Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Kuryło - Maciejewska

Protokolant: Joanna Antoniszyn

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda G. B. kwotę 32.268,92 zł ( trzydzieści dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

- 31.371 zł od dnia 04 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- 897,90 zł od dnia 15 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

- 3.989,65 zł od dnia 04 stycznia 2016 roku do dnia 01 lutego 2016 roku;

II. w pozostałej części powództwo o odsetki ustawowe za opóźnienie oddala;

III. zasadza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.381,04 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV. zwraca powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 549,96 zł z tytułu niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.

UZASADNIENIE

Powód G. B. wystąpił przeciwko (...) S.A. w W. z pozwem o zapłatę kwoty 32.268,92 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty:

-31.371,02 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- 897,90 zł od dnia 15 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

-29.794,95 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia 04 stycznia 2016 roku,

- 3.989,65 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia 01 lutego 2016 roku

wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa prawnego w podwójnej wysokości, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazała, iż w dniu 02.12.2015 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki M. (...) nr rej. (...) stanowiący własność powoda. Sprawca przedmiotowej kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie.

Powód niezwłocznie zgłosił przedmiotową szkodę, która została zarejestrowana pod numerem PL (...). Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 03 grudnia 2015 r. Pozwana pismem z dnia 31.12.2015 r. przyznała powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 30.349,95 zł, a następnie po rozpatrzeniu roszczeń powoda, skorygowała dokonane wyliczenia i podwyższyła przyznane odszkodowanie do kwoty 34.339,60 zł.

Powód nie zgadzając się z wysokością przyznanego przez pozwaną odszkodowania zlecił wykonanie opinii technicznej niezależnemu rzeczoznawcy L. N., który wycenił wartość szkody w pojeździe na kwotę 65.710,62 zł. Powyższe rozbieżności wynikają z przyjęcia przez pozwaną w swojej kalkulacji zaniżonych stawek materiałów lakierniczych i obniżenia wartości części niezbędnych do naprawy uszkodzonego pojazdu oraz przyjęcia stawki za 1 rbh w wysokości nie mającej odzwierciedlenia na lokalnym rynku.

W tym stanie rzeczy powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą a wartością szkody wynikającą z opinii rzeczoznawcy, powiększoną o koszt sporządzonej ekspertyzy w wysokości 897,90 zł. Pozwana nie uznała roszczeń powoda w całości i nie wypłaciła odszkodowania w żądanej przez niego wysokości.

Pełnomocnik powodów wskazała, iż z przepisu art. 361par. 2 k.p.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia gwarantuje jedynie naprawa pojazdu godnie z technologią i procedurą producenta, przy użyciu oryginalnych części zamiennych. Zastosowanie tzw. zamienników nie zapewni skutecznej naprawy oraz nie zapewni właściwej jakości i trwałości wykonanej usługi. Należy mieć bowiem na uwadze fakt, iż samochody, które brały udział w wypadku, tracą na wartości mimo naprawy, a z racji tej, że celem jest wyrównanie pełnej szkody w majątku powoda, jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Zastosowanie nieoryginalnych zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Zgodnie zaś z przyjętym orzecznictwem Sądu Najwyższego poszkodowanemu należy się zwrot nie tylko poczynionych przez niego przy naprawie nakładów, ale i zwrot kosztów robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny tego rodzaju usługi. Tym samym wbrew prawu i linii orzeczniczej jest zaniżanie i ustalanie przez pozwaną stawki za roboczogodzinę według swojej miary.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik strony powodowej wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu powoda nie zostały zniżone, a wypłacone odszkodowanie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego a nawet zwiększenie po naprawie jego wartości, skoro do kalkulacji przyjęto nowe, gwarantowanej jakości lub oryginalne części. Odnośnie stawek warsztatowych strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko, iż zastosowane przez nią stawki mają charakter średnich stawek rynkowych na terenie miasta W..

Pełnomocnik strony pozwanej wskazał również na bezpodstawność żądania zwrotu kosztów opinii prywatnej sporządzonej przez powodów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02.12.2015 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki M. (...) nr rej. (...) stanowiący własność powoda G. B.. Sprawca przedmiotowej kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanym (...) S.A. w W..

Powód niezwłocznie zgłosił przedmiotową szkodę, która została zarejestrowana pod numerem PL (...). Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 03grudnia 2015 r.

Okoliczności niesporne.

W wyniku zdarzenia w samochodzie powoda doszło do uszkodzenia lewej strony pojazdu, w tym drzwi przednich i tylnych, maski, lampy, błotnika, koła i innych elementów.

Dowód:

⚫

opinia biegłego sądowego G. G. z dnia 19.12.2017 r. –k.168-184;

⚫

kserokopie dokumentacji, w tym fotograficznej zgromadzonej w aktach szkodowych strony pozwanej nr PL (...)- 66-114;

Łączny koszt naprawy samochodu powoda w związku z uszkodzeniami powstałymi w wyniku zdarzenia w dniu 02 grudnia 2015 roku wynosi 66.247,12 zł brutto.

Dowód:

  pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego G. G. z dnia 19 grudnia 2017 r. -k.168- 184.

Pismem z dnia 31 grudnia 2015 roku strona pozwana poinformowała powoda o uznaniu swojej odpowiedzialności oraz roszczenia do wysokości 30.349,95 zł. Taka też kwota została powodowi z tego tytułu wypłacona.

Po rozpatrzeniu roszczeń powoda, skorygowała dokonane wyliczenia i podwyższyła przyznane odszkodowanie do kwoty 34.339,60 zł.

Dowód:

  kserokopia pism strony pozwanej z dnia 31 grudnia 2015 roku i 28 stycznia 2016 roku– k.14,38;

  kalkulacja naprawy nr (...). z dnia 13 stycznia 2016 r. – k.15-20;

Powód nie godząc się z wysokością przyznanego odszkodowania zlecił sporządzenie opinii technicznej niezależnemu rzeczoznawcy L. N., który wycenił wartość szkody w ich pojeździe na kwotę 65.710,62 zł. Rozbieżności pomiędzy powyższym kosztorysem a kalkulacją naprawy wykonaną przez likwidatora szkody strony pozwanej wynikają z przyjęcia przez pozwaną w swojej kalkulacji zaniżonych stawek materiałów lakierniczych i obniżenia wartości części niezbędnych do naprawy uszkodzonego pojazdu oraz przyjęcia stawki za 1 rbh w wysokości nie mającej odzwierciedlenia na lokalnym rynku.

Powód za wykonanie powyższej opinii zapłacili kwotę 897,90 zł.

Dowód:

  kserokopia oceny stanu technicznego pojazdu i wartości szkody powypadkowej sporządzonej przez L. N. w dniu 12 stycznia 2016 r.- k. 21-37;

  kserokopia faktury VAT Nr (...) z dnia 12 lutego 2016 r. – k.39;

Powód przedstawił opinię prywatną stronie pozwanej, wzywając ją do zmiany stanowiska w przedmiocie wysokości przyznanego odszkodowania, jak również zażądał zwrotu kosztów poniesionych w związku z opinią rzeczoznawcy w kwocie 897,90 zł. W piśmie z dnia 24 marca 2016 r. pozwana poinformowała powoda o braku podstaw do zmiany stanowiska, a nadto odmówiła zwrotu kosztów sporządzonej opinii.

W dniu 30 maja 2016 roku pełnomocnik powoda wystąpił do strony pozwanej z przedprocesowym wezwaniem do zapłaty, które nie przyniosło oczekiwanego rezultatu.

Dowód:

  kserokopia pisma strony pozwanej do powoda z dnia 24.03.2016 r.-k.40;

  kserokopia wezwania przedsadowego z dnia 30.05.2015 r. –k.41-43;

  kserokopia pisma pozwanej z dnia 29.06.2016 r. – k.44;

Samochód powoda wyprodukowano w 2006 roku. Został przez niego zakupiony około roku przed zdarzeniem w bardzo dobrym stanie technicznym. Był to pojazd, który do zdarzenia z dnia 02 grudnia 2015 roku nie ulegał wcześniej wypadkom. Auto od nowości serwisowane było w serwisie (...), na przestrzeni czterech lat przed zdarzeniem –w takim zakładzie we W.. Powód od momentu zakupu nie dokonywał żadnych napraw tego auta, nie były w nim wymieniane żadne części.

Z dokumentacji zgromadzonej w aktach szkodowych strony pozwanej nr PL (...) nie wynika, aby części uszkodzone podczas przedmiotowego zdarzenia i zakwalifikowane do wymiany były inne niż oryginalne części producenta pojazdu sygnowane jego logo, a nadto by stwierdzono inne uszkodzenia, nie mające związku przyczynowo- skutkowego ze szkodą z dnia 02 grudnia 2015 r.

W zakresie zastosowania amortyzacji wynikającej z okresu eksploatacji, nie ma żadnych podstaw do stosowania różnego rodzaju współczynników obniżających wartości części. W wyniku zamontowania nowych oryginalnych części do samochodu nie wystąpi wzrost jego wartości po naprawie.

Średnie stawki za roboczogodzinę stosowane w zakładach naprawczych znajdujących się w obrębie miejsca zamieszkania poszkodowanego dysponujących wyposażeniem umożliwiającym naprawę pojazdu zgodnie z technologią producenta i przywrócenia pojazdu do stanu, w jakim znajdował się przed powstaniem szkody w dacie jej powstania wynosiły: dla prac blacharsko- mechanicznych – 100 zł / 1 rbg i dla prac lakierniczych -110/1 rbg.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego G. G. z dnia 19 grudnia 2017 r. -k.168- 184.

⚫

kserokopie dokumentacji, w tym fotograficznej zgromadzonej w aktach szkodowych strony pozwanej nr PL (...)- 66-114;

⚫

przesłuchanie powoda – k.198;

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, iż w dniu 02.12.2015 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki M. (...) nr rej. (...) stanowiący własność powoda G. B.. Sprawca przedmiotowej kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanym (...) S.A. w W..

Powód niezwłocznie zgłosił przedmiotową szkodę, która została zarejestrowana pod numerem PL (...). Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 03grudnia 2015 r.

W związku z powyższym, na postawie umowy ubezpieczenia strona pozwana odpowiada za skutki zdarzenia w takim samym zakresie jak sprawca szkody. Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Co do zasady sporna w niniejszej sprawie pozostawała wysokość należnego od strony pozwanej na rzecz powoda odszkodowania. Przystępując jednakże do oceny zasadności zgłoszonego przez powoda roszczenia, w pierwszym rzędzie należy zaznaczyć, że istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm). Regulacja dotycząca zakresu ochrony ubezpieczeniowej została zawarta w art. 36 ust. 1 tejże ustawy, zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Należy również zwrócić uwagę, iż ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie. Za utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego należy uznać stanowisko, że dla ustalenia pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgać do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym (por. np. uchwały z dnia 18 marca 1994 roku, III CZP 25/94, OSNC 1994, nr 10, poz. 188 i z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 oraz wyrok z dnia 11 czerwca 2003 roku, V CKN 308/01, niepubl.). W powołanych orzeczeniach Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu przepisów prawa cywilnego i prawa ubezpieczeniowego, gdyż w obu wypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. W powołanym wyroku Sąd Najwyższy dodatkowo podniósł, że do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej znajduje zastosowanie zasada pełnego odszkodowania. W doktrynie podkreśla się również, że pojęciowa identyczność szkody w prawie ubezpieczeniowym i prawie cywilnym powoduje, iż przy ustalaniu szkody przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej można kierować się ogólnymi zasadami przyznawania odszkodowania. Przeważa także stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00, "Izba Cywilna" 2002, nr 12, s. 40 oraz uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01). Pojęcie szkody ubezpieczeniowej, gdy podstawą odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń jest umowa odpowiedzialności cywilnej, jest tożsame z pojęciem szkody zawartym w art. 361 k.c. W skład takiej szkody, według ugruntowanego stanowiska doktryny i orzecznictwa, wchodzą wydatki i koszty związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Objęcie pojęciem szkody kosztów i wydatków poniesionych w następstwie zdarzenia wywołanego szkodą wynika z kompensacyjnego charakteru odszkodowawczego. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00 (niepubl.), stwierdzając jako rzecz oczywistą, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Wysokość odszkodowania powinna ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody, odszkodowanie zatem nie może być wyższe lub niższe od szkody poniesionej przez poszkodowanego.

Z zasady wyrażonej w art. 363 § 1 k.c. wynika, że w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1980 roku, III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186).

Reasumując powyższe rozważania prawne należy podkreślić, że strona pozwana jako ubezpieczyciel może ponosić odpowiedzialność wyłącznie za adekwatne skutki zdarzenia komunikacyjnego do jakiego doszło w dniu 02 grudnia 2015 roku.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia zaś w samochodzie powoda doszło do uszkodzenia lewej strony pojazdu, w tym drzwi przednich i tylnych, maski, lampy, błotnika, koła i innych elementów.

Ustając wartość szkody poniesionej przez powoda na skutek udziału w przedmiotowym zdarzeniu, Sąd oparł się na pisemnej opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego G. G. z dnia 18 grudnia 2017 r. Biegły ustalił, iż łączny koszt naprawy samochodu powoda w związku z uszkodzeniami powstałymi w wyniku zdarzenia w dniu 02 grudnia 2015 roku wynosi 66.247,12 zł brutto.

Przy czym Sąd podziela stanowisko zaprezentowane przez pełnomocnika powodów, iż z przepisu art. 361§ 2 k.p.c. wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody i w związku z tym przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia gwarantuje jedynie naprawa pojazdu zgodnie z technologią i procedurą producenta, przy użyciu oryginalnych części zamiennych. Zastosowanie tzw. zamienników nie zapewni skutecznej naprawy oraz właściwej jakości i trwałości wykonanej usługi. Faktem notoryjnym jest bowiem, iż samochody, które brały udział w wypadku, tracą na wartości mimo naprawy, a z racji tej, że celem jest wyrównanie pełnej szkody w majątku powoda, jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Zastosowanie zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Z dokumentacji zgromadzonej w aktach szkodowych strony pozwanej nr PL (...) nie wynika, aby części uszkodzone podczas przedmiotowego zdarzenia i zakwalifikowane do wymiany były inne niż oryginalne części producenta pojazdu sygnowane jego logo, a nadto by stwierdzono inne uszkodzenia, nie mające związku przyczynowo- skutkowego ze szkodą z dnia 02 grudnia 2015 r.

W zakresie zastosowania amortyzacji wynikającej z okresu eksploatacji, nie ma żadnych podstaw do stosowania różnego rodzaju współczynników obniżających wartości części. W wyniku zamontowania nowych części do samochodu nie wystąpi wzrost jego wartości po naprawie.

Nadto, zgodnie z przyjętym orzecznictwem Sądu Najwyższego poszkodowanemu należy się zwrot nie tylko poczynionych przez niego przy naprawie nakładów, ale i zwrot kosztów robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny tego rodzaju usługi. Powód ma zatem prawo dokonania naprawy w wybranym przez siebie w obrębie swego miejsca zamieszkania zakładzie naprawczym, według obowiązujących na tym terenie stawek robocizny, które średnio kształtują się na poziomie 100 zł/ rbg oraz 110zł /rbh za prace lakiernicze.

Podkreślenia w tym miejscu także wymaga, że powód zażądał odszkodowania w omawianym zakresie w wartości brutto i takie stanowisko należało zaakceptować. Odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 maja 2007 r., sygn. akt III CZP 150/06). Jak wynika natomiast z poczynionych ustaleń powód w żaden sposób nie może obniżyć podatku należnego i tym samym podatek ten należało wliczać do wartości dochodzonego roszczenia.

Sad przyjmuje za zasadne także stanowisko powoda w zakresie żądania zwrotu kosztu sporządzenia prywatnej ekspertyzy w kwocie 897,90 zł, który był wydatkiem niezbędnym do ustalenia wartości odszkodowania a tym samym wartości przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, a które to stanowisko jest zgodne z przyjętym orzecznictwem.

Należy zatem zaakceptować żądanie sformułowane w pozwie w zakresie żądania głównego. Powód jako właściciel domaga się kwoty 32.268,92 zł, która stanowi różnicę pomiędzy wysokością odszkodowania wypłaconego ostatecznie przez stronę pozwaną w kwocie 34.339,60 zł, a wartością wskazanej przez powoda za rzeczoznawcą L. N. szkody w kwocie 65.710,62 zł (mimo iż wartość rzeczywistej szkody w niniejszym postepowaniu biegły sądowy określił na kwotę 66.247,12 zł), powiększonej o koszt prywatnej ekspertyzy -897,90 zł ( 65.710,62 zł – 34.339,60 )+ 897,90 zł).

Powód wystąpił dodatkowo z żądaniem zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych liczonych od kwoty:

-31.371,02 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- 897,90 zł od dnia 15 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

-29.794,95 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia 04 stycznia 2016 roku,

-3.989,65 zł od dnia 03 stycznia 2016 roku do dnia 01 lutego 2016 roku.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tegoż artykułu wynika bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok SN z dnia 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48). Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003, Nr 124, poz. 1152), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ustęp 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Świadczenie z tytułu odszkodowania dochodzonego od zakładu ubezpieczeń jest zatem świadczeniem terminowym. Skoro powód dokonał zgłoszenia szkody w dniu 03 grudnia 2015 roku, to strona pozwana nie uwzględniając w pełnym zakresie zasadnego stanowiska powoda, z dniem 04 stycznia 2016 roku opóźnia się w spełnieniu należnego świadczenia, a powód może żądać od tego dnia odsetek za opóźnienie; w tym również od dalszej kwoty wypłaconego mu odszkodowania w wysokości 3.989,65 zł do dnia jej zapłaty, tj. 01 lutego 2016 r. W oparciu o te same zasady zasądzono na rzecz powoda odsetki z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia stanowiącego koszt opinii prywatnej rzeczoznawcy w wysokości 897,90 zł, tj. od dnia zajęcia stanowiska przez stronę pozwana w tym przedmiocie, po wezwaniu do zapłaty, tj. od dnia 15 czerwca 2016 r. Sąd oddalił żądanie uboczne dotyczące odsetek za opóźnienie w pozostałym zakresie.

Z tych względów, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Na mocy przepisu art. 98§1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle wskazanego przepisu do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 4.800 zł oraz żądaną opłatę skarbową od odpisu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co daje łącznie kwotę 4.817 zł, a także uiszczoną opłatę sądową w kwocie 1.614 zł oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 950,04 zł. Zatem strona pozwana, która przegrała sprawę w niemalże w 100% ( poza roszczeniem odsetkowym w niewielkim zakresie) jest zobowiązana na mocy przepisu art. 100 k.p.c. do zwrotu na rzecz powoda kwoty 7.381,04 zł ( 4.817 zł + 1.614 zł + 950,04 zł), o czym orzeczono w punkcie III wyroku.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika powoda do zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, uznając niniejszą sprawę za typową, nie wymagającą ponad normatywnego nakładu pracy pełnomocnika w zakresie wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na mocy przepisu art. 84 ust.1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono powodowi niewykorzystaną część zaliczki pobranej na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 549,96 zł zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...).

(...) (...).