Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Agata Zając (spr.)

Sędziowie: SA Krzysztof Tucharz

SO del. Joanna Mrozek

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Łopacińska

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. T.

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W.

o ustalenie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 maja 2016 r., sygn. akt XXV C 1481/15

oddala apelację.

Sygn. akt VI ACa 1588/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 kwietnia 2015 r. R. T. wniósł przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.498,58 zł, na którą składały się kwoty z następujących tytułów:

1. zwrot powodowi nienależnej dopłaty do centralnego ogrzewania wpłaconej przez powoda na rzecz pozwanego:

- za rok 2011 w wysokości 1.010,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

- za rok 2012 w wysokości 1.661,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

2. zwrot nadpłaconej przez powoda w formie przedpłat miesięcznych a nienależnej pozwanemu:

- kwoty 55,96 zł wynikającej z rozliczenia centralnego ogrzewania za 2012 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 525,08 zł wynikającej z rozliczenia centralnego ogrzewania za 2012 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

3. zwrot zapłaconej przez powoda, a nienależnej pozwanemu kwoty 197,10 zł za założenie nowych podzielników ciepła wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

4. zwrot pobranych przez pozwanego odsetek w wysokości łącznie 170,94 zł naliczonych od kwot wymienionych w pkt 1-3.

Jednocześnie powód wniósł o uznanie za nieważną uchwały nr (...)Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z dnia 25 listopada 2010 r. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (zmienionej uchwałami Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 24 marca 2011 r. i (...) z dnia 24 listopada 2011 r.) w części, tj. w zakresie § 13 ust. 11 pkt 3 lit. d ppkt I załącznika do w/w uchwały „Zasady rozliczania kosztów eksploatacji (...) w Spółdzielni Mieszkaniowej (...)”. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo R. T. o ustalenie nieważności uchwały nr (...)Rady Nadzorcej SM (...) z 25 listopada 2010 r. obowiązującej od 1 stycznia 2011 r. w części, tj. w zakresie § 13 ust. 11 pkt 3 lit. d ppkt I załącznika do uchwały „Zasady rozliczania kosztów eksploatacji(...) w SM (...)” i zasądził od R. T. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. T. od 1993 r. jest członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W., zaś od 15 marca 1994 r. na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu zajmuje lokal nr (...) przy ul. (...) w W..

W dniu 19 kwietnia 2011 r. w lokalach nr (...) przy ul. (...) w W. miał zostać przeprowadzony demontaż podzielników ciepła firmy (...) oraz montaż nowych podzielników (...) firmy (...). Powód nie udzielił dostępu do lokalu pracownikowi firmy (...) w dniu 19 kwietnia 2011 r. Był to drugi, ostateczny termin wymiany podzielników ciepła.

Pismem z dnia 18 grudnia 2012 r. powód wystąpił do pozwanego o założenie podzielników firmy (...). Podzielniki ciepła zostały założone w lokalu powoda w dniu 28 grudnia 2012 r.

Uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 25 listopada 2010 r. nr (...) ustalającą zasady rozliczania kosztów eksploatacji (...) w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W., pozwany wprowadził zasady, według których użytkownicy i mieszkańcy lokali w ramach Spółdzielni Mieszkaniowej mają uiszczać opłaty m.in. związane z ogrzewaniem lokali. Uchwała przewidywała sposób ustalania opłaty za energie cieplną zużytą na centralne ogrzewanie w całym budynku, tj. uzależniała jej wysokość od sumy wskazań podzielników przypadającej na jeden metr kwadratowy lokalu opomiarowanego o najwyższym zużyciu energii cieplnej w danym budynku, powiększoną dodatkowo o 5%. Opłata miała być jednocześnie proporcjonalna do wielkości lokalu. Stanowił o tym § 13 ust. 11 pkt 3 lit d, ppkt I uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni (...) w W. z dnia 25 listopada 2010 r. nr (...).

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy oparł się na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz zeznaniach powoda.

Sąd Okręgowy pominął dowody z dokumentów dotyczących wysokości opłat naliczanych przez pozwanego w związku z kosztami ogrzewania lokalu powoda uznając, że nie miały one związku z zaskarżoną uchwałą i pozostawały bez znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, gdyż roszczenia majątkowe dotyczące nienależnie pobranych opłat mogłyby stanowić przedmiot postępowania dopiero w razie stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

W świetle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że powództwo, oparte o treść art. 189 k.p.c. i art. 58 § 1 k.c., nie zasługuje na uwzględnienie, w szczególności za bezzasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut sprzeczności kwestionowanej uchwały z art. 45a ust. 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo Energetyczne (t.j. Dz. U. 2012 poz. 1059 ze zm.) oraz z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. 2013 poz. 1222 ze zm.).

W ocenie Sądu Okręgowego, Rada Nadzorcza pozwanego stosując się do zapisu § 75 pkt. 17 statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) podjęła w dniu 25 listopada 2010 r. uchwałę nr (...)w sprawie zasad rozliczeń kosztów eksploatacji (...)w Spółdzielni Mieszkaniowej (...), czyniąc zadość przepisom art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

W związku z tym, iż większość lokali w budynku zarządzanym przez pozwanego jest wyposażona w urządzenia wskaźnikowe, konieczne było przyjęcie reguł szacujących zużycie energii cieplnej w lokalach nieopomiarowanych. Rada Nadzorcza pozwanej Spółdzielni określiła takie reguły w § 13 ust. 11 pkt. 3 lit. d ppkt. I uchwały nr (...)z dnia 25 listopada 2010 r., zgodnie z którym dla lokali nieopomiarowanych ustala się opłatę ryczałtową wg sumy wskazań podzielników przypadającej na 1 m ² lokalu opomiarowanego o najwyższym zużyciu energii cieplnej w danym budynku, powiększoną dodatkowo o 5%, proporcjonalną do powierzchni lokalu.

Zdaniem Sądu Okręgowego podjęta uchwała czyni zadość art. 45 a ust. 12 Prawa energetycznego, albowiem dopuszcza możliwość zamiennego rozliczania opłat za ciepło na podstawie powierzchni lokalu. Okoliczność, iż dla lokali nieopomiarowanych należność za energię cieplną przypadająca na 1 m lokalu ustalana jest na podstawie wskazania podzielnika z lokalu opomiarowanego o najwyższym zużyciu ciepła w danym budynku i powiększana jest o 5% stanowi w ocenie Sądu Okręgowego wykonanie dyspozycji art. 45a ust. 12 Prawa energetycznego wraz z zachowaniem dyspozycji wyrażonej w ust. 9 tego przepisu. Nie jest również sprzeczna z art. 45a ust. 4 Prawa energetycznego, gdyż rozliczenia dokonywane w ramach poniesionych przez Spółdzielnię kosztów zakupu energii, co wynika wprost z rozdziału I zaskarżonej uchwały.

Sąd Okręgowy wskazał, że przyjęte przez pozwanego zasady ustalania opłat nie mogą przewidywać dla pozwanego żadnego zysku, jednak powód nie udowodnił, że kwota pobierana przez Spółdzielnię na podstawie § 13 ust. 11 pkt. 3 lit. d ppkt. I uchwały nr (...) generuje dochody, które stanowią zysk Spółdzielni. Ponadto, zdaniem Sądu Okręgowego, powyższą regułę należy uznać za dopuszczalną w świetle art. 45a ust. 9 Prawa energetycznego, gdyż stymuluje energooszczędne zachowania zachęcając do umieszczenia w lokalu urządzeń wskaźnikowych.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, że postanowienia kwestionowanej uchwały nie są sprzeczne z obowiązującymi przepisami, a zatem nie mogą zostać uznane za nieważne.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o zmianę wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów, ewentualnie o uchylenie do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy.

Powód zarzucił:

- naruszenie art. 6 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na stwierdzeniu, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, podczas gdy powód złożył dowody na okoliczność potwierdzenia żądania oraz złożył wnioski dowodowe w przedmiocie zwrócenia się do Spółdzielni Mieszkaniowej o udostępnienie wyszczególnionej w pozwie dokumentacji a następnie poddanie tej dokumentacji zaopiniowaniu przez biegłego,

- naruszenie art. 45a ust. 9 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm.) w zw. z art. 45a ust. 4 i art. 45a ust. 12 tej ustawy oraz w zw. z art. 4 ust.1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z art. 42 § 2 ustawy prawo spółdzielcze i w związku z art. 189 k.p.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie przez to za zgodną z powołanymi przepisami uchwałę Rady Nadzorczej nr (...),

- naruszenie art. 45a ust. 9 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne w zw. z art. 45a ust. 4 i art. 45a ust. 12 tej ustawy w zw. z art. 6 k.c. przez błędną wykładnię zakładającą konieczność wykazania zysku przez kwestionującego zgodność z prawem uchwały, podczas gdy wskazane przepisy nie normują kwestii zysku;

- naruszenie art. 321 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. przez rozstrzygnięcie ponad żądanie powoda, tj. co do roszczenia o zapłatę, będącego przedmiotem rozpoznania w sprawie II C 950/15 zawisłej przed SR (...) (obecnie zawieszonej);

- naruszenie art. 232 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 248 § 1 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez uznanie, że powód nie udowodnił roszczenia, podczas gdy sąd oddalił wnioski dowodowe powoda zmierzające do wykazania zasadności pozwu;

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez lakoniczne wyjaśnienie przez Sąd pominięcia dowodów z dokumentów dotyczących wysokości opłat naliczanych przez pozwanego w związku z kosztami ogrzewania lokalu oraz nie wyjaśnienie oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z dokumentacji znajdującej się w posiadaniu Spółdzielni Mieszkaniowej oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego,

- naruszenie art. 217 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. w zw. z art. 248 § 1 k.p.c. polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, czyli nieprzeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego i oddaleniu wniosków dowodowych powoda o dostarczenie dokumentacji projektowej budynku;

- naruszenie art. 217 § 1 k.p.c. , art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności, czyli nieprzeprowadzeniu prawidłowego postępowania dowodowego i oddaleniu wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego,

- naruszenie art. 386 § 4 k.p.c. – nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy – poprzez orzeczenie w całkowitym oderwaniu od zasadniczej kwestii, jaką była kwestia przerzucenia na właścicieli lokali niepomiarowych nieprawdopodobnie wyższych kosztów niż w stosunku do faktycznego zużycia ciepła w danym lokalu niepomiarowym oraz ograniczenie się przez sąd do uznania, że istotą sprawy miał być zysk pozwanej spółdzielni. Powód nigdy nie zarzucał pozwanej spółdzielni naruszenia art. 45a ust. 4 prawa energetycznego i nigdy nawet nie sugerował, że pozwana nalicza całkowity koszt zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe wyższe niż koszt zakupu ciepła wyliczony przez przedsiębiorstwo energetyczne. Faktem natomiast jest, że płacąc nieprawdopodobnie wyższe koszty za c.o. aniżeli powinien powód doznał uszczerbku w majątku, co zostało wykazane dokumentami stwierdzającymi należność do zapłaty przez powoda.

Powód wniósł też o dopuszczenie dowodów:

- z dokumentów dotyczących wysokości opłat naliczanych przez pozwanego w związku z kosztami ogrzewania lokalu powoda

- z dokumentacji projektowej budynki\u w którym mieści się lokal stanowiący podstawę do naliczenia zużycia ciepłą dla lokalu powoda w latach 2011-2012

- z opinii biegłego posiadającego specjalizację w zakresie rozliczeń kosztów eksploatacji c.o. i kosztów zużycia energii cieplnej, która to opinia potwierdzi, że zaskarżona uchwała jest sprzeczna z przepisami prawa.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powoda podlega oddaleniu , gdyż wyrok Sądu Okręgowego, mimo częściowo błędnego uzasadnienia jest prawidłowy.

Przede wszystkim należy podkreślić, że pozew R. T. z dnia 14 kwietnia 2015 r. o zasądzenie od pozwanej SM (...) 3.498,58 zł z odsetkami jako nienależnie pobranej od powoda dopłaty do centralnego ogrzewania wpłynął do Sądu Rejonowego (...) i został zarejestrowany pod sygn. akt II C 950/15. W postępowaniu tym powód żądał także uznania za nieważną uchwały nr (...)Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z dnia 25 listopada 2010 r. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (zmienionej uchwałami Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 24 marca 2011 r. i (...) z dnia 24 listopada 2011 r.) w części, tj. w zakresie § 13 ust. 11 pkt 3 lit. d ppkt I załącznika do w/w uchwały „Zasady rozliczania kosztów eksploatacji (...) w Spółdzielni Mieszkaniowej (...)”.

Zarządzeniem z 8 lipca 2015 r. roszczenie o ustalenie wyłączono do odrębnego rozpoznania i zarejestrowano w Sądzie Rejonowym pod sygn. akt II C 1738/15. W sprawie tej Sąd Rejonowy (...) postanowieniem z 28 lipca 2015 r. stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Zatem przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy było objęte tylko żądanie powoda dotyczące stwierdzenia nieważności uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni i co do tego roszczenia zapadł wyrok oddalający powództwo.

Nie ma zatem podstaw do uznania, że Sąd Okręgowy naruszył art. 321 k.p.c. orzekając ponad żądanie.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., gdyż uzasadnienie zaskarżonego wyroku poddaje się kontroli instancyjnej.

Podstawą żądania powoda jest art. 189 k.p.c., zgodnie z którym przesłanką materialnoprawną powództwa o ustalenie jest wykazanie interesu prawnego rozumianego jako obiektywna (czyli rzeczywiście istniejąca), a nie tylko hipotetyczna (czyli w subiektywnym odczuciu strony) potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści, występująca wówczas, gdy powstała sytuacja rzeczywistego naruszenia albo zagrożenia naruszenia określonej normy prawnej. Interes prawny występuje wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka.

Co do zasady przyjmuje się brak interesu prawnego w domaganiu się ustalenia treści stosunku pracy w sytuacjach, w których powodowi przysługują już roszczenia o konkretne świadczenia.

Bezsporny jest fakt, iż powód dochodzi zwrotu opłat naliczonych przez pozwaną Spółdzielnię na podstawie kwestionowanej uchwały jako świadczeń nienależnych.

W orzecznictwie powszechnie przyjęto możliwość kwestionowania zasadności uchwały rady nadzorczej przez członka spółdzielni w sporach dotyczących rozliczeń z tytułu opłat eksploatacyjnych jeszcze na gruncie przepisów ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1443 ze zm.) (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1989 r. III CZP 29/89, OSNCP 1990, nr 2-3, poz. 44, i z dnia 5 grudnia 1991 r., III CZP 127/91, OSNCP 1992, nr 6, poz. 105, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2002 r., IV CKN 900/00, OSNC 2003, nr 3, poz. 37). Sąd Najwyższy wskazał, że w sprawach, które nie dotyczą wykluczenia lub wykreślenia, członek spółdzielni ma w przypadku uchwały rady nadzorczej dwie możliwości. Po pierwsze, może - gdy statut przewiduje dopuszczalność postępowania wewnątrzspółdzielczego - bądź odwołać się do walnego zgromadzenia i wówczas, gdy podejmie ono uchwałę, zaskarżyć ją do sądu na podstawie art. 42 § 2 Pr.spółdz., bądź na ogólnych zasadach prawa cywilnego - wytoczyć powództwo o świadczenie, ustalenie albo ukształtowanie prawa (stosunku prawnego). W sprawie takiej oceniana będzie, jako przesłanka rozstrzygnięcia, uchwała rady nadzorczej, jeżeli dotyczy jej powództwo. Po drugie, gdy statut nie przewiduje postępowania wewnątrzspółdzielczego, członek może wytoczyć tylko powództwo na ogólnych zasadach prawa cywilnego.

Stanowisko zajęte przez orzecznictwo zostało powtórzone przez ustawodawcę w art. 4 ust. 8 u.s.m., który reguluje wzajemne relacje majątkowe w zakresie pokrywania kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości między spółdzielnią mieszkaniową a jej członkami, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali lub właścicielami odrębnych lokali w budynku podlegającym zarządowi spółdzielczemu na podstawie tej ustawy. Przepis ten wprowadza możliwość kwestionowania przez członków spółdzielni oraz właścicieli lokali bezpośrednio na drodze sądowej zasadności zmiany wysokości opłat eksploatacyjnych. W okresie kilkunastu lat obowiązywania przepis ten był wielokrotnie zmieniany. W tekście pierwotnym przewidziano dwa sposoby podważania zmiany wysokości opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości; członkowie spółdzielni mogli kwestionować zmianę wysokości opłat w postępowaniu wewnątrzspółdzielczym, a dopiero po jego wyczerpaniu - na drodze sądowej, natomiast właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni mogli podważyć zasadność zmiany wysokości opłat bezpośrednio na drodze sądowej.

W wyroku z dnia 30 marca 2004 r., K 32/03 (Dz.U. Nr 63, poz. 591) Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 4 ust. 8 u.s.m. w zakresie, w jakim nakłada na członków spółdzielni mieszkaniowej obowiązek wyczerpania drogi postępowania wewnątrzspółdzielczego przed wystąpieniem na drogę sądową, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. W konsekwencji, na podstawie art. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 122, poz. 1024), ustawodawca ujednolicił sposób zaskarżania zmian wysokości opłat eksploatacyjnych przez przyjęcie, że również członkowie spółdzielni mogą je kwestionować bezpośrednio na drodze sądowej.

W wyniku tych zmian art. 4 ust. 8 u.s.m. przesądza, że zmianę wysokości opłat można podważać bezpośrednio na drodze sądowej, niezależnie od tego czy kwestionującym jest członek spółdzielni czy właściciel lokalu niebędący członkiem, co w praktyce oznacza, iż nie wiążą w tym zakresie ewentualne uchwały organów spółdzielni.

W wyroku z dnia 8 czerwca 2006 r., II CSK 37/06 (nie publ.) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że jakkolwiek art. 4 ust. 8 u.s.m. wprost odnosi się tylko do kwestionowania zasadności zmiany wysokości opłat, jednak niewątpliwie członek ma również prawo kwestionowania bezpośrednio na drodze sądowej ustalenia przez spółdzielnię jego zobowiązania z tytułu opłat. Podobnie jak przed wejściem w życie wskazanego przepisu, uprawnienie to nie jest uzależnione od uprzedniego uzyskania wyroku uchylającego uchwałę rady nadzorczej określającą zmianę wysokości opłat lub ustalającą ich wysokość, a można je realizować zarówno w drodze zarzutu w sprawie wytoczonej przez spółdzielnię o zasądzenie należności z tego tytułu, jak i w sprawie wytoczonej spółdzielni przez uprawnionego o zasądzenie zwrotu już uiszczonej należności. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 lutego 2007 r., III CZP 141/06 (OSNC 2007, nr 12, poz. 180) oraz w wyrokach z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 439/06 (OSNC 2008, nr 1, poz. 10) i z dnia 17 listopada 2004 r., IV CK 215/04 (nie publ.).

Skoro zatem powodowi nie tylko przysługuje roszczenie dalej idące, niż żądanie ustalenia nieważności uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni, ale już wystąpił z takim roszczeniem, o w ramach postępowania o zasądzenie, jako przesłankę rozstrzygnięcia, sąd winien ocenić zasadność zarzutów kierowanych przez powoda wobec uchwały, będącej podstawą obciążenia powoda opłatami, uznanymi przez niego za nienależne.

Z uwagi na brak istnienia po stronie powoda interesu prawnego w żądaniu ustalenia nieważności uchwały powództwo podlegało oddaleniu, zaś bezprzedmiotowe i przedwczesne jest w związku tym odnoszenie się do dalszych zarzutów podniesionych w apelacji.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.