Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 stycznia 2018 r.

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. D. kwoty 3.472,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności zawartej z (...) Bankiem (...) S.A. w dniu 08 lipca 2015 r. Na podstawie powyższej umowy powód nabył wierzytelność przysługującą zbywcy wierzytelności z tytułu zawartej przez pozwaną umowy nr (...), która nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia ( pozew, k. 2-3v).

W dniu 22 czerwca 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie, wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. ( nakaz zapłaty, k. 23).

Pozwana w terminie złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniosła, że przedmiotowa wierzytelność była już przedmiotem postępowania nakazowego w 2013 r., kiedy pierwotny wierzyciel wystąpił do sądu i uzyskał klauzulę wykonalności z dnia 15 marca 2013 r. na podstawie której prowadzone było postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km 539/13, które zostało umorzone ( sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 31-32).

W dniu 28 lipca 2017 r. Sąd wydał postanowienie o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu dla pozwanej ( postanowienie, k. 88).

Pismem z dnia 17 października 2017 r. (data stempla pocztowego) pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu stanowczo zaprzeczył, aby w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana uznała żądanie powoda. Ponadto wskazał, że dotychczasowe dowody w przedmiocie nabycia przez powoda wierzytelności przysługującej wobec pozwanej nie wyjaśniły w sposób należyty tej okoliczności, dlatego pełnomocnik zaprzeczył również, aby powodowi taka wierzytelność względem pozwanej przysługiwała (pismo, k. 58-59).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. (dalej: zbywca) zawarł z Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. reprezentowanym przez K. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. z siedzibą we W. (dalej: nabywca) umowę przelewu wierzytelności. Umowę w imieniu nabywcy podpisała U. O.. Zgodnie z § 4 ust. 1 tej umowy bank przeniósł na fundusz wszystkie wierzytelności wchodzące w skład portfela wierzytelności wymienione w załączniku nr 1 do umowy. Wierzytelności wraz z zabezpieczeniami przechodzą na fundusz w dniu zawarcia umowy pod warunkiem zapłaty ceny ostatecznej w terminie wskazanym w § 3 ust. 4, tj. do 27 lipca 2015 r. (umowa przelewu wierzytelności, k. 7-10v).

Zgodnie z odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego K. Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. z siedzibą we W., organem uprawnionym do reprezentacji podmiotu jest zarząd, a do składania oświadczeń w imieniu spółki jest wymagane współdziałanie dwóch członków zarządu (odpis z KRS, k. 17).

W dniu 12 kwietnia 2016 r. nabywca sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej, w którym nabywca oświadczył, że na dzień wystawienia wyciągu zadłużenie M. D. z tytułu umowy pożyczki nr (...) wynosi 3.472,13 zł. (wyciąg, k. 6)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów, stwierdziwszy, że nie budzą one wątpliwości oraz że nie były kwestionowane przez strony. Sąd odmówił jednak wiarygodności i mocy dowodowej wydrukowi komputerowemu zatytułowanemu „Wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji”. Zdaniem Sądu wydruk ten nie może służyć za dowód w postępowaniu. Po pierwsze należy podkreślić, że nie stanowi on dokumentu w rozumieniu art. 243 i 245 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Nie jest opatrzony podpisem osoby, od której pochodzi zawarte w nim oświadczenie. Oceny powyższej nie zmienia opatrzenie wydruku pieczątką imienną i podpisem działającego w sprawie pełnomocnika. W świetle art. 129 § 2 k.p.c. działający w sprawie pełnomocnik może poświadczyć zgodność z oryginałem kopii dokumentów. Tymczasem omawiany wydruk nie jest kopią dokumentu. Stanowi jedynie graficzne odzwierciedlenie zawartości pamięci komputera, w którym dane zawarte w wydruku są lub były w chwili sporządzenia wydruku przechowywane. Ubocznie jedynie należy zauważyć, że poświadczenie naniesione na wydruk przez pełnomocnika powoda zostało sporządzone niezgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. W myśl art. 6 ust. 3 powołanej ustawy radca prawny ma prawo sporządzania poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Poświadczenie powinno zawierać podpis radcy prawnego, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie – również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) radca prawny stwierdza to w poświadczeniu. Poświadczenie sporządzone przez pełnomocnika powoda pozbawione jest elementów daty i miejsca jego sporządzenia. W ocenie Sądu skutkuje to nieskutecznością poświadczenia, abstrahując od wyżej wskazanej okoliczności, że poświadczenie nie dotyczy dokumentu, zatem również z tego względu narusza dozwolenie wynikające z art. 6 ust. 3 ustawy o radcach prawnych.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód wywodził swe żądanie z umowy cesji wierzytelności, zawartej w dniu 8 lipca 2015 r. z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K., obejmującej wierzytelność wynikającą z zawartej pomiędzy pozwaną M. D. a pierwotnym wierzycielem umowy o nr (...). Podstawą prawną tak sformułowanego żądania jest art. 509 § 1 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 powołanego uregulowania wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Sąd uznał za skuteczny zarzut nieprawidłowej reprezentacji powoda przy zawieraniu umowy cesji.

Do reprezentowania powoda przy zawarciu umowy cesji wierzytelności uprawniony był K. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. z siedzibą we W., w imieniu którego, zgodnie z ustaloną zasadą reprezentacji, do składania oświadczeń woli jest uprawnionych dwóch członków zarządu działających łącznie. Osobą, która podpisała przedmiotową umowę reprezentując fundusz była U. O., co do której wskazano, że jest ona pełnomocnikiem tej spółki, a przy jej podpisie widnieje oznaczenie, że była członkiem zarządu ds. transakcji strategicznych i relacji z klientami. Jednocześnie nie sposób było zweryfikować, czy była ona członkiem zarządu spółki upoważnionym do jej reprezentowania, bowiem powód przedłożył odpis z KRS K. Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. według stanu na dzień 19 stycznia 2015 r., który nie pozwala na ustalenie ani sposobu reprezentacji, ani kręgu osób uprawnionych do jej reprezentowania na dzień podpisania umowy. Brak jest również dowodów na to, by U. O. była uprawniona do jednoosobowego reprezentowania spółki przy zawieraniu tejże umowy. Do działania w imieniu K. Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. w świetle odpisu z KRS tej spółki uprawnionych jest dwóch członków zarządu działających łącznie. Choć wprawdzie z umowy cesji wynika, że działała ona jako pełnomocnik spółki, to jednak stosownego pełnomocnictwa również nie złożono do akt. W tej sytuacji brak było podstaw do przyjęcia, że umowę cesji z dnia 8 lipca 2015 r. w imieniu K. Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. działającego na rzecz powoda zawarto skutecznie, a tym samym, aby powodowi przysługiwały wobec pozwanej dochodzone pozwem roszczenia, tak co do zasady, jak i wysokości, zatem już z tej przyczyny powództwo podlegało oddaleniu.

Nawet gdyby uznać, że doszło do skutecznego zawarcia umowy cesji, to wskazać należy, że zgodnie z § 3 ust. 4 wierzytelności nią objęte miały przejść na powoda, pod warunkiem zapłaty ceny ostatecznej do dnia 27 lipca 2015 r. Powód nie wykazał jednak, że warunek ten został spełniony. Wystarczającym dowodem ziszczenia się warunku byłoby np. pokwitowanie zapłaty ceny przez zbywcę. Tego rodzaju dowodów powód nie zaoferował, co czyni jego twierdzenie o posiadaniu legitymacji czynnej niewiarygodnym i uzasadnia oddalenie powództwa z tego powodu. Co więcej, powód nie dołączył również prawidłowo poświadczonego wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 8 lipca 2015 r. nadto brak jest podstaw do przyjęcia, by wyciąg ten stanowił integralną część umowy. Z uwagi na okoliczność, że powód nie zaoferował żadnego dowodu na okoliczność ziszczenia się warunku zawieszającego, powództwo zasługiwało na oddalenie.

W odniesieniu zaś do charakteru wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu pamiętać należy, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 2011 r. (sygn. P 1/10) orzekł, że niezgodny z Konstytucją jest art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004 roku, nr 146, poz. 1546, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nadaje moc dokumentu urzędowego wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym. Nie ulega zatem wątpliwości, że moc wyciągu jest równa mocy dokumentu prywatnego, który jest dowodem, jedynie tego, że dana osoba złożyła oświadczenie danej treści, co w świetle materiału zgromadzonego w sprawie nie było w ocenie Sądu wystarczające by uwzględnić dochodzone roszczenie.

Reasumując przedmiotowe powództwo uznać należało za niezasadne z powodu braku legitymacji powoda, dlatego Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Wobec oddalenia powództwa o kosztach procesu orzeczono w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. dlatego Sąd obciążył kosztami w całości powoda, jako stronę przegrywającą sprawę. Na koszty w kwocie 1.476,00 zł złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanej będącego adwokatem w kwocie 1.200,00 zł ustalone na podstawie§ 8 pkt 3 rozporządzenia w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r. Zgodnie z tym rozporządzeniem stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1.500,00 zł do 5.000,00 zł – 1.200,00 zł. Stosownie zaś z § 4 ust. 3 wskazaną należność należało podwyższyć o podatek VAT tj. 276,00 zł tytułem podatku od towarów i usług. Zgodnie z § 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) w sprawie cywilnej, w której kosztami procesu został obciążony przeciwnik procesowy strony korzystającej z pomocy udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, koszty, o których mowa w § 2, sąd przyznaje po wykazaniu bezskuteczności ich egzekucji.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

S. P. ł S.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.