Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Piszu oskarżył M. P. o to, że:

w dniu 15 stycznia 2018 roku na ul. (...) w P., okręgu (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki R. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2018 roku na ul. (...) w P., funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w P. zatrzymali do kontroli drogowej poruszającego się samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...) oskarżonego M. P.. Oskarżony przed zatrzymaniem spożywał alkohol. W wyniku badania oskarżonego urządzeniami typu A. I. nr seryjny (...) i (...) stwierdzono u niego odpowiednio wyniki badań: o godzinie 10:50 – 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 11:07 - 0,32 mg/l, o godz. 10.59 – 0,28 mg/l i o godz. 11:00 – 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oskarżony M. P. w chwili orzekania miał 36 lat. Oskarżony był zatrudniony w firmie P. P.H.U. (...) S.C. D. i T. N. w charakterze kierowcy, rozwoził pieczywo. Uzyskiwał z powyższego tytułu wynagrodzenie w wysokości około 1.800 złotych miesięcznie. Oskarżony był żonaty. Posiadał na utrzymaniu jedno dziecko i spodziewał się wspólnie z żoną narodzin kolejnego dziecka. Spłacał kredyt mieszkaniowy. Oskarżony nie był w przeszłości leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie przyjmował na stałe żadnych leków. Oskarżony nie był w przeszłości karany sądownie.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. k. 10, k. 48v.; protokół użycia urządzenia do badania stanu trzeźwości k. 2, 4; świadectwo wzorcowania k. 3-5; informacja o wpisach do ewidencji kierowców k. 21; informacja z Wydziału Komunikacji k. 24-26; dane k. 9 – 9v., k. 48, zaświadczenie o zatrudnieniu k. 7; informacja z K. k. 15; informacja z bazy PESEL k. 16-18; informacja o dochodach k. 18; oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2018 roku dot. osoby oskarżonego k. 47)

Oskarżony M. P. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, tj. do tego że kierował samochodem osobowym znajdując się w stanie nietrzeźwości po drodze publicznej w dniu 15 stycznia 2018 r. w P.. Ponadto, oskarżony wyjaśnił, że spożywał alkohol pod postacią piwa w okresie poprzedzającym zatrzymanie. Dobrze się czuł i myślał, że badanie już nic nie wykaże. Ostatecznie oskarżony za pośrednictwem swego obrońcy wnosił o warunkowe umorzenie postępowania w sprawie. Podnosił, że bardzo żałuje swojego czynu. Jest mu wstyd. Zapewnił, że więcej się to nie powtórzy. To postępowanie dało mu wiele do myślenia. Ma na utrzymaniu żonę, dziecko i drugie dziecko w drodze. Ponadto, spłaca kredyt. W przypadku skazania i zabrania prawa jazdy straci pracę. W pracy ma opinię bardzo dobrą.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. P. k. 10, k. 48v.)

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w rozstrzyganej sprawie Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego M. P., które uznał za wiarygodne oraz na dowodach z dokumentów. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie stanu faktycznego w sposób nie budzący wątpliwości. Oskarżony przyznał się do stawianego mu zarzutu, w szczególności zaś nie kwestionował, że istotnie w dniu zdarzenia prowadząc samochód osobowy po drodze publicznej znajdował się w stanie nietrzeźwości. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by te wyjaśnienia oskarżonego podważać, nie ma bowiem żadnych racjonalnych powodów, dla których oskarżony miałby sam siebie pomawiać o zachowanie skutkujące pociągnięciem go do odpowiedzialności karnej, gdyby istotnie opisywane przez niego okoliczności nie miały miejsca. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują ponadto potwierdzenie w dowodach z dokumentów, w szczególności w postaci protokołów badania oskarżonego na zawartość alkoholu, z których wynikał stopień jego nietrzeźwości.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zatem dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, tj.: protokoły użycia urządzeń do badania stanu trzeźwości (k. 2, k. 4), świadectwa wzorcowania (k. 3 - 5), informację z Wydziału Komunikacji (k. 24 - 26), informację z K. (k. 15), informację z bazy PESEL (k. 16-18), zaświadczenie o zatrudnieniu, informację o dochodach i informację o wpisach do ewidencji kierowców (k. 7, k. 18 k. 21) - zostały one bowiem sporządzone przez uprawnione podmioty w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Brak zatem podstaw by odmówić im waloru rzetelności i prawdziwości.

Zebrany materiał dowodowy i jego wymowa przemawiały za przyjęciem, że oskarżony M. P. wypełnił znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. w ten sposób, że w dniu 15 stycznia 2018 roku na ul. (...) w P., okręgu (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki R. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się przesłankami określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego, w szczególności dyrektywami art. 53 i 58 k.k., biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonego. Nie stwierdzono w sprawie żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia swych czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który pracuje zarobkowo i utrzymuje swoją rodzinę. Nie bez znaczenia pozostaje też fakt uprzedniej i dotychczasowej niekaralności oskarżonego za inne przestępstwa. Trzeba też zauważyć, że oskarżony szczerze przyznał się do winy. Powyższa okoliczność nie może mieć jednak charakteru przesądzającego, skoro oskarżony został przyłapany na „gorącym uczynku” i został postawiony w stan oskarżenia wobec obiektywnego materiału dowodowego, nie budzącego w zasadzie żadnych wątpliwości. Z drugiej strony należy wskazać na znaczny stopień winy i szkodliwości społecznej z uwagi na okoliczności popełnienia przestępstwa, skoro oskarżony kierując pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości stanowił istotne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Poruszał się samochodem po jednej z główniejszych ulic miasta. Nadto, uczynił to w szczycie dnia, jeśli chodzi o natężenie ruchu ulicznego (przed godziną 11.00). Ustawodawca wyraźnie wypowiedział kategoryczną i bezwzględną walkę z nietrzeźwymi kierowcami. Pomimo zwiększenia represji karnych za te czyny i wprowadzenia obligatoryjnych środków karnych, ilość przestępstw drogowych nie maleje. Taki stan rzeczy doprowadzał do kolejnych nowelizacji kodeksu karnego i co raz większego zaostrzenia polityki karania nietrzeźwych kierowców. Pomimo tego liczba nietrzeźwych kierowców na polskich drogach nie tyle, że nie zmalała, to ciągle rośnie. Oskarżony swoim czynem również wpisuje się w ten niechlubny trend. Z uwagi na aktualne oczekiwania społeczne czyn oskarżonego charakteryzuje się znaczną szkodliwością społeczną. Z uwagi na fakt, iż w tym konkretnym przypadku wina i społeczna szkodliwość czynu zostały uznane przez Sąd jako znaczne, automatycznie niemożliwym stało się zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postepowania z art. 66 § 1 kk (tzw. negatywna przesłanka stosowania).

Przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Karą współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa jest kara 80 stawek dziennych grzywny po 10 zł, orzeczona na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. Kara ta winna być dla oskarżonego dolegliwa, by spełnić stawiane przed nią cele, lecz nie nadmiernie. Kara takiego rodzaju i w tym wymiarze jest adekwatna, w tym zakresie w pełni odpowiada wskazanej w art. 53 § 1 k.k. zasadzie prewencji indywidualnej oraz czyni zadość potrzebom prewencji generalnej. Oskarżony posiadał stałe źródło dochodu pod postacią wynagrodzenia za pracę. Jego sytuacja finansowa i majątkowa jest stabilna. Oskarżony dysponuje majątkiem o wymiernej wartości. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego (brak wcześniejszej karalności) zdaniem Sądu prowadzi do wniosku, że kara innego rodzaju byłaby zbyt rażąca swoją surowością. W ocenie Sądu orzeczona kara, zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa, jednocześnie skłoni oskarżonego do przestrzegania obowiązujących przepisów prawa i większej refleksji nad swoim postepowaniem.

Ponadto Sąd na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego M. P. obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat. Taki okres w pełni odpowiada stopniowi niebezpieczeństwa, jaki oskarżony stworzył na drodze, w szczególności zaś uwzględnia naruszenie przez oskarżonego jednej z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym – trzeźwości osoby kierującej. Jak wynika z szerokiej linii orzecznictwa, którą podziela Sąd orzekający w niniejszej sprawie, ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji, a zatem nie można abstrahować od związku między rodzajem pojazdu, który sprawca prowadził, a zakresem orzeczonego przez Sąd zakazu. Oznacza to, że z zakresu prowadzenia pojazdów nie mogą być wyłączone uprawnienia do prowadzenia pojazdu takiego rodzaju, który sprawca prowadził, dopuszczając się popełnienia przestępstwa (tak m.in. wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2008 r. V KK 56/08, LEX nr 393919). W realiach niniejszej sprawy sprawca poruszał się samochodem osobowym, zatem w świetle przytoczonego orzeczenia Sądu Najwyższego niedopuszczalnym było wyłączenie z zakresu tegoż zakazu pojazdów kat. (...), o co wnosił oskarżony. Ustalając długość trwania powyższego zakazu, uwzględniono stopień nietrzeźwości oskarżonego. Jednocześnie jest to najmniejszy okres czasu na jaki można było orzec przedmiotowy środek karny zgodnie z wolą ustawodawcy. Na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd zaliczył oskarżonemu M. P. okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 15 stycznia 2018 r.

Ponadto, aby wzmocnić wychowawczy cel kary, na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego M. P. świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W przypadku popełnienia przez sprawcę przestępstwa z art. 178a § 1 kk, zgodnie z wolą polskiego ustawodawcy, świadczenie owo jest orzekane obligatoryjnie.

Z uwagi na ustabilizowaną sytuację majątkową oskarżonego i posiadanie realnych możliwości finansowych Sąd obciążył oskarżonego opłatą sądową oraz pozostałymi kosztami sądowymi ustalonymi w sprawie. Podstawą tego rozstrzygnięcia jest art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

(...)