele pokrzywdzonego trwałych śladów przedsięwziętego zamachu, do zadania bólu i cierpienia. Oskarżony poprzez duszenie i bicie pięściami spowodował u pokrzywdzonego dolegliwości o wysokim natężeniu, które zapewne miały charakter długotrwały – oskarżony odczuwał ból przez długi czas po zdarzeniu, z powodu odniesionych obrażeń był hospitalizowany, musiał podjąć leczenie operacyjne.

Za przypisany występek Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd kierował się przy tym przesłankami z art. 53 k.k., bacząc by kara nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej czynu oraz fakt uprzedniej karalności za przestępstwa umyślne. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących dotyczących wymienionego, poza wyrażoną skruchą.

W ocenie Sądu, do osiągnięcia względem P. R. (1) wychowawczych i prewencyjnych celów kary przyczynić się może jedynie orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Oskarżony był w przeszłości karany. Co więcej, wzgląd na okoliczności popełnienia czynu (okrucieństwo, działanie z premedytacją, poczynienie przygotowań, czemu służyć miało zdobycie kluczy do mieszkania), nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że oskarżony jest sprawcą zdemoralizowanym. Wobec takich osób konieczne jest konsekwentne karanie nawet za występki, które z uwagi na ukształtowanie sankcji karnej nie są uważane przez ustawodawcę za najpoważniejesze. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek przesłanek pozwalających mieć nadzieję, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, a tym bardziej, że nie popełni kolejnego przestępstw, zwłaszcza, że dopuścił się występku odznaczającego tak wysokim stopniem szkodliwości społecznej. Wydając niniejszy wyrok, Sąd chciał uzmysłowić oskarżonemu, że dopuszczając się w przyszłości kolejnych przestępstw musi się liczyć z perspektywą przedłużenia swego pobytu w zakładzie karnym. Zdaniem Sądu, właściwości osobiste oskarżonego, a w szczególności brak zarówno woli, jak i umiejętności przeprowadzenia krytycznej oceny swojego postępowania oraz całkowita pogarda dla drugiej osoby, jej praw, wolności i życia oraz zdrowia, pozwalają przyjąć,
iż pobłażliwe potraktowanie P. R. (1) i umożliwienie mu przebywania na wolności, stanowiłoby realne zagrożenie dla społeczeństwa. W ocenie Sądu prognoza kryminologiczna wobec P. R. (1) jest jednoznacznie negatywna. Mając na uwadze wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu, należy stwierdzić, że orzeczona kara nie jawi się jako nadmiernie surowa.

Sąd zasądził od oskarżonego P. R. (1) obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz M. T. kwoty 8.000 zł. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulegało bowiem wątpliwości, że w wyniku działań oskarżonego, pokrzywdzony doznał obrażeń ciała. Sąd uznał więc, że pokrzywdzonemu przysługuje odpowiednia suma pieniężna jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Adekwatnym i uwzględniającym powyższe okoliczności jest zadośćuczynienie w kwocie 8.000 zł.

W punkcie V wyroku, Sąd przypisał oskarżonemu P. R. (1) popełnienie w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. występku kradzieży mienia na szkodę M. T., a mianowicie portfela/etui o wartości nie mniejszej niż 150 zł z zawartością trzech kart bankowych, portfela o wartości nie mniejszej niż 250 zł
z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej niż 630 zł, telefonu marki I. o wartości nie mniejszej niż 3000 zł, zegarka m-ki P. o wartości nie mniejszej niż 2000 zł oraz karty G. (...). Opisane zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu kwalifikowanego z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zb. z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zw.
z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. P. R. (2) wszedł w posiadanie pieniędzy i przedmiotów, wśród których znajdowały się karty bankomatowe i dokumenty. Oskarżony nie miał prawa nimi wyłącznie rozporządzać.

Kradzież jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym, którego można się dopuścić się jedynie w zamiarze bezpośrednim – w celu przywłaszczenia, co oznacza zamiar postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem. Niewątpliwie skradzione przedmioty i pieniądze nie były własnością oskarżonego
i wymieniony nie miał prawa nimi rozporządzać, przeciwnie, wykorzystując moment braku świadomości pokrzywdzonego wskutek pobicia i niemożność podjęcia skutecznej obrony przed zaborem oraz dostępność mienia niemałej wartości, dokonał jego przywłaszczenia. Właścicielem opisanych powyżej przedmiotów był M. T.. Oskarżony działał wbrew woli właściciela oraz bez żadnej podstawy faktycznej czy prawnej. Trudno też uznać, by celem jej postępowania było co innego, niż przywłaszczenie rzeczy i osiągnięcie korzyści majątkowej. Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, to jest objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad rzeczą, dalsze jej losy oraz dalsze zmiany względem tej rzeczy są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej. Rodzaj utraconego mienia ustalono natomiast w oparciu o konsekwentne i w pełni wiarygodne zeznania pokrzywdzonego M. T., nie podważone innym dowodem i wyniki przeszukania oraz oględzin. Czyn oskarżonego P. R. (1) godzi w cudze mienie i stosunki majątkowe oraz naruszenie integralności dokumentu, jego funkcji lub dostępności dla osób uprawnionych. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających przypisanie oskarżonemu winy. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w przekonaniu Sądu, zachodzą wszelkie przesłanki odpowiedzialności karnej oskarżonej.

Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., który to przepis stanowił podstawę wymiary kary, zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, zatem orzeczona kara mieści się raczej w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Wymierzona oskarżonemu P. R. (1) kara pozbawienia wolności jest w ocenie Sądu adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, które w obu przypadkach należy uznać za dość znaczne. Oskarżony w sposób przemyślany, zuchwały, wystąpił przeciwko cudzemu mieniu, nie licząc się z przysługującym innej osobie prawem własności rzeczy, a nadto powodowany chęcią zysku. Obok rozmiaru wyrządzonej szkody sięgającej co najmniej kwoty 6.000 zł, odpowiadającej równowartości skradzionych pieniędzy i wartości pozostałego mienia, Sąd wziął pod uwagę także fakt działania oskarżonego niewątpliwie w sposób zuchwały, a także znaczne nasilenie złej woli. Oskarżony działał w poczuciu bezkarności, w okolicznościach świadczących o jego demoralizacji, nie zważając na konsekwencje swojego działania. Analizując cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy Sąd uwzględnił jako okoliczności opisane powyżej.

Łącząc kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec P. R. (1) w pkt I, II, III i V wyroku, Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.

Dyspozycja art. 86 k.k. zakreśla granice wymiaru kary łącznej. W przypadku łącznej kary pozbawienia wolności dolną granicę stanowi najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa, natomiast górną – suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, która nie może być jednak przekroczyć 20 lat pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie Sąd mógł zatem orzec karę łączną w granicach od 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Za decydujące dla wymiaru kary łącznej uważa się względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie kilku przestępstw jest z reguły czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej, niż to wynika z dyrektywy absorpcji. Uwzględnienie zasady absorpcji w większym stopniu ma natomiast miejsce wówczas, gdy z kliku pozostających w zbiegu przestępstw jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia. Z drugiej jednak strony wedle orzecznictwa i doktryny do wyjątków powinno należeć ukształtowanie kary łącznej w oparciu o zasadę kumulacji (sumowania kar), albowiem najczęściej przekracza to potrzeby resocjalizacyjne.

Niewątpliwie przestępstwa przypisane oskarżonemu P. R. (1) w niniejszym wyroku wykazują bliską więź czasową, związane są
z umyślnym naruszeniem reguł ostrożności, jednakże o różnym charakterze i wadze, godzą w odmienne dobra prawne – z jednej strony cudzą własność, z drugiej zaś – wolność, nietykalność cielesną i zdrowie człowieka. Całkowitą absorpcję można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wskazują bliską więź przedmiotową i podmiotową, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłoby rzutować na karę łączną, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Oskarżony swoim zachowaniem w sposób umyślny godził w różne dobra chronione prawem, w tym wystąpił przeciwko dobrom stawianym nawet przez samego ustawodawcę na czele w hierarchii,
a których naruszenie zagrożone jest surowymi karami pozbawienia wolności, co potwierdza ukształtowanie sankcji za popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art. 280 § 1 k.k. Powyższe wskazuje na niepoprawność sprawcy i brak należytej refleksji nad własnym zachowaniem, tym bardziej dopuszczającego się umyślnych czynów przeciwko mieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (k. 770-773). To zaś uzasadnia orzeczenie kary łącznej niewątpliwie surowszej, niż wynikająca z zasady absorpcji. Wobec wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd nie rozważał ewentualności orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania tejże kary.

Na podstawie art. 62 k.k., Sąd orzekł o systemie terapeutyczny wykonania kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. R. (1), mając na uwadze, iż wykonanie kary pozbawienia wolności winno odbywać się zgodnie
z zasadą indywidualizacji oddziaływania na skazanego, tak by jak najpełniej zrealizować cel wychowawczy i zapobiegawczy, w niniejszej sprawie – z uwagi na nadużywanie przez oskarżonego środków psychoaktywnych, a także rozpoznane cechy osobowości nieprawidłowej i epizod depresyjny z próbą samobójczą.

Na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd zaliczył oskarżonemu P. R. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie w dniach od 18 września 2016 roku do 20 kwietnia 2017 roku. Wobec oskarżonego od dnia 20 kwietnia 2017 roku wykonywała była prawomocnie orzeczona w sprawie o sygn. akt XI K 17/17 Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ kara (k. 640).

Przedmioty zabezpieczone w wyniku przeszukania osoby i odzieży oskarżonego,
a należące do pokrzywdzonych, zwrócono osobom uprawnionym.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat D. F. koszty obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu P. R. (1) w niniejszym postępowaniu wedle norm przepisanych, przy uwzględnieniu zaliczki na poczet podatku od towarów i usług, albowiem nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową i dochodową oskarżonego P. R. (1) oraz okoliczność, iż jest on pozbawiony wolności, Sąd uznał, iż uiszczenie przez wymienionego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe i na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od tego obowiązku, również w zakresie opłat.