Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Arkadiusz Łata

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk

SSO Małgorzata Peteja-Żak (spr.)

Protokolant Monika Dąbek

przy udziale Izabeli Pirch - Mirochy Prokuratora Prokuratury Okręgowej w G.

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r.

sprawy J. N. ur. (...) w Ł.

syna H. i Z.

oskarżonego z art. 271§3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 20 września 2017 r. sygnatura akt IX K 221/16

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 2 i w tej części przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że opis czynu uzupełnia o ustalenie, iż oskarżony udzielił A. S. pomocy do użycia przedmiotowego zaświadczenia poprzez jego przedłożenie w Urzędzie M.w G., a swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk;

3.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 7/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 27 lutego2018r.

Wyrokiem z dnia 20 września 2017r., w sprawie o sygn. akt IX K 221/16, Sąd Rejonowy w Gliwicach uznał oskarżonego J. N. za winnego tego, że w dniu 16 czerwca 2009r. w Z., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, udzielił A. S. pomocy w wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy w postaci decyzji administracyjnej o wydaniu mu jako osobie, która odbyła wymagane dla danej kategorii szkolenie, prawa jazdy kategorii (...), wystawiając mu jako osoba reprezentująca (...) – (...)z siedzibą w Z., zaświadczenie nr(...), stwierdzające w swej treści nieprawdę co do faktu ukończenia przez A. S. 20 godzin teoretycznego i 40 godzin praktycznego szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii (...), podczas gdy w rzeczywistości A. S. nie odbył szkolenia zgodnie z jego programem, tj. popełnienia czynu z art. 271 § 3 kk i art. 18 § 3 kkw zw. z art. 272 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 37a kk wymierzył mu karę grzywny w ilości 40 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych. Nadto zasądził od oskarżonego stosowne koszty sądowe.W pkt 2 uniewinnił oskarżonego J. N. od zarzucanego mu czynu z art. 271 § 3 kk i art. 18 § 3 kkw zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11 § 2 kk, polegającego na tym, że w pierwszej połowie 2009r. w Z., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zamiarze aby A. S. wyłudził w Urzędzie M. G. poświadczenie nieprawdy w postaci decyzji administracyjnejo wydaniu mu jako osobie, która odbyła wymagane dla danej kategorii szkolenie, prawa jazdy kategorii (...), potwierdził jako instruktor wykładowca(...) z siedzibą w Z., w dokumentacji szkolenia A. S., w karcie przeprowadzonych zajęć, jego obecność na 20 godzinach teoretycznego i 40 godzinach praktycznego szkolenia podstawowego dla osób ubiegających sięo prawo jazdy kategorii (...) oraz jego udział w wewnętrznych egzaminach teoretycznym i praktycznym, podczas gdy w rzeczywistości A. S. nie wziął udziału w szkoleniu przeprowadzonym przez wymieniony powyżej ośrodek szkolenia kierowców.

Rozstrzygnięcie to na niekorzyść oskarżonego zaskarżył w całości Prokurator Prokuratury Okręgowej, zarzucając wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 273 kk, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion przestępstwa określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk, tj. udzielenia pomocy do posłużenia się przez A. S. dokumentem, o którym mowa w art. 271 § 1 kk w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania mu prawa jazdy, na skutek czego wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego w pkt 1 aktu oskarżenia art. 273 kk, podczas gdy właściwa ocena prawnokarna zachowania oskarżonego prowadzi do wniosku, iż wystawiając poświadczające nieprawdę zaświadczenie o ukończeniu kursu na prawo jazdy działał w zamiarze, aby A. S. przedłożył ten dokument w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania mu prawa jazdy i na jego podstawie wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci decyzji administracyjnej o wydaniu mu jako osobie, która spełniła ustawowe przesłanki, prawa jazdy kategorii (...),

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 271 § 1 kk, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż karta przeprowadzonych zajęć szkolenia na prawo jazdy oraz egzaminu wewnętrznego (...) jest dokumentem wewnętrznym, co doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego, podczas gdy dokument ten został wystawiony w oparciu o przepisy prawa – rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. z dnia 31 października 2005r.), na urzędowym wzorze i stanowił potwierdzenie spełnienia przez osobę ubiegającą się o prawo jazdy ustawowych przesłanek do przystąpienia do egzaminu na prawo jazdy określonej kategorii i wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie uzyskania uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, a zatem właściwa ocena prawnokarna zachowania oskarżonego prowadzi do wniosku, iż poświadczając nieprawdę w karcie przeprowadzonych zajęć zrealizował on ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § 3 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty Prokurator wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna i skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia koniecznym i uzasadnionym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 2 i w tej części przekazanie sprawy oskarżonego do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W punkcie 1 natomiast zmieniono zaskarżony wyrok, uzupełniając zawarty tam opis czynu o ustalenie, że oskarżony udzielił A. S. pomocy do użycia przedmiotowego zaświadczenia poprzez jego przedłożenie w Urzędzie M.w G., a swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art.271 § 1 i 3 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 272 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.Tym samym nie było konieczne orzeczenie kasatoryjne całości zaskarżonego wyroku, jak postulował skarżący.

Analiza treści środka odwoławczego gdy idzie o pkt 2 zaskarżonego orzeczenia prowadzi do wniosku, że skarżący, nie kwestionujączasadniczo poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, zarzuca temu Sądowi brak dokonania należytej oceny zgromadzonych dowodów, w tym zwłaszcza gdy idzie o charakter dokumentu wytworzonego przez oskarżonego jako pracownika (...) w postaci karty przeprowadzonych zajęć teoretycznych i praktycznych, potwierdzającej także wynik pozytywny egzaminu wewnętrznego w tych zakresach. Kwestionując przyjęty przez Sąd orzekający charakter wewnętrzny tego dokumentu, apelujący przywołuje słusznie treść aktu prawnego,mającego umocowanie w ustawie z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym, a to rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. z dnia 31 października 2005r., nr 217, poz. 1834), które to w sposób ściśle sformalizowany określa m. in. program szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi, warunki i tryb uzyskiwania uprawnień do kierowania nimi, szczegółowo w § 6 ust. 4 regulując obowiązki spoczywające na ośrodku szkolenia przy przyjęciu osoby na szkolenie podstawowe, dodatkowe lub uzupełniające (w tym zwłaszcza statuując konieczność wydania takiej osobie przed rozpoczęciem zajęć karty przeprowadzonych zajęć teoretycznych, praktycznych, na urzędowym wzorze, określonym załącznikiem do rozporządzenia).

Taki dokument (i analiza jego treści) niestety zostały całkowicie pominięte przez Sąd I instancji w trakcie rozważań o realizacji znamion przestępstwa zarzucanego oskarżonemu. Sąd ten, o ile zdawał się przyznawać zasadność zarzutu pod rządami przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami, obowiązujących w dacie sformułowania zarzutu (vide art. 23 ust. 1 i 2), o tyle – powołując się na obowiązujące w dacie czynu przepisyart. 90 i nast. ustawy Prawo o ruchu drogowym (obecnie uchylone), jako odformalizowane, bo wymagające jedynie odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia –nie zauważył, że obok tych przepisów obowiązywało wówczas wskazane już wyżej rozporządzenie, szczegółowo regulujące zakres szkolenia przyszłego kierowcy, w tym także nakładające na osobę prowadzącą zajęcia obowiązekpotwierdzania w karcie zajęć, każdorazowo po ich zakończeniu, poszczególnych zajęć teoretycznych i praktycznych (§ 7 ust. 1). Co więcej, § 8 tego aktu prawnego określał co należy uczynić z taką kartą w sytuacji przerwania szkolenia, zaś § 11 ust. 2 nakładał na ośrodek szkolenia obowiązek przechowywania kart przeprowadzonych zajęć osób wpisanych do książki ewidencji osób szkolonych (oraz kopie kart osób, które szkolenie przerwały) przez okres 24 miesięcy od dnia dokonania w nich ostatniego wpisu. Mimo zniszczenia kart po upływie tego czasu, przez okres 10 lat przechowywało się natomiast książkę ewidencji osób szkolonych, w której wpisywano przed zniszczeniem karty ilość godzin przeprowadzonych zajęć teoretycznych i praktycznych (§ 11 ust. 3 ).

W tej sytuacji zatem, podzielając zasadniczo rozważania Sądu I instancji dotyczące przesłanek, które decydują o zakwalifikowaniu określonych dokumentów do grupy tych, o których mowa w art. 271 § 1 kk, należy stwierdzić, że wytworzony przez oskarżonego dokument na urzędowym wzorze (k. 1483 akt sprawy), zgodnym z tym określonym przez załącznik nr 2 do omawianego rozporządzenia, w postaci karty przeprowadzonych przez niego zajęć teoretycznych i praktycznych wobec osoby szkolonej – A. S., a potwierdzający równocześnie wynik pozytywny egzaminu wewnętrznego, nie jest jedynie, jak nietrafnie przyjął Sąd Rejonowy, dokumentem o charakterze wewnętrznym, wystawionym li tylko na potrzeby działalności ośrodka szkolenia, zawarte w nim bowiem okoliczności miały znaczenie prawnew rozumieniu przepisu art. 271 § 1 kk, rodząc skutki prawne nie tylko między ośrodkiem szkolenia a kursantem, ale także „na zewnątrz” – w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania prawa jazdy.Wystawienie takiego dokumentu przez oskarżonego miało wszak decydujące znaczenie dla dalszego toku postępowania w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej o uzyskaniu uprawnień do kierowania pojazdami, w tym wydania zaświadczenia nr (...) z dnia 16 czerwca 2009r. o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii (...) (k. 1482), a w konsekwencji zakwalifikowania kursanta A. S. do egzaminu na prawo jazdy.

Wszystkie powyżej podnoszone okoliczności będące przedmiotem rozpoznania, a nie wyjaśnione dotychczas w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie brane przez Sąd meriti pod uwagę, będzie miał Sąd Rejonowy zatem na względzie przy ponownym rozpoznaniu. Ponieważ przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów nie uwzględnia wszystkich wskazanych przez apelującego i przywołanych powyżej aspektów sprawy, Sąd odwoławczy uznał ją za niepełną, a przez to błędną oraz skutkującą koniecznością uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla zweryfikowania prawidłowości poczynionych w sprawie ustaleń faktycznychw zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 2 części wstępnej wyroku.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd przeprowadzi postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, wysłuchując relacji oskarżonego oraz świadka A. S., ewentualnie zaś – widząc taką potrzebę – także K. S. i A. P., a następnie takzgromadzony materiał dowodowyw zestawieniu ze zgromadzoną dokumentacją podda pełnej i wyczerpującej analizie, oceniając go swobodnie, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzyi doświadczenia życiowego, po czym wyciągnie prawidłowe wnioski końcowe, oczywiście z uwzględnieniem podniesionych powyżej uwag Sądu odwoławczego i wystrzegając się uchybień, które zadecydowały o uchyleniu częściowo zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto wyniki analizy materiału dowodowego powinny znaleźć odzwierciedlenie, gdy zajdzie taka konieczność, w pisemnych motywach wyroku zgodniez treścią art. 424 § 1 i 2 kpk.

Z tych wszystkich powodów Sąd Okręgowyorzekł jak w części dyspozytywnej swego wyroku, uchylając w pkt 1 zaskarżone orzeczenie w pkt 2 i w tej części przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Apelacja okazała się także słuszna w zakresie podniesionej obrazy przepisów prawa materialnego w postaci art. 273 kk, w następstwie której z opisu oraz z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 wyeliminowano ustalenie dotyczące udzielenia przez oskarżonego pomocy A. S. do użycia wystawionego wcześniej zaświadczenia nr(...) poprzez jego przedłożenie w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania mu prawa jazdy kategorii (...).

Na wstępie trzeba zatem stwierdzić, że Sąd Rejonowy dokładnie i szczegółowo przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przedsięwziął niezbędnei odpowiednie czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. Wyjaśnił zatem, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Była ona spójna i uwzględniała zasady doświadczenia życiowego, w tym zawodowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania, nadto analiza ta nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Nie raziła dowolnością ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji tak gdy idzie o wyjaśnienia oskarżonego, jak i świadków w osobach A. S., K. S. i A. P., Sąd ten bowiem logicznie i rzeczowo wyjaśnił, które dowody, w jakiej części i z jakiej przyczyny stanowiły podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych, które zaś fragmenty wypowiedzi w/w osób nie zostały uznane za wiarygodne i z jakich powodów. Sąd odwoławczy podzielając w całości dokonaną ocenę dowodów, podobnie zresztą jak skarżący Prokurator, wyraził w pełni jednak także i aprobatę dla zarzutu dotyczącego niesłusznego pominięcia przez Sąd meriti w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w pkt 1 wyroku przepisu art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk, tj. ustalenia, iż oskarżony działał w zamiarze by kursant A. S. przedłożył zaświadczenie poświadczające nieprawdę w toku postępowania administracyjnego (użył tego dokumentu). Jak wskazuje lektura pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy uczynił tak zasadniczo z trzech powodów: po pierwsze dlatego, że oskarżyciel formułując treść zarzutu nie odwołał się do realizacji znamion tego przepisu (posłużenia się przez określoną osobę dokumentem, o którym mowa w art. 271 kk lub art. 272kk), po wtóre dlatego, iż w sprawie niniejszej nie były przeprowadzane dowody na powyższą okoliczność, w końcu zaś brak było podstaw do uzupełnienia z urzędu postępowania dowodowego w tym zakresie. Z tak przedstawioną argumentacją trudno się jednak zgodzić. Warunkiem wydania pozytywnej decyzji administracyjnej o przyznaniu A. S. prawa jazdy kategorii (...) było przecież nie tylko przeprowadzenie ściśle sformalizowanego szkolenia teoretycznego i praktycznego (o czym była już mowa wyżej), ale i zgromadzenia stosownej dokumentacji w postaci karty przeprowadzonych zajęć (przechowywanej w ośrodku szkolenia, potwierdzającej zaliczenie egzaminu wewnętrznego) oraz – po ukończeniu szkolenia – zaświadczenia o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy odpowiedniej kategorii. Tak sporządzone na urzędowym wzorze, stanowiącym załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. z dnia 31 października 2005r., nr 217, poz. 1834), zaświadczenie wraz z pozostałymi wymaganymi dokumentami w postaci wniosku złożonego na formularzu oraz orzeczenia lekarskiego stanowiły następnie komplet dokumentów składanych przez osobę ubiegającą się o wydanie prawa jazdy do Urzędu M.- Wydziału (...)w G. w lipcu 2009r. (k. 1472-1474, 1482). Z zeznań A. S. wynika, że po zakończeniu szkolenia w dość skrótowej wersji (przyznał on bowiem, że nie odbył aż 40 godzin szkolenia praktycznego, teoretyczne szkolenie polegało jedynie na rozmowach z instruktorem w trakcie jazdy, egzaminu wewnętrznego zaś nie zaliczał w ogóle), nie interesował on się ani tym czy została złożona w urzędzie konieczna dokumentacja, ani tym kiedy będzie miał wyznaczony termin egzaminu, tym wszystkim bowiem miał się zająć jego instruktor, wskazany mu przez kolegę K. S. mężczyzna o imieniu K. bądź J.. Nie może natomiast budzić żadnych wątpliwości w świetle poczynionych przez Sąd orzekający ustaleń fakt, że to oskarżony, nazywany K., potwierdził w karcie przeprowadzonych zajęć, a następnie w wystawionym w dacie 16 czerwca 2009r. zaświadczeniu szereg nieprawdziwych informacji dotyczących ukończonego szkolenia, czasu i liczby godzin odbytych zajęć teoretycznych i praktycznych, a także udziału S. w wewnętrznym egzaminie, dokument ten zaś w późniejszym czasie został użyty w toku postępowania administracyjnego. Wbrew wywodom Sądu Rejonowego, wszystkie te okoliczności zostały dowiedzione w trakcie postępowania dowodowego, Sąd bowiem przeprowadził obok dowodów osobowych także dowody z dokumentów, w tym wszystkich tych wskazanych wyżej (1 strona uzasadnienia). Skoro zatem oskarżony wystawił zaświadczenie poświadczające w swej treści nieprawdę co do ukończenia przez kursanta A. S. 20 godzin teoretycznego i 40 godzin praktycznego szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii (...), musiał zdawać sobie sprawę z tego, że dokument ten zostanie następnie użyty, tzn. złożony organowi administracji w określonym celu. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 X 2002r. (III KKN 90/00, Prok. i Pr. 2003, nr 4, poz. 2) podkreślił, że wprowadzenie […] dokumentu do obrotu prawnego to posłużenie się tym dokumentem, rozumiane jako jego przedłożenie władzy, osobie fizycznej lub prawnej, dla wykazania wynikających z dokumentu swoich praw, istnienia stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Z uwagi na rodzaj i charakter omawianego dokumentu nie sposób twierdzić w realiach tej sprawy, by było inaczej, tzn. by oskarżony, jako wystawca poświadczającego nieprawdę zaświadczenia, nie tylko nie przewidywał później, ale też by nie wiedział o tym, że taki dokument będzie następnie używany w obrocie prawnym. Wszak w sytuacji nieodbycia przez kursanta wymaganego szkolenia i nieprzedłożenia przez niego stosownego zaświadczenia, nie zostałby on w ogóle dopuszczony do egzaminu państwowego na prawo jazdy. Znaczenie prawne tego zaświadczenia (wraz z innymi koniecznymi dokumentami) zostało natomiast wykorzystane następnie przed właściwym organem administracji, z czego oskarżony – jako instruktor nauki jazdy – zdawał sobie sprawę i chciał takiego skutku. W tej sytuacji zatem swoim zachowaniem oskarżony zrealizował także znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk, udzielił on bowiem także A. S. pomocy do użycia przedmiotowego zaświadczenia poprzez jego przedłożenie w Urzędzie M.w G..

Trudno zgodzić się także z Sądem I instancji gdy wywodzi, że w sytuacji niezawarcia przez oskarżyciela w treści zarzutu realizacji znamion pomocy do przestępstwa z art. 273 kk, brak było podstaw do ingerencji w tym opisie. Dowody potwierdzające realizację tychże znamion przez oskarżonego wszak zostały przeprowadzone w toku procesu, zaś opis czynu w skardze nie wiązał Sądu merytorycznego (o ile mieściłby się w graniach oskarżenia), co zdaje się potwierdzać Sąd dokonując samodzielnie uzupełnienia opisu czynu przypisanego o określone ustalenia. Nadto, co podkreśla apelujący, w zarzucie zawartym w pkt 1 aktu oskarżenia wskazano przecież cel wystawienia przez oskarżonego zaświadczenia o ukończeniu szkolenia, zamiar, który towarzyszył jego wystawieniu, a w szczególności intencję, by A. S. wyłudził na jego podstawie w Urzędzie M.poświadczenie nieprawdy. Po przeprowadzonym zatem postępowaniu dowodowym nie było przeszkód żadnych by Sąd orzekający przypisał oskarżonemu popełnienie czynu realizującego także znamiona występku polegającego na udzieleniu pomocy do przestępstwa z art. 273 kk, tak zresztą jak uczynił to odnośnie zachowania zakwalifikowanego jako przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 272 kk.

W tej sytuacji konieczna stała się zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez uzupełnienie opisu czynu tam przypisanego J. N. o ustalenie, iż udzielił on A. S. pomocy do użycia przedmiotowego zaświadczenia poprzez jego przedłożenie w Urzędzie M.w G. oraz zakwalifikowanie tego zachowania jako realizującego znamiona występku z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 272 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.Nie znalazł natomiast Sąd Okręgowy powodów do kwestionowania orzeczenia w zakresie kary, bowiem należy zaznaczyć, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara grzywny w żadnym razie nie może uchodzić za rażąco surową. Wypełnia ona wymogi prewencji ogólnej i spełnia swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania, uwzględniając wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Sąd jurysdykcyjny zatem prawidłowo ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokość orzeczonej kary grzywny. W sposób prawidłowy ocenił również możliwości finansowe oskarżonego przy uwzględnieniu jego dochodów i sytuacji osobistej, a te prawidłowo determinowały ustaloną na poziomie 20 złotych wysokość jednej stawki dziennej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Nadto – ze względów słusznościowych - Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa.