Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Agata Zając (spr.)

Sędziowie: SA Urszula Wiercińska

SO del. Tomasz Pałdyna

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Łopacińska

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2018r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko J. N.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt III C 837/15

I.  oddala apelację:

II.  zasądza od A. L. na rzecz J. N. kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI ACa 1383/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 lipca 2015 r. skierowanym przeciwko J. N., A. L. wniosła o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie, w sprawie V Ca 3842/13, co do kwoty 86.041 zł.

Pozwany J. N. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał, że z zasądzonej na jego rzecz spłaty otrzymał od powódki kwotę 290.875 zł. Co do pozostałej kwoty 86.041 zł prowadzone jest postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 3113/15. Pozwany podniósł, że kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego przez strony w 2003 r. została rozliczona w postępowaniu o podział majątku dorobkowego stron, wskazał też, że już od 2006 r. nie miał dostępu do lokalu i bez swojej winy nie brał udziału w postępowaniu sądowym dotyczącym roszczenia Spółdzielni z tytułu zaległego czynszu, nadto od lutego 2005 r. przekazywał powódce alimenty na rzecz dzieci, które uwzględniały koszt czynszu za mieszkanie.

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od A. L. na rzecz J. N. kwotę 3 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2012 r., wydanym w sprawie II Ns 1775/07, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie dokonał podziału majątku dorobkowego byłych małżonków A. L. i J. N., w efekcie którego zobowiązał powódkę do spłaty na rzecz pozwanego kwoty 255 550,92 zł. Postanowieniem z dnia 23 października 2014 r. wydanym na skutek rozpoznania apelacji obu stron, Sąd Okręgowy w Warszawie podwyższył spłatę na rzecz pozwanego do kwoty 376 916 zł.

W dniu 13 lutego 2015 r. A. L. zawarła umowę przedwstępną kupna-sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), na skutek czego otrzymała zadatek. Pochodząca z niego kwota 38 778,28 zł. została wpłacona przez kupujących bezpośrednio na konto komornika, tytułem całkowitej spłaty należności w sprawie Km 6482/14. Z otrzymanego zadatku powódka uiściła również na rzecz Spółdzielni kwotę 28 975,29 zł. Tak egzekucja komornicza jak i zapłata na poczet Spółdzielni dotyczyły zaległości czynszowych związanych z mieszkaniem stanowiącym wcześniej majątek dorobkowy stron. Postępowanie egzekucyjne dotyczyło należności, która została zasądzona na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej solidarnie od A. L. i J. N. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2013 r., wydanym w sprawie II C 1301/13.

Nabywcy przedmiotowego lokalu w wykonaniu umowy zamiany - sprzedaży nieruchomości przelali na rachunek pozwanego kwotę 284 500 zł, na poczet spłaty obciążającej powódkę. Przelali również do (...) SA kwotę 88 000 zł na poczet spłaty kredytu zaciągniętego przez byłych małżonków, strony niniejszego postępowania, na poczet zakupu mieszkania.

A. L. wpłaciła do (...) kwotę 7 950 zł w związku z zaległościami w spłacie kredytu, przeznaczoną na poczet odsetek karnych. W związku ze spłatą kredytu A. L. wystąpiła do Banku o wydanie zaświadczenia o stanie zadłużenia, za co zapłaciła 300 zł.

W związku z transakcją kupna-sprzedaży mieszkania przy ul. (...) zostało sporządzone porozumienie pomiędzy J. N. a nabywcami nieruchomości. Podpisy zostały poświadczone przez notariusza, za którą to czynność powódka zapłaciła kwotę 221,40 zł.

A. L. dokonała ponadto następujących wpłat związanych ze spłatą kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania, które nie zostały zgłoszone w toku postępowania o podział majątku dorobkowego stron:

⚫

w dniu 6 grudnia 2012 r. w kwocie 1 045,12 zł,

⚫

w dniu 18 lutego 2013 r. w kwocie 3 200 zł,

⚫

w dniu 28 marca 2014 r. w kwocie 400 zł,

⚫

w dniach 19 listopada 2014 r., 28 grudnia 2014 r., 11 lutego 2015 r., 3 kwietnia 2015 r., w łącznej kwocie 1 600 zł, jako koszty upomnienia za nieopłacenie rat kredytu.

Powódka w dniu 23 kwietnia 2015 r. dokonała na rzecz pozwanego, przelewem, zapłaty kwoty 6 375 zł.

A. L. złożyła do akt sprawy II Ns 1775/07 pisma z dnia 24 kwietnia 2015 r., w których poinformowała Sąd o spłacie dokonanej na rzecz J. N., celem zapobieżenia nadania orzeczeniu Sądu o podział majątku dorobkowego stron klauzuli wykonalności. Następnie pismem z dnia 28 maja 2015 r., skierowanym do J. N., A. L. dokonała potrącenia wierzytelności przysługującej jej względem pozwanego, z tytułu zapłaty uiszczonych należności, po podzieleniu ich na połowę (w całości do potrącenia zostało przedstawione roszczenie wynikające z notarialnego poświadczenia podpisów i zapłaty za upomnienia z banku) z wierzytelnością pozwanego wynikającą z postanowienia o podziale majątku dorobkowego stron, do kwoty 86 145,75 zł. Pismo zawierało zestawienie należności przedstawionych do potrącenia. Pozwany nie uznał potrącenia i nadal kontynuował postępowanie egzekucyjne skierowane przeciwko powódce.

W dniu 30 stycznia 2015 r. Komornika Sądowy wyegzekwował od J. N. kwotę 8 697,80 zł. na poczet zaległości czynszowych.

Od dnia 17 lutego 2015 r. J. N. zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie wydanym w sprawie VII C 252/04 łożył na utrzymanie rodziny, w łącznej kwocie 2 500 zł, do rąk powódki. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I ACa 61/07, obowiązek alimentacyjny pozwanego względem synów został ustalony na kwotę 3 500 zł miesięcznie. Do potrzeb całej rodziny, tj. powódki i dzieci stron, Sąd Apelacyjny zaliczył koszt utrzymania mieszkania w kwocie 1 200 zł.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 28 listopada 2011 r. (sygn. akt V RC 155/11), alimenty na rzecz dzieci stron, należne od pozwanego, zostały podwyższone do łącznej kwoty 4 500 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego A. L. nie wykazała, że przedstawione przez nią do potrącenia wierzytelności istnieją, a co za tym idzie mogą być dochodzone przed sądem. Po pierwsze, nie przysługiwało jej roszczenie związane ze spłatą zadłużenia czynszowego związanego z lokalem przy ul. (...), które na skutek podziału majątku dorobkowego stron zostało przyznane na wyłączną własność powódce. A. L. dokonała potrącenia w tym zakresie na łączną kwotę 33.876,79 zł. (19.389,14 zł. + 14.487,65 zł.). Pierwszą część tego roszczenia powódka wywodziła z wyroku wydanego w sprawie II C 1301/13, w którym strony zostały zobowiązane solidarnie do zapłaty na rzecz spółdzielni. Sąd Okręgowy wskazał, że z uzasadnienia wyroku wynika, iż należność dochodzona przez spółdzielnię dotyczyła okresu od stycznia 2010 r. do października 2012 r. J. N. podniósł w odpowiedzi na pozew, że w ramach obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, orzeczonego postanowieniem zabezpieczającym w sprawie rozwodowej, od lutego 2015 r. łożył kwotę w łącznej wysokości 2.500 zł, do rąk powódki. Do potrzeb całej rodziny, tj. powódki i dzieci stron został zaliczony koszt utrzymania mieszkania w kwocie 1.200 zł. A. L. nie podnosiła w niniejszej sprawie, że pozwany nie płacił alimentów, zaś z uwagi na brak danych dotyczących wielkość należności czynszowych w tamtym okresie, nie jest możliwym ustalenie, jakiej części comiesięcznego czynszu to dotyczyło. Sąd Okręgowy podkreślił, że powódka, do której rąk pozwany uiszczał alimenty była obowiązana do wykorzystywania ich zgodnie z przeznaczeniem, tj. regulowania należności czynszowych w części odpowiadającej potrzebom dzieci. Dyspozycja przeciwna jest dowolna, a co za tym idzie nie może wywoływać negatywnych skutków w tym zakresie dla pozwanego. Począwszy od 2005 r. pozwany nie mieszkał w przedmiotowym lokalu, został pozbawiony takiej możliwości na skutek wymiany zamków. Nadto w lokalu tym zamieszkiwał partner powódki. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy podzielił stanowisko strony pozwanej, że roszczenie powódki należy potraktować jako niemoralne, a co za tym idzie nie podlegające ochronie prawnej, z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, zgodnie z art. 5 k.c.

Co do drugiej składowej wierzytelności powódki, opiewającej na kwotę 14.487,65 zł, Sąd I instancji stwierdził, że nie jest możliwe jej zweryfikowanie, gdyż powódka nie wykazała jakiego okresu dotyczy to zobowiązanie i czy jest objęte orzeczeniem sądu. Zarządzeniem z dnia 28 grudnia 2015 r. pełnomocnik powódki został zobowiązany do wykazania tych okoliczności pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c., czego nigdy nie uczynił. Złożone do akt sprawy kopia nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i wyrok z dnia 14.08.2013 r. zostały wydane w tej samej sprawie i nie dotyczą odrębnych roszczeń. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że powódka nie wykazała istnienia roszczenia w tym zakresie.

Powódka dokonała również potrącenia swojej wierzytelności względem pozwanego w związku ze spłatą kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania, w łącznej kwocie 51 897,56 zł. W ocenie Sądu Okręgowego powódce taka wierzytelność w stosunku do pozwanego nie przysługiwała, gdyż wartość kredytu zaciągniętego przez strony na zakup mieszkania została uwzględniona w postępowaniu o podział majątku dorobkowego stron. Wynika to z treści uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23.10.2014 r., wydanego na skutego rozpoznania apelacji od orzeczenia Sądu Rejonowego dokonującego podziału majątku dorobkowego stron. Od wartości nieruchomości (lokalu przy ul. (...) w W.) Sąd Okręgowy odjął wartość hipoteki w kwocie 171 136 zł, co w efekcie doprowadziło do zmniejszenia spłaty należnej pozwanemu, zaś ostatecznie podwyższenie zasądzonej na rzecz pozwanego spłaty jest wynikiem dalszych rozliczeń majątkowych. Sąd Okręgowy przywołał stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 2 kwietnia 2009 r. IV CSK 566/08, iż w razie zmniejszenia dla celów podziału wartości dóbr wchodzących w skład majątku dorobkowego o związane z nimi zadłużenie, osoba, której przyznano je w naturze nie ma prawa żądać od byłego współmałżonka udziału w spłacie tych obciążeń.

W ocenie Sądu Okręgowego za bezpodstawne należało uznać również roszczenie powódki opiewające na kwotę 150 zł, w związku z wydaniem przez Bank zaświadczenia o stanie zadłużenia, bowiem jak słusznie podniósł pozwany, powódka uzyskała przedmiotowe zaświadczenie na potrzeby zawieranej przez siebie jako wyłącznego właściciela umowy kupna-sprzedaży nieruchomości. Pozyskanie takiego zaświadczania leżało zatem jedynie w jej interesie.

Co do kosztów notarialnego poświadczenia podpisów na porozumieniu zawartym przez pozwanego i małżonków S. (nabywców mieszkania przy ul. (...)), Sąd Okręgowy uznał, że zawarcie tego porozumienia leżało w interesie powódki, w związku z czym koszty z nim związane nie mogą obciążać pozwanego.

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że potrącenie wierzytelności dokonane przez powódkę pismem z dnia 28 maja 2015 r. było bezskuteczne, zatem nie ma podstaw do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła powódka, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że powódka nie wykazała istnienia wierzytelności do potrącenia, ze wskazaniem na niekonsekwencję sądu orzekającego, który na str. 5 uzasadnienia powołuje się na tę kwestię, którą łączy z kwestiami alimentacyjnymi, aby przejść płynnie do zastosowania art. 5 k.c., a więc oddalenia powództwa nie „procesowo”, ale na konkretnej podstawie materialnoprawnej (zasady współżycia społecznego oraz kwestia prekluzji roszczeń związanych z podziałem majątku dorobkowego).

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny w całości przyjmuje za własne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny, bowiem powódka dostatecznie nie sprecyzowała w jaki sposób została naruszona zasada swobodnej oceny dowodów wynikająca z art. 233 § 1 k.p.c., jakich dowodów ona dotyczy i w jakim stopniu uchybienie to przełożyło się na stan faktyczny sprawy oraz treść rozstrzygnięcia.

Zasada swobodnej oceny dowodów określona powyższym przepisem wyraża się w jej ocenie według własnego przekonania Sądu, opartego na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Niewątpliwie wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności.

Ocena dokonana przez Sąd I instancji w ocenie Sądu Apelacyjnego odpowiada zasadniczo wskazanym wyżej kryteriom, wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy przywołane i omówione w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Jeżeli zatem z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny uznał, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów zasadniczo odpowiada regułom art. 233 § 1 k.p.c. a wobec wskazania przez apelującą li tylko, że sąd wskutek nieprawidłowej oceny dowodów nie ustalił, że powódka wykazała istnienie wierzytelności do potrącenia, nie można odnieść prawidłowości oceny materiału dowodowego do konkretnego dowodu, bowiem skarżąca nie wskazała, kiedy konkretnie nastąpił błąd w ocenie dowodów dokonanej przez Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego, że A. L. nie wykazała, że przedstawione przez nią do potrącenia wierzytelności istnieją, a co za tym idzie mogą być skutecznie potrącone z wierzytelnością pozwanego. Zgodnie z art. 6 k.c. to na osobie dokonującej potrącenia spoczywa obowiązek wykazania, że złożone oświadczenie było skuteczne, a więc że istniała wierzytelność, która w chwili złożenia oświadczenia o potrąceniu była wymagalna, gdyż dopiero konsekwencją złożenia skutecznego oświadczenia jest, zgodnie z art. 498 § 2 k.c., umorzenie obu wierzytelności objętych potrąceniem do wysokości wierzytelności niższej.

Powołujący się na skutki potrącenia ma bowiem obowiązek określić swoją wierzytelność, wykazać jej istnienie oraz fakt złożenia oświadczenia materialnoprawnego skutkującego umorzeniem skonkretyzowanych wierzytelności (art. 499 w związku z art. 498 § 1 i 2 k.c.).

W okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, że powódka sprostała swojemu obowiązkowi. Na przedstawioną do potrącenia wierzytelność powódki w kwocie 86 145,75 zł składały się następujące należności:

-

19 389,14 zł jako połowa spłaconego przez powódkę w dniu 14 lutego 2015 r. zobowiązania stron na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) objętego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie w sprawie o sygn. akt II C 1301/13 (k. 18 – zasądzona od obu stron solidarnie kwota 27 846,35 zł z odsetkami od 15 marca 2013 r. oraz 2 492 zł kosztów procesu, należność obejmuje okres od stycznia 2010 r. do października 2012 r., w tym odsetki skapitalizowane na datę wniesienia pozwu). W kontekście powyższej kwoty należy wskazać, że powódka nie wykazała, iż jej wierzytelność, stanowiąca roszczenie regresowe, stała się wymagalna w dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu. Zobowiązanie dłużnika w stosunku do współdłużnika solidarnego, który spełnił świadczenie na rzecz wierzyciela, jest zobowiązaniem bezterminowym, zatem postawienie wierzytelności powódki wynikającej z regresu w stan wymagalności zgodnie z art. 455 k.c. wymagało wezwania pozwanego jako dłużnika do zapłaty. Powódka nie wykazała, aby przed złożeniem oświadczenia o potrąceniu takie wezwanie do pozwanego skierowała, zatem w dacie złożenia oświadczenia wierzytelność powódki nie była wymagalna i nie mogła być potrącona z wierzytelnością pozwanego. Nadto, Sąd I instancji słusznie wskazał, że żądana kwota obejmuje okres, w którym pozwany nie mieszkał w lokalu, uiszczając kwoty zabezpieczone jako koszty utrzymania rodziny, które uwzględniały koszt czynszu mieszkania, a tym samym obciążenie go ponownie tymi kosztami w części należy uznać za nadużycie prwa podmiotowego w rzumieniu art. 5 k.c.;

-

14 487,65 zł jako połowa spłaconego przez powódkę w dniu 20 lutego 2015 r. zobowiązania stron na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) (przelew na kwotę 28 975,29 zł z 10 lutego 2015 r. k. 26). W odniesieniu do powyższej kwoty również należy wskazać, że powódka nie wykazała jakiego okresu dotyczy to roszczenie i czy pozwany był odpowiedzialny solidanie z powodką za zapłątę czynszu w tym zakresie. Zarządzeniem z dnia 28 grudnia 2015 r. pełnomocnik powódki został zobowiązany do wykazania tych okoliczności pod rygorem z art. 233 § 2 k.p.c., czego – jako słusznie zauważył Sąd Okręgowy -nigdy nie uczynił. Zatem A. L. nie wykazała istnienia roszczenia regresowego w tym zakresie.

-

44.000 zł jako połowa spłaconego przez powódkę kredytu mieszkaniowego (wpłata z lutego 2015 r.); 3 975 zł (wpłata kredytu z 7 kwietnia 2015 r.); 2 322,56 zł (obejmuje spłatę kredytu dokonaną 6 grudnia 2012 r. i nie zgłoszoną w postępowaniu o podział majątku, 200 zł z tytułu spłaty dokonanej 28 marca 2014 r. i 1600 zł z tytułu wpłat dokonanych między 19 listopada 2014 r. a 3 kwietnia 2015 r.); 1600 zł (wpłata kredytu z 18 lutego 2013 r., nie objęta podziałem majątku). W zakresie powyższych kwot należy wskazać, że w razie zmniejszenia dla celów podziału wartości dóbr wchodzących w skład majątku dorobkowego o związane z nimi zadłużenie, osoba, której przyznano je w naturze nie ma prawa żądać od byłego współmałżonka udziału w spłacie tych obciążeń. Dlatego też Sąd Okręgowego słusznie uznał, że nie ma podstaw do obciążania pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz części spłaconego przez nią kredytu, skoro obciążenie z niego wynikające zostało uwzględnione w sprawie o podział majątku dorobkowego przez zmniejszenie spłaty przyznanej pozwanemu. Tym samym wskazane kwoty nie mogły być objęte potrąceniem.

-

150 zł, jako połowa uiszczonej przez powódkę opłaty za wystawienie przez bank zaświadczenia o stanie zadłużenia z umowy kredytu oraz 221,40 zł jako połowa uiszczonej opłaty dla notariusza K. G.. W odniesieniu do powyższych kwot należy wskazać, jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy, że powódka uzyskała przedmiotowe zaświadczenie na potrzeby zawieranej przez siebie jako wyłącznego właściciela umowy sprzedaży nieruchomości. Pozyskanie takiego zaświadczania leżało zatem jedynie w jej interesie. Natomiast co do kosztów notarialnego poświadczenia podpisów na porozumieniu zawartym przez pozwanego i nabywców mieszkania przy ul. (...), jak podał J. N. w odpowiedzi na pozew - czemu powódka nie zaprzeczyła - to ona naciskała na poświadczenie podpisów. Przede wszystkim jednak porozumienie to leżało w jej interesie, w związku z czym koszty z nim związane nie mogą obciążać pozwanego.

Mając powyższe na względzie i uznając podniesione w apelacji zarzuty za bezzasadne, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekła jak w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.