Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie SSO Marek Konrad

SSR Waldemar Ustaszewski (del. do SO – spr.)

Protokolant Irena Dawid

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce Ewy Sołodyny

oraz oskarżyciela posiłkowego K. T.

po rozpoznaniu dnia 19.04. 2018 r.

sprawy K. O.

oskarżonego o czyn z art. 177§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz obrońcy

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie z dnia 11.12.2017 roku sygn. akt II K 462/17

orzeka

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego K. T. oraz od oskarżonego K. O. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwoty po 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty.

Sygn. akt II Ka 116/18

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Wyszkowie oskarżyła K. O. o to, że:

w dniu 16 lipca 2017 r. około godz. 12.35 na trasie (...) w O., gm. B., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki (...) nr rej. (...) wraz z naczepą nr rej. (...), jadąc od strony O. w kierunku W. nie zachował należytej ostrożności i niezbędnego odstępu od poprzedzającego go samochodu osobowego marki m. nr rej. (...) kierowanego przez K. T., w wyniku czego uderzył w tył wskazanego pojazdu skutkiem czego wymieniony doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego oraz krwiaka i odmy opłucnej prawej, naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z dnia 11 grudnia 2017 r.:

1.  na podstawie art.66§1 i 2 kk i art.67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres 2 lat próby;

2.  na podstawie art. 67§3 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 5.000 złotych nawiązki;

3.  na podstawie art. 67§3 kk orzekł zakaz prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych do kierowania którymi uprawnia kategoria C prawa jazdy i na podstawie art.43§3 kk nakazał zwrot dokumentu uprawniającego do kierowania tą kategorią pojazdów;

4. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 286 zł w tym 60 zł opłaty

Apelację od przedmiotowego orzeczenia wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił Sądowi I Instancji :

1.  obrazę przepisów art.7, 92 i 410 kpk poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych okoliczności zajechania pokrzywdzonemu drogi przez niezidentyfikowanego kierowcę poruszającego się autem marki o. (prawdopodobnie a.), na skutek czego po uderzeniu przez oskarżonego w tył samochodu pokrzywdzonego pojazd marki m. uderzył jeszcze w tył pojazdu marki o. co z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością doprowadziło do zwiększenia obrażeń u K. T. i stanowi okoliczność łagodzącą w ocenie sprawstwa oskarżonego

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż pomimo postawy oskarżonego, który przyznał się do zarzucanego czynu, wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzonego, zapytywał o jego stan zdrowia oraz złożył wyczerpujące wyjaśnienia, niezbędne jest sięgnięcie po fakultatywny przy warunkowym umorzeniu postępowania środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów oraz orzeczenie nawiązki w kwocie 5.000 zł.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonych punktów sentencji w całości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w całości. Zarzut pominięcia w ustaleniach faktycznych istotnej, w ocenie skarżącego okoliczności, jaką było zajechanie pokrzywdzonemu drogi przez niezidentyfikowany samochód wynika z dowolnej oceny dowodów dokonanej przez skarżącego. Sąd I instancji nie zajmował się tą okolicznością w uzasadnieniu uznając słusznie, że naruszenie przepisów ruchu drogowego przez niezidentyfikowanego kierującego w postaci naruszenia zakazu wyprzedzania, nie miało związku z zaistnieniem i skutkami wypadku. Należy przypomnieć, że sąd w uzasadnieniu wskazuje zwięźle jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Z zeznań K. T. wynika, że wyprzedził go jakiś samochód i wrócił na pas bezpośrednio przed jego samochód. Pojazdy zaczęły zwalniać bo tworzył się korek (k.87). W odczytanych zeznaniach podał podobnie – samochód, który go wyprzedził wjechał bezpośrednio przed nich i jechał w kolumnie. W pewnym momencie kierujący o. zaczął stopniowo hamować. Widząc to pokrzywdzony zaczął zwalniać (k.27). Z relacji pokrzywdzonego wynika jasno, że zachowanie kierującego samochodem o. nie miało żadnego wpływu na zaistnienie wypadku. Eksponowanie tej okoliczności przez skarżącego nie znajduje zatem oparcia w wiarygodnych dowodach. Wyprzedzanie w miejscu niedozwolonym nie wywołało bowiem żadnej reakcji ze strony pokrzywdzonego i nie stanowiło żadnego zagrożenia.

Odnośnie drugiego zarzutu, w zakresie orzeczonych przez sąd środków karnych, sąd odwoławczy nie podziela przytoczonych argumentów. Skarżący odwołuje się do pierwotnych ustaleń pomiędzy oskarżycielem publicznym a oskarżonym zawartych we wniosku prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania. Zdaje się zapominać o roli pokrzywdzonego, który ma prawo zająć stanowisko w tej kwestii i ostatecznej roli sądu, który może zaproponowanego wniosku nie akceptować. Sąd uznał, że wobec sprzeciwu pokrzywdzonego, rozpozna sprawę na rozprawie. Rozprawa sądowa, na której przeprowadzone są dowody, w tym bezpośrednie w postaci wyjaśnień czy zeznań świadków ma walor czynności, podczas której sąd styka się z dowodami bezpośrednio. Pozwala to na dokonanie wszechstronnej oceny dowodów, na podstawie których orzeka nie tylko o winie ale też o karze. Z lektury uzasadnienia sądu (str.3) wynika, że to mi.in. dowody bezpośrednie z rozprawy, m.in. zeznania pokrzywdzonego przesądziły o potrzebie orzeczenia nawiązki w wyższej kwocie niż proponowana we wniosku. Sąd w sposób wyczerpujący uzasadnił nie tylko potrzebę orzeczenia nawiązki ale też jej wysokość. Przypomnieć należy, że nawiązka jest środkiem karnym a więc ma na celu oddziaływanie na sprawcę. Nie chodzi tylko o kompensację szkód i zadośćuczynienie bo te cele można osiągnąć poprzez postępowanie odszkodowawcze z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ale właśnie o odziaływanie na sprawcę jako cel prewencji karnej.

Sąd I instancji w sposób obszerny uzasadnił potrzebę orzeczenia fakultatywnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów kategorii C. Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności i doszedł do słusznego wniosku o potrzebie orzeczenia tego środka. Okoliczności łagodzące, eksponowane w apelacji, nie równoważą tych wszystkich okoliczności przemawiających za orzeczenia zakazu. Sąd wszechstronnie wskazał jak zachowanie oskarżonego wyglądało oraz jak powinien postępować zachowując zasady bezpieczeństwa. Trudno polemizować z powszechnie znanymi zasadami, że poruszanie się pojazdem ciężarowym wymaga wzmożonej czujności i ostrożności. Chociażby z tego powodu, że czas wyhamowania takiego pojazdu jest znacznie dłuższy. Podkreślić należy za sądem I Instancji, że według świadka P., oskarżony kierował pojazdem z głową całkowicie spuszczoną w dół. Był więc tak zaabsorbowany czynnościami na telefonie, że nie zareagował na czas na sytuację, która powstała na drodze. Te rażące uchybienia w stosowaniu zasad bezpiecznej jazdy wywołały potrzebę orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdu w typie, jakim oskarżony poruszał się powodując wypadek drogowy. Dolegliwość związana z czasową utratą dodatkowego zarobku nie jest elementem pozwalającym na odstąpienie od orzeczenia tego środka karnego.

Z powyższych względów sąd utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania odwoławczego oraz o opłacie orzeczono na podstawie art.636§2 kpk w zw. z art.633 kpk oraz art.8 , art.13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.