Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Dorota Stańczyk

Protokolant st. sekretarz sądowy Monika Zięba

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2018 roku w Lublinie

sprawy P. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury

na skutek odwołania P. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 19 sierpnia 2016 roku znak E (...)

oddala odwołanie.

przed sprostowaniem

Sygn. akt VIII U 3476/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Dorota Stańczyk

Protokolant st. sekretarz sądowy Monika Zięba

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2018 roku w Lublinie

sprawy P. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury

na skutek odwołania P. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 19 sierpnia 2016 roku znak E (...)

oddala odwołanie.

sygn. akt VIII U 3476/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpoznaniu wniosku z dnia 12 lipca 2016 roku, odmówił P. W. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku poz. 748), albowiem z przedłożonych dokumentów wynika, ze nadal najkorzystniejszy jest dotychczasowy wskaźnik (decyzja - k. 55 a.e.).

Od powyższej decyzji P. W. złożył odwołanie wnosząc o jej zmianę oraz przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia. W ocenie ubezpieczonego zastosowany przez organ rentowy wskaźnik przeliczeniowy emerytury jest dla niego niekorzystny (odwołanie - k. 2 - 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania podtrzymując uzasadnienie zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 9 a.s.).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

P. W. ur. (...) jest uprawniony do emerytury od dnia 28 maja 2007 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1996 roku, zaś wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 79,75 % (bezsporne).

W dniu 4 lipca 2016 roku P. W. złożył do organu rentowego wniosek o przeliczenie pobieranego świadczenia przedkładając zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 16 czerwca 2016 roku wystawione przez Lasy Państwowe Nadleśnictwo S. z okresu od 1 grudnia 1976 roku do 3 lipca 1997 roku (wniosek i zaświadczenie - k. 44 - 45 a.e.).

W ocenie organu rentowego złożone dokumenty nie wpływają na zwiększenie dotychczasowego wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia, zaś aktualnie wyliczony jest najkorzystniejszy dla wnioskodawcy. Wobec powyższego Zakład wydał zaskarżoną decyzję z dnia 19 sierpnia 2016 roku (decyzja - k. 55 a.s.).

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2017 roku Sąd zobowiązał pełnomocnika organu rentowego do wskazania sposobu obliczenia świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1976 - 1982 oraz 1983 - 1990 ze wskazaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru obliczonego z uwzględnieniem wskazanych w tych zaświadczeniach wynagrodzeń (postanowienie - k. 21 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 21 kwietnia 2017 roku pełnomocnik organu rentowego wskazał, iż zgodnie z decyzją z dnia 27 czerwca 2007 roku podstawa wymiaru emerytury wnioskodawcy przyznanej od 28 maja 2007 roku została ustalona poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wwpw 79,75% przez kwotę bazową 2059,92 zł obowiązującą w dniu przyznania emerytury. Wskaźnik wwpw (79,75%) został wybrany z najkorzystniejszych 10 kolejnych lat kalendarzowych od 1987-1996 wybranych z 20 lat poprzedzających rok zgłoszenia wniosku o emeryturę tj. 1987-2006. Na wniosek z dnia 4 lipca 2016 roku uwzględniono dokumenty potwierdzające wynagrodzenie za lata 1978-1982 oraz przyjęto wynagrodzenie minimalne za okres od 1 grudnia 1976 roku do 31 grudnia 1977 roku, tj. za okres, za który zakład pracy nie posiada list płac.

Pełnomocnik organu rentowego wskazał, iż najkorzystniejszy wskaźnik z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł wwpw 78,04 %. Ponadto w piśmie procesowym wskazano, iż najkorzystniejszy wskaźnik z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę wynosi wwpw= 79.75% i został wybrany z wynagrodzeń z lat 1987-1996. Jest to dotychczasowy wskaźnik przyjęty do ustalenia podstawy wymiaru emerytury w decyzji z dnia 27 czerwca 2007 roku (pismo - k. 27 - 28 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 18 maja 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy nie zgodził sie z powyższym wyliczeniem organu rentowego i wskazał, że najkorzystniejszym dla wnioskodawcy okresem są lata 1981 - 1990, ponieważ wskaźnik wyniósł 83,12 %. Jednocześnie pełnomocnik wnioskodawcy w żaden sposób nie uzasadnił swojego stanowiska (pismo - k. 31 a.s.).

W kolejnym piśmie procesowym z dnia 8 sierpnia 2017 roku pełnomocnik organu rentowego ponownie wskazał, iż decyzją z dnia 27 czerwca 2007 roku przyznane zostało wnioskodawcy prawo do emerytury od 28 maja 2007 roku, której podstawę ustalono od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (wwpw) 79,75% z 10 kolejnych lat kalendarzowych (1983-1990) wybranych z dwudziestu poprzedzających wniosek o emeryturę (1987-2006):

Podstawa została ustalona poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (wwpw) 79.75% przez kwotę bazową obowiązującą na dzień przyznania emerytury 2.059,92 zł. Emerytura tak ustalona była korzystniejsza od emerytury ustalonej z zastosowaniem podstawy wymiaru renty od wwpw 84,47% przy zastosowaniu kwoty bazowej 936.05zł i przeprowadzonej przez kolejne waloryzacje.

Po dostarczeniu nowych dokumentów potwierdzających wynagrodzenie za lata 1976 - 1982, zaskarżoną decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 roku odmówiono wnioskodawcy przeliczenia emerytury, ponieważ nadal najkorzystniejsza pozostała emerytura ustalona od podstawy wymiaru obliczonej przez pomnożenie wwpw 79,75% przez kwotę bazowa obowiązująca na dzień przyznania emerytury 2 059,92zł, tj. najkorzystniejsze 10 lat z dwudziestolecia poprzedzającego wniosek o emeryturę to lata 1983-1990, zaś najkorzystniejszy wskaźnik z dwudziestu lat wybranych na przestrzeni całego zatrudnienia to 78,04%, wybrany z lat:

Zakład wskazał następnie, iż wynagrodzenie z 10 lat 1981-1990 i wyliczony z niego wwpw 83,12% nie mogą zostać przyjęte do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ustalonej w myśl przepisu art. 15 ustawy emerytalnej, ponieważ lata 1981-1986 wykraczają poza dwudziestolecie poprzedzające rok zgłoszenia wniosku o emeryturę (1987-2006).

W. 83,12% jest też niższy od wwpw 84,47%, przyjętego do ustalenia podstawy wymiaru renty, która była wypłacana przed ustaleniem prawa do emerytury. Z tego powodu nie przysługuje więc również przeliczenie podstawy wymiaru renty przyjętej do ustalenia wysokości emerytury z zastosowaniem art. 53 ust.3 -5 ustawy emerytalnej (pismo procesowe - k. 42 - 43 a.s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz w aktach organu emerytalnego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne, przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień. Ponadto treść tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony.

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W ust. 2 cytowanego przepisu wskazano, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy (ust. 3).

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż najkorzystniejszy dla wnioskodawcy nadal jest dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono przez organ rentowy i wynoszący 79,75 %.

Podnieść również należy, iż wynagrodzenie wnioskodawcy z 10 lat 1981-1990 i wyliczony z niego wwpw 83,12% nie mogą zostać przyjęte do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ustalonej w myśl przepisu art. 15 ustawy emerytalnej, ponieważ lata 1981-1986 wykraczają poza dwudziestolecie poprzedzające rok zgłoszenia wniosku o emeryturę (1987-2006).

Mając na uwadze powyższe na mocy powołanych przepisów oraz w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd orzekł jak w sentencji.