Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz (spr.)

Sędziowie: SO Marek Wojnar

SR del. Agnieszka Ławryńczuk

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 21 marca 2018 r.

sprawy J. M. syna A. i E., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158 § 1 kk

A. M. syna M. i K., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 12 kwietnia 2017 r. sygn. akt IV K 397/12

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za II instancję, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie na rzecz adw. M. P.i adw. Ł. G. kwoty po 516,60 zł obejmujące wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Marek Wojnar SSR del. Agnieszka Ławryńczuk

Sygn. akt VI Ka 1132/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 21 marca 2018r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie
z dnia 12 kwietnia 2017r. został zaskarżony przez obrońców oskarżonych J. M. oraz A. M.. Obie apelacje są niezasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk.

W pierwszym rzędzie odnieść się należy do środka odwoławczego wniesionego na korzyść osk. M.. I tak, bezzasadne jest zarzucanie Sądowi orzekającemu, iż dopuścił się obrazy prawa materialnego poprzez uznanie, że zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postępowaniem przez tego oskarżonego nie była w stopniu znacznym ograniczona. Zarzut ten najwyraźniej powodowany jest zbyt pobieżną lekturą akt sprawy. Z opinii sądowo – psychiatrycznej zawartej na k. 96 – 98 akt sprawy wynika jednoznacznie, że u osk. M. rozpoznano organiczne zaburzenia osobowości z deficytem intelektualnym na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego i szkodliwe używanie THC i alkoholu. Ten stan psychiczny oskarżonego ograniczał jednak jego poczytalność jedynie w stopniu nieznacznym (k. 98). Bezprzedmiotowe są zatem wywody skarżącej o potrzebie zastosowania dobrodziejstwa wynikającego z przepisu art. 31§2 kk, bowiem
w sposób oczywisty nie ma on w sprawie zastosowania.

Nie sposób dopatrzeć się zarzuconego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, wbrew zeznaniom pozostałych oskarżonych, iż zachowanie osk. M. miało charakter intensywny. Istotnie, okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w wyjaśnieniach współoskarżonych, wynika natomiast z przyznania samego oskarżonego J. M.. W toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił on min., że kopnął pokrzywdzonego dwa razy w tors (k. 71), a na rozprawie oświadczył, że kopnął go raz w brzuch, a więc miejsce, gdzie, co nader oczywiste, znajdują się organy wrażliwe na uderzenia, zwłaszcza zadane kopnięciem.

Mając na uwadze wskazane wyżej przyznanie oskarżonego, nie widzi Sąd odwoławczy podstaw do czynienia szerszych rozważań odnośnie wniosku obrony o uniewinnienie. Nie znajduje też podstaw do podzielenia poglądu skarżącej o wymierzeniu kary rażąco surowej. Niezależnie już od brutalności działania oskarżonego, wskazać tu należy na pięciokrotną (!) karalność sprawcy za popełnienie przestępstw umyślnych. Wymierzenia w tej sytuacji kary
w dolnych granicach ustawowego zagrożenia z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia na 3-letni okres próby, nie sposób jest odbierać w kategoriach surowości, i to o charakterze rażącym - w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 kpk.

Chybione są również wywody apelacji złożonej na korzyść osk. A. M.. I tak, niezasadny jest zarzut naruszenia zasad prawidłowego procedowania (art. 7 kpk) poprzez przyjęcie, że oskarżony ten dopuścił się czynu mu przypisanego. Wprawdzie wskazany wyżej współoskarżony J. M., który zrazu wyjaśnił na rozprawie, że widział jak „brat z kolegą [osk. M.] stali i szarpali się z pokrzywdzonym” (k. 819), ostatecznie oświadczył, że nie jest tego pewien; nie pamięta też, czy uderzał on pokrzywdzonego (tamże). Okoliczność ta wynika jednakże z wyjaśnień R. M.. W trakcie przesłuchania podczas rozprawy oświadczył on, że kiedy leżał na twarzy [po uderzeniu przez pokrzywdzonego], to „pokrzywdzony krzyczał, że A. M. go kopie” (k. 823). Nie sposób przyjąć, iż oskarżony nieprawdziwie obciąża kolegę, gdy zważy się na uprzednią (przed odczytaniem wyjaśnień z postępowania przygotowawczego) wyjątkową powściągliwość w przedstawianiu jego roli w zajściu. W momencie gdy podchodził do wymieniających jakieś słowa M. z pokrzywdzonym, miał widzieć bowiem, że „ oni się delikatnie szarpali” (k. 822). W konkluzji zatem, przy uwzględnieniu przyznania osk. J. M., iż podczas tego samego, jednolitego co do czasu i miejsca zdarzenia zadawał pokrzywdzonemu uderzenia ręką i nogą, uprawniony był Sąd Rejonowy do przypisania os. M. znamion występku pobicia, w rozumieniu art. 158§1 kk.

Nie podziela Sąd odwoławczy zarzutu apelacji, iż Sąd Rejonowy
w sposób nieuprawniony uznał opinię biegłego lekarza sądowego za pełną
i jasną. Oprócz opinii pisemnych biegły złożył ustną opinię uzupełniającą na rozprawie, udzielając odpowiedzi na pytania stron. Nie ma racji skarżący utrzymując, że pisemna opinia wydana została wyłącznie na podstawie aktu oskarżenia oraz protokole ustnego zawiadomienia o przestępstwie zawierającego zeznania pokrzywdzonego. Z treści pierwszej opinii wynika bezspornie, że podstawą rozważań biegłego był również skan oględzin ciała pokrzywdzonego (k. 1099) oraz dokumentacja fotograficzna (k.1100). Istotne –
i odpowiadające na zastrzeżenia obrony – są wywody biegłego w trakcie rozprawy głównej, kiedy to oświadczył, że wydał opinię na podstawie akt,
a podstawą wniosku, iż pokrzywdzony znalazł się w położeniu narażającym go na niebezpieczeństwo śmierci, bądź ciężkiego uszczerbku w zdrowiu jest ustalenie, że zadawano mu uderzenia w postaci kopnięć (k. 1186). Jak już zaś wskazano wyżej, okoliczność ta (kopanie pokrzywdzonego) ustalona została na podstawie wyjaśnień oskarżonych J. oraz R. M., a nie zeznań pokrzywdzonego, których Sąd nie brał pod uwagę. Brak jest zatem podstaw tak do uniewinnienia oskarżonego A. M., jak i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialną oskarżonych.