Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 sierpnia 2017 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z. odmówił K. P. prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu Z. P.. W uzasadnieniu wskazano, decyzją z dnia 29.01.2013r., organ rentowy, odmówił K. P. prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu. ZUS stwierdził, że składając kolejny wniosek, nie wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dokumentów, które miałyby wpływ na prawo do świadczenia.

(decyzja ZUS – k. 8 akt ZUS)

W odwołaniu z 4 września 2017 r. K. P. zaskarżył powyższą decyzję w całości. Zarzucił jej błędy, opieszałość i przedmiotowe traktowanie , oraz nie wzięcie pod uwagę nowych faktów w sprawie. Wskazał także na istotne pogorszenie jego stanu zdrowia oraz na wynik postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy pod sygnaturą VIII U 1441/15. Powołując się na powyższe, wniósł o zmianę skarżonej decyzji.

(odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

K. P. urodził się (...) w P..

(bezsporne, a nadto wniosek o rentę rodzinną w aktach ZUS)

Wnioskodawca jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności od dnia 5.04.2000r.

(okoliczność bezsporna)

Od dnia 1 stycznia 1998 r. ubezpieczony pobiera rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

(bezsporne)

Ojciec wnioskodawcy, Z. P., zmarł 25 listopada 2012 r. w P..

(bezsporne, a nadto wniosek o rentę rodzinną w aktach ZUS)

Prawomocną decyzją z dnia 29 stycznia 2013 r. znak (...) organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu z uwagi na to, że całkowita niezdolność do pracy nie istnieje od urodzenia i nie powstała przed 16 roku życia (27 lipca 1975 r.), ani nie powstała w trakcie nauki w szkole (1 wrzesień 1976 r. – 31 sierpnia 1979 r.).

(bezsporne)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 8 czerwca 2017 r., sygn. akt VIII U 1441/15, Sąd Okręgowy, zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z dnia 8 maja 2015r. , i przyznał wnioskodawcy prawo do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji, od dnia 1 lutego 2015 r. na stale.

(bezsporne, nadto akta sprawy VIII U 1441/15, załączone do akt sprawy )

Decyzja z dnia 28.07.2017r. znak (...) ZUS ustalił dla wnioskodawcy uprawnienia do dodatku pielęgnacyjnego, przy orzeczonej rencie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe od dnia 1.02.2015r.

(bezsporne)

K. P. złożył ponowny wniosek o rentę rodzinną w dniu 3 sierpnia 2017 r.

(wniosek – akta ZUS)

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 sierpnia 2017 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z. odmówił K. P. prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu Z. P..

(decyzja ZUS – k. 8 akt ZUS)

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe , obejmujące dopuszczenie dowód opinii biegłych sądowych: psychiatry, neurologa, laryngologa, okulisty , powołanych, z uwagi na dokumentowane dolegliwości wnioskodawcy.

W badaniu neurologicznym stwierdzono u wnioskodawcy encefalopatię z padaczką, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatiami L4/L5/S1 z zespołem bólowym bez jawnych objawów ograniczenia sprawności ruchowej z przyczyn neurologicznych. Uznano badanego za całkowicie niezdolnego do pracy zarobkowej z powodu utraty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, od 1 stycznia 1998 r.

(opinia biegłego neurologa dra n. med. J. Z. – k. 19, 19v.)

W badaniu sądowo-psychiatrycznym stwierdzono u wnioskodawcy cechy otępienne z organicznymi zaburzeniami osobowości u osoby z padaczką. Uznano wnioskodawcę za trwale i całkowicie niezdolnego do pracy od 1 stycznia 1998 r. Jednocześnie biegły skonstatował, że nie ma podstaw do stwierdzenia, że niezdolność ta powstała przed 16 rokiem życia oraz do ukończenia nauki w szkole (do 25 roku życia).

(opinia biegłego psychiatry lek. H. K. – k. 21 – 23)

W badaniu otolaryngologicznym stwierdzono u wnioskodawcy obustronne przytępienie słuchu graniczące z całkowitą głuchotą i zaburzeniami statyki ciała. Uznano także, że wnioskodawca wymaga stałej opieki przy wykonywaniu podstawowych czynności życiowych, ale nie można stwierdzić dokładnej daty powstania tego stanu. W ocenie biegłego, datą powstania dolegliwości otolaryngologicznych jest 28 marca 2017 r.

(opinia biegłego laryngologa dra n. med. A. L. – k. 24, 25)

W badaniu okulistycznym stwierdzono, że całkowita niezdolność do pracy istnieje od 31 marca 1998 r.

(opinia biegłego okulisty lek. R. M. – k. 28)

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii, psychiatrii, otolaryngologii i okulistyki. Opinie te są kompleksowe, wiarygodne, dogłębnie analizujące dolegliwości wnioskodawcy, pod kątem stopnia naruszenia sprawności organizmu, mającego wpływ na zdolność do pracy w aspekcie – daty powstania - niezdolności do pracy, logiczne , pełne , znakomicie merytorycznie uzasadnione, i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach, właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącego. Biegli określili schorzenia występujące u badanego i ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do momentu powstania tej niezdolności.

Opinie biegłych, co do konkluzji zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do podważenia wiarygodności i mocy dowodowej opinii biegłych, a kwestia daty powstania – całkowitej - niezdolności do pracy odwołującego, się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, niepubl).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, dalej: ustawa emerytalna) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

W prawie ubezpieczeń społecznych związanie organu rentowego prawomocną decyzją nie ma charakteru bezwzględnego. Istnieje możliwość dokonania ponownych ustaleń warunkujących prawo lub wysokość przyznanego wcześniej świadczenia, jednak dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Organ rentowy nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r. III UK 150/13, LEX nr 1458793).

Ponowne ustalenie prawa do renty, w trybie art. 114 ustawy emerytalnej, stanowi zatem nadzwyczajną kontynuację poprzedniego postępowania przed organem rentowym, zmierzając do podważenia decyzji organu rentowego, niezależnie od tego, czy uprawomocniła się ona na skutek upływu terminu odwołania, czy też rozstrzygnięcia sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, L.).

W niniejszej sprawie, organ rentowy prawomocną decyzją z 29 stycznia 2013 r. odmówił wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu z uwagi na art. 68 ust. 3 ustawy emerytalnej, tj. tego, że całkowita niezdolność do pracy nie istnieje od urodzenia i nie powstała do 16 roku życia (27 lipca 1975 r.), ani nie powstała w trakcie nauki w szkole (1 wrzesień 1976 r. – 31 sierpnia 1979 r.).

Składając, w dniu 3 sierpnia 2018 r., kolejny wniosek o rentę rodzinną, wnioskodawca poparł go faktem uzyskania pozytywnego rozstrzygnięcia w innej sprawie, a mianowicie, że prawomocnym wyrokiem z dnia 8 czerwca 2017 r., sygn. akt VIII U 1441/15, Sąd Okręgowy, przyznał wnioskodawcy prawo do dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji od dnia 1 lutego 2015 r. na stale.

W ocenie Sądu Okręgowego, powyższe twierdzenia nie stanowią o spełnieniu przesłanki, określonej w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, ponieważ przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego, nie jest nowym dowodem lub ujawnieniem okoliczności, istniejących przed wydaniem pierwotnej decyzji w sprawie renty rodzinnej oraz nie ma wpływu na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Okolicznością, która mogłaby wpłynąć na nabycie przez wnioskodawcę prawa do renty rodzinnej jest stwierdzenie, że trwała niezdolność do pracy K. P. powstała od urodzenia lub powstała do 16 roku życia (27 lipca 1975 r.) lub powstała w trakcie nauki w szkole (1 wrzesień 1976 r. – 31 sierpnia 1979 r.). Ponownie na tę okoliczność, stan zdrowia odwołującego, był badany przez biegłych sądowych, którzy dysponowali również dotychczasową dokumentacją medyczną. Biegli zgodnie stwierdzili, że niezdolność do pracy nie powstała w tych okresach.

Z tych względów, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko organu rentowego, iż odwołujący nie przedłożył żadnych „nowych” dowodów, ani nie zostały też ujawnione okoliczności, które istniały przed wydaniem prawomocnej decyzji, a które miałyby wpływ na zmianę skarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty rodzinnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

P.K.