Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Puchalska

Protokolant: sekr. D. S.

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 r. w Wieluniu

sprawy z powództwa (...) Bank (...) SA we W.

przeciwko M. H.

o zapłatę

zasądza od pozwanej M. H. na rzecz powoda (...) Bank (...) SA we W. kwoty:

a)  6 316,54 zł (sześć tysięcy trzysta szesnaście złotych 54/100) w tym od kwoty 5 335,18 zł (pięć tysięcy trzysta trzydzieści pięć złotych 18/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia 28 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, przy czym od dnia 01 stycznia 2016 roku w wysokości nieprzekraczającej odsetek maksymalnych za opóźnienie,

b)  253,69 zł (dwieście pięćdziesiąt trzy złote 69/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 332/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. we W. w pozwie z dnia 28 sierpnia 2015 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. H. kwoty 6 316,54 zł z odsetkami umownymi od kwoty 5 335,18 zł i kosztami procesu.

Od wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa i zasadzenie na jej rzecz kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 10 lutego 2009 r. pozwana M. H. zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank S.A. we W. umowę kredytu na zakup towarów nr (...). Częścią zawartej umowy była umowa o przyznanie limitu kredytowego i umowa o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Furora (...) uruchomiona w dniu 23 lipca 2009 r., w wyniku której bank udostępnił pozwanej limit kredytowy, otworzył i prowadził rachunek karty dla korzystania z limitu kredytowego i rozliczania wykonanych przez posiadacza operacji bezgotówkowych, bądź gotówkowych. Integralną część umowy limitu stanowiły: regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego, tabela oprocentowania, określająca obowiązujące oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredowego oraz koszty, do poniesienia których obowiązany jest posiadacz, tabela opłat i prowizji dla limitu kredytowego, określająca opłaty i prowizje związane
z limitem kredytowym. Warunki korzystania z limitu, jego spłaty, zadłużenia określały postanowienia zawartej umowy. (dowód: umowa k. 105-107, lista operacji na rachunku k. 41-50, tabela opłat i prowizji k. 50-52, regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego k. 53-54)

Pozwana nie wywiązywała się ze spłaty wykorzystanego limitu terminach
i w kwotach wynikających z umowy. Pismem z dnia 12 maja 2015 r. powód wezwał pozwaną do uregulowania niespłaconych w terminie zaległych spłat minimalnych, pod rygorem wypowiedzenia umowy. Pismem z dnia 08 czerwca 2015 r. bank wypowiedział pozwanej umowę limitu kredytowego. (dowód: wypowiedzenie umowy k. 55, wezwanie do zapłaty k. 56, potwierdzenia doręczenia wypowiedzenia umowy k. 57)

Na dzień 27 lipca 2015 r. należność pozwanej względem powoda z tytułu umowy limitu kredytowego wynosiła 6 316,54 zł, w tym należność główna 5 335,18 zł, odsetki umowne naliczane od dnia 23 lipca 2009 r. do dnia 27 lipca 2015 r.
w kwocie 608,66 zł, opłaty windykacyjne w kwocie 372,70 zł. Dalsze odsetki umowne powód naliczał od kwoty należności głównej od dnia 28 lipca 2015 r. w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP. (dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 40, pismo powoda k. 31-33, lista operacji na rachunku k. 41-50)

Ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd dokonał na podstawie twierdzeń powoda i przedstawionych przez niego dokumentów uznając je za wiarygodne, spójne i logiczne. Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów przeciwnych, które powodowałyby uznanie twierdzeń i dowodów powoda za niewiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Strony łączyła umowa o limit kredytowy i korzystanie z karty kredytowej, do której zastosowanie miały w chwili jej zawarcia i wypowiedzenia przepisy nieobowiązującej aktualnie ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (t. jedn. 2012 r., poz. 1232 ze zm.). Zgodnie z art. 1 ust.
1 tej ustawy, określa ona zasady wydawania i używania elektronicznych instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego, oraz prawa i obowiązki stron umów o elektroniczny instrument płatniczy w zakresie nieuregulowanym
w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175 i nr 291, poz. 1707 oraz z 2012 r. poz. 1166).

Elektroniczny instrument płatniczy – to zgodnie z art. 2 pkt 4 powyższej ustawy – każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego.

Przepisami ustawy o elektronicznych środkach płatniczych objęte są różne umowy, na podstawie których wydawca zobowiązuje się do przeprowadzenia przewidzianych w art. 2 pkt 9 ustawy operacji na zlecenie posiadacza elektronicznego instrumentu płatniczego, natomiast posiadacz karty zobowiązuje się do zwrotu wydawcy poniesionych wydatków oraz do zapłaty należnego mu wynagrodzenia (opłat, prowizji).

W niniejszej sprawie powód udostępnił pozwanej środki pieniężne na warunkach określonych umową, regulaminem, tabelami oprocentowania, opłat
i prowizji, natomiast pozwana wykorzystała przyznany jej limit kredytowy, ale nie dotrzymała warunków umowy, tj. nie dokonywała minimalnych wpłat w terminach wskazanych w wyciągach, co skutkowało wypowiedzeniem jej umowy i postawieniem w stan wymagalności udzielonych środków z odsetkami i dodatkowymi kosztami.

Zgromadzone w sprawie dowody złożone przez powoda potwierdzają fakt zawarcia przez strony umowy i jej niewykonania przez pozwaną. Także rozliczenie limitu wskazujące na wysokość zadłużenia pozwanej jest czytelne, zrozumiałe i ma swoją podstawę w zawartej przez strony umowie i dokumentach stanowiących jej integralną część.

Dodatkowe koszty obok należności głównej tj. odsetki karne i opłaty windykacyjne mają swoją podstawę w zawartej przez strony umowie,
w szczególności odsetki karne naliczane na skutek nieterminowej spłaty limitu są konsekwencją niewywiązania się przez pozwanej z przyjętego zobowiązania umownego, o czym pozwana została poinformowana zawierając umowę. Wysokość tych odsetek jest zgodna z przepisami k.c. - art. 359 § 2 ¹ k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2015r. oraz od dnia 01 stycznia 2016 r.

Podobnie rzecz się ma z opłatami windykacyjnymi naliczonymi przez powoda. Wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 353 ¹ k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Powołany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi przepis art. 385 ¹ § 1 k.c., który znajduje zastosowanie do wszystkich umów konsumenckich. Zgodnie
z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Przepis ten stanowi nadto, iż nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W niniejszej sprawie umowa przewidywała
opłaty windykacyjne za wezwanie posiadacza rachunku do zapłaty. Zatem, zdaniem Sądu oceniając roszczenie powoda w tym zakresie, stwierdzić należy, iż nie pozostaje ono w sprzeczności z cytowanym przepisem art. 385 ¹ § 1 k.c.

Za niezasadny uznać należało zarzut pozwanej dotyczący przedawnienia roszczenia. W wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. (I CSK 243/08, Lex 496124) Sąd Najwyższy stwierdził, iż w sytuacji gdy posiadacz karty kredytowej wydanej na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami cytowanej wyżej ustawy
o elektronicznych środkach płatniczych, zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się
z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie (art. 6 cytowanej ustawy). Jak wynika tymczasem z treści wyciągu z rachunku limitu wygenerowanego przez powoda w piśmie k. 31-33, pozwana przez cały okres trwania umowy dokonywała comiesięcznych spłat, ale nie odpowiadały wysokościom jakie były wymagalne zgodnie z umową. W tej sytuacji przyjąć należy, że pozwana przez okres trwania umowy uznawała roszczenie i nie uległo ono przedawnieniu, tym bardziej, że w ciągu dwóch miesięcy po wypowiedzeniu umowy powód wytoczył powództwo.

Mając powyższe na uwadze Sąd – w oparciu o twierdzenia powoda zawarte
w pozwie, poparte dołączonymi do pozwu dokumentami ustalił, iż na dzień 27 lipca 2015 r. zobowiązanie pozwanej wynosiło 6 316,54 zł, w tym należność główna 5 335,18 zł, odsetki umowne naliczane od dnia 23 lipca 2009 r. do dnia 27 lipca 2015 r. w kwocie 608,66 zł, opłaty windykacyjne w kwocie 372,70 zł. Dalsze odsetki umowne powód mógł naliczał od kwoty należności głównej od dnia 28 lipca 2015 r. w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP, zgodnie z treścią zawartej umowy.

Zatem powództwo należało uznać za udowodnione i zasądzić wskazaną wyżej kwotę – na podstawie art. 14 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych.

O kosztach procesu należnych powodowi orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty w kwocie 253,69 zł składają się: opłata od pozwu 250 zł oraz opłata za potwierdzenie notarialne dokumentu załączonego do pozwu w kwocie 3,69 zł.