Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2018 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo ,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego J. W. kwotę 90,00 zł (słownie: dziewięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa.

Sygn. akt I C 2224/17

Uzasadnienie
wyroku z dnia 9 kwietnia 2018 r.

Strona powodowa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie wniesionym w dniu 27 września 2017 r. domagał się zasądzenia w postępowaniu upominawczym od pozwanego J. W. kwoty 288,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 21,63 zł oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nieprzekraczającej dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 266,39 zł wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z braku zapłaty przez pozwanego z tytułu umowy zawartej w dniu 11 marca 2009 r. pomiędzy pozwanym a (...) Bank S.A. Pierwotna kwota kredytu wynosiła 1.000,00 zł. Poprzedni wierzyciel – zdaniem powoda – wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, następnie wystąpił z wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które ostatecznie nie doprowadziło do wyegzekwowania całości należności stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym. Na podstawie umowy o przelew wierzytelności pomiędzy powodem a poprzednim wierzycielem powód nabył wierzytelność wobec pozwanego wraz z prawem naliczania odsetek.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanym w dniu 6 października 2017 r. przez Sąd Rejonowy w Krośnie pozwany J. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego wraz z wynagrodzeniem radcy prawnego liczonym według norm przepisanych. Zarzucił w pierwszej kolejności, iż powód nie wykazał nabycia wierzytelności w stosunku do pozwanego. W dalszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia rzekomego roszczenia, wskazując na fakt, iż powód wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej jeszcze w 2009 r. Wskazał również na powoływanie się przez stronę powodową na bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przeciwko niemu, którego to tytułu nie przedłożył w charakterze materiału dowodowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2009 r. w K. została zawarta umowa o kartę kredytową nr KK (...) pomiędzy F. W. (zam. R., ul. (...)) a (...) Bank S.A. z siedzibą we W.. Na mocy powyższej umowy Bank wydał kartę kredytową V. C. Standard oraz przyznał limit kredytowy do kwoty 1.000,00 zł. Umowa została zawarta na okres dwóch lat. Zgodnie z zapisami umowy jej rozwiązanie mogło nastąpić za wypowiedzeniem przez każdą ze stron z tym zastrzeżeniem, iż Bank mógł wypowiedzieć umowę tylko z ważnych powodów, m.in. z powodu nieterminowej spłaty należności lub stwierdzenia zagrożenia ich terminowej spłaty, a w szczególności niezapłacenia pełnych minimalnych kwot spłaty za co najmniej dwa cykle rozliczeniowe po uprzednim pisemnym wezwaniu posiadacza karty do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7-u dni od otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy. Nadto Bank założył, że o wypowiedzeniu umowy poinformuje posiadacza karty pisemnie (dowód: umowa o kartę kredytową Nr KK (...) z dnia 11 marca 2009 r., k. 47-50).

Strona powodowa w dniu 14 czerwca 2017 r. zawarła umowę przelewu wierzytelności ze (...) Bank S.A. z siedzibą we W. (dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 14 czerwca 2017 r., k. 17-22).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie mogło zostać uwzględnione, bowiem strona powodowa
w dostateczny sposób nie udowodniła roszczenia, do czego obligował ją art. 6 kc oraz art. 232 kpc.

Na gruncie procesu cywilnego strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły z art. 6 kc, wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 kc i art. 232 kpc jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości i wymagalności, a także skutecznego dokonania cesji spoczywał na stronie powodowej, albowiem to ona z faktu tego wywodziła swoje roszczenie o zapłatę.

Umowa cesji nie jest dowodem istnienia wierzytelności, jej wysokości ani wymagalności. Umowa cesji wierzytelności jest dokumentem prywatnym i jako taki stanowi jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie określonej treści i w danej formie (art. 245 kpc). Powyższego wniosku nie zmienia również załączony przez stronę powodową wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności (k. 45). Jest to bowiem jedynie element umowy o przelew wierzytelności i nie stanowi dowodu na istnienie wierzytelności w nim opisanej.

Pogląd ten jest powszechny w orzecznictwie. Sama umowa cesji może stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność względem określonego dłużnika na podstawie cesji wierzytelności przeszła na powoda. Dokument ten potwierdza więc sam fakt zdarzenia w postaci przelewu, nie stanowi zaś dowodu na skuteczność dokonanej cesji oraz istnienia i wysokości nabytej wierzytelności. Okoliczności te, w razie ich kwestionowania przez stronę przeciwną, powinien wykazać fundusz odpowiednimi środkami dowodowymi, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 kc (tak: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 października
2009 r., III CZP 65/09, OSNC 2010 Nr 4 poz. 51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia
13 czerwca 2013 r., akt V CSK 329/12, Lex 1375500).

Zwrócić uwagę należy na fakt, że w pozwie strona powodowa złożyła m.in. wniosek o przeprowadzenie dowodu z bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez poprzedniego wierzyciela wraz z postanowieniem o nadaniu klauzuli wykonalności do bankowego tytułu egzekucyjnego na okoliczność wykazania wymagalności roszczenia wynikającego z umowy, z której powód wywodzi swoje roszczenie. Dowód powyższy nie został przeprowadzony, bowiem powoływany bankowy tytuł egzekucyjny nie został przedłożony, ani nie został również złożony wniosek o przeprowadzenie czynności zmierzających do pozyskania przez Sąd powyższego tytułu wykonawczego. W powyższy sposób postąpił również powód zgłaszając wniosek o przeprowadzenie dowodu z regulaminu usług bankowych na okoliczność treści praw i obowiązków stron umowy. Niezłożenie powyższego regulaminu spowodowało, iż dowód powyższy nie został przeprowadzony. Zgłoszony został również dowód z „wypowiedzenia umowy” na okoliczność rozwiązania umowy, wskazania kwoty zadłużenia i rachunku bankowego, na który należało dokonywać wpłaty. Brak doprecyzowania z jakiej daty pochodzi „wypowiedzenie umowy”, jaki podmiot dokonał wypowiedzenia nie daje Sądowi podstaw do przyjęcia, że dokumentem tym jest dołączone do pozwu pismo skierowane do pozwanego J. W. nazwane „Wezwanie do zapłaty z ostrzeżeniem o możliwości przekazania informacji o zadłużeniu do Biura (...)”.

Wyjaśnić należy, iż nie jest omyłką pisarską powołanie w niniejszym uzasadnieniu, że stroną umowy o kartę kredytową jest F. W., a nie jak podano w pozwie J. W.. Skuteczne zaklejenie na treści umowy ewentualnego pierwszego imienia pozwanego nie dało Sądowi podstawy do stwierdzenia, czy faktycznie umowa zawarta w dniu 11 marca 2009 r. nr KK (...) z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. została zawarta z J. W., tym bardziej, że w treści pozwu nie został podany przez powoda numer PESEL strony pozwanej.

W związku z tym, że strona powodowa nie udowodniła istnienia wierzytelności, wysokości roszczenia, ani jego wymagalności Sąd, na podstawie art. 509 § 1 kc w zw. z art. 6 kc, orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 kpc.

Sędzia:

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)