Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 06 kwietnia 2018 roku

W pozwie złożonym w dniu 26 kwietnia 2017 roku (data nadania przesyłki poleconej) powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o nakazanie pozwanej A. J., aby wydała mu ruchomości w postaci samochodu J. (...), producent/importer (...) sp. z o.o., o numerze VIN: (...) i roku produkcji 2012 wraz ze wszystkimi przynależnościami w postaci dokumentów i akcesoriów. Żądanie pozwu obejmowało także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, iż w dniu 20 marca 2013 roku zawarł z pozwaną umowę pożyczki nr (...), na podstawie której udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 76.500 zł na zakup „przedmiotu dostawy”, zaś pozwana zobowiązała się regularnie spłacać raty pożyczki, aż do zakończenia umowy. Umowa zabezpieczona została wekslem in blanco wystawionym przez pozwaną oraz umową przewłaszczenia na zabezpieczenie ustanowioną na przedmiotach dostawy. Kolejno wyjaśnił, iż pozwana zaprzestała płatności rat w terminie, wobec czego w dniu 28 lutego 2017 roku wypowiedział jej umowę i bezskutecznie wezwał do zwrotu ww. przedmiotów. (k. 1-2 – pozew; k. 15 – koperta z odciskiem datownika pocztowej placówki nadawczej)

W odpowiedzi na pozew złożonej do tut. Sądu w dniu 01 września 2017 roku (data nadania przesyłki poleconej) pozwana wniosła o odrzucenie pozwu z powodu braku należytego umocowania pełnomocnika powoda ewentualnie o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu zajętego stanowiska wskazała, że zawarła z powodem umowę pożyczki, która stanowiła causę dla zawarcia dwóch kolejnych umów, tj. porozumienia wekslowego oraz przewłaszczenia. Podniosła, że z uwagi na rozbieżności pomiędzy datami sporządzenia umowy pożyczki oraz podpisania jej przez strony, istnieją wątpliwości co do tego, w jakiej dacie w rzeczywistości doszło do zawarcia tej umowy i, że tą datą nie może być data sporządzenia umowy. Kolejno zarzuciła, że powód nie wykazał umocowania osób działających z jego strony do zawarcia w jego imieniu przedmiotowej umowy pożyczki, Podniosła, że przed zawarciem umów nie zostały jej doręczone Ogólne Warunki Umowy P. i w konsekwencji wobec treści art. 384 § 1 k.c. warunki te jej nie wiążą. Kolejno wyjaśniła, że mając na uwadze fakt, iż umowa pożyczki nie została skutecznie wypowiedziana, a także, że na mocy umowy przewłaszczenia uprawniona jest do bezpłatnego korzystania z samochodu oraz, że przedmiotowe umowy w dalszym ciągu obowiązują, przysługuje jej skuteczne względem powoda uprawnienie do władania samochodem, którego wydania powód się domaga. Podniosła, że żądanie z przedmiotowej umowy pożyczki jest zobowiązaniem terminowym, a nadto nie jest zobowiązaniem ciągłym, co skutkuje niemożnością skutecznego jej wypowiedzenia. W przypadku przyjęcia odmiennego poglądu co do charakteru umowy pożyczki wyjaśniła, że umowa pożyczki nie zawierała postanowień dopuszczających możliwość jej wypowiedzenia, zaś Ogólne warunki, jak wyżej wskazano, nie wiązały jej. Wskazała także, że wypowiedzenie zostało doręczone wadliwie, albowiem nadane zostało na adres prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w okresie kiedy działalność ta była zwieszona, zaś o tym fakcie powód mógł się dowiedzieć z rejestrów publicznych. Zwróciła także uwagę, że w treści wypowiedzenia powód w sposób nieprecyzyjny wskazał umowę, którą wypowiadał, albowiem umowy tej nie zawarto w dniu 20 marca 2013 roku. (k. 38-47 – odpowiedź na pozew; k. 49 – koperta z odciskiem datownika pocztowej placówki nadawczej)

Ustosunkowując się do zarzutów pozwanego, powód w piśmie złożonym do tut. Sądu w dniu 11 października 2017 roku (data nadania przesyłki poleconej) podniósł, że różnice pomiędzy datami widniejącymi na umowie pożyczki nie mają wpływu na jej ważność, albowiem została ona podpisana przez obie strony. Odnosząc się do kwestii związania pozwanej Ogólnymi Warunkami Umowy P. wskazał, iż składając podpis pod tym dokumentem oświadczyła, iż się z nim zapoznała. Jednocześnie zwrócił uwagę, iż pkt 12 Ogólnych Warunków uprawniał powoda, jako pożyczkodawcę, do wypowiedzenie umowy pożyczki w przypadku niezapłacenia przez pożyczkobiorcę jakiejkolwiek kwoty należnej na podstawie umowy, a także, że pozwana odebrała wypowiedzenie umowy, co potwierdziła podpisem na zwrotnym potwierdzeniu odbioru. Zaznaczył, że zgodnie z postanowieniami umowy przewłaszczenia, tj. pkt 11., 11.3 i 11.5, pozwana uprawniona była do korzystania samochodu jedynie do czasu wypowiedzenia umowy pożyczki. W ocenie powoda wskazanie numeru umowy pożyczki w wypowiedzeniu jest wystarczające, ażeby zidentyfikować wypowiadaną umowę. Przedłożył również pełny odpis KRS oraz pełnomocnictwa osób działających w jego imieniu przy zawieraniu przedmiotowych umów. (k. 52-55 – pismo procesowe; k. 68a – koperta z odciskiem datownika pocztowej placówki nadawczej)

W toku rozprawy w dniu 16 października 2017 roku pełnomocnik pozwanej złożył postanowienie Prokuratury Rejonowej dla W. M. i wskazał, że przedmiot sporu jest we władaniu powoda. ( k. 78 – protokół rozprawy z dnia 16 października 2017 roku)

W piśmie złożonym w dniu 23 października 2017 roku (data nadania przesyłki poleconej) powód przyznał, że na mocy ww. postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych odebrał przedmiotowy samochód, jednakże został mu on wydany jedynie na przechowanie. Wskazał, że dochodzenie przeciwko pozwanej zostało umorzone i dotychczas nie rozstrzygnięto w przedmiocie dowodów rzeczowych. (k. 79 – pismo procesowe; k. 81 – koperta z odciskiem datownika pocztowej placówki nadawczej)

Postanowieniem wydanym w niniejszej sprawie w dniu 03 stycznia 2018 roku, Sąd m.in. ustalił wartość przedmiotu sporu na kwotę 50.000 zł. (k. 89 – postanowienie z dnia 03 stycznia 2018 roku)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z A. J., prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, umowę pożyczki nr (...). Na podstawie tej umowy S. (...) udzielił A. J. pożyczki w wysokości 76.500 zł na zakup samochodu marki J. (...) o numerze VIN (...) i roku produkcji 2012, zaś pozwana zobowiązała się regularnie spłacać pożyczkę, w ostatni dzień każdego z 60 następujących po sobie miesięcy kalendarzowych, począwszy od dnia następnego kalendarzowego miesiąca po miesiącu, w którym nastąpiła wypłata pożyczki, z zastrzeżeniem, że jeżeli którykolwiek z tych dni nie przypada w dniu roboczym, spłata nastąpi w następny dzień roboczy. Spłata pożyczki zabezpieczona została wystawionym przez A. J. wekslem własnym in blanco oraz umową przewłaszczenia na zabezpieczenie ustanowioną na samochodzie marki J. (...) o numerze VIN (...) i roku produkcji 2012, o wartości 76.500 zł (z VAT). Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenia podobnie, jak porozumienie wekslowe zamieszczone zostały na rewersie umowy pożyczki i stanowiły jej integralną część. Pod umowami tymi, sporządzonymi w dniu 20 marca 2013 roku, A. J. złożyła podpis w dniu 22 marca 2013 roku, zaś w imieniu (...) w dniu 24 kwietnia 2013 roku umocowani pełnomocnicy. (k.8-8v – umowa pożyczki wraz z porozumieniem wekslowym do weksla własnego pożyczkobiorcy oraz umową przewłaszczenia; k. 9 – oświadczenie do umowy nr (...); k. 10-12 – (...); k. 56-64 – odpis pełny z KRS powoda; k. 66-68 – pełnomocnictwo; k. 105-105v, 106 – zeznania A. J.)

Zgodnie z pkt. 11.1. umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie w celu zabezpieczenia wierzytelności S. (...) wobec A. J. wynikających z udzielenia pożyczki, A. J., jako przewłaszczający przeniosła na S. (...) własność ww. pojazdu, z zastrzeżeniem, że przeniesienie własności straci moc, a przewłaszczający stanie się ponownie właścicielem przedmiotu przewłaszczenia w momencie całkowitej spłaty pożyczki. Przedmiot przewłaszczenia S. (...) pozostawił w dyspozycji przewłaszczającego, który mógł nim rozporządzać w porozumieniu z S. (...), w charakterze biorącego w użyczenie. P. do czasu całkowitej spłaty pożyczki, a w przypadku niespłacenia pożyczki w przewidzianym terminie, do momentu otrzymania przez P. pisma S. (...) zawierającego żądanie zwrotu i dostarczenia S. (...) przywłaszczonych rzeczy, miał prawo bezpłatnego używania przewłaszczonych rzeczy (pkt 11.3.).

Integralną część umowy stanowiły Ogólne Warunki Umowy P. (dalej jako: (...)), których tekst został doręczony A. J. przy zawieraniu umowy. Na podstawie pkt 12.1 ppkt a) i b) pożyczkodawcy przysługiwało uprawnienie do wypowiedzenia umowy pożyczki w całości lub w części m.in., jeżeli pożyczkobiorca nie zapłacił jakiejkolwiek kwoty należnej na podstawie umowy pożyczki w czasie i w sposób określony w umowie lub pożyczkobiorca nie wykonał lub nienależycie wykonał jakiegokolwiek zobowiązania lub obowiązku wynikającego z umowy pożyczki lub (...). Wypowiedzenie następowało w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do Pożyczkobiorcy. Zgodnie z pkt 18.2. wszelkie oświadczenia woli, zapytania składane były wobec Pożyczkobiorcy na adres wskazany w Umowie ze skutkiem doręczenia zawiadomienia. Korespondencja określona powyżej miała być wysłana (wg uznania S. (...)) listem poleconym lub pocztą kurierską. Brak odbioru lub odmowa przyjęcia skutkował uznaniem jej za doręczoną (k.8-8v – umowa pożyczki wraz z porozumieniem wekslowym do weksla własnego pożyczkobiorcy oraz umową przewłaszczenia; k. 9 – oświadczenie do umowy nr (...); k. 10-12 – (...); k. 56-64 – odpis pełny z KRS powoda; k. 66-68 - pełnomocnictwo)

Powyższe umowy, podobnie jak i inne łączące A. J. z S. (...), zostały zawarte za pośrednictwem przedstawiciela S. (...). Dokumenty podpisywane były przez A. J. w obecności przedstawiciela pożyczkodawcy. Dokumenty zostały zabrane przez przedstawiciela pożyczkodawcy, a egzemplarze umowy podpisane przez osoby działające w imieniu pożyczkodawcy przesłano A. J. w późniejszym czasie . Samochód marki J. (...) został przez A. J. odebrany na początku kwietnia 2013 roku. (k. 104-104v, 106 – zeznania M. J.; k. 104v, 106 – zeznania T. S.; k. 105-105v, 106 – zeznania A. J.)

Początkowo A. J. uiszczała raty pożyczki terminowo, jednakże z uwagi na problemy finansowe zaprzestała płatności. (okoliczności bezsporne; k. 105-105v, 106 – zeznania A. J.)

Pismem z dnia 28 lutego 2017 roku S. (...) w związku z nieuregulowaniem należności z tytułu spłaty ww. pożyczki pomimo wyznaczenia dodatkowego terminu zapłaty, na podstawie postanowień umowy pożyczki oraz (...), wypowiedział A. J. ze skutkiem natychmiastowym umowę nr (...) z dnia 20 marca 2013 roku. Jednocześnie wezwał ją do zwrotu przedmiotów finansowanych na podstawie umowy w ciągu dwóch dni od daty otrzymania pisma na adres wskazany w jego treści. Wypowiedzenie zostało odebrane przez A. J. w dniu 01 marca 2017 roku. (k. 13 – wypowiedzenie wraz z zestawieniem płatności; k. 65 – zwrotne potwierdzenie odbioru)

Komenda Rejonowa Policji W. II pod nadzorem Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. prowadziła dochodzenie w sprawie przywłaszczenia powierzonego do używania ww. samochodu osobowego marki J. (...) w związku z niewywiązaniem się z zawartej ww. umowy pożyczki nr (...) na szkodę S. (...) poprzez niezwrócenie pojazdu, tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. (PR 2 Ds. (...).2017). W sprawie tej w dniu 25 lipca 2017 roku zatrzymano od A. J. ww. samochód wraz z kluczykiem oraz dowodem rejestracyjnym pojazdu. Pojazd ten wraz kluczykiem oraz dowodem rejestracyjnym prawomocnym postanowieniem Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. z dnia 21 sierpnia 2017 roku uznane zostały za dowód rzeczowy i oddane na przechowanie S. (...), zobowiązując go jednocześnie do ich przedstawiania na każde żądanie organu prowadzącego postępowanie. Postanowieniem z dnia 04 października 2017 roku, zatwierdzonym przez Prokuraturę Rejonową W.-M. w W., dochodzenie zostało umorzone wobec braku znamion czynu zabronionego. Nie wydano orzeczenia w przedmiocie dowodów rzeczowych. (k. 69 – postanowienie Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. z dnia 21 sierpnia 2017 roku; k. 70 – pismo z dnia 04 września 2017 roku; k. 71 – postanowienie tut. Sądu z dnia 14 września 2017 roku; k. 80 – postanowienie Komendy Rejonowej Policji W. II z dnia 04 października 2017 roku; k. 99 – pismo z dnia 19 marca 2018 roku; k. 100 – pełnomocnictwo; k. 105-105v, 106 – zeznania A. J.)

Od dnia zatrzymania samochodu na potrzeby prowadzonego dochodzenia nie znajduje się on w posiadaniu A. J.. ( k. 105-105v, 106 – zeznania A. J.; k. 104v, 106 – zeznania Ł. J.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów powołanych w jego opisie, znajdujących się w aktach niniejszej sprawy. Sąd uznał wyżej wskazane dokumenty za wiarygodny materiał dowodowy. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą razem zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, Sąd oparł się również na zeznaniach świadków M. J., Ł. J. oraz T. S., a także przesłuchanej w charakterze strony pozwanej A. J.. Sąd, co do zasady dał wiarę w całości zeznaniom świadków, albowiem są rzeczowe i logiczne oraz znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak również nie są wewnętrznie sprzeczne. Dokonując oceny zeznań pozwanej Sąd miał na uwadze, iż jest ona osobą bezpośrednio zainteresowaną korzystnym dla siebie wynikiem niniejszego postępowania, w związku z tym ocena ta wymagała szczególnie ostrożnej i krytycznej analizy ich treści. Ostatecznie jednak wskazywane przez nią okoliczności znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, poza tym były logiczne, rzeczowe i konsekwentne.

Ustalając stan faktyczny sąd nie wykorzystał zeznań świadka P. S., albowiem nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Świadek nie posiadała bowiem wiedzy na temat okoliczności zawierania przez pozwaną umów z powodem, jak również źródeł finansowania nabycia przez pozwaną przedmiotowego samochodu oraz tego, gdzie aktualnie pojazd ten się znajduje.

Wskazać należy, iż okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów, tj. art. 229-230 k.p.c. bowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie ww. przepisów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną powództwa w niniejszej sprawie stanowił art. 222 § 1 k.c. zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Wskazać należy, iż istota przedmiotowego przepisu sprowadza się do tego, iż osoba, której przysługuje prawo własności ma roszczenie windykacyjne w stosunku do każdej osoby władającej rzeczą stanowiącą jej własność. Rzeczone roszczenie właściciela niweczy jedynie sytuacja, w której osoba władająca przedmiotem roszczenia ma skuteczne wobec właściciela prawo do jego władania, przy czym ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywa na władającym, co wynika wprost z treści cytowanego przepisu.

Natomiast legitymację bierną w procesie windykacyjnym ma osoba, która rzeczą faktycznie włada. Oznacza to, że koniecznymi przesłankami powództwa windykacyjnego jest nie tylko status właściciela (współwłaściciela) i fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą faktycznie włada pozwany - do tego nieuprawniony (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1992 roku, II CRN 99/92, LEX nr 27824; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2009 roku, IV CSK 437/08, LEX nr 247651; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 października 2010 roku, II CSK 174/10, LEX nr 406121; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014 roku, IV CSK 135/14, LEX nr 1187090; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2008 roku, III CZP 145/07, LEX nr 94040; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 kwietnia 2010 roku, I ACa 94/14, LEX nr 1049822). Podkreślenia zwłaszcza wymaga, ze biernie legitymowanym jest tylko faktycznie władający rzeczą. Element fizycznego władania rzeczą występuje zarówno w konstrukcji posiadania samoistnego, jak i zależnego (art. 336 KC). Jest to także niezbędny element dzierżenia (art. 338 KC). Przesłanką skutecznego pozwania w procesie windykacyjnym jest fizyczne władanie rzeczą przez pozwanego.

Powód w niniejszej sprawie udowodnił, że ruchomości, których wydania się domaga stanowią jego własność. Okoliczność ta wynika z treści łączącej strony niniejszego postępowania umowy pożyczki nr (...), Ogólnych Warunków Umowy P. oraz umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie. Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że pozwana nie wywiązywała się z obowiązku spłaty w ustalonych w umowie ratach otrzymanej przez powoda pożyczki na zakup samochodu marki J. (...) o numerze VIN (...). Co więcej spłata pożyczki zabezpieczona została umową przewłaszczenia na zabezpieczenie ustanowioną na ww. samochodzie. Powód tym samym uprawniony był podstawie pkt 12.1 ppkt a) i b) (...) wypowiedzieć pozwanej umowę pożyczki i zażądać zwrotu pojazdu, który w świetle postanowień umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie stał się jego własnością. A. J. bowiem mocą tej umowy przeniosła na S. (...) własność ww. pojazdu, z zastrzeżeniem, że przeniesienie własności straci moc, a ona stanie się ponownie właścicielem przedmiotu przewłaszczenia w momencie całkowitej spłaty pożyczki, do tego czasu pojazd pozostawał w jej posiadaniu w charakterze biorącego w użyczenie. Ponadto w przypadku braku terminowego spłacenia pożyczki – co miało miejsce w niniejszej sprawie – od momentu otrzymania przez pozwaną od powoda pisma zawierającego żądanie zwrotu i dostarczenia mu pojazdu, pozwana traciła uprawnienie bezpłatnego używania samochodu.

W ocenie Sądu podnoszone przez pozwaną zarzuty dotyczące nieważności przedmiotowej umowy są bezzasadne. Co prawda widnieją na niej trzy różne daty, tj. data sporządzenia - 20 marca 2013 roku, data złożenia podpisu przez A. J. – 22 marca 2013 roku oraz data złożenia podpisu przez osoby działające w imieniu S. (...) 24 kwietnia 2013 roku, niemniej jednak nie ma to wpływu na ważność zawartej umowy. Zgodnie z art. 78 § 1 k.c. do zachowania pisemnej formy czynności prawnej wystarcza złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Do zawarcia umowy wystarcza wymiana dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron, lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany. Przedmiotowe umowy, tj. umowa pożyczki wraz z deklaracją wekslową oraz umową przewłaszczenia na zabezpieczenie zostały podpisane przez obie strony niniejszego postępowania, doszło do wymiany dokumentów, a tym samym zawarte w tych umowach oświadczenia woli obowiązują tak powoda, jak i pozwaną. Co więcej z przedłożonych przez powoda odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego oraz pełnomocnictw (k. 66-68) wynika, że osoby działające w imieniu powoda przy zawieraniu przedmiotowych umów posiadały do tego umocowanie.

Odnosząc się kolejno do zarzutu pozwanej, jakoby przed złożeniem podpisu pod przedmiotowymi umowami nie zostały jej doręczone Ogólne Warunki Umowy P., wskazać należy, że przeczy temu treść oświadczenia zawartego zarówno w samej umowie pożyczki, jak i w Ogólnych warunkach umowy, które zostały podpisane przez pozwaną tego samego dnia, tj. 22 marca 2013 roku. W pkt. 9.2. umowy pozwana oświadczyła, że „Pożyczkobiorca wyraża zgodę na włączenie Ogólnych Warunków Umowy P. do treści niniejszej umowy jako jej integralną część oraz oświadcza, iż otrzymał egzemplarz i zapoznał się z treścią Ogólnych Warunków Umowy P. (…)”, zaś pod treścią OWU, „Pożyczkobiorca oświadcza, iż zapoznał się z Ogólnymi Warunkami i zobowiązuje się do ich przestrzegania, co swym podpisem złożonym poniżej potwierdza”. Zawnioskowani przez pozwaną świadkowie, m.in. na okoliczność nieprzekazania pozwanej (...) przed zawarciem przedmiotowej umowy pożyczki, porozumienia wekslowego oraz umowy przewłaszczenia, nie pamiętali szczegółów zawarcia tych umów, a w szczególności jakie dokumenty przy tej okazji zostały jej doręczone. Pozwana tym samym nie wykazała, że (...) nie zostały jej doręczone, przed zawarciem umów i w konsekwencji, że nie jest nimi związana.

W kwestii zaś wypowiedzenia umowy pożyczki, w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że zostało ono skutecznie złożone pozwanej. Przede wszystkim nadane zostało ono na adres wskazany przez pozwaną w komparycji umowy. Jeżeli zatem pozwana zawiesiła dotychczasową działalność gospodarczą lub zmieniła adres do doręczeń, to dobre obyczaje wymagały od niej zawiadomienia o tym fakcie kontrahenta (powoda). Co więcej, jak stanowi pkt 18.2. (...) wszelkie oświadczenia woli, zapytania składane są wobec Pożyczkobiorcy na adres wskazany w Umowie ze skutkiem doręczenia zawiadomienia. Niezależnie od powyższego dodać należy, że wypowiedzenie zostało odebrane osobiście przez A. J. (z.p.o. k. 65) – nie kwestionowała ona tego, że owe zwrotne poświadczenie odbioru dotyczyło pisma z dnia 28 lutego 2017r. (k. 13) wypowiadającego przedmiotową umowę. Nie można podzielić również argumentacji pozwanej, co do braku wystarczającego dookreślenia przez powoda wypowiadanej umowy. W ocenie Sądu wskazany w treści wypowiedzenia numer umowy pożyczki oraz data jej sporządzenia w sposób niebudzący wątpliwości identyfikuje łączący strony stosunek prawny.

Rację należy przyznać pozwanej, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, a to z uwagi na fakt, iż nie jest już we faktycznym władaniu przedmiotowej ruchomości. Jak zostało bowiem wskazane, biernie legitymowanym w procesie windykacyjnym jest tylko faktycznie władający rzeczą w chwili wyrokowania. Legitymacja materialna pozostaje w ścisłym związku z procesowym charakterem skargi windykacyjnej, co oznacza, że zakres legitymacji biernej w procesie windykacyjnym należy określać, biorąc pod uwagę możliwość skutecznej egzekucji wyroku uwzględniającego takie powództwo. W konsekwencji orzeczenie powinno zostać wydane przeciwko osobie, która w chwili wyrokowania faktycznie włada rzeczą i jest w stanie wykonać wyrok przez wydanie rzeczy właścicielowi ( K. Osajda (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. 2018). Ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających legitymację bierną pozwanego ciąży na powodzie, to on ma udowodnić fakt, że pozwany włada jego rzeczą (art. 6 k.c.).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że od dnia 25 lipca 2017 roku do chwili wyrokowania, pozwana nie posiada faktycznego władztwa nad samochodem osobowym marki J. (...) oraz przynależnymi do niego kluczykami i dowodem rejestracyjnym. W tym dniu ruchomości te zostały zatrzymane od A. J. przez Komendę Rejonową Policji W. II na cele prowadzonego dochodzenia, a następnie na mocy postanowienia Prokuratury Rejonowej W.-M. w W. z dnia 21 sierpnia 2017 roku (PR 2 Ds. (...).2017), utrzymanego w mocy postanowieniem tut. Sądu z dnia 14 września 2017 roku (XIV Kp 2635/17), oddane na przechowanie S. (...).

Skoro zatem pozwana nie włada faktycznie stanowiącymi własność powoda ruchomościami, których wydania powód dochodzi w niniejszej sprawie, lecz znajdują się w posiadaniu powoda, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, co znalazło odzwierciedlenie w pkt. 1) sentencji wyroku.

W pkt. 2) Sąd oddalił zgłoszony przez pozwaną wniosek o odrzucenie pozwu, albowiem z przedłożonego w toku postępowania odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego powoda oraz pełnomocnictwa wynika, że pełnomocnik powoda został prawidłowo ustanowiony w niniejszej sprawie przez osoby uprawnione do jego reprezentacji, poza tym należy stwierdzić, że nawet gdyby przyjąć że pełnomocnik powoda nie jest prawidłowo umocowany to fakt ten nie jest podstawą do odrzucenia pozwu – art. 199 k.p.c. a contrario, a ewentualnie zawieszenia postępowania, po wezwaniu do uzupełnienia braków formalnych.

Orzekając w pkt. 3) sentencji wyroku o kosztach procesu Sąd miał na uwadze to, że pozwana dała podstawy do wytoczenia powództwa. Jak wyżej wyjaśniono pozwana skutecznie zawarła z powodem umowę pożyczki i przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz związana była (...), powód prawidłowo wypowiedział pozwanej umowę pożyczki i zażądał zwrotu przedmiotowej ruchomości stanowiącej jego własność. Pomimo, iż pozwanej nie przysługiwało skuteczne względem właściciela (powoda) uprawnienie do władania przedmiotową ruchomością, nie wydała jej powodowi. Faktyczne władztwo nad nimi utraciła w dniu 25 lipca 2017 roku, a więc po wniesieniu pozwu inicjującego postępowanie w niniejszej sprawie. Wobec powyższego należy uznać, iż to pozwana przegrała w całości niniejszy proces.

Na zasądzoną z tytułu zwrotu kosztów od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.617 zł składają się opłata stosunkowa od pozwu – 2.000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem, którego wysokość – 3.600 zł - Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800 z późn. zm.), powiększone o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ( k. 3 – pełnomocnictwo; k. 5– potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej). W tym miejscu należy wskazać, że Sąd na wniosek pozwanej zarządził dochodzenie w zakresie ustalenia wartości przedmiotu sporu i wartość tę ustalił w oparciu o średnie ceny ofertowe samochodów odpowiadających przedmiotowemu, co do marki, modelu, roku produkcji, podawane na portalu motoryzacyjnym otomoto.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone wyżej okoliczności, na podstawie powołanych przepisów, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)