Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2017 roku w Łodzi

sprawy z powództwa P. C.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwoty:

a.  8.747,12 złotych (osiem tysięcy siedemset czterdzieści siedem 12/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 8.000 złotych (osiem tysięcy) od dnia 22 listopada 2016 roku do dnia zapłaty i od kwoty 747,12 złotych (siedemset czterdzieści siedem 12/100) od dnia 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

b.  2.708,38 złotych (dwa tysiące siedemset osiem 38/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zwraca powodowi kwotę 8,62 złotych (osiem 62/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 500015110943 z dnia 30/03/2017;

4.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 38 złotych (trzydzieści osiem) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa.

Sygn. akt I C 727/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 października 2016 roku, następnie zmodyfikowanym pismem z dnia 13 czerwca 2017 r., P. C. reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 8.747,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zakresie kwoty 8.000 zł od dnia 1 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, a w zakresie 747,25 zł od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo pozwanemu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 1 lipca 2016 roku miał miejsce wypadek samochodowy, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność Z. S.. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Pozwany przyznał na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w wysokości 2.176,12 zł brutto. Zdaniem powoda kwota ta jest zaniżona względem realnych kosztów naprawy, które to zaniżenie znajduje źródło w licznych błędach w kalkulacji wykonanej przez pozwanego, w efekcie których została naruszona zasada pełnego odszkodowania. Wspomniane błędy dotyczą przede wszystkim narzucenia użycia do naprawy części zamiennych nieoryginalnych o symbolach „PJ”, „P”, „Z”, których jakość odbiega od części oryginalnych. Na podstawie umowy cesji powód nabył od poszkodowanego wierzytelność o naprawienie przedmiotowej szkody i załączył prywatną kalkulację naprawy, wg której koszty naprawy przedmiotowego pojazdu wynoszą 10.748,55 zł. Na obecnym etapie postępowania powód dochodzi częściowego naprawienia szkody.

Pozew został doręczony pozwanemu 21 listopada 2016 roku.

/pozew k. 2-3, pismo obejmujące rozszerzenie powództwa k. 89, dowód doreczenia pozwu k. 24/

W dniu 23 lutego 2016 roku referendarz sądowy w I Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wydał pod sygnaturą akt I Nc 801/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił pierwotne żądanie pozwu w całości.

/nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 22/

W sprzeciwie od nakazu (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowane przez pełnomocnika będącego radcą prawnym zaskarżyło powyższy nakaz zapłaty w całości i wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pisma pełnomocnik pozwanego nie kwestionował zasady odpowiedzialności za przedmiotową szkodę, zakwestionował natomiast powództwo co do wysokości. W ocenie pełnomocnika pozwanego wypłacona kwota odszkodowania jest odpowiednia do wysokości szkody, została ustalona prawidłowo, uwzględnia rzeczywiste i niezawyżone koszt naprawy pojazdu poszkodowanego oraz pozwala na przywrócenie tego pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwany zakwestionował koszt naprawy oraz zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego wskazane w prywatnym kosztorysie. Dochodzoną pozwem kwotę należy zdaniem pozwanego uznać za wygórowaną i zawyżoną, a ponadto za niewykazaną. Zdaniem pozwanego wysokość odszkodowania należy ustalić w oparciu o rzeczywisty koszt naprawy uszkodzeń pojazdu powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 1 lipca 2016 r., które poniósł poszkodowany. Pozwany argumentował również, że w sytuacji, w której naprawa została już dokonana, to koszty tej naprawy stanowią uszczerbek majątkowy, za który odpowiedzialność ponosi pozwany.

/sprzeciw k. 25-29/

Pismem z dnia 13 czerwca 2017 roku (data wpływu) strona powodowa rozszerzyła powództwo o kwotę 747,25 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od daty doręczenia pisma pozwanemu, co miało miejsce w dniu 23 czerwca 2017 roku.

/pismo obejmujące rozszerzenie powództwa k. 89, dowód doręczenia k. 90/

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lipca 2016 roku miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność Z. S..

W dacie zdarzenia jego sprawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

/okoliczności bezsporne/

Po otrzymaniu zgłoszenia szkody pozwany zlecił rzeczoznawcy sporządzenie kosztorysu naprawy przedmiotowego pojazdu. Z kosztorysu nr (...) sporządzonego w systemie (...) w dniu 29 lipca 2016 roku wynika, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 2.176,12 zł brutto. Kalkulacja ta przyjmuje stawkę za roboczogodzinę w wysokości 55,00 zł netto oraz zastosowanie w miejsce części oryginalnych producenta pojazdu nieoryginalnych części zamiennych o porównywanej jakości, szczególnie polecanych przez producenta części, lecz nie producenta pojazdu (PJ) nieoryginalnych części o porównywalnej jakości (P) oraz innych, nieoryginalnych zamienników (Z)

/kosztorys k. 8-10/

Na podstawie powyższego kosztorysu pozwany przyznał na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w wysokości 2.176,12 zł.

/pismo k. 38, 39/

W dniu 8 września 2016 roku Z. S. zawarł z P. C. umowę przelewu wierzytelności wynikającej ze szkody w przedmiotowym pojeździe przysługującej Z. S. w stosunku do pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A.

/umowa k. 6/

Powód kwestionując wysokość ustalonego i przyznanego na rzecz poszkodowanego odszkodowania zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy przedmiotowego pojazdu. Z kalkulacji naprawy nr P/TA/09 z dnia 9 września 2016 roku sporządzonej w systemie Audatex wynika, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 10.748,55 zł brutto. W kalkulacji tej przyjęto stawkę za roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto, oraz wykorzystano wyłącznie części oryginalne z logo producenta pojazdu.

/kalkulacja naprawy nr P/TA/09 k. 13-15/

Pismem z dnia 12 września 2016 roku powód poinformował pozwanego o zawarciu z poszkodowanym Z. S. umowy cesji i wniósł odwołanie od decyzji przyznającej odszkodowanie w kwocie 2.176,12 zł. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8.572,43 zł tytułem kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu w terminie 14 dni od otrzymania niniejszego pisma. Do pisma powód załączył umowę cesji i prywatny kosztorys naprawy.

/wezwanie do zapłaty k. 12, 12 verte/

W odpowiedzi na powyższe wezwanie pozwane (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko.

/pismo k.16, 17, 17 verte/

Pojazd przed szkodą uległ kolizji, niewielkiej stłuczce, na skutek której uszkodzeniu uległy: lampa i zderzak przedni, jednakże elementy te zostały naprawione przy użyciu oryginalnych części przed dniem zdarzenia.

/Zeznania świadka Z. S. – protokół z rozprawy k. 59, protokół elektroniczny 00:03:14/

Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, rozumiane jako zastąpienie części uszkodzonych takimi samymi częściami jak przed szkodą, było możliwe tylko poprzez zastosowanie nowych i oryginalnych części z logo producenta pojazdu. Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego samochodu wynosił w takim przypadku 10.923,37 zł.

Aktualnie w realiach wolnego rynku istnieje możliwość montażu części tzw. porównywalnej jakości. W świetle przepisów unijnych producenci pojazdu mają obowiązek udostępniania warsztatom nieautoryzowanym informacji związanych z naprawami, narzędziami, czy technologią. Przepisy dopuszczają również montaż tzw. części alternatywnych, jednak tylko za zgodą właściciela pojazdu. Właściciel pojazdu może zażądać zaświadczenia, że część alternatywna spełnia normy producenta pojazdu. Nie bez powodu użycie tego typu części obwarowane jest warunkami. W praktyce za niższą ceną idzie niższa jakość wykonania (np. niedokładnie odtworzone cechy geometryczne), stosowanie innych materiałów lub o niższej jakości niż używane do produkcji części firmowanych logiem producenta pojazdu, czyli spełniających jego normy i założenia techniczne. Ceny części nieoryginalnych mogą różnić się między sobą dwukrotnie lub nawet trzykrotnie, co niewątpliwie jest związane z ich jakością. Na polskim rynku oferowane są części alternatywne, jednak nie spotyka się żadnych dołączonych do części certyfikatów) zgodności z normami producenta pojazdu. Cena ewidentnie mniejsza od ceny części oryginalnych może wskazywać na mniejszą wartość użytkową tych części. Właściciel pojazdu może ryzykować montaż części niepotwierdzonej jakości na własną odpowiedzialność. Nie otrzyma od warsztatu gwarancji ani możliwości reklamacji.

Producenci pojazdów przed wprowadzeniem pojazdu na rynek muszą przeprowadzić stosowne badania (potwierdzone homologacją i certyfikatem bezpiecznego użycia), które udowodnią, że dana część pochłonie założoną ilość energii z przeszkodą, nie powodując dodatkowych uszkodzeń czy obrażeń. W przypadku zastosowania w naprawie części z niewiadomego materiału, nieznanych reżimów technologicznych, naprawa może być nieskuteczna w zakresie norm pochłaniania energii zderzenia, a także może wprowadzić do ruchu pojazd stwarzający zagrożenie dla innych uczestników drogi oraz pieszych.

Dla przedmiotowego modelu samochodu nie występują części zamienne jakości „Q”. Należy wskazać, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku będzie możliwe jedynie z użyciem części oryginalnych. Naprawa na częściach typu zamienniki przywróci pojazd do jezdności, lecz nie przywróci pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Stosując do naprawy pojazdu tzw. części zamienne nieoryginalne nie opatrzone logiem producenta pojazdu bądź części o porównywalnej jakości – zwane inaczej częściami alternatywnymi, można przywrócić właściwości eksploatacyjne i wizualne pojazdu jednakże należy liczyć się z konsekwencjami ich szybszego zużycia eksploatacyjnego lub statystycznie większego prawdopodobieństwa awaryjnego zużycia – awarii.

/opinia pisemna biegłego G. P. (1) k. 68,69 wraz opinią pisemną uzupełniającą k. 101-105/

Przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody nie należy utożsamiać z możliwością wykonania skutecznej naprawy pojazdu, przywracającej jego walory techniczne i użytkowe sprzed szkody, w takim bowiem przypadku wystarczające jest użycie w naprawie części o tej samej jakości, co uszkodzone, tj. części oryginalnych, a za takie uznawane są również części o umownej jakości, oznaczanej symbolem Q. Są to części bez logo producenta pojazdu, ale z logo producenta części, dostarczającego je na tzw. pierwszy montaż (klasy Q) bez potrąceń. Części te w rozumieniu Rozporządzenia Komisji Unie Europejskiej nr 461/2010 z dnia 27 maja 2010 roku w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze pojazdów silnikowych oraz Uzupełniających wytycznych w sprawie ograniczeń wertykalnych w porozumieniach dotyczących sprzedaży i napraw pojazdów silnikowych oraz dystrybucji części zamiennych do pojazdów spełniają również kryterium części oryginalnych. Są to bowiem „części zamienne, wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i normami produkcyjnymi, przewidzianymi przez producenta pojazdu na tej samej linii produkcyjnej, co części opatrzone logo producenta pojazdu (tzw. zamienniki)”.

Poziom stawek warsztatów nieautoryzowanych w dacie szkody na terenie aglomeracji łódzkiej wynosiły średnio 100 zł brutto.

W wyniku zdarzenia z dnia 1 lipca 2016 roku nie uległa uszkodzeniu prawa strona zderzaka i do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego nie jest konieczne lakierowanie listwy i pokrywy dyszy spryskiwacza strony prawej zderzaka przedniego.

/opinia biegłego sądowego G. P. (1) k. 65-71, opinia uzupełniająca k. 101-118/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego przedstawionego przez strony. Sporządzone na zlecenie powoda
i pozwanego kalkulacje stanowią jedynie dokumenty prywatne i będąc kwestionowanymi przez strony nie mogły stanowić źródła ustaleń odnośnie uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na skutek kolizji z dnia 1 lipca 2016 roku. Wobec rozbieżności stron w zakresie ustalenia kosztów naprawy ww. pojazdu, na podstawie art. 278 k.p.c. niezbędnym było jednoznaczne ustalenie tej okoliczności za pomocą wnioskowanego dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej G. P. (2). W ocenie Sądu przedmiotowa opinia, stanowi rzetelne źródło wiedzy specjalnej w sprawie. Biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi na pytania Sądu zawarte w tezie dowodowej ustalając w sposób zupełny okoliczności relewantne dla ustalenia rozmiaru uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego oraz kosztów ich naprawy.

Wnioski opinii zasadniczej zakwestionowała strona pozwana. Podniosła, ze błędne jest stanowisko biegłego, ze naprawa przy użyciu części o porównywalnej jakości w przypadku przedmotowej szkody nie przywróci pojazdu do stanu poprzedniego, albowiem części o jakości PT, PC są częściami o porównywalnej jakości co część oryginalna przeznaczona do pierwszego montażu, a ponadto samochód uszkodzony był pojazdem 10-letnim i nie ma pewności, ze zamontowane w nim były części oryginalne O.

W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał swoja opinię zasadniczą i w sposób pełny i klarowny wyjaśnił wątpliwości strony pozwanej co do możliwości użycia przy naprawie alternatywnych części zamiennych.

Po uzupełnieniu opinia biegłego nie była dalej kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu niemalże w całości.

Żądanie strony powodowej znajduje oparcie w treści art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Stosownie do treści art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, a zatem wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Powrót do zasad ogólnych oznacza przede wszystkim ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem sformułowanej w przepisie art. 415 k.c. Ze względu jednak na fakt, iż ustawodawca polski wprowadził obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne, odpowiedzialność za posiadacza mechanicznego środka komunikacji przejmuje ubezpieczyciel. W myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpie­czeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) osoba poszkodowana w wypadku ma prawo dochodzenia roszczenia odszkodowawczego bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Nadto, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojaz­dów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz pojazdu lub kierujący jest obowiązany do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m.in. utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (por. art. 34 ust. 1 ww. ustawy).

Powód P. C. dochodził odszkodowania za koszty naprawy pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 1 lipca 2016 roku. Pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności, a zatem okoliczności zdarzenia i podstawa odpowiedzialności pozwanego były między stronami bezsporne.

Osią sporu między stronami postępowania pozostawała wysokość należnego powodowi odszkodowania za koszty naprawy przedmiotowego pojazdu. Pozwany wskazywał, iż żądanie dochodzone przez powoda ponad kwotę wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego są nadmierne. Nadto podnosił zarzut, iż w sytuacji gdy pojazd został naprawiony koszty naprawy szkoda odpowiadają wysokości rzeczywistych kosztów naprawy . Ponadto zdaniem pozwanego, biorąc pod uwagę wiek pojazdu, który w momencie zdarzenia miał 10 lat, a ponadto jak wynika z informacji uzyskanych w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, wcześniej uczestniczył w kilku kolizjach – wystarczy użycie części o porównywalnej jakości.

Przechodząc zatem do oceny zasadności wysokości roszczenia powoda zauważyć należy, co następuje. W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361 – 363 k.c.). Na podstawie odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne. Dla spełnienia swej roli wysokość odszkodowania powinna pokrywać wszelkie celowe i uzasadnione ekonomicznie wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Do wydatków spełniających te kryteria zaliczone zostały koszty nowych części zamiennych, niezbędnych do naprawy pojazdu (por. uchwała w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112).

Nadto, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, szkoda powstaje z momentem zaistnienia zdarzenia ją wywołującego i z tą chwilą powstaje też obowiązek naprawienia powstałego uszczerbku. Obowiązek ten nie jest przy tym uzależniony od faktycznego dokonania naprawienia szkody i wysokości poniesionych kosztów. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek ten istnieje od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić.

W niniejszej sprawie z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że przedmiotowy pojazd został przez poszkodowanego Z. S. naprawiony.

W świetle powyższego, dla rozstrzygnięcia sprawy niezbędnym było zatem ustalenie ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu przedmiotowego pojazdu. W tym zakresie Sąd oparł się w całości na opinii biegłego sądowego z zakresu biegłego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego G. P. (1) jako na pełnowartościowym źródle wiedzy specjalnej, ostatecznie niezakwestionowanej przez żadną ze stron.

Zgodnie z treścią opinii przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, rozumiane jako zastąpienie części uszkodzonych takimi samymi częściami jak przed szkodą, było możliwe tylko poprzez zastosowanie nowych i oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu. Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego samochodu wynosił w takim przypadku 10.923,37 zł. Z opinii wynika, że dla przedmiotowego modelu samochodu nie występują części zamienne jakości „Q”. Należy wskazać, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku będzie możliwe jedynie z użyciem części oryginalnych. Naprawa na częściach typu zamienniki przywróci pojazd do jezdności, lecz nie przywróci pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Wobec wypłaty przez pozwanego kwoty 2.176,12 zł podtrzymywane żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz tytułem odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu kwoty 8.747,25 zł podlegało uwzględnieniu w części, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo. Powód bowiem błędnie wyliczył odszkodowanie na kwotę 8.747,25 z złotych, podczas gdy różnica między należnym a wypłaconym odszkodowaniem wyniosła 8.747,12 złotych.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i zasądził je zgodnie w zakresie kwoty 8.000 zł od dnia 22 listopada 2016 roku do dnia zapłaty (czyli od dnia doręczenia pozwu pozwanemu, a od kwoty 747,12 zł od dnia 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty (czyli od daty doręczenia pisma obejmującego rozszerzenie) .Sąd oddalił roszczenie co do odsetek od dnia 1 sierpnia 2016 roku, albowiem w aktach sprawy brak dowodu na to, że wymagalność roszczenia powstała przed wniesieniem pozwu, a w szczególności brak dowodu doręczenia wezwania do zapłaty określonej kwoty odszkodowania.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 100 k.p.c. Powód nie wygrał sprawy w całości, jednakże Sąd uznał, że uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (przegrał 0,001%). W związku z powyższym, stosując art. 100 zd. 2 sąd zasądził od pozwanego zwrot całości kosztów procesu na rzecz powoda. Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.708,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składa się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 400 zł, koszt wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 1.800 zł ustalony na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. [Dz.U. z 2015 r. poz. 1804- w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu], opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszt wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 złotych.

Z zaliczki pobranej na poczet biegłych uiszczonej przez powoda, zaksięgowanej pod pozycją 500015110943 pozostała niewykorzystana kwota 8,62 zł. W związku z tym Sąd w punkcie 3 sentencji wyroku zwrócił wskazaną kwotę powodowi.

W toku procesu Powód rozszerzył powództwo o kwotę 747,25. Opłata od pozwu w związku z rozszerzeniem powództwa wzrosła o 38 zł.

W związku z powyższym na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. z dnia 21 kwietnia 2016 r. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi tę kwotę tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. (punkt IV sentencji wyroku)