Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko Ł. R. o zapłatę: 1) oddalił powództwo, 2) zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 377 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wskazanego wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący zarzucił:

1)  naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 129 § 2 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stosunku do dowodów w postaci w postaci wydruków komputerowych Ramowej Umowy P., Formularza Informacyjnego oraz zestawienia rozmów telefonicznych w sytuacji, której dowodów tych nie można było zakwalifikować jako dowodów z dokumentów prywatnych,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i odmowę przyznania przez Sąd mocy dowodowej dowodom załączonym do pozwu w postaci Ramowej Umowy P., Formularza Informacyjnego oraz zestawienia rozmów telefonicznych z powodu braku przedłożenia ich oryginałów, bądź też kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem, podczas gdy dowody załączone przez powoda do pozwu są dowodami w postaci wydruków komputerowych, a zatem powód nie był w stanie przedłożyć ani ich oryginałów (w rozumieniu dowodu z dokumentu prywatnego), ani ich kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego, w tym w szczególności dowodu z Ramowej Umowy P. oraz w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że pozwany nie zapoznał się z warunkami Umowy P. oraz jej nie zaakceptował a co za tym idzie nie zawarł z powodem Umowy P., podczas gdy procedura zawarcia umowy pożyczki w formie elektronicznej jest tak skonstruowana, że zostaje ona zawarta a kwota pożyczki zostaje wypłacona dopiero po akceptacji przez pożyczkobiorcę treści tej Umowy wraz załącznikami,

- art. 308 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie oraz nie dopuszczenie dowodów przedłożonych przez powoda, tj. Ramowej Umowy P., Formularza Informacyjnego oraz zestawienia rozmów telefonicznych w charakterze dowodów utrwalających obraz w sytuacji, w której powód odmówił uznania dowodów przedłożonych przez powoda za dowody z dokumentów prywatnych,

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 65 § 2 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron Umowy P. oraz przyjęcie, że pozwany nie wprowadził swojego oświadczenia woli do środka komunikacji elektronicznej a tym samym pozwany nie zaakceptował warunków i treści Umowy P. oraz nie zawarł z powodem tej umowy, podczas gdy procedura zawarcia Umowy pożyczki w formie elektronicznej jest tak skonstruowana, że zostaje ona zawarta a kwota pożyczki zostaje wypłacona dopiero po akceptacji przez pożyczkobiorcę treści tej Umowy wraz załącznikami,

- art. 720 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię oraz błędne uznanie, iż umowa pożyczki może zostać zawarta wyłącznie w formie pisemnej, zaś wydruk Umowy P. zawartej przez strony na odległość przy wykorzystaniu formularza ze strony internetowej powoda nie jest wystarczającym dowodem na okoliczność zawarcia przez strony umowy pożyczki o treści przedstawionej przez powoda,

- art. 5 pkt. 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe poprzez ich niezastosowanie,

Skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (w przypadku uwzględnienia zarzutu nierozpoznania istoty sprawy) wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za obie instancje ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.127,76 zł wraz z należnymi za opóźnienie odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Mając powyższe na względzie należy więc wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie przedstawiając logiczną argumentację prawną.

W ocenie Sądu Okręgowe wszystkie zarzuty podniesione w apelacji nie są trafne.

Przede wszystkim nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego przez strony materiału dowodowego i wbrew wywodom apelacji dokonał jego wszechstronnej oceny nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić bowiem należy, iż przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdyby nie była oparta na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skarżący braku logiki w ocenie materiału dowodowego lub sprzeczności tej oceny z doświadczeniem życiowym zdaniem Sądu Okręgowego nie wykazał. Zauważyć bowiem trzeba, że powód podnosząc powyższy zarzut nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył, ograniczając się jedynie do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy w szczególności, wbrew stanowisku apelującego, słusznie stwierdził, iż materiał dowodowy przedmiotowej sprawy nie pozwala na wyprowadzenie nie budzących wątpliwości wniosków w zakresie zasadności zgłoszonego roszczenia. Twierdzenia powoda nie wytrzymały bowiem konfrontacji z okolicznościami faktycznymi niniejszej sprawy, którym Sąd słusznie odmówił wiarygodności. Sąd Okręgowy miał przy tym oczywiście na uwadze, iż podstawę orzekania stanowią przedstawione przez strony i udowodnione okoliczności faktyczne, niezależnie od sugerowanej przez stronę ich oceny prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2003 r. sygn. akt V CKN 115/01 LEX nr 407051). Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy, jak już sygnalizowano wcześniej, nie pozwalał jednakże na ustalenie z jakiego konkretnie stosunku zobowiązaniowego został dokonany przelew przez powoda. Niemożliwe było zatem chociażby ustalenie czy i w jakim zakresie powodowi przysługiwać mógł zwrot jakichkolwiek kwot i jaki mógł być termin ich wymagalności. Żadne zgromadzone w sprawie dowody ani twierdzenia, nie dawały odpowiedzi na te pytania. W pozwie powód wskazał, że domaga się zapłaty z tytułu umowy pożyczki z dnia 13 sierpnia 2015 roku. Z potwierdzenia przelewu na kwotę 1 zł, wynikało, że został on dokonany tytułem „ (...) Opłata weryfikacyjna”. Przelew kwoty 600 zł został natomiast dokonany tytułem „ (...) Pożyczka”. Powód nie udowodnił zatem jakiej konkretnie umowy pożyczki zawartej z pozwanym dotyczyły przelewy. W takiej sytuacji pominięte przez Sąd Rejonowy dowody z dokumentów (art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.) Ramowej umowy pożyczki z dnia 13.08.2015 roku, formularza informacyjnego, zestawienia rozmów telefonicznych nie miały istotnego znaczenia, albowiem dokonane przez powoda przelewy nie wskazywały, że dotyczyły pożyczki z dnia 13 sierpnia 2015 roku, objętej pominiętymi dokumentami. W takich okolicznościach, dla oceny zasadności pominięcia tych dowodów, nie miała znaczenia forma dokumentów w jakiej zostały złożone.

Trzeba pamiętać, że powód trudni się profesjonalnie działalnością gospodarczą, której standardy wymagają zachowania pełnej dokumentacji dotyczącej konkretnej wierzytelności i zaprezentowania jej Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do konsumenta.

Wydając zaskarżone orzeczenie, Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisów prawa materialnego, albowiem powód nie udowodnił aby przysługiwało mu roszczenie względem pozwanego z tytułu umowy pożyczki z dnia 13 sierpnia 2015 roku. Nie udowodnił bowiem, że w związku z zawarciem tej umowy przekazał na rzecz pozwanego jakiekolwiek środki.

Kierując się przedstawioną argumentacją, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.