Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 r. we W.

sprawy z odwołania M. S.

od orzeczenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 16 lipca 2015 r. znak: (...)

o zasiłek chorobowy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 16 lipca 2015 r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy M. S. prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 13.03.2015 r. do 9.07.2015 r. i nadal w przypadku orzeczenia dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy;

2.  orzeka, iż nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16.07.2015 r. (znak (...) - (...)) organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił ubezpieczonemu M. S. prawa do zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego za okres od 13.03.2015 r. do 9.07.2015 r. i nadal w przypadku orzeczenia dalszej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu (...). ubezpieczony uległ wypadkowi i przebywał na zwolnieniu lekarskim od 13.03.2015 r. do 9.07.2015 r. Zdarzenie nie spełnia wymogów definicji wypadku przy pracy ze względu na brak związku z wykonywaniem zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej oraz brakiem urazu. Nie można uznać, że ubezpieczony w dniu zdarzenia doznał świeżego uszkodzenia ścięgna A. oraz zwichnięcia, skręcenia i naderwania stawów i więzadeł stawu skokowego i poziomu stopy.

Od powyższej decyzji odwołał się ubezpieczony M. S., domagając się jej zmiany i przyznania zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego, albowiem zdarzenie niewątpliwie spełniało wszystkie przesłanki uznania go za wypadek przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. domagał się jego oddalenia. Organ rentowy podtrzymał stanowisko wyrażone w decyzji. Wskazał, że Lekarz Orzecznik uznał ponadto, że nie było przeciwwskazań do podjęcia pracy przez wnioskodawcę od 1.07.2015 r.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Ubezpieczony M. S. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej i zarządzaniem pod nazwą Doradztwo Jakościowe M. S. we W. przy ul. (...). Z tego tytułu podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu.

W dniu 11.03.2015 r. podczas wizji lokalnej nieruchomości u klienta w J. Górnych koło W., wchodząc po schodach zewnętrznych tej nieruchomości potknął się na schodach i upadł. Świadkiem zdarzenia był P. S., na terenie którego działki miała się odbyć wizja lokalna. Wizja lokalna była niezbędna dla otrzymania dotacji unijnej, co było związane z działalnością gospodarczą ubezpieczonego.

W Karcie Wypadku nr (...) z 14.05.2015 r. nie uznano zdarzenia za wypadek przy pracy z uwagi na brak związku z pracą i brak urazu.

Dowód: dokumenty zgromadzone w aktach rentowych (załącznik),

zeznania świadka P. S. k. 22

Wydruk z (...) ubezpieczonego k. 29

opinia i opinie uzupełniające biegłego z zakresu BHP k. 33-35, 52-53 , 70, 88, 121

W dniu 13.03.2015 r. wnioskodawca udał się do lekarza ortopedy. Lekarz z poradni ortopedycznej w swoim badaniu z 13.03.2015 r. stwierdził u wnioskodawcy obrzęk w okolicy kostki bocznej stawu skokowego prawego, przy zachowanej ruchomości stawu.

Wnioskodawca w dniu 11.03.2015 r. doznał świeżego skręcenia stawu skokowego prawego. Uszkodzenie ścięgna A. nie nastąpiło w tym wypadku, dolegliwości z tym związane datują się od czasu sprzed wypadku.

Wnioskodawca otrzymał zwolnienia lekarskie z powodu niezdolności do pracy na okresy od 13.03.2015 do 10.04.2015 r., od 11.04.2015 r. do 10.05.2015 r. , od 11.05.2015 r. do 10.06.2015 r. i od 10.06.2015 r. do 9.07.2015 r.

Lekarz orzecznik ZUS uznał wnioskodawcę za zdolnego do pracy od 1.07.2015 r.

Wnioskodawca był niezdolny do pracy w okresie od 13.03.2015 r. do 9.07.2015 r.

Dowód: opinia biegłego ortopedy k. 162 i nast., k. 177 i nast.,

zgromadzona dokumentacja medyczna (w aktach sprawy)

zwolnienia lekarskie (w aktach rentowych - załącznik)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii, czy zdarzenie z dnia 11.03.2015 r., jakiemu uległ wnioskodawca, stanowiło wypadek przy pracy, a w szczególności – czy pozostawało ono w związku z pracą i czy spowodowało powstanie urazu, a tym samym – czy za okres niezdolności do pracy na skutek tego zdarzenia przysługuje wnioskodawcy prawo do zasiłku chorobowego z funduszu wypadkowego.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (dalej: ustawa wypadkowa), z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje m.in. zasiłek chorobowy - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Zgodnie z art. 9 ust 1 w/w ustawy, zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Jak wynika z art. 3 ust 1 i ust 3, wypadkiem przy pracy jest zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą lub które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, przyczyną zewnętrzną wypadku może być nawet niefortunny odruch pracownika – jego nieskoordynowane poruszanie się, potkniecie się i upadek, nawet na prostej drodze (por. wyrok SN z dnia 16.03.1980 r., III PR 33/80, z 12.10.2007 r., I UK 205/07, uchwała siedmiu sędziów SN z 11.02.1963 r.,III PO 15/62).

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że wnioskodawca w dniu 11.03.2015 r. potknął się i upadł wchodząc po schodach zewnętrznych nieruchomości. Brak podstaw do zanegowania twierdzeń ubezpieczonego i zeznań świadka, którzy zgodnie i konsekwentnie wskazywali, że przyczyną upadku było potknięcie się M. S., nie zaś inna okoliczność, w szczególności taka, która wynikałaby z wewnętrznych cech organizmu (omdlenie, zasłabnięcie itp.).

Zdarzenie z dnia 11.03.2015 r. bezspornie należało do nagłych, polegało bowiem na upadku, natychmiast po którym wnioskodawca odczuwał jego skutki. W dniu 13.03.2015 r. wnioskodawca skorzystał z pomocy lekarskiej.

Spór między stronami koncentrował się wokół kwestii, czy zdarzenie wywołało nowy uraz, czy też dolegliwości wnioskodawcy po zdarzeniu były konsekwencją wcześniejszego urazu nogi.

Wobec medycznej natury okoliczności spornych, które były istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy, ich wyjaśnienie wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych.

Jak wynika z opinii biegłego z zakresu ortopedii z dnia 22.06.2017 r. (k. 162 i nast.), istnieją podstawy do przyjęcia, że wnioskodawca w dniu 11.03.2015 r. doznał świeżego urazu stawu skokowego prawego. Uszkodzenie ścięgna A. nie nastąpiło w tym wypadku, dolegliwości z tym związane datują się od czasu sprzed wypadku. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że wnioskodawca we wcześniejszym okresie doznał urazów okolicy stawu skokowego prawego lub ścięgna A.. Lekarz z poradni ortopedycznej w swoim badaniu z 13.03.2015 r. stwierdził obrzęk w okolicy kostki bocznej stawu skokowego prawego, przy zachowanej ruchomości stawu, co zdaniem biegłego budzi wątpliwości co do podejrzewanej przewlekłości schorzenia i powiązania go z przebytymi w przeszłości urazami. W przypadku przewlekłych dolegliwości rzadko występuje wyraźny obrzęk jednej strony stawu. Jeśli mamy do czynienia ze zmianami przewlekłymi, staw, o ile jest obrzęknięty, to wykazuje obrzęk i zatarcie obrysów wokół stawu, nie zaś z jednej strony. Obrzęk kostki bocznej wskazuje biomechanicznie na skręcenie stawu skokowego w mechanizmie supinacyjnym. Ponadto badanie (...) stawu skokowego prawego wykonane w dniu 30.07.2015 r. wskazuje na zmiany o charakterze przebytego skręcenia stawu skokowego, raczej niedawne, gdyż w przypadki zmian wtórnych po dawniej przebytych urazach stawu rozmiar uszkodzeń stwierdzanych w (...) byłby raczej większy. W tym zakresie jednak obraz (...) nie daje jednoznacznej odpowiedzi.

Biegły ortopeda w opinii uzupełniającej przychylił się również do stanowiska, że wnioskodawca był niezdolny do pracy do 9.07.2015 r. Sąd podzielił stanowisko biegłego, iż w zakresie długości niezdolności do pracy należy dać wiarę lekarzom prowadzącym wnioskodawcę. Sąd miał na względzie, że Lekarz Orzecznik ZUS nieprawidłowo – jak wynika z opinii biegłego – uznał, że na skutek zdarzenia z dnia 11.03.2015 r. nie doszło do doznania przez wnioskodawcę świeżego urazu nogi, co mogło mieć wpływ na nieprawidłowe przyjęcie krótszego niż wskazany przez lekarza prowadzącego okresu niezdolności do pracy. Sąd podzielił wyczerpująco uargumentowane stanowisko biegłego S. L., zgodnie z którym pomimo braku możliwości jednoznacznego zweryfikowania w dacie wydania opinii, czy leczenie urazu sprzed dwóch lat trwało 110 czy 119 dni, przychylił się jednak do przyjęcia dłuższego okresu trwania niezdolności, tj. do 9.07.2015 r., nie zaś do 1.07.2015 r.

Sąd oparł zatem swoje rozstrzygniecie o treść opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego S. L., która jest rzetelna, jasno uzasadniona, logiczna, konsekwentna i wyczerpująca, a nadto prawidłowo oparta na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz bezpośrednim badaniu ubezpieczonego. Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia, uznając że nie ma podstaw do zanegowania prezentowanego przez biegłego stanowiska.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, że „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”. Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

W niniejszej sprawie Sąd miał na uwadze, że odmienne od biegłego L. stanowisko w sprawie wyraził inny biegły lekarz ortopeda J. S. w opinii z dnia 10.11.2016 r. (k. 110). Sąd wnioski wskazane w tej opinii uznał za niemiarodajne i pominął wobec odmiennego stanowiska innego biegłego, po które Sąd sięgnął wobec umotywowanych zastrzeżeń wnioskodawcy (k. 124) do treści opinii, w szczególności w zakresie ustaleń faktycznych dokonanych przez biegłego co do wcześniejszych urazów nogi wnioskodawcy oraz przyczyn nieuznania skutków zdarzenia z 11.03.2015 r. za nowy uraz, których biegły S. w opinii głównej ani w opinii uzupełniającej (k. 144) wyczerpująco nie wyjaśnił. Sąd miał również na względzie, że wątpliwości wynikające z odmiennej oceny specjalistów (z jednej strony stanowisko orzecznika ZUS i biegłego S., z drugiej zaś biegłego L. i lekarza prowadzącego wnioskodawcę) powinny być interpretowane na korzyść ubezpieczonego, tym bardziej, że to stanowisko biegłego L. było uzasadnione w sposób najbardziej wyczerpujący i szczegółowy, zaś lekarze prowadzący wnioskodawcę (ortopeda i specjalista medycyny rodzinnej), w odróżnieniu od innych, mieli bezpośredni kontakt z ubezpieczonym tuż po zdarzeniu oraz w czasie kolejnych wizyt kontrolnych i w sposób najpełniejszy mogli ocenić okres niezdolności do pracy wnioskodawcy.

Drugą kwestią sporną między stronami było czy do zdarzenia doszło podczas wykonywania przez wnioskodawcę zwykłych czynności związanych z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań naocznego świadka wypadku P. S., opinii biegłego z zakresu bhp oraz twierdzeń i oświadczeń wnioskodawcy jednoznacznie potwierdził, że do zdarzenia doszło podczas wykonywania przez wnioskodawcę zwykłych czynności związanych z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej. W dniu 11.03.2015 r. podczas wizji lokalnej nieruchomości u klienta w J. Górnych koło W., M. S. wchodząc po schodach zewnętrznych tej nieruchomości potknął się na schodach i upadł. Wizja lokalna miała się odbyć na terenie działki P. S.. Wizja lokalna była niezbędna dla otrzymania dotacji unijnej, co było związane z działalnością gospodarczą ubezpieczonego.

Z powyższego wynika, że zdarzenie z dnia 11.03.2015 r. wyczerpało wszystkie ustawowe przesłanki uznania go za wypadek przy pracy, a w konsekwencji skutkowało powstaniem dla ubezpieczonego uprawnienia do uzyskania zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., w pkt I sentencji wyroku, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu M. S. prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 13.03.2015 r. do 9.07.2015 r. i nadal w przypadku orzeczenia dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy.

O kosztach sądowych, jak w punkcie II sentencji wyroku orzeczono w oparciu o art. 98 oraz art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). W niniejszej sprawie do wydatków obciążających Skarb Państwa należało wynagrodzenie biegłych sądowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.