Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny, w składzie:

Przewodnicząca: S.S.R. A. M.

Protokolant: sekr. sąd. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko W. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej W. J. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 10.324,16 zł (dziesięć tysięcy trzysta dwadzieścia cztery złote szesnaście groszy) wraz z odsetkami umownymi
w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, nie większymi niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczanymi od kwoty 9.651,10 zł (dziewięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt jeden złotych dziesięć groszy) od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej W. J. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 3.747,00 zł (trzy tysiące siedemset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej W. J. na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 387,00 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem brakującej opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt II C 773/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 maja 2017 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wniósł o zasądzenie
od pozwanej W. J. kwoty 10.324,16 złotych wraz z odsetkami umownymi
w wysokości równej czterokrotności stopy lombardowej NBP naliczanymi od kwoty 9.651,10 złotych od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty. Nadto, żądał zasądzenia kosztów postępowania.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż wierzytelność, której zapłaty powód dochodzi wynika z łączącej strony umowy kredytu z dnia 24 marca 2014 roku. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kapitał w kwocie 9.651,10 złotych, odsetki umowne w kwocie 673,06 złotych za okres od 16 lipca 2016 roku do dnia 22 lutego 2017 roku, odsetki za opóźnienie w kwocie 221,76 złotych za okres od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia 18 maja 2017 roku (pozew k. 2-4 v, k. 12 – 13v).

W dniu 5 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu nakazowym, którym uwzględnił powództwo Banku (...) Spółki Akcyjnej we W. w całości oraz orzekł o kosztach postępowania ( nakaz zapłaty k. 5).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, wnosząc o jego uchylenie.
W uzasadnieniu niniejszego sprzeciwu pozwana wskazała, iż zawarła z pozwanym umowę kredytu gotówkowego, którego aktualna wysokość oscyluje na poziomie 10.324,16 zł, jednakże z uwagi na brak możliwości finansowych nie jest w stanie dokonać jednorazowej wpłaty ( sprzeciw k. 5v – 6).

Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2017 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Widzewa w Łodzi (postanowienie k. 8v).

W piśmie procesowym z dnia 19 października 2017 roku pełnomocnik powódki podtrzymał żądania zgłoszone w pozwie ( pismo k. 10 – 11).

Pismem z dnia 28 listopada 2017 roku D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., jako nabywca wierzytelności zbytej po doręczeniu pozwu zgłosił swój udział w sprawie w miejsce powoda na podstawie art. 192 pkt 3 kpc, a w sytuacji braku zgody pozwanej na wstąpienie do postępowania na miejsce powódki, wniósł o potraktowanie niniejszego pisma jako interwencji ubocznej po stronie powoda a w związku z tym zasądzenie od strony pozwanej na rzecz D. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kosztów zastępstwa procesowego w sprawie ( pismo k. 67 – 68).

Pismem z dnia 23 marca 2018 roku strona powodowa wyraziła zgodę na wstąpienie do sprawy w miejsce powoda nabywcy wierzytelności (pismo k. 111).

Pozwana nie wyraziła zgody na wstąpienie do sprawy w miejsce powoda nabywcy wierzytelności (okoliczność bezsporna).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 roku Sąd oddalił wniosek D. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą
w W. o wstąpienie do sprawy w miejsce powoda (elektroniczny protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku czas elektroniczny 00:01:46 k. 133).

Zarządzeniem wydanym na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 roku, na podstawie art. 130 ²§1 kpc została zwrócona interwencja uboczna D. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. po stronie powoda ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 5 kwietnia 2018 roku czas elektroniczny 00:01:46 k. 133).

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 marca 2014 roku W. J. zawarła z Bankiem (...) Spółką Akcyjną we W. umowę o kredyt gotówkowy. Zgodnie z § 1 ust.1 umowy, bank udzielił pozwanej kredytu w kwocie 19.540,74 złotych na okres 48 miesięcy. Zgodnie z § 3 ust. 1 umowy od udzielonego kredytu Bank pobierał odsetki według stawki stałej. Oprocentowanie kredytu wynosiło 14,99 % w stosunku rocznym. Wedle ust. 2 § 3 umowy w przypadku, gdy oprocentowanie określone w ust. 1 przekroczy czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, Bank miał zastosować oprocentowanie równe czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Zgodnie z § 4 ust. 8 pkt 1 i 2 całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy wynosiła 26.105,25 złotych, na którą składały się: całkowita kwota kredytu – 15.882,96 złotych i całkowity koszt kredytu w wysokości 10.222,29 złotych w postaci: prowizji z tytułu udzielenia kredytu – 977,04 złotych oraz odsetek od kredytu w kwocie 6.564,51 złotych, opłata z tytułu ubezpieczeń – 2.680,74 zł. Wedle § 4 ust. 9 rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 31,04%. Kredyt miał być spłacany zgodnie z haromonogramem w 48 miesięcznych stałych ratach na wskazany rachunek bankowy (§ 6 ust. 1, 2 i 4). Zgodnie z § 8 ust. 1 i 2 umowy w przypadku powstania zaległości w spłacie raty kredytu lub odsetek kredytobiorca był zobowiązany do ich niezwłocznego uregulowania. O powstaniu zaległości w spłacie kredytu lub odsetek Bank miał zawiadomić pisemnie kredytobiorcę i osoby będące dłużnikami Banku z tytułu zabezpieczenia kredytu, wyznaczając w zawiadomieniu termin do dobrowolnej spłaty wymagalnego zadłużenia. Kredytobiorca zobowiązał się pokryć odsetki od należności przeterminowanych wraz z kosztami wysłanych przez Bank upomnień lub zawiadomień o zaległościach, zgodnie z obowiązującym wyciągiem z Taryfy. Stosownie do § 8 ust. 3 umowy spłaty należności Banku zaliczane były w następującej kolejności, na poczet: 1) opłat i prowizji, 2) kosztów poniesionych przez Bank, a powstałych z przyczyny Kredytobiorcy, o których mowa w § 9 ust. 3, 3) odsetek od należności przeterminowanych, 4) wymagalnych odsetek od należności nieprzeterminowanych, począwszy od najwcześniej wymagalnych, 5) wymagalnych rat kredytu, począwszy od najwcześniej wymagalnych, 6) odsetek od należności nieprzeterminowanych w dniu ich płatności, 7) raty kredytu w dniu jej płatności. Wedle § 9 ust. 1 umowy oprocentowanie należności przeterminowanych równe jest czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Zgodnie z § 10 umowy Bank mógł wypowiedzieć umowę o kredyt z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia i zażądać spłaty całej należności Banku z tytułu kredytu, odsetek i innych kosztów ( umowa o kredyt gotówkowy k. 24 – 26v).

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 roku Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wypowiedział W. J. umowę kredytu gotówkowego z dnia 24 marca 2014 roku roku i wezwał do spłaty całej wierzytelności Banku w wysokości 10.138,68 złotych w ciągu 30 dni od otrzymania wezwania (wypowiedzenie umowy k. 33).

Na dzień 18 maja 2017 roku kwota wymagalnej należności głównej pozwanej wobec powoda wynosiła 10.324,16 złotych, na co złożyły się następujące kwoty: 9.651,10 złotych tytułem kapitału, 673,06 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek umownych, 221,76 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek z tytułu opóźnienia (wyciąg z ksiąg rachunkowych banku k. 20).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na dokumentach oraz kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy na podstawie przepisu art. 308 k.p.c., których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony. Co więcej pozwana w złożonym sprzeciwie oraz złożonym piśmie procesowym z dnia 2 lutego 2018 roku potwierdziła zarówno fakt zawarcia umowy kredytowej ze strona pozwaną jak i wysokości zadłużenia.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą dochodzonego roszczenia była umowa o kredyt gotówkowy zawarta w dniu 24 marca 2014 roku pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną we W., a W. J..

W świetle przepisu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. 2015, poz. 128 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Do essentialia negotii umowy kredytu należą: oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie ściśle określonej kwoty środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel oraz zobowiązanie kredytobiorcy do korzystania z oddanych do dyspozycji środków pieniężnych na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu (patrz. Arkadiusz Kawulski, Komentarz do prawa bankowego. Uwagi do art. 69, LEX 2013).

Wynikająca z treści art. 353 ¹ k.c. zasada swobody umów przewiduje, iż strony kontraktu uprawnione są do ułożenia stosunku prawnego według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W przypadku roszczenia wynikającego z kontraktu, każdorazowo pierwszeństwo mają, więc postanowienia umowne.

Zgodnie z treścią art. 353 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zawarta między stronami umowa o kredyt gotówkowy nakładała na pozwaną obowiązek spłaty zobowiązania w 48 miesięcznych ratach w wysokości określonej w harmonogramie spłaty na wskazany rachunek bankowy. Umowa określała wysokość oprocentowania, sposób rozliczania spłat należności głównych i należności przeterminowanych, wysokość odsetek karnych, warunki wypowiedzenia umowy. Pozwana zawierając umowę kredytu z Bankiem przyjęła na siebie zobowiązanie do spłaty udzielonej i wykorzystanej kwoty kredytu wraz z określonymi odsetkami. Powód szczegółowo przedstawił sposób wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem, wykazał, iż przy rozliczeniu uwzględnił wpłaty dokonane przez pozwaną w okresie od 24 marca 2014 roku do 8 lipca 2016 roku.

Pozwana nie negowała tak faktu zawarcia przedmiotowej umowy jak i istniejącego zadłużenia. W złożonym sprzeciwie wniosła jedynie o możliwość rozłożenia istniejącego zadłużenia na raty, jednakże w złożonych pismach nie wskazała takich okoliczności które pozwoliłyby Sądowi poczynić ustalenia co do możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 320 kpc. Nadto pozwana zobowiązywana do osobistego stawiennictwa na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 roku celem przeprowadzenia dowodu z jej zeznań na okoliczność posiadanych możliwości finansowych, nie stawiła się na termin rozprawy bez usprawiedliwienia.

Jak wynika z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W każdym wypadku opóźnienia (zwykłego lub kwalifikowanego) wierzyciel może się domagać świadczenia ubocznego w postaci odsetek za opóźnienie. Głównym motywem legislacyjnym uregulowania art. 481 k.c. jest uznanie, że wierzyciel ponosi przez opóźnienie co najmniej szkodę w postaci utraty odsetek, na jakie mógłby ulokować otrzymaną w terminie sumę, dlatego też odsetki należą się za sam fakt opóźnienia (por. np. A. Szpunar, Glosa do wyroku Sąd Najwyższego z 24 kwietnia 1997 roku, II CKN 118/97, OSP 1998 rok, Nr 1, poz. 3, „Kodeks cywilny. Komentarz.” pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego, 2011 rok). Odsetki należą się za cały czas opóźnienia, począwszy od dnia wymagalności długu (por. A. Janiak, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 28 maja 1999 roku, III CKN 196/98, OSP 2000 rok, Nr 7-8, poz. 115, Kodeks cywilny. Komentarz.” pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego, 2011 rok).

Obowiązek spłaty kredytu spoczywał na pozwanej. Natomiast, w przypadku niespłacenia raty kredytu w ustalonym terminie, bądź spłacenia jej w niepełnej wysokości, niespłacona należność stanowiła zadłużenie przeterminowane, od którego z tytułu kapitału bank był uprawniony do pobierania odsetek karnych, według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie zaś z art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Wedle § 2 ¹ powołanego przepisu maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Z kolei wysokość odsetek umownych, stosownie do § 2 ¹ art. 359 k.c. nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne).

Zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Powód prawidłowo wyliczył żądane odsetki umowne za okres od 16 lipca 2016 roku do dnia 22 lutego 2017 roku w kwocie 673,06 złotych. Ponadto, powód miał prawo domagać się odsetek za opóźnienie w kwocie 221,76 złotych za okres od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia 18 maja 2017 roku.

Wobec powyższego Sąd zasądził od W. J. na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 10.324,16 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym nie większymi niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczanymi od kwoty 9.651,10 od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach przeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Wobec wygrania przez powoda postępowania w całości zasądzono na jego rzecz od pozwanego całość kosztów celowych i niezbędnych do dochodzenia roszczeń w łącznej kwocie 3.747,00 złotych, na które złożyły się: opłata od pozwu – 130,00 złotych, opłaca skarbowa pełnomocnictwa -17 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 złotych (ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

Z uwagi na wynika postępowania Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (Dz.U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zm) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazał pobrać od W. J. na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 387,00 złotych tytułem brakującej nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.