Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2012 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2012 r.

sprawy K. P.

oskarżonego z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 31 lipca 2012 r. sygn. akt IIK 814/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. P. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. R. kwotę 516, 60 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 624/12

UZASADNIENIE

K. P.oskarżony był o to, że w dniu 15 marca 2012 roku w J.woj. (...)przy ul. (...)działając publicznie, bez wyraźnego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego dokonał uszkodzenia mienia w ten sposób, że przy użyciu siły fizycznej zniszczył lampę oświetleniową zamontowaną w podcieniach arkad o wartości 400 zł, czym działał na szkodę Gminy (...) tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 31 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. IIK 814/12:

I.  oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 kk w związku z art. 70 § 2 kk wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego K. P. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata;

III.  na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. P. okres zatrzymania w dniach 25 i 26 marca 2012 r. ,

IV.  na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego K. P. w okresie próby pod dozór kuratora,

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżonego K. P. do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator, który zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego – art. 57a § 2 kk – wskutek nie orzeczenia przewidzianej w tym przepisie obligatoryjnej nawiązki na rzecz pokrzywdzonego – Gminy (...).

Stawiając powyższy zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego jest zasadna.

Sąd - rozpoznający wniosek prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego bez przeprowadzenia rozprawy - nie może uchylić się od zbadania sprawy zarówno pod kątem ustaleń faktycznych i zawinienia, a także zastosowanych przepisów prawa materialnego, zaś w sytuacji gdy uzna, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa, gdy zauważa potrzebę zmiany kwalifikacji prawnej czynu i to niezależnie, czy miałaby to być zmiana w kierunku łagodniejszym, czy też surowszym, bądź też dostrzega inne wady prawne propozycji oskarżyciela publicznego (np. dotyczące kwestii środków karnych, których orzeczenie jest obligatoryjne), nie tylko nie może wniosku takiego uwzględnić, lecz wręcz zobligowany jest - stosownie do treści art. 343 § 7 k.p.k. - skierować sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych, chyba że w toku posiedzenia prokurator za zgodą oskarżonego dokona modyfikacji wniosku w kierunku przez sąd postulowanym. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 marca 2012 r. sygn. akt II K.K. 14/12 Prok.i Pr.-wkł. 2012/6/7 Lex nr 1165239). Dyspozycja przepisu art. 343 § 7 k.p.k. nie pozostawia bowiem wątpliwości co do tego, że skierowanie przez prokuratora, na podstawie art. 335 § 1 k.p.k., wniosku o skazanie oskarżonego bez przeprowadzenia rozprawy obliguje sąd do kontroli jego poprawności pod względem zarówno formalnym, jak i merytorycznym. Przedmiotem zaś tego rodzaju kontroli powinna być również kwestia zgodności propozycji zawartych we wniosku z regułami obowiązującego prawa materialnego. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 r. IV KK 283/11 LEX nr 1027194).

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu K. P. popełnienie występku z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. Skazując zaś za występek o charakterze chuligańskim sąd stosownie do art. 57 a § 2 k.k. był zobowiązany orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzekł obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 k.k. Sąd I instancji procedując w niniejszym postępowaniu obowiązkowi temu uchybił. Uwzględnił bowiem wniosek Prokuratora skierowany na podstawie art. 335 § 1 k.p.k., który nie zawierał uzgodnienia z oskarżonym orzeczenia wskazanego środka karnego, który ma charakter obligatoryjny. Stwierdzenie zaś powyższej wadliwości wniosku musiało skutkować skierowaniem sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych, o ile w toku posiedzenia prokurator za zgodą oskarżonego nie dokonał modyfikacji wniosku w kierunku postulowanym przez sąd.

Powyższe uchybienia skutkować musiały tym samym uchyleniem zaskarżonego orzeczenia do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji będzie miał na uwadze powyższe uwagi. Przy czym może on skierować sprawę na posiedzenie, o jakim mowa w art. 343 k.p.k., gdyż nadal istnieje w sprawie wniosek o skazanie oskarżonego bez rozprawy, ale jego uwzględnienie uzależnione jest od zmodyfikowania przez prokuratora w uzgodnieniu z oskarżonym treści wniosku w taki sposób, aby odpowiadał on wymogom prawa materialnego. Alternatywą pozostaje rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych, a więc na rozprawie w szczególności gdy K. P. będzie podtrzymywał swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 31 lipca 2012 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2012 r. sygn. akt V KK 416/11).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu orzeczono zaś na podstawie art. 29 ust. 1 Prawa o adwokaturze.

AP