Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca – SSR Justyna Żbikowska

Protokolant – Jolanta Frąckiewicz

w obecności Prokuratora Anny Gomulskiej

po rozpoznaniu na rozprawie 6.IV.17r., 18.V.17r., 10.VIII.17r., 8.II.18r., 22.III.18r. i 25.V.18r.,

sprawy 1. P. W.

syna S. i M. z d. J.

ur. (...)

w K.

2. K. K. (1)

syna S. i T. z d. S.

ur. (...)

w B.

3. M. S. (1)

syna T. i G. z d. G.

ur. (...)

w W.

oskarżonych o to, że:

w dniu 24 października 2015r w N., woj. (...), pow. (...), z terenu serwisu motorowodnego mieszczącego się przy ul. (...), wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami za pomocą samochodu marki V. (...) typu laweta o nr rej. (...) usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia łodzi o nazwie (...) o wartości 100000 zł na szkodę spółki (...) S.C. reprezentowaną przez M. T., M. Z. i T. T. (3), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na przyjazd właścicieli serwisu na miejsce,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk

przy czym M. S. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

natomiast P. W. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za przestępstwo rozboju,

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

o r z e k a

I. w ramach zarzucanego czynu uznaje oskarżonych P. W., K. K. (1) i M. S. (1) za winnych tego, że w dniu 24 października 2015r w N., woj. (...), pow. (...), z terenu serwisu motorowodnego mieszczącego się przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z innymi nieustalonymi osobami, przy użyciu samochodu marki V. (...) typu laweta o nr rej. (...), usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia łodzi o nazwie (...) o wartości nie mniejszej niż 50000 zł na szkodę spółki (...) S.C. reprezentowanej przez M. T., M. Z. i T. T. (3), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na przyjazd właścicieli serwisu na miejsce, przy czym P. W. oraz M. S. (1) czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazani za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk wobec oskarżonego K. K. (1) i o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wobec oskarżonych P. W. i M. S. (2), i za to:

a/ na podstawie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk oskarżonego K. K. (1) skazuje, a na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

b/ na podstawie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oskarżonego P. W. skazuje, a na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

c/ na podstawie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oskarżonego M. S. (1) skazuje, a na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt Ia wobec oskarżonego K. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

III. na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci fragmentu tkaniny opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/392/15/P (k.479) pod poz. 2 poprzez zniszczenie oraz dowodów rzeczowych w postaci 2 telefonów komórkowych marki S. oraz telefonu komórkowego marki N. opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr II/230/16/P (k.480) pod poz. 3 – 4;

IV. na podstawie art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci telefonu marki S. opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr II/230/16/P (k.480) pod poz. 3 zwraca oskarżonemu K. K. (1);

V. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec M. S. (1) kary zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od 24 października 2015 roku g. 22.30 do 26 października 2015 roku g.20.45;

VI. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądza z S. Skarbu Państwa na rzecz adw. M. H. kwotę 1239,84 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć złotych i osiemdziesiąt cztery grosze), w tym kwotę 231,84 zł (dwieście trzydzieści jeden złotych i osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem należnego podatku od towarów i usług (VAT), za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu P. W. z urzędu;

VII. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądza z S. Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 1239,84 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć złotych i osiemdziesiąt cztery grosze), w tym kwotę 231,84 zł (dwieście trzydzieści jeden złotych i osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem należnego podatku od towarów i usług (VAT), za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. S. (1) z urzędu;

VIII. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych P. W., K. K. (1) i M. S. (1) z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 789 / 16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w czasie rozprawy sąd ustalił następujący stan f aktyczny.

M. T., M. Z. i T. T. (3) jako wspólnicy w spółce (...) s.c. M. T., M. Z. i T. T. (3) z siedzibą w W. nabyli w czerwcu 2013 roku jacht – (...). W związku z planowanym remontem jednostki w pierwszej połowie października 2015 roku oddali ją do serwisu motorowodnego w N. przy ul. (...) prowadzonego przez E. G.. (...) była ubezpieczona na wypadek kradzieży na kwotę 50000 złotych w (...) S.A. z siedzibą w W..

W dniu 24 października 2015 roku oskarżeni P. W., K. K. (1) i M. S. (1) mieli zamiar dokonania kradzieży w/wym łodzi o wartości nie mniejszej niż 50000 złotych. W tym celu, działając wspólnie ze sobą oraz z innymi nieustalonymi osobami, w tym osobą użytkującą numer (...), którą znał oskarżony P. W. i która w telefonie P. W. była zapisana jako (...), wynajęli ok. godz. 17.30 w tym dniu samochód V. (...) typu laweta o nr rej. (...). Pojazd ten stanowił własność P. B. (1), przy czym pozostawał w dyspozycji jej męża P. B. (2). Samochodu nie wypożyczał bezpośrednio żaden z oskarżonych, w kwestii wynajmu samochodu z P. B. (2) kontaktował się z mężczyzna użytkujący numer (...), zaś w trakcie wypożyczania auta na miejscu zjawiło się czterech nieustalonych mężczyzn. Przed wypożyczeniem lawety oskarżony P. W. korzystając z telefonu marki S. nr (...) i współpracującego z nim numeru (...) kontaktował się kilkukrotnie z oskarżonym M. S. (1) który dysponował wówczas telefonem N. posiadającym dwa numery (...) oraz (...), gdzie ten pierwszy współpracował z numerem (...). Oskarżony P. W. z numeru (...) dzwonił do M. S. (1) na numer (...). Oskarżeni P. W. oraz M. S. (1) kontaktowali się ze sobą używając w/wym telefonów także po wypożyczeniu lawety, ostatnie połączenie zostało nawiązane w dniu 24 października 2015 roku o godzinie 20:03:11. Po tym też czasie oskarżony M. S. (1) spotkał się ze współoskarżonymi.

Po wypożyczeniu lawety, między połączeniami do M. S. (1), P. W. z numeru (...) kontaktował się również z osobą posługującą się numerem (...) która dzwoniła do P. B. (2) w kwestii wynajęcia lawety. Pierwsze połączenie zostało zainicjowane o godz. 17:40:05 z numeru (...). Kolejno P. W. nawiązał połączenie z tym numerem o godz. 18:05:23, 18:28:03, następnie było kilkanaście prób połączenia, kolejno było połączenie z numeru (...) o godz. 18:56:53, ponowne próby połączenia oskarżonego z numerem (...), połączenie ze strony numeru (...) o godz. 19:23:26 i dalsze próby połączenia między numerami, o godzinie 19:56:50 było kolejne połączenie głosowe które zostało nawiązane z numeru (...).

Po tym jak M. S. (1) spotkał się z oskarżonymi K. K. (1) i P. W. udali się razem do N.. Pojechali we trzech samochodem R. (...) nr rej. (...) którym to pojazdem kierował oskarżony K. K. (1). Razem z nimi pojechał pojazd laweta kierowany przez nieustaloną osobę i w którym to pojeździe wcześniej przez jakiś czas przebywał oskarżony M. S. (1). Po dojechaniu do N., co nastąpiło ok. godz. 22.00, oskarżeni jechali za pojazdem laweta. Znajdując się na ul. (...) skierowali się do nieruchomości oznaczonej nr 132 gdzie znajdował się serwis motorowodny. Pojazd laweta wjechał na teren posesji przez otwartą bramę, na której wcześniej została przecięta kłódka, i cofnął zatrzymując się przed przyczepą na której znajdowała się (...). Oskarżeni jadący za lawetą zatrzymali się w bramie posesji. Nie wysiadali z pojazdu. W tym samym czasie do serwisu przyjechali J. G. i E. G.. Widząc zbliżający się inny pojazd oskarżeni odjechali. Na posesji znajdowało się wówczas kilka osób. J. G. zatrzymał kierowany przez siebie pojazd w bramie, aby uniemożliwić wyjazd pojazdowi laweta. E. G. zawiadomiła policję. Kiedy J. G. i E. G. opuścili swój samochód osoby znajdujące się na posesji uciekły zostawiając pojazd V. (...) nr rej. (...).

W wyniku podjętych przez policję czynności pojazd R. (...) nr rej. (...) którym poruszali się oskarżeni został ujawniony na terenie N. na ul. (...), a następnie zatrzymany na ulicy (...). Oskarżeni którzy znajdowali się w pojeździe zostali zatrzymani. Po zatrzymaniu ujawniono u oskarżonego K. K. (1) telefon Samsung nr (...), u P. W., który podczas zatrzymania podał dane osobowe T. O., telefon Samsung nr (...) oraz telefon Samsung nr (...), a u M. S. (1) telefon komórkowy N. posiadający nr (...) i nr (...).

Oskarżony K. K. (1) jest osobą niekaraną, oskarżeni P. W. i M. S. (1) byli wielokrotnie karani, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Oskarżony M. S. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 4 grudnia 2012 roku sygn. akt V K 463/11 został skazany za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 278 § 1 kk i in. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie sąd wymierzył karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę oskarżony wykonał w dniu 7 grudnia 2014 roku.

Oskarżony P. W. wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 17 kwietnia 2007 roku sygn. akt VIII 842/06 został skazany za czyn z art. 286 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności. Karę tę oskarżony wykonał w dniu 17 sierpnia 2012 roku.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody osobowe w postaci wyjaśnień oskarżonych P. W. (k.207,378-9,556-8) i M. S. (1) (k.447,450) w części uznanej za wiarygodną, zeznań pokrzywdzonych M. T. (k.414-6,559-560), M. Z. (k.427-429,560) i T. T. (3) (k.432-4,560), świadków E. G. (k.20-1,585-6), J. G. (k.37-9,586), P. B. (1) (k.84-5,392-3,587), P. B. (2) (k.90-1,386-7,587), H. W. (k.646-7), R. W. (k.800), M. M. (2) (k.800-1) i D. L. (k.833), a ponadto dokumenty zgromadzone w aktach w postaci notatki urzędowej (k.1), protokołu oględzin miejsca (k.17-19), protokołu oględzin rzeczy (k.42-5,164,167-8,169-170,172-3), protokołu zatrzymania rzeczy (k.56-8,59-61,62-4), umowy kupna sprzedaży (k.87-89), płyty CD (k.115,120,153,163), materiału poglądowego (k.143-152,155-162), wykazu połączeń (k.249-271,274-275,278-287,299-314), opinii z badań osmologicznych (k.350-363), umowy leasingu (k.417-8), rachunku (k.419), wniosku – polisy (k.420-422) i karty karnej (k.811,812-3,814-6).

Oskarżony P. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. W postępowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k.379,449). Na rozprawie (k.556-8) wyjaśnił, że w dniu 24. 10. 2015 roku nie był na terenie serwisu motorowodnego w N.. Był w tym dniu w N. z kolegą K., który poprosił go żeby obejrzeć samochód. Był z nimi jeszcze M. S. (1). Nie zdążyli obejrzeć samochodu bo zostali zatrzymani przez policję. Jechali z Ząbek, byli cały czas w tym samym składzie, w czasie jazdy M. S. (1) nie opuszczał samochodu. Wyjaśnił przy tym, że miał przy sobie dwa telefony komórkowe które zostały zatrzymane przez policję, nie był w stanie stwierdzić czy zna numer tel. (...) i nie wie jaka osoba została zapisana w jego telefonie jako KOLEK.

Oskarżony K. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym (k.409-410{440},453) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Na rozprawie wyjaśnień nie złożył.

Oskarżony M. S. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym (k.447,450) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Na rozprawie (k.558) odmówił składania wyjaśnień. Na pytanie obrońcy wyjaśnił, że do N. przyjechali z Ząbek we trzech, w czasie jazdy do zatrzymania przez policję nie wysiadał z samochodu.

Sąd zważył co następuje:

Sąd dał wiarę oskarżonym P. W. i M. S. (1) w takim zakresie w jakim ich wyjaśnienia potwierdzają poczynione przez sąd ustalenia faktyczne. Będzie to zatem niekwestionowana okoliczność, że przyjechali z oskarżonym K. K. (1) do N., gdzie zostali zatrzymani przez policję. Wiarygodne są także twierdzenia, że przyjechali samochodem R. (...), którego kierowcą był K. K. (1). Na prawdzie polegają także twierdzenia oskarżonego P. W., że w czasie zatrzymania posiadał przy sobie dwa telefony komórkowe. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach które sąd uznał za wiarygodne. Jako polegające na prawdzie należało także ocenić wyjaśnienia oskarżonych, że od czasu jak w Z. wsiedli do samochodu to do N. jechali razem i z niego nie wysiadali gdyż w oparciu o przeprowadzone dowody twierdzeń oskarżonych w tym zakresie nie sposób podważyć.

W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonych P. W. i M. S. (1), jak również nie przyznanie się do winy przez oskarżonego K. K. (1), należy traktować wyłącznie jako wyraz przyjętej przez każdego z oskarżonych linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Mimo braku w sprawie niniejszej bezpośredniego dowodu wskazującego na fakt, że oskarżeni byli na miejscu zdarzenia – J. G. nie miał wątpliwości co do rozpoznania pojazdu, ale nie widział kto się w nim znajdował – na sprawstwo oskarżonych wskazują w ocenie sądu okoliczności stanowiące łańcuch poszlak rozumiane jako udowodnione fakty uboczne które prowadzą pośrednio, tj. w drodze logicznego rozumowania, do stwierdzenia jednej tylko pewnej wersji zdarzenia, z której niewątpliwie wynika, że tylko oskarżeni są sprawcami czynu, gdzie na podstawie dowodu z poszlak nie można utworzyć więcej niż jednej wersji zdarzenia. Z taką sytuacją mamy w ocenie sądu do czynienia w sprawie niniejszej, gdzie nie ma innego wyjaśnienia jak tylko to, że to oskarżeni są sprawcami zarzucanego im czynu w popełnieniu którego działali wspólnie i porozumieniu ze sobą, a także innymi osobami, gdzie każdy z nich miał do wykonania określoną rolę.

Po pierwsze w sytuacji kiedy oskarżeni P. W. i M. S. (1) twierdzą, że w pojeździe R. (...) przebywali we trzech z oskarżonym K. K. (1) który był kierowcą i przez całą drogę z Ząbek do N. byli razem, to nie ma możliwości, aby w czasie kiedy pojazd ten znajdował się przy posesji na ulicy (...) – J. G. nie miał żadnych wątpliwości, że pojazd zatrzymany przez policję to ten sam który odjechał z miejsca zdarzenia, i na których to zeznaniach sąd w pełni się oparł – aby w pojeździe tym znajdowały się inne osoby niż oskarżeni. Na uwagę zasługuje przy tym okoliczność, że między telefonami zabezpieczonymi od oskarżonych w momencie zatrzymania nie ujawniono połączeń po godzinie 22 co nakazuje wnioskować, że skoro zostali zatrzymani we trzech to musieli także przebywać w swoim towarzystwie w czasie jak pojazd R. (...) widział przy swojej posesji J. G. i następnie do czasu zatrzymania. Wprawdzie oskarżony P. W. wyjaśnił, że nie był na terenie żadnego serwisu motorowodnego, ale w obliczu powyższych okoliczności wyjaśnienia te podlegały odrzuceniu. Nie mogło być bowiem tak, że oskarżony P. W. nie był na miejscu zdarzenia gdzie świadek J. G. widział pojazd R. (...) i mógł być jednocześnie w tym pojeździe.

Po drugie dlatego, że wyjaśnienia oskarżonego P. W. co do tego jaka osoba jest przypisana do danego numeru telefonu są wykrętne i sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania. Sąd nie wierzy, że oskarżony nie wie kim jest (...) do którego został przypisany numer (...), a oskarżony zasłonił się w tym zakresie niepamięcią. A co szczególnie istotne to mężczyzna posługujący się tym numerem telefonu kontaktował się z P. B. (2) w kwestii wynajęcia lawety, który to pojazd został zatrzymany na posesji w N. przy ul. (...) i za którą to lawetą, jak zeznał J. G., przyjechał pojazd R. (...) w którym oskarżeni zostali ostatecznie zatrzymani. Ponadto należy również zwrócić uwagę na fakt, że P. W. z numeru (...) kontaktował się wielokrotnie z osobą dysponującą numerem (...), zarówno w dniu 24 października 2015 roku, ale także dzień wcześniej. Nieprawdopodobnym zatem jest, że oskarżony nie pamięta do kogo dzwonił. Oskarżony nie chciał tego powiedzieć kryjąc w ten sposób ewentualny udział tej osoby w dokonaniu przestępstwa objętego aktem oskarżenia. Na okoliczność, że oskarżeni działali w porozumieniu z innymi osobami wskazują bezpośrednio zeznania J. G. i E. G., którzy widzieli na posesji kilka osób oraz opinia z zakresu genetyki sądowej (k.366-372), gdzie z fragmentu materiału którym przykryta została kamera zostało wyizolowane DNA i które nie pochodziło od żadnego z oskarżonych.

Po trzecie również dlatego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii z zakresu badań osmologicznych wskazuje, że oskarżony M. S. (1) znajdował się w pojeździe V. (...) laweta nr rej. (...), gdzie na siedzeniu fotela kierowcy tego pojazdu zabezpieczono pochodzący od oskarżonego ślad zapachowy (k.363). Sąd polegał na wnioskach opinii która została sporządzona przez osobę posiadającą wiedzę specjalną, sposób przeprowadzenia tych badań nie budzi wątpliwości sądu, a także dowód ten nie był kwestionowany przez strony postępowania. Wprawdzie zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na kategoryczne ustalenie w którym momencie oskarżony M. S. (1) znajdowałby się w tym pojeździe, niewątpliwie jednak z całym przekonaniem można przyjąć, że było to od chwili kiedy laweta została wypożyczona od P. B. (2) do czasu kiedy oskarżony wsiadł do samochodu R. (...) kierowanego przez K. K. (1).

Reasumując, poza sporem pozostaje, że oskarżeni P. W. i M. S. (1) kontaktowali się ze sobą telefonicznie w dniu 24 października 2015 roku do godziny 20:03, że w tym dniu się spotkali, że między telefonami do M. S. (1) P. W. kontaktował się również z osobą która wynajęła lawetę, że oskarżeni przyjechali z tą lawetą do N., gdzie pojazd ten został zatrzymany, podobnie jak sami oskarżeni, że M. S. (1) znajdował się w pojeździe laweta gdzie ujawniono pochodzące od niego ślady zapachowe. W ocenie sądu powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że nie ma w sprawie niniejszej innego wytłumaczenia dlaczego oskarżeni przyjechali do N. jak tylko to, że uczynili to z zamiarem dokonania przestępstwa. Wprawdzie P. W. wyjaśnił także, że przyjechał do N. na prośbę oskarżonego K. K. (1) żeby obejrzeć jakiś samochód, ale wyjaśnienia te nie znajdują potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach. Naturalnie sąd dostrzega treść notatki urzędowej (k.55v) oraz zeznania D. L., który miał rozmawiać z osobą która miała potwierdzić, że była umówiona na oglądanie samochodu, ale przeprowadzone postępowanie nie pozwoliło na ustalenie tożsamości tej osoby i jej przesłuchanie w charakterze świadka, a tym samym potwierdzenie wiarygodności oskarżonego. Mogła to być bowiem faktycznie postronna osoba, która chciała sprzedać samochód, a równie prawdopodobnym jest, że była to kolejna osoba działająca w porozumieniu z oskarżonymi i mająca zapewnić im alibi na wypadek zatrzymania właśnie. Co więcej, nawet gdyby ostatecznie przyjąć, że K. K. (1) rzeczywiście miał w tym dniu oglądać samochód, to w żadnej mierze okoliczność ta sama w sobie nie unicestwia jeszcze poczynionych przez sąd i omówionych wyżej ustaleń faktycznych.

Czyniąc ustalenia faktyczne sąd w pełni polegał na zeznaniach J. G. i E. G. którzy przedstawili okoliczności w jakich przyjęli do prowadzonego przez siebie serwisu (...), dlaczego w dniu 24 października 2015 roku przyjechali na teren prowadzonego serwisu i w jakich okolicznościach ujawnili próbę dokonania kradzieży. Świadkowie złożyli zeznania szczere i wzajemnie się uzupełniające, nie mając żadnego powodu aby przedstawić przebieg wypadków niezgodnie z rzeczywistością. Są osobami obcymi dla oskarżonych i nie mieli żadnego interesu aby złożyć zeznania dla nich korzystne bądź przeciwnie, oskarżonych obciążające. Konsekwentnie przy tym zeznali, że nie widzieli kto kierował lawetą oraz ile osób znajdowało się w pojeździe R. (...). J. G. kategorycznie przy tym zeznał, że pojazd który zatrzymali policjanci to ten sam który był przed ich posesją na ul. (...) i co do jego rozpoznania nie miał żadnych wątpliwości. Tymczasem zakładając złą wiarę J. G. nic nie stało na przeszkodzie aby zeznał, że rozpoznał nie tylko samochód, ale także osoby się w nim znajdujące. Nic takiego jednak nie miało miejsca. Świadek złożył zeznania w oparciu o własne spostrzeżenia i zapamiętane w związku z tym szczegóły, szczerze wskazując na okoliczności których jest pewien oraz te do których nie jest w stanie się odnieść.

Sąd polegał na zeznaniach M. T., M. Z. i T. T. (3) którzy przedstawili w jakich okolicznościach weszli w posiadanie (...) i następnie dlaczego znalazła się ona w serwisie motorowodnym w N.. Zeznania świadków są spójne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie nie mieli żadnych powodów aby złożyć zeznania nieprawdzie, potwierdzają przy tym niekwestionowaną w toku postępowania okoliczność, że w czasie usiłowania kradzieży łódź znajdowała się na terenie serwisu w N.. Żaden też inny dowód zeznań tych nie podważa. W takim też kształcie zeznania pokrzywdzonych stanowiły podstawę czynienia ustaleń faktycznych.

Jako wiarygodne sąd ocenił także zeznania świadków H. W., R. W., M. M. (2) i D. L.. Świadkowie ci jako funkcjonariusze policji złożyli zeznania w oparciu o zapamiętane fakty i własne spostrzeżenia w związku z wykonywaniem czynności służbowych dotyczących usiłowania kradzieży łodzi i związanych z zatrzymaniem oskarżonych.

Sąd polegał także na zeznaniach P. B. (1) i P. B. (2) bowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na poczynienie innych ustaleń. Świadkowie przedstawili okoliczności w jakich oferowali najem pojazdu V. (...) typu laweta nr rej. (...) i w jaki sposób wynajęli pojazd w dniu 24 października 2015 roku i jak ustalili miejsce w którym znajduje się samochód kiedy nie został zwrócony. I choć zeznania P. B. (2) co do sposobu ustalenia tożsamości osoby której wypożyczył pojazd mogą budzić wątpliwości, w oparciu o pozostałe przeprowadzone dowody zeznań tych nie sposób podważyć. P. B. (2) wskazał przy tym z jakiego numeru telefonu dzwonił mężczyzna który chciał wynająć lawetę, gdzie okoliczność ta znajduje odzwierciedlenie w wykazie połączeń.

Zeznania P. K. (k.112-3{125-7}) nie miały znaczenia dla poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych. Świadek zeznał na okoliczność sprzedaży pojazdu V. (...) laweta, przy czym kupującym nie była P. B. (1). Świadek nie posiadał wiedzy na temat czynu zarzucanego oskarżonym.

Podobnie jak zeznania P. K. należało ocenić zeznania A. K. (k.178-9), W. W. (k.184-5) M. J. (k.196-8,646) i J. O. (k.217-9,588). Świadkowie złożyli zeznania na okoliczność przestępstwa rozboju którego miał się dopuścił P. W. w miejscowości Z. oraz podawania przez niego nieprawdziwych danych osobowych. Nie posiadali wiedzy na temat przestępstwa będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

W świetle powyższych dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonych co do udziału w usiłowaniu dokonania kradzieży łodzi została w pełni udowodniona.

Przystępując do oceny prawnej czynu zarzucanego oskarżonym sąd uznał, że zachowanie oskarżonego K. K. (1) powinno być zakwalifikowane z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk, natomiast zachowanie oskarżonych P. W. i M. S. (1) z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Współsprawstwo zachodzi, gdy dwie lub więcej osób, działając w porozumieniu wspólnie dokonują czynu zabronionego (np. dwie lub więcej osób dokonują włamania i zaboru mienia, gwałcą ofiarę itp.). Warunkiem sine qua non współsprawstwa jest istnienie porozumienia, które musi nastąpić przed lub w trakcie realizacji czynu zabronionego, przy czym jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. ( komentarz do art. 18 kodeksu karnego LEX 2007 ). Bez wątpienia zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uprawnia do przyjęcia, że oskarżeni działali w porozumieniu, gdzie każdy z nich miał określoną rolę.

Oskarżeni P. W., K. K. (1) i M. S. (1) w dniu 24 października 2015 roku działając umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, zamierzali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia (...) o wartości nie mniejszej niż 50000 złotych znajdującej się w serwisie motorowodnym w N. przy ul. (...). W tym celu spotkali się w dniu 24 października 2015 roku. Wcześniej w tym dniu, za pośrednictwem innych osób wynajęli samochód V. (...) typu laweta nr rej. (...). W czasie poprzedzającym spotkanie oskarżonych, przed i po wynajęciu lawety, oskarżeni P. W. i M. S. (1) mieli ze sobą kontakt telefoniczny. Ponadto po wynajęciu lawety kontakt telefoniczny z osobą odpowiedzialną za wynajęcie lawety utrzymywał oskarżony P. W.. Następnie oskarżeni jadąc pojazdem R. (...) nr rej. (...) którym kierował K. K. (1) przyjechali wraz z lawetą do N. na posesję przy ul. (...). Laweta wjechała na teren posesji, a oni zatrzymali się w bramie. Następnie zostali spłoszeni przez przyjazd J. i E. G. i odjechali. Kolejno zostali we trzech zatrzymani przez policję.

Przestępstwo usiłowania kradzieży jako przestępstwo przeciwko mieniu jest przestępstwem podobnym w stosunku do przestępstwa kradzieży, za które oskarżony M. S. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 4 grudnia 2012 roku sygn. akt V K 463/11 na karę 1 roku i 6 miesięcy, i do przestępstwa oszustwa, za które oskarżony P. W. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 17 kwietnia 2007 roku sygn. akt VIII 842/06 na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Oskarżeni P. W. i M. S. (1) dopuścili się zarzucanego im w sprawie niniejszej czynu w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne. Karę orzeczoną w sprawie V K 463/11 M. S. (1) wykonał w dniu 7 grudnia 2014 roku, a karę orzeczoną w sprawie VIII K 842/06 P. W. wykonał w dniu 17 sierpnia 2012 roku.

W tych okolicznościach należało uznać, że oskarżony K. K. (1) zachowaniem swoim wyczerpał znamiona występku kradzieży w stadium usiłowania kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk, natomiast oskarżeni P. W. i M. S. (1) znamiona występku kradzieży w stadium usiłowania w warunkach powrotu do przestępstwa, a zatem czynu kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd przyjął przy tym, że wartość łodzi była nie mniejsza niż 50000 złotych, gdzie suma ta została ujęta w polisie ubezpieczeniowej.

Kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi art. 53 kk sąd baczył by wysokość kary była adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonych oraz do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego im czynu. Oskarżeni jako ludzie dorośli, świadomi podejmowanych i niosących za sobą konsekwencji działań wiedzieli, jakie zachowanie przystoi, a jakie nie. Działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi osobami zaplanowali popełnienie przestępstwa oraz mając określone role, działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim, dążyli do jego realizacji. Zwrócili się przy tym przeciwko prawu własności, które powinno być wartością szczególnie chronioną.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, uwzględniając przy tym fakt niekaralności oskarżonego K. K. (1) i wielokrotną karalność oskarżonych P. W. i M. S. (1), którzy w sprawie niniejszej odpowiadali w warunkach powrotu do przestępstwa, co nakazywało zróżnicowanie wymierzonych oskarżonym kar, sąd wymierzył oskarżonemu K. K. (1) karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, tj. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, a oskarżonym P. W. i M. S. (1) karę po 1 roku pozbawienia wolności.

Zdaniem sądu tak wymierzone oskarżonym kary odpowiadają stopniowi ich winy, stopniowi szkodliwości społecznej przypisanego czynu, jak również uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co także stanowi cel kary, i wprowadza przekonanie o jej nieuchronności. Do okoliczności łagodzących sąd zaliczył fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonego K. K. (1), sąd miał również na uwadze okoliczność, że oskarżonym zarzucono popełnienie przestępstwa w stadium usiłowania.

Przyjmując, że wobec oskarżonego K. K. (1) istnieje pozytywna prognoza kryminalistyczna, który prowadzi ustabilizowany tryb życia i od dnia zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania nie popadli w konflikt z prawem, sąd uznał, że wymierzenie mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności będzie represją nieadekwatną do popełnienia zarzucanego czynów. Stąd też sąd zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 3 lat tytułem próby, w którym to czasie będzie mógł wykazać, że była to decyzja słuszna. Zawieszając oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności w sytuacji kiedy nie został orzeczony wobec niego równocześnie środek karny, sąd nie orzekł obligatoryjnego obowiązku określonego treścią przepisu art. 72 § 1 kk.

Z uwagi na okoliczność, że telefony zatrzymane od oskarżonych P. W. oraz telefon zatrzymany do M. S. (1) służyły oskarżonym do komunikacji w trakcie realizacji zarzucanego przestępstwa, podlegały przepadkowi jako przedmioty służące do popełnienia czynu zabronionego. Podobnie sąd rozstrzygnął co do fragmentu tkaniny, który posłużył w trakcie próby dokonania przestępstwa do przykrycia znajdującej się na budynku kamery.

Wobec tego, że przeprowadzone postępowanie nie pozwoliło na ustalenie, że telefon zatrzymany K. K. (1) służył oskarżonemu do popełnienia przestępstwa, w oparciu o treść art. 230 § 2 kk sąd zwrócił go osobie uprawnionej, tj. temu oskarżonemu.

Na poczet orzeczonej wobec M. S. (1) kary pozbawienia wolności sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie w postaci zatrzymania od 24 października 2015 roku g. 22.30 do 26 października 2015 roku g. 20.45.

Z racji tego, że oskarżeni P. W. oraz M. S. (1) byli w toku postępowania reprezentowani przez obrońców z urzędu, uwzględniając okoliczność, że sprawa była rozpoznawana w trybie zwyczajnym oraz stawiennictwo obrońców na rozprawie 9.03.17r., 6.04.,17r., 18.05.17., 10.08.17r., 8.02.18r., 22.03.18r., 20.04.18r i 25.05.18r, sąd przyznał na rzecz adw. M. H. reprezentującej oskarżonego P. W. i adw. A. M. reprezentującego oskarżonego M. S. (1) wynagrodzenie w wysokości po 1008 złotych podwyższone następnie o należy podatek od towarów i usług (VAT).

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonych sąd zwolnił każdego z nich z obowiązku uiszczenia kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w wyroku.