Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V.2 Ka 183/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2018 r.

sprawy:

M. S. (1) /S./

s. J. i K.

ur. (...) w B.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 19 lutego 2018r. sygn. akt II W 158/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.obciąża obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 30zł (trzydzieści złotych) i zasądza od niego wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50zł (pięćdziesiąt złotych).

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V.2 Ka 183/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lutego 2018r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał obwinionego M. S. (1) za winnego tego, że :

1.w dniu 28 grudnia 2016r. około godz. 16.20 w J. na ul. (...) w strefie zamieszkania, kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) naruszył zakaz postoju w miejscu innym niż wyznaczone;

2. w dniu 28 grudnia 2016r. około godz. 16,20 w J. na ul. (...), w strefie zamieszkania, kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) naruszył zakaz postoju w miejscu innym niż wyznaczonej,

tj.popełnienia wykroczeń z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 100zł.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych i art. 118 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, obejmujące opłatę w kwocie 30zł oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony zarzucając naruszenie prawa materialnego i procesowego przez:

1.Błędną ocenę zgromadzonych i przeprowadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów, ustalając niezgodnie ze stanem faktycznym, że:

-na ul. (...) prowadzi tylko jeden wjazd z ul. (...) (pierwszy jadąc od W. w kierunku centrum J.), a to przez używanie w wyroku liczby pojedynczej „wjazd od ul. (...)”,

-obwiniony wjechał na zamieszkałą przez niego ul. (...) głównym wjazdem (pierwszym jadąc od W. w kierunku centrum J. ) i że mijał tym samym znak informacyjny D-40, który był podstawą do uznania za winnego obwinionego M. S. (2), co nie miało miejsca, gdyż wjeżdżał na ulicę pierwszym wjazdem jadąc od centrum J. w kierunku W., przy którym nie było znaku D-40 (vide: zeznania świadka A. K. z przedmiotowego postępowania oraz z postępowania prowadzonego w Sądzie Rejonowym w Jastrzębiu Zdroju oznaczonego sygn. akt 157/17 o dopuszczenie których obwiniony wnioskował);

2.Błędną kwalifikację prawną czynu jako naruszającego przepis art. 97 Kodeksu wykroczeń w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego na uwzględnienie nie zasługiwała i to w stopniu wręcz oczywistym. Wbrew wywodom skarżącego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w następstwie których przypisał mu popełnienie wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 UPoRD . Autor apelacji w sposób wręcz naiwny usiłował wywieść, iż obowiązująca w dacie czynu na ul. (...) w J. strefa zamieszkania i związane z tym rygory obowiązują w zależności od wjazdu na tę ulicę. Innymi słowy obwiniony twierdził, iż kiedy wjeżdżał na tę ulicę wjazdem oznakowanym D-40 obowiązywała tam strefa zamieszkania, zaś kiedy wjeżdżał innym gdzie oznaczenia tego nie było nie obowiązywały go rygory związane ze strefą zamieszkania. Należy zwrócić uwagę, iż ta osobliwa teza z gatunku opatrznie rozumianej teorii względności mogłaby mieć rację bytu gdyby dotyczyła osoby, która nie zna topografii miasta i obowiązujących tam rygorów związanych z ruchem drogowym. Oczywistym jest bowiem, iż osoba, która wjeżdżałaby na ul. (...) wjazdem, który nie był oznaczony znakiem D-40 mogłaby powoływać się na nieświadomość tego faktu. W przypadku oskarżonego tak jednak nie jest, gdyż jest on mieszkańcem tej ulicy i doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż obowiązuje tam reżim związany ze strefą zamieszkania. Nie jest tak jak sądzi obwiniony, iż w zależności od wjazdu na daną ulicę albo obowiązuje albo nie reżim strefy zamieszkania.

Poglądy obwinionego co do zasadności bądź też nie danych znaków nie uprawniają go do ich kontestacji . W każdej bowiem sytuacji jest on zobowiązany do nich się stosować, gdyż tylko w takiej sytuacji możliwe będzie zapewnienie pewności zasad ruchu drogowego. Nie podzielając zatem żadnego z podniesionych w treści apelacji zarzutów i równocześnie ustalając, iż orzeczona grzywna nie nosi cech rażąco niewspółmiernie surowej Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok jako słuszny utrzymał w mocy.

SSO Jacek Myśliwiec

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13