Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys-Magiera

Sędzia SO Roman Troll

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa W. P. (1) (P.)

przeciwko Gminie J.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 9 listopada 2017 r., sygn. akt I C 196/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys-Magiera

Sygn. akt III Ca 297/178

UZASADNIENIE

Powód W. P. (1) żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej (...) kwoty 19.200zł „tytułem odszkodowania za nie-dostarczony lokal socjalny dla eksmitowanych M. P. (1), M. P. (2)-nowa, A. P., E. P., B. G. i W. P. (2)” oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdził, że pozwana nie wywiązała się z nałożonego

na nią w wyroku Sądu Rejonowego z dnia 12 11 2014r. wydanego w sprawie

o sygn. akt I C 1127/14 obowiązku dostarczenia wymienionym powyżej osobom lokalu socjalnego i na dochodzoną pozwem kwotę składa się odszkodowanie

za okres od 4 12 2014r. do 4 12 2016r. w wysokości odpowiadającej zwiększonym wydatkom ponoszonym przez niego w związku z przebywaniem eksmitowanych w jego lokalu oraz odpowiada ono rynkowej wysokości utraconych korzyści, jakie mógłby on osiągną, dysponując w pełni swobodnie opróżnionym lokalem.

Pozwana Gmina jastrzębie-Z. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

Podnosiła, że wbrew temu co w istocie twierdzi powód nałożony na nią obo-wiązek dostarczenia eksmitowanym osobom lokalu socjalnego nie zaktualizował się z dniem uprawomocnienia się wyroku eksmisyjnego, gdyż co prawda powód zwrócił się do niej o wskazanie dla tych osób lokalu socjalnego ale osoby te

nie wystąpiły do niej z wnioskiem o zawarcie umowy najmu. Poza tym podnosiła,

że zgodnie z przywołanym poglądem przez nią prawnym Sądu Najwyższego

w każdym przypadku odpowiedzialności odszkodowawczej gminy związanym

z niewykonaniem obowiązku dostarczenia osobom uprawnionym do lokalu mieszkalnego należy uwzględnić czas na znalezienie i przygotowanie odpowie-dniego lokalu.

Zarzucała także, że powód nie wykazał, że eksmitowani rzeczywiście mieszkali

w spornym okresie w przedmiotowym lokalu oraz podnosiła, że „skoro powód twierdzi, że przysługuje mu w stosunku do pozwanej roszczenie odszkodowawcze w podanej wysokości, winien to w sposób należyty wykazać, czego za pomocą środków dopuszczalnych według przepisów kodeksy cywilnego nie uczynił” (k- 31 akt).

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju w wyroku z dnia 9 11 2017r. oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje:

art. 14 ust. 1 i 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowych zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266) oraz art. 417 § 1 k.c., dokonał oceny ustalonego stanu faktycznego i w konkluzji stwierdził, że na podstawie zeznań świadków: M. P. (1), M. P. (3), A. P. i E. P. oraz po-woda ustalono, że osoby te nadal mieszkają w przedmiotowym lokalu i nie płacą powodowi należności z tego tytułu. Powód wykazał tym samym, iż od stycznia 2015r. tj. od wezwania Gminy, pozwana nie wykonała nałożonego na nią

w wyroku Sądu Rejonowego z dnia 12 11 2014r. obowiązku dostarczenia tym osobom lokalu socjalnego. Następnie uznał, że wobec nie wykazania wysokości odszkodowania powództwo należy oddalić.

O kosztach procesu orzekał w oparciu o regulacje art. 98 § 1 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżył powód W. P. (1) , która wnosił o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od pozwa-nej zwrotu kosztów procesu za obie instancje, bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzucił, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe i materialne, regulacje:

- 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału zgromadzonego w sprawie, co skutkowało dowolnym ustaleniem, że w sprawie zaistniały okoliczności wyłączające odpowiedzialność odszkodowawczą (...), uwarunkowaną przesłankami z art. 417 k.c. w zakresie dochodzenia przez powoda roszczenia obejmującego żądanie kwoty 19.200zł

- art. 320 k.p.c. poprzez brak uznania przyznania wysokości ustalonego czynszu w sposób dorozumiany, niezaprzeczony przez pozwaną, ani osoby wobec których orzeczono nakaz eksmisji,

- art. 417 k.c. w związku z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowych zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266) poprzez jego błędną wykładnie i nie zastosowanie wskazanych przepisów, pomimo spełnienia wszystkich wymaganych przesłanek w zakresie wykazania i dochodzenia roszczenia.

Pozwana (...) wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenie powoda przyjmując, że ma ono źródło w regulacji art. 417 k.c., a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były kwestionowane w apelacji, mają podstawę w informacjach zawartych w przywo-łanych w uzasadnieniu zaskarżonego wiarygodnych źródłach dowodowych, których ocena jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Wbrew zarzutom apelacji przy jej konstruowaniu Sąd Rejonowy

nie naruszył prawa procesowego w sposób wskazany w apelacji (poniżej)

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest również prawidłowa i Sąd odwoławczy ją podziela (orzecz. SN

z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb. U.z 1935r. poz. 496).

Powód dochodząc w niniejszej sprawie odszkodowania powinien był - stosownie do regulacji art. 6 k.c. w związku z art. 417 k.c. - wykazać, że w następ-stwie niedostarczenia przez pozwaną lokalu socjalnego w celu zrealizowania wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 8 01 2013r. w jego majątku powstała szkoda w rozumieniu regulacji 361 § 2 k.c.

Z poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wynika,

że eksmitowani w spornym okresie w dalszym ciągu zajmowali sporny lokal

i nie uiścili powodowi z tego tytułu żadnych należności.

W odniesieniu do wskazanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okresu czyni to powództwo - co do zasady – uzasadnionym.

Zgodnie z twierdzeniami pozwu powód dochodzi w sprawie odszkodo-wania, którego wysokość „odpowiada jego zwiększonym wydatkom związanym

z przebywaniem eksmitowanych w jego lokalu” oraz „rynkowej wysokości utraconych korzyści, jakie mógłby on osiągną, dysponując w pełni swobodnie opróżnionym lokalem”,

Dochodzone przez niego odszkodowanie pochłania zatem odszkodowanie za poniesioną przez niego stratę w rozumieniu przywołanej powyżej regulacji art. 361 § 2 k.c. (poniesione przez niego wydatki związane

z utrzymaniem lokalu) oraz odszkodowanie za utracone przez niego korzyści

w rozumieniu tej regulacji (utracone korzyści, które mógłby osiągną, gdyby dysponował opróżnionym lokalem).

Wbrew temu co zarzuca apelacja jego wysokość była sporna pomiędzy stronami o czym jednoznacznie świadczy stanowisko pozwanej zawarte

w odpowiedzi na pozew, w której stanowczo oraz jednoznacznie w tej części zakwestionowała ona powództwo („skoro powód twierdzi, że przy-sługuje mu w stosunku do pozwanej roszczenie odszkodowawcze w podanej wysokości, winien to sposób należyty wykazać, czego jednakże za pomocą środków dopuszczalnych według przepisów kodeksy cywilnego nie uczynił”, k- 31 akt).

Dlatego w tym zakresie nie doszło ani w sposób wyraźny (art. 229 k.p.c.), ani milczący (art. 230 k.p.c.) do przyznania przez pozwaną wysokości powstałej w majątku powoda szkody, a to stosownie do wskazanej powyżej regulacji art. 6 k.c. nakładało na niego obowiązek jej wykazania, co z kolei wymagało wskazania przez niego i wykazania jej części składowych.

Z tego obowiązku powód się nie wywiązał, gdyż nie tylko w podstawie faktycznej powództwa ale także w toku postępowania nie podał jakiego rodzaju

i w jakiej wysokości poniósł opłaty za mieszkanie, ani też jakie konkretne korzyści mógł on uzyskać z jego wynajęcia i nie wynika to również z wyników przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego.

Jakkolwiek bowiem należy podzielić pogląd apelacji, że - wbrew temu

co przyjął Sąd pierwszej instancji - ustalenie tych składowych, w tym także utraconych korzyści z tytułu niemożności wynajęcia lokalu nie wymagało wiedzy specjalnej i co za tym idzie nie wymagało przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (ze względów pragmatycznych występującą w tym zakresie praktykę należy zaakceptować, ale nie może ona być bezwzględnie stosowana w każdej sprawie), to w materiale sprawy brak jest innych wiarygodnych informacji pozwalających poczynić w tym zakresie pozytywne ustalenia.

Z materiału sprawy nie wynika bowiem jaki był w spornym okresie standard mieszkania tj. jego wyposażenie i stan oraz na którym piętrze jest on położony, co uniemożliwia uznania za wiarygodnych informacji zawartych

w zaoferowanych Sądowi Rejonowemu wydrukach ze stron internetowych

oraz w zeznaniach powoda dotyczących wysokości czynszu, który powód mógłby uzyskać na wolnym rynku za wynajęcie przedmiotowego lokalu.

Podkreślić przy tym należy, że wydruki ze stron internetowych nie zo-stały uwierzytelnione przez pełnomocnika powoda, wobec czego wiarygodność zawartych w nich danych jest znikoma.

Podobnie ma się rzecz z informacjami zawartymi w zeznaniach powoda dotyczącymi poniesionych przez niego kosztów utrzymania mieszkania.

Są one zbyt ogólne i nie wiadomo z nich jakich konkretnych należności one dotyczą, tj. rodzaju, wysokości i okresów, co uniemożliwia ustalenie w jakim zakresie odnoszą się one do okresu objętego powództwem, w tym także okresu,

w odniesieniu do którego Sąd pierwszej instancji uznał powództwo do co zasady za uzasadnione (powód ogólnie zeznał, że „Obecne zadłużenie w spółdzielni wynosiło ok 5.000zł i ja to zadłużenie spłaciłem”).

W kontekście powyższego Sąd pierwszej instancji słusznie zatem ocenił,

że powód wbrew dyrektywie zawartej w art. 6 k.c. nie wykazał wysokości szkody, a to czyni powództwo nieuzasadnionym.

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku

i dlatego apelację powoda jako bezzasadną w rozumieniu art. 385 k.p.c.

z mocy zawartej w nim regulacji oddalono.

Reasumując zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i dlatego apelację powoda jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w stosując regulację art. 98 k.p.c. biorąc pod uwagę, że powód uległ w całości

w postępowaniu odwoławczym, wobec czego powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.