Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2018 r. w Gliwicach

sprawy W. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 11 października 2017 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od 13 października 2017 roku.

(-) SSO Grażyna Łazowska

1Sygn. akt VIIIU 1998/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 października 2017r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu W. N. ( N. ) prawa do emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999r.
nie udowodnił 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się przyznania prawa do emerytury
z tytułu pracy w warunkach szczególnych podnosząc, iż pracę taką świadczył w Zakładzie (...)/ P. od dnia 15 sierpnia 1977r., pracując przy remontach taborów parowozów.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn
jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. N. w dniu (...). ukończył wiek 60 lat. Legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999r. ponad 25 - letnim okresem składkowym
i nieskładkowym. Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

W dniu 3 października 2017r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury,
w rozpoznaniu którego organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Ubezpieczony od dnia 15 sierpnia 1977r. do dnia 31 grudnia 2007r. był zatrudniony w (...) – PW Zakładzie (...) o/P., który z dniem 1 września 1989r. został przejęty przez Kopalnię (...) S.A. w D., przejętej z dniem 9 marca 1998r. przez
(...) S.C. (...), przejętej z kolei z dniem
1 stycznia 2000r. przez (...) Sp. z o.o.( świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2007r., akta osobowe )

Zakład zajmował się naprawą parowozów, a od lat 90 – tych naprawą wagonów.
W P. znajdował się oddział, w którym naprawiane były parowozy. Znajdowały
się tam dwie hale i w każdej z nich były dwa kanały naprawcze. Była tam odrębna bocznica i parowóz, który służył do przetaczania naprawianych parowozów. W Zakładzie było zatrudnionych około 70 pracowników, z tego około 63 fizycznych. Byli to głównie ślusarze, spawacze oraz ślusarzo – spawacze. Praca ich polegała na tym, że parowóz był przetaczany na kanał, następnie podnoszony, potem pracownicy z kanałów demontowali podzespoły i części, które były naprawiane w warsztatach przez innych pracowników. Po ich naprawie następował montaż, a potem próby. Takie próby były co najmniej dwie. Parowóz był rozpalany i odbywała się jazda próbna na odcinku około 30 km.. Następnie parowóz znowu wjeżdżał na kanał i usuwane były w nim ewentualne dalsze usterki. W tym czasie parowóz cały czas pracował. Potem była druga jazda próbna z przedstawicielem właściciela parowozu. Przeciętnie parowóz był wygaszony na kanale przez okres miesiąca, a następnie przez dwa tygodnie był cały czas rozpalony i wtedy usuwano usterki i przygotowywano do zdania właścicielowi. W zakładzie działało kilka wyspecjalizowanych brygad, na przykład brygada kotlarzy, osób zajmujących się armaturą parową, zajmujących się podwoziem czy obróbką skrawaniem. Ubezpieczony pracował w brygadzie ślusarskiej podwozia parowozu. Prace wykonywał zarówno przy wygaszonym jak i przy rozpalonym parowozie. Pracownicy tej brygady wykonywali pracę generalnie tylko w kanałach. Kanały te miały głębokość około 1,50 m. Ubezpieczony wykonywał prace ślusarskie i spawalnicze. Najpierw z kanału całe podwozia były demontowane. Wymontowane części i podzespoły były następnie wykładane na podłogę hali i ich naprawą zajmowali się inni pracownicy. Ubezpieczony w kanale zajmował się remontem i naprawą takich części podwozia, których nie można było wymontować np. układem smarowania, sprawdzał i wymieniał uszkodzone części, następie zajmował się montażem już naprawionych przez innych pracowników części. Sporadycznie wychodził na zewnątrz i spawał różne elementy. W późniejszym okresie ubezpieczony zajmował się naprawą wagonów i była to praca generalnie taka sama jak przy remontach parowozów, z tym że części były lżejsze.

Razem z ubezpieczonym pracowali A. M., który wykonywał pracę w kontroli technicznej i zajmował się kontrolą procesu technologicznego naprawy parowozów zajmując stanowiska sztygara oddziałowego i następnie kierownika zaplecza mechaniczno – remontowego. Razem z ubezpieczonym pracował w tym czasie również J. W. również w dziale kontroli technicznej jako specjalista, starszy specjalista, sztygar zmianowy i oddziałowy, a pod koniec zatrudnienia jako pełnomocnik dyrektora do spraw technicznych.

W aktach osobowych ubezpieczonego znajduje się m.in. świadectwo pracy z dnia
31 grudnia 2007r., w którym zawarto adnotację, że ubezpieczony wykonywał pracę
w warunkach szczególnych od dnia 15 sierpnia 1977r. do dnia 8 marca 1998r.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego oraz świadka A. M., zeznań świadków A. M. i J. W. oraz zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawy
z dnia 14 marca 2018r. czas 00:05:30 – 01:23:57 ).

Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków A. M. i J. W. oraz zeznaniom ubezpieczonego, gdyż były one rzeczowe, szczegółowe, logiczne, zasadniczo zgodne ze sobą, wzajemnie się uzupełniające, korespondujące z treścią zgromadzonej w sprawie dokumentacji, w tym tej zawartej w aktach osobowych ubezpieczonego. Świadkowie pracowali razem z ubezpieczonym w spornym okresie jego zatrudnienia i byli bezpośrednimi świadkami wykonywanej przez niego pracy, stąd niewątpliwie posiadają szczegółową wiedzę w tym zakresie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego W. N. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 1383 ze zm.) prawo do emerytury ma ubezpieczony urodzony po dniu 31 grudnia 1948r., który:

-

ukończył 60 lat,

-

udokumentował do dnia 31 grudnia 1998r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia przy pracach wymienionych w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.),

-

nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych
na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa,

Po myśli § 2 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo
do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie

Ubezpieczony W. N. ukończył wiek emerytalny 60 lat, legitymuje
się na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganym co najmniej 25 - letnim okresem składkowym
i nieskładkowym oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczył posiadania przez ubezpieczonego na dzień
1 stycznia 1999r. wymaganego 15 – letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W wykazie A, dziale XIV, poz.16 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione zostały „ prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych ”.

W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało w sposób
nie budzący wątpliwości, że ubezpieczony w okresie spornego zatrudnienia od dnia
15 sierpnia 1977r. do dnia 31 grudnia 1998r. faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę, o której mowa powyżej. Ubezpieczony zajmował się remontem
i naprawą parowozów, a potem wagonów, przy czym prace takie wykonywał generalnie
w kanałach remontowych. W zakładzie, który specjalizował się w remoncie parowozów, było kilka wyspecjalizowanych brygad o różnych zakresach obowiązków, a ubezpieczony
był przydzielony do brygady ślusarskiej podwozia parowozu. Wprawdzie czasami ubezpieczony wykonywał pracę poza kanałem, lecz zdarzało się to sporadycznie, a nadto wykonywał wówczas czynności spawalnicze, które również zaliczają się do prac
w warunkach szczególnych jako wymienione w wykazie A dziale XIV poz.12 „ prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym ”. W orzecznictwie ukształtowane jest zaś stanowisko ( m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2012r., II UK 103/11), że pracownik, który u jednego pracodawcy w tym samym czasie wykonywał różne rodzaje pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie powinien być pozbawiony uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego do emerytury wcześniejszej.

Powyższe okoliczności potwierdzają wiarygodne zeznania świadków A. M. i J. W., którzy pracowali razem z ubezpieczonym, zeznania ubezpieczonego oraz korespondująca z nimi dokumentacja, w tym zawarta w aktach personalnych ubezpieczonego oraz świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2007r.

Po zaliczeniu powyższego spornego okresu zatrudnienia, ubezpieczony legitymuje
się na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganym 15 – letnim okresem takiej pracy. Zatem spełnia wszystkie konieczne przesłanki nabycia prawa do dochodzonego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od dnia (...), tj. od ukończenia wieku emerytalnego 60 lat, zgodnie z art.100 ust.1 ustawy.

(-) SSO Grażyna Łazowska