Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 r. w S.

odwołania H. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 23 listopada 2016 r. Nr (...)

w sprawie H. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala H. B. wysokość emerytury od dnia 01 listopada 2016 roku w kwocie 1905,03 (jeden tysiąc dziewięćset pięć i 03/100) złotych oraz po waloryzacjach od 01 marca 2017 roku kwotę 1915,03 (jeden tysiąc dziewięćset piętnaście i 03/100) złotych i od 01 marca 2018 roku kwotę 1972,10 (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt dwa i 10/100) złotych przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 86,50%;

II.  oddala odwołanie w pozostałej części;

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz H. B. kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 1005/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 listopada 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887), a także rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe odmówił H. B. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując, iż po przeliczeniu najkorzystniejszy jest dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, tj. 85,75%. Organ rentowy wyjaśnił, że do ustalenia podstawy wymiaru oraz obliczenia powyższego wskaźnika wysokości podstawy za okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) w S. w latach 1979-1974 przyjęto kwotę stanowiącą minimalne wynagrodzenie pracowników zgodnie z ustawą z dnia 4 września 2008r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ponadto, przedłożone przez ubezpieczonego dokumenty (świadectwo pracy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych) nie powodują zmiany wysokości emerytury, ponieważ zostały uwzględnione przy ustalaniu świadczenia po raz pierwszy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył H. B., wniósł o jej zmianę poprzez ponowne ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu zarobków uzyskiwanych podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w S. w okresie od 22 października 1970r do 31 grudnia 1974r. Ubezpieczony zarzucił błędne obliczenie wskaźnika podstawy wymiaru, polegające na pominięciu jego rzeczywistych zarobków i poprzestanie na minimalnym wynagrodzeniu (odwołanie k. 1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację i przepisy prawa zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k.2-3 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony H. B. uprawniony jest do emerytury od dnia 2 października 2008r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 19 listopada 2008r. Obliczając wysokość tego świadczenia, organ rentowy przyjął jako podstawę wymiaru składek wynagrodzenie uzyskiwane przez ubezpieczonego w ciągu 20 lat kalendarzowych przypadających na przestrzeni lat: od 1975-1987, 1993-1998, do 2000. Obliczony na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru równa się 85,75%, a kwota emerytury wyniosła 1.471,71 zł brutto. Przy obliczaniu wysokości emerytury organ rentowy przyjął, iż w okresach zatrudnienia od 22 października 1970r. do 31 grudnia 1974r. ubezpieczony otrzymywał minimalne wynagrodzenie (decyzja ZUS z dnia 19 listopada 2008r. k. 49 akt emerytalnych).

W dniu 17 listopada 2016r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem zarobków z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w S. w latach od 1970 do 1974 (wniosek z dnia 17 listopada 2017r. k. 87-88v akt emerytalnych). Ubezpieczony do wniosku dołączył dokumenty potwierdzające okresy składkowe i nieskładkowe, m.in.: zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 28 kwietnia 2003r. za okres od 22 października 1970r. do 31 marca 1988r. (w posiadaniu ZUS), świadectwo pracy z dnia 28 grudnia 2001r. za okres od 22 października 1970 do 31 marca 1988r., a także świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 28 grudnia 2001r. za okres od 1 lutego 1971r. do 31 marca 1988r. -powyższe dokumenty zostały wydane przez Przedsiębiorstwo (...) S.A. w S. (k. 97-98 akt emerytalnych). Zaskarżoną decyzją z dnia 23 listopada 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Z 2016r. poz. 887), a także rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz. 1412) odmówił H. B. prawa do przeliczenia emerytury. Organ rentowy wskazał, iż do ustalenia wartości wskaźnika podstawy wymiaru przyjął wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. 1975r.-1987r., 1993r.-1998r., oraz 2000r., jako wariant najkorzystniejszy, przy czym za okres od 1970r. do 1974r. zostało przyjęte minimalne wynagrodzenie z uwagi na nieudokumentowanie osiągniętego wynagrodzenia. Zdaniem ZUS przedłożone do wniosku dokumenty nie stanowią nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia. Organ rentowy wyjaśnił, że dokumenty te wskazują jedynie na stawkę godzinową wynagrodzenia ubezpieczonego. Nie jest możliwym obliczenie uzyskiwanych wówczas przez ubezpieczonego zarobków, ponieważ nie ma danych dotyczących liczby przepracowanych godzin (decyzja ZUS z 23 listopada 2016r. k.101 akt emerytalnych).

W okresie od 20 października 1969r. do 20 października 1970r. ubezpieczony H. B. pracował w F. L. A. P. w D. (gm. D.). Następnie ubezpieczony zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, początkowo na okres próbny 7 dni, tj. od 22 października 1970r., a po jego zakończeniu na czas nieokreślony (umowa na okres próbny k. 17 akt osobowych, zeznania świadków: J. J. k. 22- 22v akt sprawy, S. P. oraz M. R. k. 22v akt sprawy). W powyższym Zakładzie (...) pracował do 31 marca 1988r. W okresie zatrudnienia od 22 października 1970r. do 31 stycznia 1971r. w (...) S. ubezpieczony otrzymywał podstawowe wynagrodzenie w wysokości 4,60 złotych za jedną godzinę faktycznej pracy. Następnie, od 2 lutego 1971 r. do 31 października 1972r ubezpieczony pracował, jako kierowca towarowy, a jego wynagrodzenie wynosiło 5,20 złotych za jedną godzinę pracy. W okresie od 1 listopada 1972 r. do 31 marca 1974r. ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 6,20 złotych za godzinę (umowa na okres próbny 21 października 1970 r. k. 17 akt osobowych, pismo z 2 lutego 1971r. k. 21, zaświadczenie o zarobkach z 1 listopada 1972r. k.26, zaświadczenie o wynagrodzeniu z 24 kwietnia 1974r. k. 27 akt osobowych). Ubezpieczony pracował w każdy dzień roboczy po 8 godzin, a w soboty po 6 godzin. Tygodniowy wymiar czasu pracy w powyższym okresie wynosił 46 godzin (zeznania ubezpieczonego k. 82v-83, 22v, zeznania świadków k. 22-22v).

Z uwagi, iż w aktach osobowych oraz aktach sprawy brakuje harmonogramu pracy oraz czasu pracy, jaki obowiązywał w poszczególnych okresach pracy, jak również brak Układu Zbiorowego Pracy lub innych dowodów z zakresu pracy i płacy ubezpieczonego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości. Biegła z zakresu księgowości w opinii z dnia 7 sierpnia 2017r. przedstawiła wyliczenia wynagrodzenia przy założeniu, że w całym okresie od 1970r. do 1974r. ubezpieczony pracował w każdy dzień roboczy po 8 godzin, a w soboty po 6 godzin. Ponadto, biegła wzięła pod uwagę, iż tygodniowy wymiar czasu pracy w powyższym okresie wynosił 46 godzin. Z uwagi na brak danych biegła księgowa przyjęła, że ubezpieczony nie pracował w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej, nie otrzymywał żadnych premii, dodatków oraz deputatów, a także nie przebywał na zwolnieniach chorobowych, urlopach bezpłatnych, itp. Biegła na podstawie angaży i dokumentów znajdujących się w aktach sprawy ustaliła wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego w poszczególnych okresach. Mianowicie wynagrodzenie za okres od 22 października 1970r. do 31 grudnia 1970r. wyniosło 2.097,60 zł, za 1971r.- 12.095,60 zł., za 1972r.- 12.571,20 zł., za 1973r.- 14.532,80 zł, a za 1974r.- 16.763,40 zł. W okresie pracy H. B. w F. L. A. P. w D. biegła nie dokonała wyliczeń wynagrodzenia, ponieważ w okresie od 20 października 1969r. do 20 października 1970r. nie był on zgłoszony do ubezpieczenia społecznego (opinia biegłej z zakresu księgowości z dnia 7 sierpnia 2018r. k. 25-28 akt sprawy).

W związku z dołączoną do akt sprawy dokumentacją, tj. Układem Zbiorowym dla pracowników Państwowej (...) z dnia 26 kwietnia 1968r. (obowiązującym w latach 1970-1974) oraz zachowanymi kartami wynagrodzeń dwóch pracowników (...) w S., tj. R. M. i P. S. (kierowcy towarowi w latach 1971-1974), Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłej z zakresu księgowości (pismo z dnia 1 grudnia 2017r. k. 56 akt sprawy, Układ Zbiorowy dla pracowników Państwowej (...) oraz kserokopie list plac- akta sprawy). Biegła opinią uzupełniającą z dnia 28 lutego 2018r. stwierdziła, że w latach 1971-1974 w każdym miesiącu pracownicy przekraczali miesięczne normy czasu pracy, za co otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie za nadgodziny. Jak wynika z kart wynagrodzeń pracowników M. R. oraz S. P. pracownicy oprócz wynagrodzenia za godziny pracy w każdym miesiącu mieli naliczane również inne dodatki, takie jak: za prowadzenia pojazdu, za puste przebiegi, a także za oszczędność paliwa i ogumienia. Jednakże, zarówno w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w/w pracowników, jak również dokumentach przesłanych z archiwum brak jest dowodów na wysokość otrzymanego wynagrodzenia w roku 1973. Dodatkowo biegła księgowa wskazała, iż pracownicy w latach 1971-1974 mieli wypłacaną premię uznaniową (w różnych kwotach), uzależnioną od osiągniętych wyników w danym miesiącu. Przyjmując założenie, że H. B., tak jak inni pracownicy (m. in. M. R. i S. P.) otrzymywał podobne dodatki do płacy zasadniczej wyliczonej w opinii z dnia 7 sierpnia 2017r. biegła księgowa dokonała ustalenia kwot wynagrodzenia otrzymywanego przez M. R. i S. P.. W ocenie biegłej dołączona do akt sprawy dokumentacja nie pozwala na dokonanie rzeczywistych wyliczeń osiąganego wynagrodzenia przez H. B. w (...) S. w latach 1970-1974, z uwagi na brak źródłowych danych na temat ilości godzin pracy, jak również otrzymywanych dodatków do wynagrodzenia. Przyjmując jednak hipotetyczne założenie, że ubezpieczony otrzymywał dodatki w wysokości uśrednionej z dodatków, jakie otrzymywali inni pracownicy na tym samym stanowisku i o podobnych stawkach godzinowych (M. R. i S. P.) biegła wskazała, iż H. B. za okres od 22 października 1970r. do 31 grudnia 1970r. otrzymał wynagrodzenie w wysokości 2.833,02 zł, w roku 1971- 16.336,32 zł, w roku 1972- 16.978,66 zł, w roku 1973- 19.628 zł, a w roku 1974- 22.640,65 zł (opinia uzupełniająca dnia 28 lutego 2018r. k. 62-64 akt sprawy).

Sąd Okręgowy zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych do hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego z uwzględnieniem wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu Rp-7 za rok 1972 (k. 74 akt sprawy), a także wyliczonego przez biegłą księgową za pozostałe sporne lata w opinii z dnia 7 sierpnia 2017r (k. 25-28 akt sprawy) oraz w drugiej wersji opinii z uwzględnieniem opinii uzupełniającej z dnia 28 lutego 2018r. (k. 62-64 akt sprawy). Organ rentowy sporządził dwa projekty decyzji. W pierwszym wariancie do ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego przyjął podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia na przestrzeni lat od 1972-2000, przy uwzględnieniu w/w wynagrodzenia uzyskanego przez ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia w (...) S. (obliczonego przy uwzględnieniu zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 3 kwietnia 2018r., k. 74-74v akt sprawy). Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 86,50%. Wysokość świadczenia na dzień 1 listopada 2016r., tj. od miesiąca, w którym została wydana decyzja odmawiająca ponownego ustalenia wysokości emerytury, wyniosła 1.479,80 zł brutto miesięcznie. Ostatecznie emerytura po waloryzacjach od 1 marca 2018r. wynosi 1.972,10 zł brutto miesięcznie (projekt decyzji z dnia 17 maja 2018r. z wyliczeniem wysokości świadczenia – wariant I, k. 91-93 akt sprawy). Natomiast, w drugim wariancie organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. od 1971-1997, wskaźnik wymiaru podstawy wyniósł 87,10%. Wyliczone w ten sposób świadczenie od dnia 1 listopada 2016r. wynosi 1.486,28 zł brutto miesięcznie. Jednakże, po waloryzacjach (ostatnia z 1 marca 2018r.) emerytura wyniosła 1.980,17 zł brutto miesięcznie (projekt decyzji z wyliczeniem wysokości świadczenia – wariant II, k. 94-96 akt sprawy).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie H. B. okazało się częściowo uzasadnione.

Zgodnie z art. 111 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016r., poz.887) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe dało podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 23 listopada 2016r. i przeliczenia wysokości emerytury H. B.. Sąd Okręgowy przyjął za słuszny pierwszy wariant projektu decyzji organu rentowego z dnia 17 maja 2018r. z wyliczeniem wysokości świadczenia z uwzględnieniem wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu Rp-7 za rok 1972, a także wyliczonego przez biegłą księgową za pozostałe sporne lata w opinii z dnia 7 sierpnia 2017r. W powyższej opinii biegła wyliczyła wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w S. w okresie od 22 października 1970r. do 31 grudnia 1974r. na podstawie dokumentacji nadesłanej przez powyższy Zakład. W pierwszym wariancie decyzji organ rentowy ustalił, że po przeliczeniu wysokość emerytury H. B. od dnia 1 listopada 2016r. wyniosła brutto 1.479,80 zł, natomiast po waloryzacji od 1 marca 2018r. wynosi 1.972,10 zł brutto. Z uwagi, że H. B. z wnioskiem o przeliczenie emerytury wystąpił w dniu 17 listopada 2016r., dlatego też Sąd ustalił wysokość emerytury na dzień 1 listopada 2016r. na kwotę 1.479,80 zł brutto miesięcznie (wariant I decyzji ZUS z dnia 17 maja 2018r, k. 91-93 akt sprawy). Należy wskazać, iż wyliczenia przedstawione w pierwszym wariancie projektu decyzji organu rentowego zostały dokonane w oparciu o dokumentację zawartą w aktach sprawy, aktach osobowych ubezpieczonego, a także opinię biegłej z zakresu księgowości. Odnośnie wymiaru czasu pracy ubezpieczonego Sąd Okręgowy dał wiarę jego zeznaniom, że czas jego pracy nie był niższy niż 8 godzin w ciągu doby i 46 godzin tygodniowo. Zeznania te potwierdzili świadkowie J. J. (k.22-22v), S. P. (k. 22v), M. R. (k. 22v). Świadkowie ci zeznali, że ubezpieczony pracował podobnie jak inni kierowcy, nie miał przerw ani przestoi. Normy czasu pracy były przekraczane. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, ponieważ są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają.

W ocenie Sądu Okręgowego, przyjęcie drugiego wariantu wyliczenia emerytury H. B. w oparciu o wyliczenia biegłej w opinii uzupełniającej z dnia 28 lutego 2018r. (k.62-64) byłoby błędne, ponieważ w przedmiotowej sprawie nie zostało udokumentowane dokładne wynagrodzenie ubezpieczonego. Zaświadczenia przedstawione przez H. B. i angaże w aktach osobowych określają jedynie wysokość stawki godzinowej, brak jest informacji czy pracował w godzinach nadliczbowych i czy otrzymywał, tak jak inni kierowcy samochodów ciężarowych pracujący w (...) S., tj. M. R. i S. P. dodatki do wynagrodzenia. Należy podkreślić, iż premia, jaką otrzymywali pracownicy (...) S. była premią uznaniową. Wysokość premii, jak i innych dodatków tj. dodatku za puste przebiegi oraz za oszczędności paliwa i ogumienia była ustalana indywidualnie. Przesłuchani w sprawie świadkowie nie potrafili powiedzieć, czy i jakie dodatki do wynagrodzenia otrzymywał ubezpieczony. Zeznali jedynie, że jego wynagrodzenie nie odbiegało od wynagrodzenia innych kierowców. W ocenie Sądu tej treści zeznania, bez podania konkretnych danych, nie pozwalają na ustalenie, że wynagrodzenie ubezpieczonego było wyższe niż wyliczone przez biegła na podstawie angaży znajdujących się w aktach osobowych. Odnośnie dodatkowych składników wynagrodzenia Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonego, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach. Ponadto z uwagi na znaczny upływ czasu sam ubezpieczony nie pamiętał wysokości swoich zarobków. Sąd Okręgowy podziela tu wykładnię Sądu Najwyższego zawartą w wyroku z dnia 04.07.2007r. sygn.. I UK 36/07 (Lex nr 390123) zgodnie z którą w postępowaniu cywilnym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawie o przeliczenie wysokości emerytury możliwe jest dopuszczenie i przeprowadzenie wszelkich dowodów, w tym także dowodu z zeznań świadków lub przesłuchania samego wnioskodawcy. Nie jest jednak możliwe przeliczenie wysokości emerytury w oparciu o jakąś hipotetyczną uśrednioną wielkość premii uzyskiwanej przez ubezpieczonego, wywiedzioną z wysokości premii wypłaconych innym pracownikom.
Uśrednione obliczenie wysokości wynagrodzenia - oparte na wynagrodzeniu otrzymanym przez innych pracowników - nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla danego stosunku pracy.
Ustalenia Sądu - oparte na opinii biegłej sądowej z zakresu księgowości oraz zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu druk Rp-7 z 2018r. (wystawionym przez pracodawcę Przedsiębiorstwo (...) w S.)– pozwoliły na przeliczenie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru. Analizując opinię biegłej z dnia 7 sierpnia 2017r. Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona podstawę do oparcia na niej rozstrzygnięcia. Wnioski zawarte w tej opinii są logiczne oraz posiadają wyczerpujące i przekonujące uzasadnienie. Opinia biegłej stanowi obiektywne wyliczenie wysokości wynagrodzenia, które w spornym okresie otrzymywał ubezpieczony. Wydanie tej opinii zostało poprzedzone analizą akt osobowych, a także dokumentacji zgromadzonej w sprawie. Opinia zawiera jasne wnioski i została w sposób odpowiedni uzasadniona. Ponadto, organ rentowy nie kwestionował dokonanych przez biegłą sądową wyliczeń wynagrodzenia ubezpieczonego i dokonał przeliczenia wskaźnika podstawy wymiaru z jej uwzględnieniem.

W projekcie z dnia 17 maja 2017r. (k. 91) wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 86,50% i jest wyższy od dotychczas przyjętego przez ZUS (w decyzji z dnia 23 listopada 2016r.), który wynosił 85,75%. Do ponownego wyliczenia wysokości wskaźnika podstawy wymiaru przyjęto następujące kwoty zarobków stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne: za rok 1972 – 21.312,40 zł (na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 3 kwietnia 2018r.), a w okresie od 1975r. do 2000r. kwoty wskazane przez organ rentowy w załączniku do decyzji z dnia 17 maja 2018r. (załącznik do decyzji z dnia 17 maja 2018r. k. 91 akt sprawy). Ponowne ustalenie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru pozwoliło na przeliczenie emerytury i określenie jej wysokości na dzień 1 listopada 2016r. na kwotę 1.479,80 zł brutto miesięcznie (po waloryzacji z 1 marca 2018r. równa jest 1.972,10zł brutto miesięcznie), która jest wyższa od dotychczas uzyskiwanej przez H. B..

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, w pkt I wyroku zmieniono zaskarżoną decyzję, natomiast w pkt II oddalono odwołanie w pozostałej części.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sąd oparł na wynikającej z art. 98 § 1 kpc zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. W konsekwencji, na podstawie art. 98 § 3 w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r. poz. 1804), Sąd orzekł jak w pkt III wyroku.