Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Jolanta Häusler

Protokolant: st.sekr.sądowy Karina Krawczyk

przy udziale mł. asp. Katarzyny Pach z Komendy Powiatowej Policji w Oleśnie

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21 września i 24 października 2017 roku sprawy A. P. s. O. i T. z domu K., ur. (...) w P.,

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 26 grudnia 2016r. o godz. 16.50 w miejscowości G. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) kierując samochodem osobowym marki J. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu samochodowi osobowemu marki O. (...) o nr rej. (...), co doprowadziło zderzenia się z nim;

- to jest za wykroczenie z art. 86 § 1 kw

2.  w tym samym miejscu i czasie kierując samochodem osobowym marki J. (...) o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy;

- to jest za wykroczenie z art. 95 kw

I.  uznaje obwinionego A. P. za winnego dokonania czynów opisanych w części wstępnej wyroku, w pkt 1 z art. 86 § 1 kw i w pkt 2 z art. 95 kw i za to z mocy art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 2 kw i art. 24 § 1 kw skazuje go łącznie na karę grzywny w kwocie 300,00 (trzysta) złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego A. P. na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków w kwocie 120,00 (sto dwadzieścia) złotych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca z 1973 roku o opłatach w sprawach karnych opłatę w kwocie 30,00 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt IIW 263/17

UZASADNIENIE

Obwiniony A. P. stanął pod zarzutem tego, iż w dniu 26 grudnia 2016r. o godz. 16.50 w miejscowości G. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) kierując samochodem osobowym marki J. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu samochodowi osobowemu marki O. (...) o nr rej. (...), co doprowadziło do zderzenia się z nim, to jest wykroczenia z art. 86 § 1 kw a także, że w tym samym miejscu i czasie kierując samochodem osobowym marki J. (...) o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy to jest wykroczenia z art. 95 kw.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 26.12.2016r. obwiniony A. P. prowadził pojazd mechaniczny samochód osobowy marki J. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w miejscowości G.. Była to droga podporządkowana do ulicy (...), którą to drogą w tym czasie poruszał się pokrzywdzony w sprawie D. U., prowadząc pojazd samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...). D. U. w swoim pojeździe jechał sam jadąc od strony G. w kierunku O., jadąc prosto bez zamiaru skrętu w ulicę (...). Obwiniony A. P. prowadząc swój pojazd zbliżając się do skrzyżowania z ulicą (...) widział ustawiony po prawej stronie znak pionowy „ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Znak ten był ustawiony po prawej stronie przed rozwidleniem dwóch dróg prowadzących do ulicy (...) z dwoma wyjazdami; patrząc na wprost na ulicę (...);, jeden z prawej strony w kierunku O., drugi z lewej strony w kierunku G.. Obwiniony jechał w kierunku G.. Pasażerami pojazdu prowadzonego przez obwinionego były trzy osoby: J. W., J. K. (1) i A. K. (1). Obwiniony A. P. wykonując manewr skrętu w lewo wjechał na pas drogi ulicy (...), którym w tym czasie poruszał się samochodem pokrzywdzony D. U. znajdując się na drodze z pierwszeństwem przejazdu. Obwiniony wjeżdżając na skrzyżowanie ulic (...) z ulicą (...) wjechał na pas drogi, gdzie znajdował się już swoim pojazdem D. U. wprost przed maskę samochodu pokrzywdzonego, doprowadzając do zderzenia się pojazdów stron. Pokrzywdzony D. U., aby uniknąć zderzenia się pojazdów podjął manewr hamowania i wykonał manewr skrętu w prawo. Obwiniony, aby nie doszło do czołowego zderzenia nie hamował, próbował uniknąć kolizji przez manewr ucieczki w pole. W wyniku zderzenia się pojazdów w samochodzie D. U. doszło do uszkodzenia przedniego zderzaka, lewego błotnika, lewego przedniego koła, uszkodzeniu uległa pokrywa silnika, uszkodzona została lewa lampa (lewa strona samochodu oraz przód). W pojeździe obwinionego doszło do uszkodzenia tylnego nadkola, urwania tylnego lewego koła, tylnego zderzaka. Obaj kierowcy byli trzeźwi. W wyniku zderzenia się pojazdów na skrzyżowaniu pojazd obwinionego został obrócony z powrotem w kierunku wjazdu, z którego wyjechał. Gdy poszkodowany zobaczył pojazd obwinionego jeszcze przed zderzeniem się aut, pojazd obwinionego był w ruchu. Do zderzenia się pojazdów doszło na skrzyżowaniu dróg ulicy (...) z ulicą (...). Widoczność drogi pokrzywdzonego D. U. była dobra, mimo, że było już ciemno. Natomiast widoczność drogi ulicy (...) z perspektywy widoczności jej przez obwinionego była ograniczona przesłaniającym z lewej strony tę widoczność pasem zieleni. Gdy obwiniony wyszedł z samochodu po zderzeniu się pojazdów sam stwierdził, że chyba był na drodze podporządkowanej wjeżdżając na drogę główną. Obwiniony A. P. następnie w rozmowie z pokrzywdzonym chciał się z nim dogadać, aby ten nie wzywał policji. Pokrzywdzony w reakcji na to, że obwiniony może się z ewentualnych ustaleń wycofać zadzwonił w tej sprawie na policję. Pokrzywdzony D. U. w wyniku zdarzenia został przewieziony do szpitala, z którego w tym samym dniu został wypuszczony doznając obrażeń ciała, które nie stanowią o zdarzeniu wypadku drogowego a jedynie kolizji. Obwiniony A. P. w dniu 26.12.2017r. na trasie S.-B. o godz. 15.29 kierując pojazdem marki J. został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji za przekroczenie dopuszczalnej prędkości jazdy o 46 km/h. Po sprawdzeniu w systemie policja uzyskała informację, że wobec obwinionego wystosowany został wniosek o sprawdzenie kwalifikacji i zakazano obwinionemu dalszej jazdy. Wszystko to odbywało się jeszcze przed przedmiotową kolizją w sprawie danego dnia. W dacie kolizji obwiniony nie posiadał dokumentu prawa jazdy.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego k. 48;

- notatki urzędowe k. 3, 7;

- informacja KPP O. – telegram (...) k. 50

– szkic miejsca wypadku k. 4;

- protokoły badań stanu trzeźwości k. 5-6;

- dokumentacja fotograficzna k,52-56

- zeznania świadka D. U. k. 19-20, nagranie 00.12.16-00.27.24

z dnia 21.09.2017r.

- zeznania świadka S. M. k. 58, nagranie 00.04.10-

00.12.40 z dnia 24.10.2017r.

- zeznania świadka A. K. (1) k. 15-16, nagranie 00.24.13-

00.27.59 z dnia 24.10.2017r.

- zeznania świadka J. K. (1) k. 17-18, nagranie 00.17.56-

00.22.47 z dnia 24.10.2017r.

Obwiniony A. P. ma 40 lat, prowadzi własną działalność gospodarczą z dochodem od 1000-3000 zł miesięcznie. Na utrzymaniu ma jedno dziecko w wieku 11 lat. Był karany za wykroczenia drogowe, brak informacji, aby był leczony psychiatrycznie.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego k. 47.

W toku czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Co do zarzutu, że nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym obwiniony podnosił, iż był przekonany, że to on znajdował się na drodze z pierwszeństwem przejazdu a znak, który informuje o zbliżającej się drodze z pierwszeństwem przejazdu jest źle ustawiony. Ponadto podał obwiniony, że pokrzywdzony w ogóle nie hamował a on nagle zobaczył światła drugiego pojazdu i aby uniknąć zderzenia czołowego próbował uciec w pole. Obwiniony podął, że jechał zgodnie z oznakowaniem pionowym z dopuszczalną w terenie zabudowanym prędkością. A co do zarzutu drugiego, że nie posiadał prawa jazdy, podnosił, że nie może być podwójnie karany za to samo, tego samego dnia.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego k. 48.

Obwiniony zawiadomiony o terminach rozpraw nie stawiał się na nie.

Sąd zważył, co następuje:

Faktyczny przebieg zdarzenia, okoliczności popełnienia zarzucanych obwinionemu A. P. czynów, a co za tym idzie winę i zasadność kwalifikacji prawnej Sąd ustalił w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, na który złożyły się przede wszystkim wiarygodne zeznania świadka D. U., zeznania świadków J. K. (2), A. K. (2) i S. M. a także dowody z dokumentów znajdujące siew aktach sprawy a ujawnione w toku rozprawy głównej, którym Sąd dał wiarę. Jako wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka D. U., który zeznał, iż jadąc z dozwoloną prędkością drogą główną zauważył samochód obwinionego, który był w ruchu i który nagle wyjechał mu przed maskę jego samochodu. Świadek ten zeznał też, że nie mógł uniknąć kolizji z pojazdem obwinionego i aby zminimalizować skutki zderzenia się aut hamował, dokonał skrętu w prawo. Świadek ten ponadto podał, że obwiniony nie podjął manewru hamowania a następnie, że obwiniony chciał się z nim dogadać, aby nie wzywać policji. Zeznania świadka D. U. są logiczne, spójne i rzeczowe, a nadto znajdują potwierdzenie w treści zeznań pozostałych świadków w sprawie a także dokumentów w postaci notatek urzędowych i szkicu z miejsca zdarzenia a także dokumentacji fotograficznej. Sąd, jako wiarygodne uznał także zeznania świadka J. K. (2), która wskazała, że obwiniony zaraz po zderzeniu się pojazdów od razu stwierdził, że jechał drogą podporządkowaną i nie chciał wzywać policji, chciał się z pokrzywdzonym dogadać. Sąd, jako wiarygodne aczkolwiek niewnoszące niczego do sprawy uznał zeznania świadka A. K. (2), która zeznała, że nie ma wiedzy na temat przebiegu zdarzenia, mimo, że była pasażerką samochodu obwinionego, gdyż jak twierdziła zajmowała się wtedy swoją komórką. Sąd uznał zeznania tych świadków, jako wiarygodne i spójne a nadto obiektywne, mimo, że pochodziły od świadków należących do dalszej rodziny obwinionego. Zeznania tychże świadków są także spójne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, który Sąd uznał też za wiarygodny.

Sąd uznał też za wiarygodne zeznania świadka S. M. funkcjonariusza policji, który był na miejscu zdarzenia. Świadek ten w sposób konsekwentny i logiczny podał, że oznaczenie drogi, którą poruszał się obwiniony, jako drogę podporządkowaną do ulicy (...), nie budzi żadnych zastrzeżeń a znak informujący o tym znajduje się przed obydwoma wyjazdami na drogę główną i jest znakiem widocznym dla kierowców zbliżających się na przedmiotowe skrzyżowanie. Zeznania tegoż świadka Sąd uznał, jako obiektywne i konsekwentne znajdujące też potwierdzenie w dokumentacji fotograficznej ujawnionej na rozprawie.

Świadek ten także podał, że w chwili zdarzenia obwiniony poruszał się bez dokumentu prawa jazdy.

W tym stanie rzeczy sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego A. P., który wskazał, iż drogą, którą się poruszał była źle oznakowana a on sam był przeświadczonym że prowadzi pojazd drogą główną. Biorąc pod uwagę nawet samą dokumentację fotograficzną poza wszelką wątpliwość, bowiem pozostaje okoliczność, że usytuowany znak „ustąp pierwszeństwa przejazdu” znajduje się przed obydwoma wyjazdami na drodze, którą w tym czasie poruszał się obwiniony i przy należytej ostrożności powinien był to zauważyć i odpowiednio zinterpretować, tym bardziej, że jest kierowcą z wieloletnim doświadczeniem. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, że pokrzywdzony nie hamował a tym samym nie próbował uniknąć zderzenia się samochodów. Nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym biorąc pod uwagę nawet ostatecznie nieznaczne skutki obrażeń ciała pokrzywdzonych w sprawie przy braku reakcji hamowania obwinionego w trakcie zdarzenia, co okazało się bezsporne w sprawie. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne jedynie w części, w których podaje, że tego dnia prowadził samochód a także, że nie podjął manewru hamowania próbując uniknąć zderzenia się samochodów ucieczką w pole a także wyjaśnieniom obwinionego w tej części, w której podaje, że w dacie zdarzenia prowadził samochód nie posiadając dokumentu prawa jazdy. Wyjaśnienia w tej części, bowiem pokrywają się z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie, które Sąd uznał za wiarygodne.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. W myśl art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r., OSNwSK 2003, poz. 886 dla przypisania odpowiedzialności z przepisu art. 86 § 1 kw konieczne jest ustalenie, iż sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do "postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze". Wskazać zatem należy, iż obwiniony wykonując jeden z najtrudniejszych manewrów w ruchu drogowym jakim jest skręt w lewo nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi O. (...) kierowanemu przez D. U., wskutek czego doprowadził do zderzenia z tym pojazdem. Obwiniony posiadając od wielu lat prawo jazdy kat. B winien znać zasady prawidłowego i bezpiecznego poruszania się po drodze pojazdem mechanicznym. Pomimo tego obwiniony bez uzasadnionej przyczyny nie dostosował się do nich i nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa podczas manewru skrętu w lewo, chociaż mógł i powinien przewidzieć, iż może w ten sposób spowodować kolizję. Ponadto obwiniony w dacie kolizji nie posiadał przy sobie wymaganego dokumentu tj. prawa jazdy popełniając wykroczenie z art. 95 kw.

Mając na uwadze powyższe zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał sprawstwo i winę obwinionego A. P. w popełnieniu zarzucanych mu czynów z art. 86 § 1 kw i art. 95 kw.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione przez niego wykroczenia Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 kw uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez obwinionego oraz stopień jego zawinienia. Mając powyższe na uwadze, Sąd stanął na stanowisku, iż kara grzywny w kwocie 300 zł będzie adekwatna do wagi czynów popełnionych przez obwinionego, a jednocześnie nie przekroczy jego możliwości zarobkowych, zwłaszcza, iż obwiniony prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga dochody. Dolegliwość orzeczonej kary powinna uświadomić obwinionemu powagę popełnionych wykroczeń i zapobiec ich popełnieniu w przyszłości. O kosztach orzeczono na podstawie powołanych w sentencji wyroku przepisów mając na uwadze fakt, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw wynikających z art. 624 §1 kpk w zw. z art. 119 kpw do zwolnienia obwinionego od zapłaty wydatków i opłaty w sprawie.