Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, w sprawie sygn. akt II C 393/17 z powództwa Ł. M. przeciwko Gminie Ł. – Zarządowi Dróg i (...) w Ł. o zapłatę: 1) zasądził od Gminy Ł. – Zarządu Dróg i (...) w Ł. na rzecz Ł. M. kwotę 100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty, 2) oddalił powództwo w pozostałym zakresie, 3) zasądził od Gminy Ł. – Zarządu Dróg i (...) w Ł. na rzecz Ł. M. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że w dniach 7 i 16 listopada 2016 roku Ł. M. zaparkował samochód marki D. (...), o numerze rejestracyjnym (...), przy ul. (...) w Ł. na chodniku, na wysokości numeru 94. (...) zaparkowane zostało w strefie płatnego parkowania, oznaczonej znakami D-44 i D-45. W miejscu postoju pojazdu nie oznaczono stanowisk postojowych znakami poziomymi, w tym nie wytyczono linii wyznaczającej pas postojowy (P-19). Powód pracuje niedaleko miejsca parkowania pojazdu. Parkując pojazd poza zatoką wyznaczoną znakami poziomymi, powód nigdy nie uiszczał opłaty dodatkowej. Obecnie Ł. M. parkuje pojazd poza strefą płatnego parkowania – na ulicy (...) . Kontroler (...) wystawił powodowi dwa wezwania (nr (...) i (...)) do uiszczenia opłaty z tytułu parkowania w strefie płatnego parkowania. Pismami z dnia 9 i 17 listopada 2016 roku powód wniósł o anulowanie nałożonych opłat. W piśmie z dnia 1 grudnia 2016 roku (...) uznał, że opłaty oznaczone w wezwaniach nr (...) i (...) zostały nałożone prawidłowo . W dniu 12 grudnia 2016 roku powód dokonał przelewów, na łączną kwotę 100 złotych z tytułu nałożonych opłat dodatkowych. W tytule przelewu zastrzegł zwrot spełnionego świadczenia . Pismem z dnia 23 grudnia 2016 roku powód wezwał pozwanego do zwrotu kwoty 100 złotych w terminie do dnia 31 grudnia 2016 roku . Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie niniejszej sporny między stronami był stan prawny sprawy. Zdaniem powoda nie tylko pozwanemu nie przysługiwało w stosunku do niego żadne roszczenie o uiszczenie opłaty z uwagi na nieprawidłowe oznakowanie miejsc postojowych, ale i w sytuacji odmowy przez pozwanego zwrotu na rzecz powoda uiszczonych przez niego kwot, powodowi przysługuje droga sądowa dla ich dochodzenia od pozwanego. Natomiast w ocenie pozwanego opłaty, które uiścił na jego rzecz powód były opłatami należnymi i pobranymi zgodnie z obowiązujący prawem, a nawet gdyby tak nie było, powodowi nie przysługuje droga sądowa do ich dochodzenia od pozwanego. Tym samym w sprawie kwestią sporną stanowi to, czy wobec braku oznakowania poziomego, powód miał obowiązek uiszczać opłatę parkingową na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych.

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy odmówił odrzucenia pozwu i tym samym uznał, iż powodowi przysługuje droga sądowa dla dochodzenia jego roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia od pozwanego. Zdaniem Sądu Rejonowego brak jest bowiem w obowiązujących przepisach administracyjnych prawa materialnego podstawy do wydania przez organ administracji publicznej władczego, jednostronnego rozstrzygnięcia (decyzji administracyjnej) zarówno w przedmiocie orzeczenia o zwrocie uiszczonej opłaty, jak i stwierdzenia czy odsetki ustawowe od powyższej opłaty są należne czy też nie. Powyższe stanowisko pozostaje w zgodzie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, sądów administracyjnych i powszechnych wyrażonego w orzeczeniach: postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1998 r., I CKN 1000/98, OSNC 1999, nr 1, poz. 6, z dnia 10 marca 1999 r., II CKN 340/98, OSNC 1999, nr 9, poz. 161, z dnia 31 marca 2000 r., II CKN 768/98, nie publ., a także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2000 r., SK 12/99, OTK Zbiór Urzędowy 2000, nr 5, poz. 143, wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 21 marca 2016 roku, I C 2994/15, Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 października 2008r., SA/Go 399/08, Lex nr 511387, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 25 lutego 2016r., (...) SA/Po 1200/15, Legalis nr 1444049).

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 1985r., nr 14, poz. 60 ze zm.) (u.d.p.) korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. W przepisie art. 13b ust. 2 ustawy o drogach publicznych ustawodawca wskazał na cel ustalania stref płatnego parkowania, stanowiąc, że strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Strefę płatnego parkowania ustala rada gminy (rada miasta) - art. 13b ust. 3 u.d.p. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się, jak to określa art.13b ust. 1 u.d.p., za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ponadto, zgodnie z art. 13b ust. 6 pkt 1 ustawy organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą drogi wyznacza w strefie płatnego parkowania miejsca przeznaczone na postój pojazdów. Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek ww. opłaty oraz określa sposób jej pobierania - art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3 u.d.p. Natomiast zgodnie z art. 13f ust. 1 i 2 u.d.p. - za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania określa również rada gminy (rada miasta), przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 50 złotych.

Zdaniem Sądu Rejonowego w sprawie kluczowego znaczenia nabiera rozumienie użytego w art. 13b ust. 1 u.d.p. określenia "wyznaczone miejsce", z którym koresponduje treść art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. mówiąca o wyznaczaniu w strefie płatnego parkowania miejsc przeznaczonych na postój pojazdów. W ramach wykładni pojęcia "w wyznaczonym miejscu" na podkreślenie zasługuje, że w procesie interpretacyjnym nie wolno traktować żadnego fragmentu interpretowanego przepisu prawnego jako zbędnego. Z założenia racjonalności prawodawcy wynika, iż kieruje się on intencją precyzyjnego wyjaśnienia wszystkich zagadnień, dlatego nie można pominąć żadnej części wypowiedzi prawnej. Zgodnie z regułami języka normatywnego, w aktach normatywnych należy posługiwać się poprawnymi wyrażeniami językowymi w ich podstawowym i powszechnie przyjętym znaczeniu i unikać wykorzystywania określeń specjalistycznych, jeżeli mają odpowiednik w języku potocznym. Dlatego też przy tłumaczeniu znaczenia normy należy przypisać jej takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia, która to jednak sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie występuje. W powszechnym rozumieniu wyrażenie "wyznaczyć" oznacza "wytyczyć coś, określić granice, bieg czegoś za pomocą linii, znaków" (Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1994r.). Wyznaczone miejsce jest to więc wydzielona za pomocą linii albo znaków powierzchnia określonego terenu. Wyrażenie "wyznaczone miejsce" użyte w art. 13b ust. 1 u.d.p. oznacza zatem wyznaczone za pomocą linii lub znaków odpowiednie stanowisko przeznaczone na postój pojazdów samochodowych. Odczytując treść art. 13b ust. 1 u.d.p. nie można więc pomijać analizowanego zwrotu. Stanowiłoby to bowiem dokonywanie wykładni tekstu prawnego wbrew zakazowi per non est - czyli w taki sposób, że pewien jego fragment uznany został za zbędny, a więc niezawierający treści normatywnej (por. uchwała TK z dnia 14 czerwca 1995 r., W 19/94, OTK 1995/1/23; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2002 r., (...) SA (...), Lex nr 54109; orzeczenie SN z dnia 10 września 1965 r., II CR 263/65, Lex nr 5864).

Wprowadzając omawiane sformułowanie do przepisu art. 13b ust. 1 u. d. p. ustawodawca postanowił, że opłata za postój w strefie płatnego parkowania może być pobierana tylko wówczas, gdy postój pojazdu samochodowego realizowany jest w miejscu wyznaczonym do parkowania. Przyjąć przy tym należy, że postój pojazdu mieści się w zakresie treściowym parkowanie pojazdu (por. wyrok TK z 27 stycznia 2004 r., P 9/03). Tym samym wyłączona jest możliwość pobierania opłaty za postój w innym niż wyznaczone miejsce. W związku z powyższym nie jest dopuszczalne uznanie za wyznaczone miejsce, terenu całej strefy płatnego parkowania. Gdyby bowiem przyjąć, że taka możliwość istnieje, to wówczas analizowany przepis powinien mieć brzmienie: "Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo". Skoro jednak ustawodawca zawarł w przepisie zwrot "w wyznaczonym miejscu", to należy mu nadać określoną treść normatywną, a nie pomijać w procesie wykładni.Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2012 r., (...); wyrok NSA z dnia 25 listopada 2014 r., (...); wyrok NSA z dnia 17 lutego 2016 r., I OSK (...); wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2015 r., I OSK (...); wyrok WSA w Szczecinie z dnia 28 września 2016 r., I SA/Sz 878/16; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 1 grudnia 2016 r., I SA/Sz (...); wyrok WSA w Opolu z dnia 10 stycznia 2017 r., (...) SA/Op 297/16; wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2015 r., I OSK (...), Lex nr 2067886, jak również w doktrynie (R. Strachowska, Ustawa o drogach publicznych. Komentarz, Komentarz do art. 13b, LEX 2012; J. Hasiewicz, Cicha rewolucja w strefach płatnego parkowania, Rzeczpospolita z dnia 2 kwietnia 2014 r.). Oprócz treści art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 1 i ust. 6 u. d. p. w polu widzenia należy mieć także przepisy wykonawcze. W ocenie Sądu, w realiach tej sprawy poddać analizie należy regulacje zawarte w: rozporządzeniu Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., poz. 1393 ze zm. - dalej: rozporządzenie z dnia 31 lipca 2002 r.); rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., poz. 2181 ze zm. - dalej: rozporządzenie z dnia 3 lipca 2003 r.) w brzmieniu od dnia 14 lutego 2014 r. nadanym rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach z dnia 23 września 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1326). Wprawdzie rozporządzenia z dnia 31 lipca 2002 r. oraz z dnia 3 lipca 2003 r. i zmieniające je rozporządzenie z dnia 23 września 2013 r. - zostały wydane na podstawie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, czyli nie są aktami wykonawczymi do u. d. p., ale niewątpliwie przepisy ustawy o drogach publicznych i ustawy Prawo o ruchu drogowym należą do tej części systemu prawa, która jest związana z materią organizacji ruchu drogowego. Należy je zatem uwzględnić przy interpretacji art. 13, 13b i 13f u. d. p. Sąd wskazuje zatem, że zgodnie z § 58 ust. 4 rozporządzenia z dnia 31 lipca 2002 r. znak D-44 "strefa parkowania" oznacza wjazd do strefy, w której za postój pojazdu jest pobierana opłata. Według § 52 ust. 1 tego rozporządzenia znak D-18 "parking" oznacza miejsce przeznaczone na postój pojazdów (zespołów pojazdów), z wyjątkiem przyczep kempingowych (...). Na analizie tych regulacji nie można jednak poprzestać, ponieważ jednocześnie należy zwrócić uwagę na treść § 90 ust. 2 i 3 tego samego rozporządzenia, zgodnie z którym znak P-18 "stanowisko postojowe" wyznacza miejsce przeznaczone do postoju pojazdów (ust. 2), a znak P-19 "linia wyznaczająca pas postojowy" wyznacza pas przeznaczony na postój pojazdów wzdłuż krawędzi jezdni lub oddziela od niej zatokę postojową (ust. 3). W dalszej kolejności należy zwrócić uwagę na aktualne regulacje rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r., który w § 1 stanowi, że szczegółowe warunki techniczne dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunki ich umieszczania na drogach dla znaków drogowych pionowych - określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, a dla znaków drogowych poziomych - określa załącznik nr 2 do rozporządzenia. Wymaga podkreślenia, że w załączniku nr 1 w pkt 5.2.50. prawodawca wskazał, że znak D-44 "strefa płatnego parkowania" stosuje się w celu wskazania strefy, w której w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo pobierana jest opłata za postój pojazdu samochodowego. Ponadto zawarł tam regulację, że w strefie oznakowanej znakiem D-44 miejsca dla postoju pojazdu samochodowego wyznacza się znakami pionowymi określonymi w pkt 5.2.18 oraz znakami poziomymi określonymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia w: pkt 5.2.4, pkt 5.2.5, pkt 5.2.6 i pkt 5.2.9.2. Wskazana treść załącznika nr 1 do rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r. obowiązuje od dnia 14 lutego 2014 r. i została wprowadzona na mocy § 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia z dnia 23 września 2013 r.

Skoro płatne miejsce postojowe musi być oznakowane znakiem poziomym i jednocześnie pionowym, to jeśli wybrane przez kierowcę miejsce postoju nie zostanie oznakowane w sposób właściwy takim oznakowaniem należy uznać, że miejsce to nie może zostać zakwalifikowane jako miejsce spełniające wymogi stanowiska postojowego w myśl nowelizacji rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003r. obowiązującej od dnia 14 lutego 2014 roku. Tym samym naliczenie opłaty za postój w takim miejscu lub nałożenie opłaty dodatkowej wskutek nieuiszczenia opłaty za postój będą niemożliwe. Zarządcy dróg w miastach na prawach powiatu w celu naliczenia opłaty za postój, muszą precyzyjnie oznakować znakami pionowymi i poziomymi wszystkie miejsca, na których postój jest możliwy w przeciwnym razie nie będą uprawnieni do pobierania opłaty za parkowanie pojazdów w tych miejscach.

Zdaniem Sądu Rejonowego w ustalonym w sprawie oraz bezspornym między stronami stanie faktycznym niewątpliwie miejsce, na którym parkował swój pojazd powód nie było oznaczone znakami poziomymi. Skoro tak, to pozwanemu nie należała się ani opłata za postój pojazdu powoda, ani opłata dodatkowa za niewykupienie biletu parkingowego, bowiem miejsce, na którym swój pojazd parkował powód nie było miejscem dla postoju pojazdu wyznaczonym w strefie płatnego parkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Rejonowy w oparciu o dyspozycję art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. uznał żądanie pozwu za zasadne co do należności głównej w całości.

Powód domagał się odsetek ustawowych od pozwanego od kwoty 100 złotych, od dnia jej uiszczenia. W ocenie Sądu Rejonowego tak sformułowane żądanie nie mogło zostać uwzględnione, albowiem obowiązek uiszczenia odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia musi mieć swoje źródło. W tym przypadku źródłem tym jest przepis art. 481 k.c. jak wynika z jego brzmienia odsetki należą się wierzycielowi za czas opóźnienia. Opóźnienie zaś definiuje ( per analogiam) art. 476 k.c., który stanowi, iż dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a gdy termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W stanie faktycznym ustalonym w sprawie termin spełnienia świadczenia przez pozwanego nie jest uregulowany żadnym innym przepisem prawa ani też nie wynikał z czynności prawnej, zatem dłużnik – pozwany – winien spełnić świadczenie względem powoda niezwłocznie po wezwaniu. Wezwanie takie powód skierował do pozwanego w dniu 23 grudnia 2016 roku, zakreślając termin do dnia 31 grudnia 2016 roku na spełnienie świadczenia. Zatem już od dnia następnego, po dniu 31 grudnia 2016 roku, strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia na rzecz powoda.

Z tych względów Sąd Rejonowy w pkt 2 wyroku oddalił żądanie zasądzenia odsetek za okres od dnia 12 grudnia 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku przyjmując, iż w czasie tym pozwany nie pozostawał w opóźnieniu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., uwzględniając wynik sprawy i to, że pozwany przegrał proces w całości. Na koszty te składa się opłata od pozwu – 30 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 90 złotych (ustalone na podstawie § 2 pkt 1 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana, zaskarżając je w całości. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 1 i 2 § 1 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt. 1 k.p.c. poprzez uznanie sprawy o charakterze administracyjnym za sprawę cywilną należącą do właściwości sądów powszechnych oraz nieodrzucenie pozwu, podczas gdy sprawa ta winna być rozpoznana przez sąd szczególny, co w konsekwencji doprowadziło do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt. 1 k.p.c.

Skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości i odrzucenie powództwa oraz orzeczenie o kosztach procesu za pierwszą instancję według norm przepisanych, oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za drugą instancję wg norm przepisanych.

Na rozprawie powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie naruszył dyspozycji art. 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt. 1 k.p.c. i nie zachodziła nieważność postępowania określona w art. 379 pkt. 1 k.p.c. Podniesiony zarzut sprowadzał się do zakwestionowania dopuszczalności drogi sądowej w niniejszej sprawie. Wbrew twierdzeniom skarżącego przedmiotowa sprawa jest sprawą cywilną a nie sprawą administracyjną a droga sądowa jest dopuszczalna.

Droga sądowa jest dopuszczalna, jeżeli powód opiera swoje roszczenia na zdarzeniach prawnych, które mogą stanowić źródło stosunków cywilno-prawnych (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 22 kwietnia 1998 r. I CKN 1000/97, L.).

Należy podkreślić, że w orzecznictwie, które zapadło na kanwie podobnych spraw przyjmuje się, że dopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia roszczenia o zapłatę, którego podstawę stanowi nienależne pobranie opłaty za wydanie karty pojazdu, określonej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U. 2003, Nr 137, poz. 1310). (Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 16 maja 2007 r. III CZP 35/07, L.).

Trzeba wskazać, że zgodnie z art. 1 k. p. c sprawami cywilnymi są sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych (sprawa cywilna w znaczeniu materialnym) oraz inne sprawy, do których przepisy kodeksu postępowania cywilnego stosuje się z mocy ustaw szczególnych w postępowaniu cywilnym (sprawa cywilna w znaczeniu formalnym).

Przy takim rozumieniu "sprawy cywilnej" ocena w zakresie dopuszczalności lub niedopuszczalności drogi sądowej w konkretnej sprawie zależeć będzie od tego, czy konkretna sprawa, a więc zgłoszone w pozwie żądanie, oparte na okolicznościach faktycznych je uzasadniających, jest "ze stosunków z zakresu" wymienionych w art. 1 k.p.c. dziedzin prawa, czy też nie. Sprawami cywilnymi w rozumieniu tego przepisu są nie tylko sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego. Stosunki z zakresu prawa cywilnego, o których mowa w art. 1 k.p.c. pokrywają się z pojęciem "stosunków cywilnoprawnych" w rozumieniu art. 1 k.c.. Powstanie stosunku cywilnoprawnego zależne jest od istnienia stanu faktycznego, z którym dyspozycja normy prawa cywilnego łączy wspomniany skutek. Fakty z którymi prawo cywilne łączy powstanie stosunku cywilnoprawnego, są zdarzeniami z zakresu prawa cywilnego. Wśród tych zdarzeń wyróżnia się między innymi działania, przez które rozumie się także zaniechania. Działaniem (zaniechaniem) jest zarówno czynność zmierzająca do wywołania skutków cywilnoprawnych (oświadczenie woli), jak również akt administracyjny wywołujący skutki w zakresie prawa cywilnego. Jest nim także np. nienależne świadczenie.

Zagadnienie dopuszczalności drogi sądowej w przedmiotowej sprawie o zwrot nienależnego świadczenia w postaci opłaty za postój pojazdu powoda czy opłaty dodatkowej za niewykupienie biletu parkingowego jest związane z publicznoprawnym charakterem tych opłat. Charakter tych opłat upodabnia je do podatku ma jednocześnie cechy świadczenia ekwiwalentnego, a przepisy rozporządzenia przewidującego obowiązek ich uiszczenia nie określają trybu zwrotu pobranej opłaty stanowiącej nienależne świadczenie.

Jednocześnie powód w pozwie wskazał, że zaparkował w miejscu, które nie było miejscem dla postoju pojazdu wyznaczonym w strefie płatnego parkowania, nałożono na niego obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej, którą w następstwie odmowy anulowania przez pozwanego uiścił. Powód wskazał zatem na tego rodzaju zdarzenie, które w jego ocenie było źródłem roszczenia cywilnoprawnego i odpowiednio sformułował żądanie pozwu o zwrot świadczenia nienależnego. Tak sformułowana treść żądania pozwu i okoliczności faktyczne powołane dla jego uzasadnienia, które mogą być cywilnoprawnym źródłem roszczenia, stanowią już dostateczne oparcie dla stanowiska o dopuszczalności drogi sądowej dla jego dochodzenia przez powoda.

W rozpoznawanej sprawie za dopuszczalnością drogi sądowej przemawia dodatkowo także i ta okoliczność, że dla chodzonego przez powoda roszczenia brak jest podstaw do stosowania przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Opłaty za postój pojazdów nie zostały wymienione w art. 2 § 1 i 2 tej ustawy. Nienależnie pobrane opłaty za parkowanie nie mogą być zatem traktowane jako nadpłaty podatku podlegające szczególnemu unormowaniu w zakresie zasad i trybu ustalania nadpłaty podatkowej i jej zwrotu, co wyłączałoby dla ich dochodzenia drogę sądowa (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r., III CZP 84/03, OSNC 2005, nr 1, poz. 5). Uwzględniając dodatkowo, że w ustawie Prawo o ruchu drogowym także nie uregulowano na zasadach szczególnych kwestii związanych ze zwrotem opłaty za parkowanie należy przyjąć, że roszczenia o zwrot opłaty jako nienależnego świadczenia można dochodzić na drodze sądowej. Brak jest bowiem skutecznego trybu dochodzenia zwrotu pobranych opłat w postępowaniu administracyjnym. Nie ma w obowiązujących przepisach administracyjnych prawa materialnego podstawy do wydania przez organ administracji publicznej władczego, jednostronnego rozstrzygnięcia (decyzji administracyjnej) zarówno w przedmiocie orzeczenia o zwrocie uiszczonej opłaty, jak i stwierdzenia czy odsetki ustawowe od powyższej opłaty są należne czy też nie.

Słuszne jest zatem stanowisko Sądu Rejonowego, że droga sądowa w przedmiotowej sprawie jest dopuszczalna.

Mając na uwadze powyższe, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.,. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 złotych stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika, stosownie do treści § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm).