Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jacek Lewicki

Protokolant: Roksana Mandera

w obecności Prokuratora: Marcina Darmochwala

po rozpoznaniu w dniach: 06.03.2018 r. i 11.04.2018 r.

sprawy:

J. W.

s. J. i M.

ur. (...) w J. L.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 16 czerwca 2017 roku w T. w toku wykonywanych przez funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w R. asp. sztab. D. R. czynności służbowych związanych z zatrzymaniem do kontroli drogowej pojazdu kierowanego przez J. W. w celu skłonienia tego funkcjonariusza do naruszenia przepisów prawa poprzez odstąpienie od dalszych czynności służbowych udzielił temu funkcjonariuszowi korzyści majątkowej w kwocie 500 złotych;

tj. o czyn z art. 229 § 3 kk

II. w dniu 16 czerwca 2017 roku w T. znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,24 mg/l, 1,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym;

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 229 § 3 kk opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za czyn ten na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 178a § 1 kk opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za czyn ten na podstawie tego przepisu skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzeka wobec niego karę łączną w rozmiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres wynoszący 3 (trzy) lata;

5.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

6.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci 5 (pięciu) banknotów o nominale 100 (sto) złotych szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych, k. 34, poz. 1 – 5 przechowywanych w depozycie NBP oddział w K.;

7.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 110 (sto dziesięć) złotych i obciąża go opłatą w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Sędzia:

Sygn. akt II K 494/17

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2017 r. około godz. 21:00 asp. sztab. D. R. pełniący służbę wraz z post. K. B. otrzymali zgłoszenie, iż na trasie O. – T. porusza się pojazd mechaniczny (...)o nr rej. (...), którego kierujący może znajdować się pod wpływem alkoholu. Funkcjonariusze zatrzymali wymieniony pojazd w T. na ul. (...). Podczas czynności legitymowania oskarżony J. W. oświadczył, iż nie posiada przy sobie wymaganych dokumentów. Jego tożsamość funkcjonariusze ustalili na podstawie książeczki wojskowej.

Gdy funkcjonariusze chcieli przeprowadzić badanie stanu trzeźwości, oskarżony J. W. wysiadł z samochodu i wyciągnął z przedniej kieszeni spodni portfel. Wyciągając w kierunku funkcjonariusza D. R. zwitek banknotów oskarżony poprosił o odstąpienie od dalszych czynności. W odpowiedzi D. R. poinformował oskarżonego, iż powinien schować pieniądze, gdyż popełnia przestępstwo. Mimo to oskarżony odliczył 5 banknotów o nominale 100 zł. Trzymając banknoty w wyciągniętej ręce usiłował wręczyć je funkcjonariuszowi. Równocześnie prosił, by w zamian zaprzestał on podjętych czynności.

Z uwagi na stanowcze zachowanie oskarżonego, D. R. w obecności K. B. wziął od oskarżonego pieniądze i zabezpieczył je. Następnie zatrzymał oskarżonego i doprowadził go do radiowozu. J. W. poddano badaniu na urządzeniu A. I. i uzyskano wynik: 1,24 mg/l i 1,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Równocześnie o zaistniałej sytuacji poinformowano oficera dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w R..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków: D. R. (k. 2 – 3, 89v. – 90), K. B. (k. 6 – 7, 89v.) i H. B. (k. 31 – 32, 89v.)

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 10 – 12)

- protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 14 – 15)

- protokołu komisyjnego zapakowania depozytu wartościowego (k. 35 – 37)

Oskarżony J. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym podkreślił, iż nie pamięta zdarzenia, gdyż znajdował się pod wpływem alkoholu. Dodał, że jechał samochodem wraz z H. B., który najprawdopodobniej zostawił go w samochodzie. Nie pamięta jednak niczego z tego dnia. Wcześniej spożywał alkohol w postaci wódki i piwa. Był mocno pijany. Z kolei na rozprawie sądowej w dniu 06 marca 2018 r. oskarżony stanowczo zaprzeczył by chciał wręczyć pieniądze kontrolującemu go funkcjonariuszowi. Pokazywał jedynie posiadane pieniądze, gdyż nie chciał aby zginęły.

Oskarżony J. W. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego J. W. (k. 22 – 25, 84v.)

- karta karna (k. 86 – 88)

Postawa oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów stanowi linię jego obrony i nie zasługuje na aprobatę Sądu. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w jawnej sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie, a w szczególności z zeznaniami świadków. Oskarżony przyjął jako linię obrony zasłonienie się niepamięcią. Zdaniem Sądu w ten sposób chciał jedynie uniknąć odpowiedzialności karnej.

Wyjaśnienia oskarżonego J. W., zwłaszcza w części dotyczącej okoliczności próby wręczenia funkcjonariuszom Policji pieniędzy stoją w sprzeczności przede wszystkim z zeznaniami D. R. i K. B.. Wprawdzie z uwagi na upływ czasu, na rozprawie sądowej w dniu 11 kwietnia 2018 r. świadkowie ci nie pamiętali już szczegółów zdarzenia, jednak podtrzymali zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym

Świadek D. R. przyznał, iż w dniu zdarzenia pełnił służbę wraz z K. B.. Około godz. 21:00 oficer dyżurny Komendy Powiatowej Policji w R. poinformował, że od strony O. w kierunku T. porusza się pojazd typu (...) o nr rej. (...), którego kierowca może znajdować się pod wpływem alkoholu. W wyniku podjętych czynności zatrzymano pojazd prowadzony przez oskarżonego na ul. (...) w T.. Oskarżony oświadczył, iż nie posiada dokumentów. Jego tożsamość ustalono na podstawie książeczki wojskowej. Jeszcze przed przeprowadzeniem badania stanu trzeźwości, oskarżony wyciągnął portfel z przedniej kieszeni spodni. Następnie wyciągnął zwitek banknotów i zaproponował wręczenie mu korzyści majątkowej w zamian za odstąpienie od podjętych czynności. Równocześnie świadek podkreślił, iż wielokrotnie informował oskarżonego, że jego zachowanie jest niezgodne z prawem. Oskarżony J. W. był jednak stanowczy i chciał wręczyć mu pieniądze. Odliczył 5 banknotów o nominale 100 zł każdy. W związku z tym, w obecności K. B., zabezpieczył pieniądze, które usiłował mu wręczyć oskarżony. Dodał, że o sytuacji został poinformowany oficer dyżurny. Nadto oskarżonego poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu na urządzeniu A. I.. Uzyskany wynik wskazywał, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Przesłuchany w charakterze świadka K. B. na rozprawie sądowej w dniu 11 kwietnia 2018 r. przyznał, iż kojarzy zdarzenie, jednak nie kojarzy osoby oskarżonego. Równocześnie potwierdził, zeznania złożone w dniu 17 czerwca 2017 r. Świadek przyznał, iż przed przeprowadzeniem badania stanu trzeźwości, oskarżony wyciągnął portfel z przedniej kieszeni spodni. Wyciągnął zwitek banknotów i zaproponował wręczenie korzyści majątkowej w zamian za odstąpienie od podjętych czynności. Świadek dodał, że D. R. poinformował oskarżonego o konsekwencjach takiego zachowania. J. W. był jednak stanowczy. Odliczył pięć banknotów o nominale 100 zł i próbował je wręczyć D. R.. W związku z tym funkcjonariusz wziął banknoty wręczane mu przez J. W. i niezwłocznie zatrzymał go. Następnie o zdarzeniu poinformowano oficera dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w R. i przeprowadzono badanie stanu trzeźwości oskarżonego. Uzyskany wynik (tj. 1,24 mg/l, 1,25 mg/l) wskazywał, iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Sąd uznał, iż zeznania przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji są wiarygodne. Świadkowie szczegółowo opisali przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego i powody jego zatrzymania. Złożone spójne i logiczne zeznania są szczegółowe i konsekwentne. Wzajemnie ze sobą korespondują. Stanowią podstawię ustaleń stanu faktycznego. Należy zauważyć, iż świadkowie nie są skonfliktowani z oskarżonym i nie mają żadnych powodów by zeznawać na jego niekorzyść.

Zeznania świadka H. B. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Świadek przyznał, iż w czerwcu 2017 r. rozpoczął pracę u J. W. w charakterze kierowcy. W dniu 16 czerwca 2017 r. razem z oskarżonym jechał pojazdem o nr rej. (...). Za miejscowością K. pokłócił się z oskarżonym i wysiadł z samochodu. Świadek dodał, że udał się do K., skąd odebrała go konkubina. Oskarżony dzwonił po innego kierowcę. H. B. przyznał jednak, że nie wie czy drugi kierowca dotarł na miejsce.

Sąd zważył co następuje:

Biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie i poczynione w oparciu o niego ustalenia faktyczne Sąd uznał oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 229 § 3 kk oraz z art. 178a § 1 kk. Nie ulega bowiem wątpliwości, że oskarżony, znajdując się w stanie nietrzeźwości kierował pojazdem mechanicznym marki (...)o nr rej. (...) w T.. Wyniki badań urządzeniem pomiarowym na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu były pozytywne (1,24 mg/l i 1,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Zgodnie zaś z art. 115 § 16 pkt 2 kk stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ^{( 3 )}wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Z kolei udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej oznacza bezpośrednie lub pośrednie dostarczenie osobie pełniącej funkcję publiczną przysporzenia o charakterze materialnym bądź niematerialnym. Równocześnie zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego obietnica udzielenia korzyści może być wyrażona w sposób dowolny, np.: gestem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1997 r., sygn. akt V KN 105/97, OSP 1998, nr 3, poz. 68). W okolicznościach przedmiotowej sprawy oskarżony wyraził taki gest wyciągając rękę, w której trzymał pieniądze w kierunku funkcjonariusza Policji D. R.. Nadto swoją obietnicę zwerbalizował. Sam D. R. podkreślił, iż oskarżony chciał by odstąpiono od dalszych czynności podjętych w stosunku do jego osoby. Zasadnie Sąd Najwyższy przyjął, iż udzielenie lub obietnica udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną, aby ją skłonić do naruszenia obowiązku służbowego pociąga zatem surowszą odpowiedzialność przewidzianą w tym przepisie tylko wówczas, gdy oczekiwany sposób zachowania osoby pełniącej funkcję publiczną byłby sprzeczny z bezwzględnie obowiązującymi normami prawnymi i nie zależał od pozostawionej w jej gestii oceny sytuacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2012 r., sygn. IV KK 425/09, Prok. i Pr. 2011, nr 2, poz. 13).

Oskarżony jest człowiekiem dorosłym, posiadającym odpowiednie do swojego wieku doświadczenie życiowe. Miał pełną świadomość, iż podjęte przez niego działania były bezprawne – zwłaszcza, iż kilkukrotnie został o tym poinformowany przez asp. sztab. D. R.. W konsekwencji Sąd przyjął, iż oskarżony rozpoznawał znaczenie swoich czynów i miał zachowaną możliwość postępowania zgodnego z nakazami prawa, co czyni zasadnym przypisanie mu winy za popełnione czyny.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 229 § 3 kk opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, Sąd na podstawie tego przepisu skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 kk opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, Sąd na podstawie tego przepisu skazał oskarżonego na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk.

Oskarżony swoim zachowaniem naruszył porządek prawny w sferze bezstronności działalności instytucji państwowych oraz bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Społeczna szkodliwość popełnionych przez oskarżonego jest wysoka z uwagi na skutki prawne popełnionych czynów oraz okoliczności ich popełnienia.

Kierowanie pojazdem mechanicznym wymaga od kierowcy pełnej zdolności do spostrzegania oraz reagowania na zdarzenia na drodze, jak również stabilnego i pewnego zachowania. Nie ma wątpliwości, iż stan nietrzeźwości zmniejsza sprawność psychofizyczną kierowcy, czego najczęstszą konsekwencją jest brak opanowania pojazdu oraz stworzenie niebezpieczeństwa na drodze, mogące prowadzić do wypadku lub kolizji. Sytuacja ta stwarza wysokie zagrożenie dla niego samego oraz dla innych uczestników ruchu drogowego. Przestępstwo z art. 178a § 1 kk jest przestępstwem formalnym i sam fakt kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości spowoduje zrealizowanie jego znamion.

Wymierzając karę Sąd kierował się przede wszystkim potrzebą wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Wymierzona kara powinna zapobiegać powrotowi na drogę przestępstwa, wywołać zmianę postępowania w przyszłości oraz skłonić oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Oskarżony dopuścił się przestępstw z winy umyślnej. Wymieniony pił alkohol i pomimo tego postanowił jechać pojazdem mechanicznym, co stwarzało niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu drogowego oraz pasażerów samochodu i jego samego. Oskarżony nie zastanowił się wówczas nad możliwymi konsekwencjami swojego zachowania i nad zagrożeniem, jakie stwarzał dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nadto chcąc uniknąć odpowiedzialności za swoje zachowanie usiłował wręczyć funkcjonariuszowi Policji korzyść majątkową. Biorąc pod uwagę rodzaj naruszonego dobra prawnego, sposób i okoliczności popełnienia przestępstw, zamiar i motywację sprawcy należało uznać, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Nadto postawa oskarżonego jednoznacznie świadczy o jego lekkomyślności.

Sąd uznał, iż w stosunku do oskarżonego J. W. niemożliwe jest zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, gdyż w jego przypadku nie może być mowy o pozytywnej prognozie kryminalistycznej, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, iż sprawca nie wyciągnął wniosków z wcześniejszych prawomocnych skazań. Zgodnie z treścią art. 69 § 1 kk Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W ocenie Sądu jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności będzie oddziaływać na oskarżonego wychowawczo i zapobiegawczo, a ponadto spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej.

Na podstawie art. 42 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Uzasadniona jest bowiem eliminacja oskarżonego z uczestniczenia w ruchu lądowym jako kierowcy pojazdów mechanicznych, gdyż swoim zachowaniem powoduje realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Zdaniem Sądu czas trwania tego środka karnego jest adekwatny do indywidualnych okoliczności leżących po stronie oskarżonego i zapewni osiągnięcie celów w zakresie prewencji indywidualnej.

Na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Należy zauważyć, iż Sąd orzekł wobec oskarżonego minimalną kwotę świadczenia pieniężnego, którą należy orzec w przypadku skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 kk.

W ocenie Sądu kara łączna i środki karne orzeczone wobec oskarżonego spowodują, iż po opuszczeniu zakładu karnego będzie on przestrzegał porządku prawnego, będzie trzeźwym uczestnikiem ruchu i w przyszłości nie popełni przestępstwa. Kara ta winna również oddziaływać na kształtowanie świadomości społeczeństwa i umocnić przeświadczenie, że każdy pijany uczestnik ruchu musi liczyć się z nieuchronną odpowiedzialnością za swoje czyny.

Na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci 5 banknotów o nominale 100 złotych szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych k. 34, poz. 1 – 5, przechowywanych w depozycie NBP oddział w K..

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 110 zł i obciążył go opłatą w kwocie 180 zł.

Sędzia: