Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko B. G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 12 lipca 2017 r. sygn. akt IX GC 440/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Andrzej Struzik SSA Paweł Rygiel SSA Józef Wąsik

sygn. akt I AGa 149/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 maja 2018 r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego B. G. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 117.406,83 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 101.637,46 zł od dnia 19 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 15.669,37 zł od dnia 6 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej koszty procesu.

Sąd I instancji poczynił ustalenia, z których wynika, że strony łączyła umowa z dnia 30 listopada 2006 r., na podstawie której powodowy bank udzielił pozwanemu obrotowego kredytu firmowego w wysokości 250.000 zł. Następnie, w dniu 21 maja 2014 r., strony zawarły porozumienie, w którym pozwany m.in. potwierdził zadłużenie z tytułu w/w kredytu w wysokości 101.026,73 zł. Porozumieniem strony dokonały restrukturyzacji długu. Wobec niewywiązania się przez pozwanego z tego porozumienia strona powodowa złożyła w dniu 16 lutego 2015 r. oświadczenie o jego wypowiedzeniu. Stan zadłużenia pozwanego wynikający z udzielonego kredytu został potwierdzony w wyciągu z ksiąg bankowych strony powodowej i wyniósł 117.406,83 zł, na co składały się: kwota 101.637,46 zł tytułem kapitału, kwota 7.530,01 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kwoty kapitału za okres od dnia 18 sierpnia 2014 r. do dnia 2 kwietnia 2015 r., kwota 100 zł tytułem opłat i kwota 8.139,36 zł tytułem ustawowych odsetek naliczonych od kwoty kapitału za okres od dnia 3 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał roszczenie powodowego banku za zasadne. Jako chybione Sąd ocenił zarzuty pozwanego odnoszące się do braku wykazania przez stronę powodową umocowania osób, które złożyły podpisy na umowie kredytu, porozumieniu z 21 maja 2014 r., oświadczeniu z 22 września 2011 r. i na oświadczeniu 16 lutego 2015 r. O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c.

Za bezpodstawny Sąd uznał wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Odwołując się do treści art. 320 k.p.c. wskazał, że sam wniosek pozwanego był ogólnikowy i gołosłowny, jak też pozwany w żaden sposób nie uprawdopodobnił rzekomo trudnej sytuacji finansowej i wyjątkowych przyczyn jej powstania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wniósł pozwany zarzucając nie rozpoznanie przez Sąd istoty sprawy oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, względnie o rozłożenie spłaty zobowiązania na sto równych rat płatnych do dnia 20-go każdego miesiąca, począwszy od miesiąca, w którym orzeczenie w sprawie stanie się prawomocne.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego jest w oczywisty sposób bezzasadna.

Ustalenia dokonane w pierwszej instancji są prawidłowe i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Treść tych ustaleń nie jest także obecnie kwestionowana.

Brak było natomiast podstaw do poczynienia dalej idących ustaleń, w tym w zakresie okoliczności dotyczących sytuacji osobistej i majątkowej pozwanego B. G.. Zważyć należy, że pozwany nie zaoferował w tym zakresie jakichkolwiek dowodów, a – jak trafnie wskazał Sąd I instancji – podniesione przez niego twierdzenia są ogólnikowe i zdawkowe. W szczególności przypomnieć należy, że zgłaszając zawarty w sprzeciwie wniosek o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty pozwany wskazał jedynie, że nie posiada żadnych nieruchomości oraz ruchomości.

Nie jest także zasadny zarzut apelującego, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd rozpoznał merytorycznie podstawy powództwa, w szczególności Sąd I instancji wyjaśnił i ocenił okoliczności faktyczne stanowiące przesłanki mających w sprawie zastosowanie norm prawa materialnego. Nadto Sąd ocenił także zasadność żądania pozwanego rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, odwołując się do przesłanek określonych art. 320 k.p.c.

W tym stanie rzeczy w pełni należy podzielić ocenę Sądu I instancji, iż w sprawie nie występują okoliczności uzasadniające rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Uprawnienie wynikające z art. 320 k.p.c. przysługuje w szczególnie uzasadnionych wypadkach, w szczególności w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania bądź bardzo utrudnione i narażałoby jego i jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Okoliczności te muszą mieć charakter obiektywny i nie mogą być spowodowane działaniem samego dłużnika. Nadto rozłożenie na raty nie może prowadzić do pokrzywdzenia powoda (wierzyciela), co oznacza, że samo rozłożenie świadczenia na raty i sposób tego rozłożenia muszą stwarzać realną szansę na spełnienie świadczenia.

Jak już wskazano, pozwany ograniczył się do złożenia wniosku o rozłożenie na raty, nie popierając go tak przytoczeniem okoliczności faktycznych istotnych dla oceny przesłanek określonych art. 320 k.p.c., jak też nie zgłaszając jakichkolwiek wniosków dowodowych dla wykazania istnienia tych okoliczności. Tym samym w sprawie nie wykazano, by zachodził szczególny wypadek uzasadniający zastosowanie w/w przepisu.

Brak było także podstaw do podejmowania w tym zakresie przez sąd czynności z urzędu. Pozwany zachował się w procesie w sposób bierny. W sprzeciwie od nakazu zapłaty ograniczył się do podniesienia ogólnikowych i bezzasadnych zarzutów, by następnie nie wziąć aktywnego udziału w postępowaniu. Taki sposób zachowania pozwanego pozostaje w sprzeczności z obowiązkami wynikającymi z art. 3 k.c.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygając zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.). Na zasądzone koszty składa się opłata od wynagrodzenia pełnomocnika, wyliczona na podstawie § 2 pkt. 6 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.).

SSA Józef Wąsik SSA Paweł Rygiel SSA Andrzej Struzik