Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27kwietnia 2018 roku

sprawy

z powództwa Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko B. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

(...)

(...)

(...)

(...)

Sygn. akt I C 254/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód – Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. wniósł pozew do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko B. K. o zapłatę kwoty 558,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że umową cesji z dnia 28 czerwca 2016 roku nabył od (...) sp. z o.o. (wcześniej (...) sp. z o.o.) wierzytelności przysługujące tej spółce w stosunku do pozwanego, wynikające z umowy pożyczki zawartej w dniu 30 lipca 2015 roku z cedentem na kwotę 400,00 złotych, za pośrednictwem platformy internetowej należącej do cedenta. Jednocześnie z zawarciem pierwszej umowy pożyczki, strony zawierały umowę ramową pożyczki, która określała zasady i warunki zawierania wszystkich umów pożyczek. Pozwany zgodnie z w/w wymienioną umowa pożyczki – przed wypłaceniem przez cedenta środków pieniężnych w umówionej wysokości na wskazane przez pozwanego konto bankowe – dokonał weryfikacji swoich danych osobowych, akceptacji warunków umowy oraz warunków spłaty zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. W tym celu zrealizował czynności weryfikacyjne zgodnie z ramowa pożyczki, tj. prawidłowo wypełnił formularz rejestracji, potwierdził podany numer telefonu komórkowego, podał indywidualny kod PIN, przesłany na numer telefonu komórkowego i został przekierowany do zabezpieczonego serwisu usług płatniczych za pośrednictwem aplikacji (...). Powód podkreślił, że pozwany w momencie składania wniosku o udzielenie pożyczki, musiał zaakceptować warunki umowy pożyczki, w tym kwotę pożyczki oraz kwotę prowizji, a także ewentualne koszty związane z nieterminową spłatą pożyczki. Po przejściu w/w procedury do pozwanego została przesłana umowa pożyczki wraz z formularzem informacyjnym na wskazany przez pozwanego adres e-mail, która pozwany obowiązany był podpisać i odesłać do cedenta. Pozwany w przedmiotowym stanie faktycznym nie uczynił.

W dniu 30 lipca 2015 roku cedent wypłacił środki pieniężne zgodnie z zawartą umową pożyczki. W skład całkowitego kosztu pożyczki wchodziły: kapitał pożyczki w wysokości 400,00 złotych, prowizja za udzielenie pożyczki 40,00 złotych oraz opłaty dodatkowe za monity telefoniczne i pisemne w wysokości 190,00 złotych. Pozwany na rachunek cedenta dokonał wpłat jedynie w wysokości 70,01 złotych. Całość zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki miała zostać uregulowana do dnia 24 sierpnia 2015 roku. W dniu 28 czerwca 2016 roku powód wezwał pozwanego do dobrowolnego uregulowania zobowiązania. Powód podkreślił nadto, że dochodzi od pozwanego również odsetek ustawowych za opóźnienie w spłacie pożyczki, żądając ich zapłaty od dnia wymagalności tj. po upływie terminu do spłacenia świadczenia.

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Pozwany B. K. nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prowadziła działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczkobiorcom pożyczek w sposób i na warunkach określonych w umowie ramowej pożyczki zawartej na czas nieokreślony. Umowa ramowa pożyczki była zawierana z zastosowaniem środka porozumiewania się na odległość. Na podstawie tej umowy pożyczkodawca miał udzielać pożyczkobiorcy kolejnych pożyczek na wniosek pożyczkobiorcy, warunki kolejnych umów pożyczek miały być potwierdzane pożyczkobiorcy na piśmie lub przesyłane mu drogą elektroniczną. Pożyczki miały być udzielane w kwotach od 100 do 1.800,00 złotych w pełnych złotych na okres od 7 do 30 pełnych dni, bieg okresu pożyczki rozpoczynał się w kolejnym dniu roboczym po dacie przekazania pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy.

Pożyczkobiorca mógł wnioskować o pierwszą pożyczkę rejestrując się i tworząc konto użytkownika na stronie internetowej (...) podając szereg informacji dotyczących swoich danych osobowych. W celu zawarcia umowy koniecznym było dokonanie czynności rejestracyjnych szczegółowo opisanych w umowie ramowej pożyczki. W celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca był zobowiązany do wniesienia opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł lub 0,50 zł przekazem na rachunek bankowy pożyczkodawcy lub do zalogowania się do własnego konta bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy – S.. Opłata za obsługę wniosku rejestracyjnego nie podlegała zwrotowi pożyczkobiorcy i nie stanowiła również dochodu pożyczkodawcy.

Opłata rejestracyjna nie była wymagana w momencie skorzystania przez pożyczkobiorcę z alternatywnego rozwiązania, tj. aplikacji (...) umożliwiającej darmową weryfikację danych do przelewu bankowego.

W celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany był do wniesienia opłaty rejestracyjnej przekazem na rachunek bankowy pożyczkodawcy lub do zalogowania się do własnego konta bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy – (...). Powinna ona zostać zapłacona przekazem z tego samego rachunku, na który zostanie wypłacona pożyczka.

Dokonanie powyższych czynności wskazanych w umowie ramowej przez pożyczkobiorcę należało poczytywać jako akceptację warunków wynikających z treści umowy.

Po otrzymaniu umowy ramowej pożyczki, pożyczkobiorca był zobowiązany do przesłania podpisanych i kompletnych dokumentów umowy ramowej pożyczki, na adres pożyczkodawcy, korzystając z zaadresowanej koperty zwolnionej z opłaty pocztowej , którą otrzymał, nie później niż w terminie 7 dni od otrzymania ich od pożyczkodawcy. Istotnym jest, że pożyczkobiorca nie odeśle umowy pożyczkodawcy bez podpisu.

Pożyczkobiorca miał również prawo otrzymać, na wniosek, bezpłatny projekt umowy ramowej pożyczki, jeżeli w ocenie pożyczkobiorcy, spełnia on warunki do udzielenia mu pożyczki przez pożyczkodawcę.

Kwota pierwszej i każdej kolejnej pożyczki była przekazywana na rachunek bankowy pożyczkobiorcy bezzwłocznie po przesłaniu pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę elektronicznego powiadomienia o decyzji w sprawie wniosku o pożyczkę, formularza informacyjnego wraz z harmonogramem spłat oraz terminem spłaty pożyczki za pośrednictwem wiadomości SMS i/lub za pośrednictwem wiadomości e-mail.

bezsporne, nadto dowód: wydruk z ramowe umowy pożyczki k. 20 – 23v.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sporządziła projekt umowy ramowej pożyczki pomiędzy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a pozwanym B. K.. Sporządzony projekt umowy ramowej pożyczki został opatrzony tylko podpisem złożonym w imieniu pożyczkodawcy.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sporządziła również wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki, formularz informacyjny dotyczący umowy pożyczki udzielonej na podstawie ramowej umowy pożyczki zawierający również harmonogram spłaty pożyczki i potwierdzenie realizacji przekazu pieniężnego.

dowód: wydruk umowy ramowej pożyczki – k. 20 – 23v, wzór oświadczenia k. 24, formularz informacyjny k. 25 – 27, potwierdzenie k. 28.

W dniu 28 czerwca 2016 roku w K. pomiędzy powodem a (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na mocy której cedent przeniósł na cesjonariusza – powoda - wierzytelności w stosunku do podmiotów wymienionych w wykazie wierzytelności - Załączniku nr 1a i 1 b dołączonym do umowy.

dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 15 – 16v.

Pismem z dnia 8 lipca 2016 roku, skierowanym do pozwanego poinformowano go, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 28 czerwca 2016 roku powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. nabył od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. należności w wysokości 558,79 złotych wraz z umownymi odsetkami. Przy czym wyżej wymienione wierzytelności wynikają z umowy pożyczki z dnia 30 lipca 2015 roku o numerze gyr7nh na kwotę 6.000,00 zł, a pozostało do zwrotu na dzień sporządzenia niniejszego pisma 539,20 złotych. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 539,20 złotych wraz z dalszymi odsetkami, wynikającymi z umowy pożyczki z dnia 30 lipca 2015 roku o numerze gyr7nh na kwotę 558,79 złotych.

dowód: pismo z dnia 8 lipca 2016 roku wraz z potwierdzeniem nadania – k. 18 – 19.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany B. K. nie stawił się na termin rozprawy, nie wypowiedział co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, jak również nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia bowiem domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Podkreślić przy tym należy, że ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, Legalis). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 07 czerwca 1972 r. III CRN 30/72, 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, 06 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, 15 września 1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wskazuje, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (por. komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis).

Dlatego też w przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Wówczas należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

Wobec powyższego obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Powód wywodził swoje roszczenia z wierzytelności powstałej w związku z niewywiązaniem się przez pozwanego B. K. ze zobowiązania wynikającego z ramowej umowy pożyczki nr (...), zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, na podstawie której pozwany otrzymał kwotę 400,00 złotych. Spłata tego zobowiązania wraz z wszystkimi dodatkowymi kosztami musiała nastąpić do dnia 22 sierpnia 2015 roku.

Na potwierdzenie powyższych okoliczności powód przedłożył umowę sprzedaży wierzytelności wraz z wydrukiem z załącznika 1b, umowę ramową pożyczki, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki, formularz informacyjny dotyczący umowy pożyczki oraz potwierdzenie realizacji przekazu pieniężnego.

Analiza zapisów umowy oraz pozostałych dokumentów odnoszących się do opisanej w pozwie umowy pożyczki, w ocenie Sadu, nie dają podstaw do przyjęcia, że strony faktycznie łączyła wskazana umowa pożyczki.

Istotnym jest, że zagadnienie legitymacji czynnej powoda przynależy do prawa materialnego i tym samym podlega badaniu przez sąd niezależnie od treści zarzutów przywołanych w odpowiedzi na pozew, albowiem legitymacja czynna, jak i bierna jest opartym na prawie materialnym uprawnieniem do występowania w charakterze strony w konkretnej sprawie sądowej. Wymóg jej posiadania stanowi przesłankę merytorycznego rozpoznania sprawy, badaną przez sąd w chwili orzekania, gdyż jej brak po stronie choćby jednej ze stron postępowania skutkuje oddaleniem powództwa, a o powyższym niewątpliwie winien wiedzieć powód reprezentowany w przedmiotowej sprawie przez fachowego pełnomocnika. Nie budzi zatem wątpliwości, że na powodzie ciążył obowiązek wykazania nie tylko faktu nabycia spornej wierzytelności, ale również, że wierzytelność ta faktycznie przysługiwała poprzednikowi prawnemu powoda.

Na powodzie bowiem, jako podmiocie inicjującym postępowanie cywilne, ciążył obowiązek przedstawienia podstawy faktycznej dochodzonych roszczeń (187 § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz dowodów na jej poparcie (art. 232 k.p.c.). W obecnie obowiązującym stanie prawnym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Procedura naprawcza, zarówno na podstawie art. 130 k.p.c., jak i art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c., dotyczy braków formalnych pozwu, nie zaś braków dowodzenia. Nie jest bowiem rolą sądu prowadzenie dochodzenia w celu uzupełnienia bądź wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Nie istniały zatem przesłanki do wzywania powódki do uzupełnienia materiału dowodowego, gdyż te okoliczności wchodzą w zakres dowodzenia zasadności zgłoszonego powództwa, a nie uzupełnienia braków formalnych pozwu. W związku z tym powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powinna była te okoliczności wykazać.

Dokonując oceny zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, zdaniem Sądu, powód nie podjął inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania swojej legitymacji czynnej, a przede wszystkim faktu istnienia stosunku zobowiązaniowego stanowiącego podstawę zgłoszonego roszczenia.

Powód przedłożył bowiem ramową umowę pożyczki nr (...), która była jedynie podpisana przez pożyczkodawcę, mimo że z § 3 ust. 3.9 i 3.7 g wynika, iż przy pierwszej pożyczce pożyczkodawca prześle projekt umowy ramowej pożyczki na adres określony w formularzu rejestracji. Po otrzymaniu umowy ramowej pożyczki pożyczkobiorca podpisze ją i prześle jej egzemplarz na adres pożyczkodawcy, korzystając z zaadresowanej koperty zwolnionej z opłaty pocztowej, która pożyczkobiorca otrzymała od pożyczkodawcy, nie później niż w terminie 7 dni od otrzymania ich od pożyczkodawcy.

Skoro zatem w przedłożonym wydruku umowy brak jest podpisu pozwanej, to tym samym nie sposób uznać takiego formularza za ważne źródło zobowiązania. Tym bardziej, że stanowiąca podstawę żądania umowa kwalifikuje się jako umowa o kredyt konsumencki i umowa ta miała być zawierana przy wykorzystaniu środków porozumiewania na odległość. W takim przypadku obowiązek doręczenia umowy o kredyt konsumencki zostaje spełniony poprzez doręczenie umowy za pośrednictwem internetu np. poprzez przechowywanie oświadczeń wymienianych pomiędzy pożyczkodawcą i konsumentem w systemie i udostępnienie wersji elektronicznej konsumentowi m.in. poprzez możliwość wydruku. Jak każda umowa, tak i umowa zawarta na odległość dla swego istnienia wymaga wymiany zgodnych oświadczeń woli obu stron, co w przypadku umowy pożyczki wymaga oświadczenia biorącego pożyczkę, że zobowiązuje się on zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub rzeczy (art. 720 k.c.). Takiego oświadczenia woli pozwanego nie da się natomiast wywieść z przedłożonych przez powoda do akt sprawy dokumentów.

W ocenie, powód nie wykazał również, czy umowa pożyczki, z której wywodził on swoje roszczenie wobec pozwanego, była pierwszą czy kolejną umową pożyczki, czy pozwany potwierdził rejestrację uiszczając opłatę rejestracyjną w wysokości 0,01 zł lub 0,50 złotych oraz za pośrednictwem jakiej aplikacji pozwany potwierdził rejestrację.

Zgodnie bowiem z postanowieniami ramowej umowy pożyczki pożyczkobiorca mógł wnioskować o pierwszą pożyczkę rejestrując się i tworząc konto użytkownika na stronie internetowej (...) podając szereg informacji dotyczących swoich danych osobowych (§ 3 ust. 3.1). W celu zawarcia umowy koniecznym było również dokonanie czynności rejestracyjnych szczegółowo opisanych w umowie ramowej pożyczki, a mianowicie w celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca był zobowiązany do wniesienia opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł lub 0,50 zł przekazem na rachunek bankowy pożyczkodawcy lub do zalogowania się do własnego konta bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy – S.. Opłata za obsługę wniosku rejestracyjnego nie podlegała zwrotowi pożyczkobiorcy i nie stanowiła również dochodu pożyczkodawcy. Podkreśłić przy tym należy, że opłata rejestracyjna nie była wymagana w momencie skorzystania przez pożyczkobiorcę z alternatywnego rozwiązania, tj. aplikacji (...) umożliwiającej darmową weryfikację danych do przelewu bankowego. W celu natomiast potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany był do wniesienia opłaty rejestracyjnej przekazem na rachunek bankowy pożyczkodawcy lub do zalogowania się do własnego konta bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy – (...). Powinna ona zostać zapłacona przekazem z tego samego rachunku, na który zostanie wypłacona pożyczka.

Dokonanie powyższych czynności wskazanych w umowie ramowej przez pożyczkobiorcę, zdaniem Sądu, należało zatem poczytywać jako akceptację warunków wynikających z treści umowy.

Wprawdzie powód przedłożył wydruk potwierdzenia realizacji przekazu pieniężnego, z którego wynika, że na wskazany numer rachunku bankowego została przelana kwota 400,00 złotych. Nie wynika jednak z niego czy faktycznie jest to konto pozwanego, albowiem brak jest możliwości zweryfikowania tej informacji z pozostałym materiałem dowodowym, a nadto wątpliwości Sądu dotyczą okoliczności, czy pozostałe informacje znajdujące się na tym potwierdzeniu, za wyjątkiem imienia i nazwiska pozwanego, dotyczą tej konkretnej umowy.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia, to powództwo nie mogło zostać uwzględnione. Dlatego też Sąd oddalił roszczenie powoda w całości.