Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 czerwca 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018r.w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta K.

przeciwko M. M. (1), I. P., M. K., Ł. M. (1)

o zapłatę

w przedmiocie sprzeciwów pozwanych Ł. M. (1) i M. K.

I.  w sprawie o zapłatę kwoty 6.163,73 złotych toczącej się pod sygn. I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 2435/04):

1.  oddala powództwo w całości co do pozwanej M. K.,

2.  oddala powództwo w całości co do pozwanego Ł. M. (1),

3.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 1.450,33 zł (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt złotych 33/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanego Ł. M. (1) kwotę 1.217,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

II.  w sprawie o zapłatę kwoty 4.140,51 złotych toczącej się pod sygn. I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 989/05):

1.  oddala powództwo w całości co do pozwanej M. K.,

2.  oddala powództwo w całości co do pozwanego Ł. M. (1),

3.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 833,33 zł (osiemset trzydzieści trzy złote 33/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanego Ł. M. (1) kwotę 600,00 zł (sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  w sprawie o zapłatę kwoty 11.450,71 zł toczącej się pod sygn. I C 4478/17 (poprzednio VII Nc 1945/03):

1.  oddala powództwo w całości co do pozwanej M. K.,

2.  zasądza od pozwanego Ł. M. (1) na rzecz powoda Miasta K. kwotę 2.248,51 zł (dwa tysiące dwieście czterdzieści osiem złotych 51/100), przy czym zobowiązanie pozwanego jest solidarnie z zobowiązaniem pozwanych M. M. (1) i I. P., wynikającym z nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Kaliszu z dnia 18 grudnia 2003r. w sprawie VII Nc 1945/03,

3.  oddala powództwo co do pozwanego Ł. M. (1) w pozostałym zakresie,

4.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 2.633,34 zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści trzy złote 34/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  zasądza od powoda Miasta K. na rzecz pozwanego Ł. M. (2) kwotę 1.408,97 zł (jeden tysiąc czterysta osiem złotych 97/100) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  w sprawie o zapłatę kwoty 6.163,73 złotych toczącej się pod sygn. I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 2435/04) oraz w sprawie o zapłatę kwoty 4.140,51 złotych toczącej się pod sygn. I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 989/05) oraz w sprawie o zapłatę kwoty 11.450,71 zł toczącej się pod sygn. I C 4478/17 (poprzednio VII Nc 1945/03):

nakazuje pobrać od powoda Miasta K. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 284,60 zł (dwieście osiemdziesiąt cztery złote 60/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Katarzyna Porada – Łaska

Sygn. akt: I C 1749/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14 czerwca 2018r.

W dniu 24.09.2004r. Miasto K. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. M. (1), Ł. M. (1), I. M. i M. K. kwoty 6.163,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. VII Nc 2435/04.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwani są najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ulicy (...) i zalegają z zapłatą czynszu za okres od miesiąca października 2003r. do miesiąca sierpnia 2004r. Pomimo wezwania do zapłaty pozwani nie spłacili zaległości.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w dniu 12 października 2004r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k.13).

W dniu 12 kwietnia 2017r. pozwany Ł. M. (1) wniósł od powyższego orzeczenia sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podał, że powód domaga się zasądzenia czynszu za zajmowanie lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ulicy (...), w którym pozwany nie mieszka od 2003 roku. Pozwany podał, że w 2003 roku zamieszkał u swojej teściowej E. F. pod adresem M. 1/12 w K., a od lipca 2004r. na stałe wyjechał i zamieszkał na trenie Irlandii. Pozwany przyznał, że wprawdzie był zameldowany pod wskazanym w pozwie adresem, ale nie zamieszkiwał tam i w żaden sposób z przedmiotowego lokalu nie korzystał od 2003 roku.

W dniu 12 kwietnia 2017r. pozwana M. K. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu, domagając się oddalenia powództwa w stosunku do niej i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Motywując zasadność swojego stanowiska pozwana M. K. podała, że nigdy nie zamieszkiwała pod adresem K. 4A w K.. Podała, iż od 1995 roku zamieszkuje wraz ze swoim mężem P. K.. Pozwana podkreśliła, że początkowo zamieszkiwała u teściowej D. K. przy ulicy (...) w K., a później wynajęła mieszkanie również przy ulicy (...) w K.. Od 2004 roku nie zamieszka w Polsce, ponieważ wyprowadziła się do Irlandii. Nie zajmowała zatem lokalu wskazanego przez powoda, a w konsekwencji nie ponosi odpowiedzialności za czynsz. Pozwana zakwestionowała podpis osoby, która podpisała się jej imieniem i nazwiskiem. Pozwana podała, że to nie jest jej podpis, tylko podpis nieznanej pozwanej osoby. Przyznała, że była zameldowana pod wskazanym adresem, ale nigdy tam nie mieszkała i w żaden sposób z przedmiotowego lokalu nie korzystała.

W dniu 17.05.2005r. Miasto K. wniósł o zasadzenie solidarnie od pozwanych M. M. (1), Ł. M. (1), I. M. i M. K. kwoty 4.140,51 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. VII Nc 989/05.

W dniu 8 czerwca 2005r. Sąd Rejonowy w Kaliszu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k.59).

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnieśli pozwani: Ł. M. (1) i M. K.. Każdy z pozwanych domagał się oddalenia powództwa w stosunku do swojej osoby i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. Pozwany argumentował, że począwszy od 2003 roku nie zamieszkiwał w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w K.. Pozwana zaś w uzasadnieniu swojego stanowiska podniosła, że nigdy nie zamieszkiwała w lokalu wskazanym w pozwie.

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu połączył sprawę z powództwa Miasta K. przeciwko M. M. (1), M. K., Ł. M. (1) i I. M. o zapłatę sygnatura akt VII Nc 989/05 ze sprawą prowadzoną pod sygnaturą VII Nc 2435/04 z powództwa Miasta K. przeciwko M. M. (1), M. K., Ł. M. (1) i I. M. o zapłatę – celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz dalszego prowadzenia pod sygnaturą VII Nc 2435/04 (k.97).

Postanowieniem z dnia 31 maja 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu odrzucił sprzeciwy M. K. od nakazu zapłaty z dnia 12.10.2004r. w sprawie VII Nc 2435/04 i z dnia 08.06.2005r. w sprawie sygn. VII Nc 989/05 oraz odrzucił sprzeciwy Ł. M. (1) od nakazu zapłaty z dnia 12.10.2004r. w sprawie VII Nc 2435/04 i z dnia 08.06.2005r. w sprawie sygn. VII Nc 989/05 (k.114).

Postanowieniem z dnia 31 maja 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu umorzył postępowanie wywołane wnioskami pozwanych Ł. M. (1) i M. M. (3) o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwów od nakazów zapłaty z dnia 12.10.2004r. w sprawie VII Nc 2435/04 i z dnia 08.06.2005r. w sprawie VII 989/05. Sprawa jest dalej prowadzona pod sygnaturą I C 1749/17 (k.145).

W dniu 26.09.2003r. Miasto K. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. M. (1), M. M. (3), Ł. M. (1) i I. M. kwoty 11.450,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą VII Nc 1945/03.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwani są najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. w K. przy ulicy (...) i zalegają z zapłatą czynszu za okres od miesiąca lutego 2001r. do miesiąca sierpnia 2003r. Mimo wezwania do zapłaty pozwani nie spłacili zadłużenia.

W dniu 18 grudnia 2003r. Sąd Rejonowy w Kaliszu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k. 256).

Pozwany Ł. M. (1) wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty w całości, domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Argumentacja pozwanego została przedstawiona identycznie co w uzasadnieniu sprzeciwów w sprawach VII Nc 2435/04 i Nc 989/05.

Pozwana M. K. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty w całości, domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu. Argumentacja pozwanej została przedstawiona identycznie co w uzasadnieniu sprzeciwów w sprawach VII Nc 2435/04 i Nc 989/05.

Postanowieniem z dnia 06.06.2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu odrzucił sprzeciwy pozwanych M. K. (poprzednio M.) i Ł. M. (1) oraz umorzył postępowanie w przedmiocie wniosku pozwanych o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 18.12.2003r.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu zarządził połączenie sprawy I C 4478/17 z powództwa Miasta K. przeciwko M. K., M. M. (1), Ł. M. (1) i I. M. o zapłatę ze sprawą o sygn. akt I C 1749/17 z powództwa Miasta K. przeciwko M. K., Ł. M. (1), I. M. i M. M. (1) o zapłatę –celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzić dalej pod sygn. akt I C 1749/17 (k. 315).

Niniejsza sprawa zarejestrowana pod sygnaturą I C 1749/17 to trzy połączone sprawy z powództwa Miasta K. o zapłatę czynszu najmu toczące się w istocie przeciwko pozwanym Ł. M. (1) i M. M. (3), wobec skutecznego wniesienia przez nich sprzeciwów od nakazów zapłaty wydanych w postępowaniu upominawczym. Wobec pozostałych pozwanych nakazy zapłaty uprawomocniły się.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 3 kwietnia 2000r. w K. pomiędzy powodem a M. M. (1), M. K. i Ł. M. (1) została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego o nr (...) przy ulicy (...) w K. o pow. użytkowej 32,50 m ², składający się z trzech izb. Do zamieszkania w lokalu wraz z najemcą uprawniona została I. M..

Z tytułu najmu najemca zobowiązany był opłacić wynajmującemu czynsz w wysokości 70,85 zł miesięcznie oraz opłaty za media. Łączna kwota należności za najem lokalu w stosunku miesięcznym wynosiła 452,69 zł.

Czynsz i opłaty za świadczenia dodatkowe, o których mowa w pkt 3 umowy, były płatne z góry do 10-kazdego miesiąca na konto wynajmującego (...) S.A. OW KALISZ (...)- (...)-3600-11 lub (...)- (...)-360-1.

W razie nieuiszczenia w terminie czynszu i opłat za media, wynajmującemu przysługiwało prawo do naliczania odsetek w wysokości ustawowej.

Za zapłatę czynszu i opłaty za świadczenia dodatkowe odpowiadają solidarnie z najemcą stale mieszkające z nim osoby pełnoletnie.

(dowód: umowa k. 7v i k. 10-10v)

W dniu zawarcia umowy pozwany Ł. M. (1) nie ukończył osiemnastego roku życia. Jego data urodzenia to 24 kwiecień 1982r.

(bezsporne)

Zapis słowny w funkcji podpisu o treści (...) złożony na ww. umowie najmu lokalu mieszkalnego nie został nakreślony przez M. K..

(dowód: opinia biegłego k. 215-226)

Pozwana M. K. nigdy nie przebywała w lokalu mieszkalnym na ulicy (...) w K.. Pozwana począwszy od 1995 roku zamieszkiwała u swojej teściowej D. K. na ulicy (...) w K.. Kolejno pozwana wyprowadziła się do Irlandii w 2004 roku.

(dowód: zeznania pozwanej M. K. k. 117-117v, zeznania świadka D. K. k. 118-118v, zeznania świadek I. P. k. 159)

Pozwany Ł. M. (1) zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym na ulicy (...) w K. od 2000 roku do końca 2002 roku.

Pozwany w okresie od 4 października 2001r. do 2 grudnia 2002r. odbywał służbę wojskową w siłach zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w tym w okresie od 21 kwietnia 2002r. do 30 października 2002r. pełnił służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Tymczasowych S. Organizacyjnych Narodów Zjednoczonych w Libanie (...). Pozwany podczas przerw w odbywaniu służby (przepustek) zamieszkiwał u swojej ówczesnej narzeczonej (w lokalu przy ulicy (...) w K.) i powrócił tam po zakończeniu służby wojskowej. Od lipca 2004 roku pozwany wyprowadził się do Irlandii.

(dowód: zeznania pozwanego Ł. M. (1) k. 116v i k.331v, zeznania świadka E. F. k. 117v, zeznania świadka M. M. (3) k. 118, książeczka wojskowa k. 163-164v, zaświadczenie k. 156)

Zaległy czynsz najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w K. za okres od lutego 2001 roku do września 2001 roku wynosi 1.562,32 zł, a skapitalizowane odsetki ustawowe za zaległy czynsz od dat wymagalności do dnia 19.09.2003r. stanowią kwotę 686,19 zł, (co daje łącznie 2.248,51 zł).

(dowód: zestawienie k. 249)

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu oddalił w całości powództwo powoda w stosunku do pozwanych Ł. M. (1) i M. K. o zapłatę czynszu najmu lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ulicy (...) w okresie od września 2011r. do sierpnia 2012r. Orzeczenie jest prawomocne.

(dowód: dołączone akta sprawy I C 189/17)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dowodów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków: E. F., M. M. (5), D. K., I. P., albowiem ich treść była logiczna, spójna, rzeczowa i konsekwentna. Zeznania wspomnianych świadków wzajemnie się uzupełniały.

Na miano wiarygodnych zasługiwały zeznania pozwanej M. K. i pozwanego Ł. M. (1), ponieważ ich treść korelowała z zebranymi w niniejszej sprawie dowodami nieosobowymi w postaci dokumentów oraz z zeznaniami świadków: E. F., M. M. (3), D. K..

Opinię sądową sporządzoną przez biegłą sądową z zakresu badań porównawczych pisma ręcznego A. M. (poprzednio L.) Sąd uznał za rzetelną, miarodajną i wszechstronnie umotywowaną. Ponadto żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności dla zachowania przejrzystości wywodu prawnego, należy poczynić kilka uwag natury ogólnej stanowiących tło do rozważań.

Od wydanych w przedmiotowej sprawie nakazów zapłaty z dnia 12.10.2004r. w sprawie VII Nc 2435/04, z dnia 08.06.2005r. w sprawie VII Nc 989/05 i w sprawie VII Nc 1945/03 z dnia 18.12.2003r. sprzeciw wnieśli wyłącznie pozwany Ł. M. (1) i pozwana M. K., stąd Sąd Rejonowy ograniczył rozpoznanie sprawy wyłącznie do kwestii zasadności dochodzonego roszczenia w stosunku do tych pozwanych. W myśl bowiem art. 505 k.p.c. w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, jednakże nakaz zapłaty traci moc wyłącznie w części zaskarżonej sprzeciwem i tylko wobec osoby, która sprzeciw wniosła. W pozostałej części nakaz zapłaty staje się prawomocny.

Kolejno wskazać należy, że wszystkich połączonych sprawach powód Miasto K. domagał się zapłaty czynszu najmu z tytułu zawartej z pozwanymi umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w K. z dnia 03.04.2000r.

Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy powodowi przysługuje czynsz od pozwanych za następujące okresy: od lutego 2001r. do sierpnia 2003r. (sprawa VII Nc 1945/03, IC 4478/17), od października 2003r. do sierpnia 2004r. (sprawa VII Nc 2435/04, IC 1749/17) i od sierpnia 2004r. do kwietnia 2005r. (sprawa VII Nc 989/05, IC 1749/17), w świetle podnoszonych przez pozwanych zarzutów. Pozwany Ł. M. (1) podnosił w toku procesu, iż podpisując sporną umowę nie był osobą pełnoletnią, a ponadto począwszy od pewnego okresu nie zamieszkiwał w rzeczonym lokalu. Pozwana M. K. podkreślała zaś, że nie złożyła podpisu na przedłożonej umowie najmu z dnia 03.04.2000r., a od 1995 roku zamieszkiwała ze swoim mężem P. K. przy ulicy (...) w K..

Wobec odmienności podniesionych zarzutów przez każdego z pozwanych, rozważania prawne zostaną poczynione odrębnie co do każdego z nich.

Przechodząc do oceny prawnej roszczenia powoda to należy wskazać, że umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w K. została zawarta w dniu 3 kwietnia 2000r., a więc podlega pod reżim ustawy z dnia 2 lipca 1994r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (tj. Dz.U.1998.120.787). Wprawdzie wspominana ustawa została derogowana z dniem 10 lipca 2001r. przez ustawę z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj.Dz.U.2016.1610).

Zgodnie z treścią przepisu art. 27 ustawy o ochronie praw lokatorów, ustawa niniejsza znajduje zastosowanie do stosunków prawnych powstałych przed dniem jej wejścia w życie. Cytowany przepis należy jednak rozumieć w ten sposób, że stosunki prawne istniejące w dniu 10 lipca 2001r. będą dopiero od tej daty oceniane według aktualnych unormowań. Nie dotyczy to jednak oceny zdarzeń mających miejsce przed dniem 10 lipca 2001r. Za taką oceną opowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 lipca 2002r. III CZP 36/02 (Lex nr 54131) wyjaśniając, że: brzmienie ustawy, a w szczególności art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, nie daje podstaw do odstąpienia od zasady wyrażonej w art. 3 k.c. Zawarta w art. 27 ust. 1 ustawy reguła, że »ustawa niniejsza znajduje również zastosowanie do stosunków prawnych powstałych przed dniem jej wejścia w życie« oznacza tylko tyle, iż stosunki prawne powstałe pod rządem ustawy z dnia 2.7.1994 r. o najmie lokali i istniejące w chwili wejścia w życie ustawy z dnia 21.6.2001 r. o ochronie praw lokatorów, podlegać będą nowej ustawie od daty wejścia jej w życie. Jest to więc tzw. retrospektywność, a nie retroaktywność ustawy. Jest ona powszechnie przyjmowana, gdy chodzi o zasadę bezpośredniego działania nowej ustawy w odniesieniu do stosunków prawnych o charakterze ciągłym.

Wobec przedstawionych argumentów Sąd orzekający doszedł do przekonania, że roszczenie powoda o zapłatę zaległego czynszu za okres od lutego 2001r. do 10 lipca 2001r. należy oceniać przez pryzmat ustawy z dnia 2 lipca 1994r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, zaś roszczenie o czynsz najmu za okres po 10 lipca 2001r. podlegając rygorom ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego należy stwierdzić, że powództwo we wszystkich połączonych sprawach podlegało oddaleniu co do pozwanej M. K., albowiem jej nie łączył z powodem żaden stosunek obligacyjny.

Z niekwestionowanej przez żadną ze stron opinii sądowej biegłego grafologa A. M. wynikało jednoznacznie, że pozwana nie złożyła podpisu na przedmiotowej umowie. Nie była więc stroną umowy. Tym samym nie jest zobowiązana do zapłaty czynszu najmu przedmiotowego lokalu za sporne okresy tj., od lutego 2001r. do sierpnia 2003r. oraz od października 2003r. aż do kwietnia 2005r. Ponadto, pozwana nie mogłaby ewentualnie odpowiadać solidarnie z najemcą również jako dorosły (pełnoletni) domownik na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych bądź (...) k.c., albowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, a w szczególności z zeznań świadków D. K. i I. P., że pozwana M. K. w okresie objętym żądaniem pozwu nie zamieszkiwała w spornym lokalu. Ci świadkowie zgodnie wskazywali, że po tym jak pozwana wyszła za mąż w 1995 roku, zaczęła zamieszkiwać z mężem w lokalu będącym własnością jej teściowej.

Mając na uwadze powyższe, powództwa o zapłatę czynszu najmu wobec pozwanej w sprawach następujących: VII Nc 2435/04, I Nc 1985/13, VII Nc 989/05 jako nieudowodnione podlegało oddaleniu na podstawie art. 6 k.c., zgodnie z dyspozycją punktów I podpunkt 1, punkt II podpunkt 1, punkt III podpunkt 1 części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach procesu należnych pozwanej orzeczono w punkcie I podpunkt 3 wyroku i w punkcie II podpunkt 3 oraz w punkcie III podpunkt 5 wyroku w oparciu w przepisy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. wyrażające zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony /koszty procesu/.

Kierując się powyższą zasadą, Sąd orzekł o zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanej M. K. jako wygrywającej trzy połączone sprawy następujące kwoty:

- w sprawie I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 2435/04) kwotę 1.450,33 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały: 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k.37) oraz kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.1461 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (24.09.2004r.) oraz kwotę 233,33 zł tytułem 1/3 wpłaconej przez pozwaną zaliczki (k.177 pozwana wpłaciła zaliczkę w wysokości 700 zł na poczet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego grafologa, którą podzielono na trzy sprawy),

- w sprawie IC 1749/17 (poprzednio VII Nc 989/05) kwotę 833,33 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.1461 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (17.05.2005r.) oraz kwotę 233,33 zł tytułem 1/3 wpłaconej przez pozwaną zaliczki (k.177),

- w sprawie IC 4478/17 (poprzednio VII Nc 1945/03) połączonej ze sprawą I C 1749/17 kwotę 2.633,34 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.1461 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (26.09.2003r.) oraz kwotę 233,34 zł tytułem 1/3 wpłaconej przez pozwaną zaliczki (k. 177, przy czym dodano jeden grosz aby otrzymać pełną kwotę 700 zł).

W punkcie IV nakazano ściągać od powoda Miasta K. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 284,60 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj.Dz.U.2018.300) w zw. z art. 98 k.p.c. Wyjaśnić należy, że biegłemu tytułem wynagrodzenia przyznano kwotę 984,60 zł, w tym 700 zł zostało pokryte z wpłaconej przez pozwaną zaliczki, stąd nieuiszczone koszty sądowe stanowiły kwotę 284,60 zł.

Odnosząc się do zasadności roszczeń powoda o zapłatę czynszu najmu przeciwko pozwanemu Ł. M. (1), należy wskazać co następuje.

Umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w K. z dnia 3 kwietnia 2000r. została zawarta pomiędzy powodem a M. M. (1) i Ł. M. (1). Pozwany nie zaprzeczał prawdziwości swojego podpisu. Jednakże należy zwrócić uwagę, że w dniu podpisania umowy pozwany nie był osobą pełnoletnią. Nie można zatem uznać, że jest stroną stosunku najmu, skoro nie posiadał pełnej zdolności do czynności prawnej. Pozwany uzyskał pełnoletniość w dniu 24 kwietnia 2000r. (rozrodzony dnia 24 kwietnia 1982r.), dlatego pozwany może odpowiadać za czynsz tylko jako dorosły domownik.

Zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 1994r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych za zapłatę czynszu i opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale mieszkające z nim osoby pełnoletnie.

Uregulowanie z art. 688 ¹ k.c. zostało wprowadzone przez art. 26 ustawy o ochronie praw lokatorów z dniem 10 lipca 2001r. i zawiera identyczne brzemiennie.

Zgodnie z poglądem ukształtowanym w judykaturze Sądu Najwyższego (w szczególności na gruncie art. 668 ¹ k.c. posiadającym tożsame brzmienie do cytowanej wyżej normy i art. 691 k.c.) stałe zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym oznacza, że lokal ten stanowi centrum życiowe określonej osoby tj. miejsce, w którym koncentruje się na przykład życie obok rodziców, osoby nieporadnej przy osobie, która się nią opiekuje itp. (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 1976r. orzeczenie SN z dnia 17 października 1997 r., I CKN 90/97, Lex, orzeczenie SN z dnia 29 kwietnia 1998 r., I CKN 637/97, Lex, orzeczenie SN z dnia 17 czerwca 1999 r., I CKN 46/98, Lex, orzeczenie SN z dnia 16 września 1999 r., II CKN 889/97, Lex, orzeczenie SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 40/99, Lex).

W literaturze uwypukla się również, że podmiotami solidarnej odpowiedzialności są najemca lokalu i stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, które stale przebywają z nim w danym lokalu. Stałe zamieszkiwanie w określonym lokalu z najemcą należy rozumieć jako faktyczne przebywanie w danym lokalu (A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania– część szczególna, wyd. II, Lex, komentarz do art. 688 ¹ k.c. pozostający aktualny, wobec tożsamości brzemienia tego przepisu z przepisem art. 22 ustawy).

Materialnoprawną przesłanką uwzględnienia powództwa wytoczonego na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 1994r. o najmie lokali jest zatem wspólne zamieszkiwanie razem z najemca, a więc określony stan faktyczny, a nie stan prawny wynikający z treści decyzji administracyjnej o zameldowaniu. Brak przesłanki wspólnego zamieszkiwania występuje zatem wtedy, gdy dana osoba w określonym mieszkaniu w ogóle nie zamieszkiwała.

Z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niewątpliwie, że pozwany Ł. M. (1) od października 2001 roku nie zamieszkiwał w spornym lokalu. Zarówno z zeznań świadka, jak i książeczki wojskowej pozwanego bezspornie wynika, iż od października 2001 roku do grudnia 2002 roku odbywał służbę wojskową w siłach zbrojnych RP. We wskazanym okresie przebywał również poza granicami Polski, w tym od 21.04.2002r. do 30.10.2002r. odbywał służbę w Libanie. Świadek M. M. (3) zeznała na rozprawie w dniu 06.06.2017r. (k.292v), że kiedy pozwany przyjeżdżał na przepustki jednorazowe przebywał w mieszkaniu jej i jej matki na ulicy (...) w K., również nocował w tym mieszkaniu.

Potwierdził to także świadek E. F.. Takie stanowisko konsekwentnie prezentował w sprawie także pozwany.

W ocenie Sądu w tym stanie rzeczy nie sposób uznać, aby przesłanka z przepisu art. 22 ust. 3 ustawy została spełniona.

W świetle powyższego należało stwierdzić, że pozwany od października 2001 roku nie był osobą pełnoletnią stale, faktycznie, zamieszkującą z najemcą. W konsekwencji, zdaniem Sądu nie jest osobą zobowiązaną solidarnie z najemcą do zapłaty czynszu najmu za okres począwszy od października 2001 roku.

Roszczenie o zapłatę czynszu najmu w sprawie VII Nc 1945/03 ( I C 4478/17) za okres od października 2001 roku do sierpnia 2003r. podlega oddaleniu jako bezzasadne, co wynika z powyżej zaprezentowanej argumentacji, o czym orzeczono w punkcie III podpunkcie 3 wyroku.

W konsekwencji, roszczenie powoda o zapłatę czynszu najmu przeciwko pozwanemu ze sprawy VII Nc 2435/04 za okres od października 2003r. do sierpnia 2004r. oraz roszczenie o zapłatę czynszu ze sprawy VII Nc 989/05 za okres od sierpnia 2004 roku do kwietnia 2005 roku podlegało oddaleniu jako bezzasadne na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy i art. 688 ¹ k.c. a contrario. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie Sąd zawarł w punkcie I podpunkt 2 wyroku oraz punkcie II podpunkcie 2 wyroku.

Co do roszczenia powoda w okresie od lutego 2001 roku do września 2001 roku to należy wskazać, co następuje.

Zdaniem Sądu, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznać należało, że pozwany jako pełnoletni domownik jest zobowiązany solidarnie z najemcą (pozwanymi M. M. (1) i I. P.) do zapłaty czynszu za okres od lutego 2011 roku do września 2001 roku. Podkreślić należy, że pozwany nie kwestionował okoliczności, że we wskazanym okresie zamieszkiwał w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w K..

Wprawdzie pozwany próbował wykazywać, że jego matka M. M. (1) dokonywała regularnych wpłat na poczet zadłużenia z tytułu najmu, jednakże, zdaniem Sądu, bezskutecznie. Załączone do sprzeciwu z dnia 18.07.2017r. (k.302-310) potwierdzenia zapłaty są nieczytelne, a w szczególności spośród niektórych z nich nie sposób odczytać, której daty i roku dotyczą. Pozwany bowiem przedłożył potwierdzenia wpłaty z różnych lat.

Powód zaś konsekwentnie zaprzeczał, aby pozwani uiścili czynsz najmu i ponadto podniósł na ostatniej rozprawie, że żądania objęte pozwami uwzględniają dokonane wpłaty.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, pozwany nie sprostał ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.) i nie udowodnił, aby czynsz za okres od lutego 2011 roku do września 2011 roku został zapłacony powodowi. Pozwany był w toku procesu reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, stąd winien mieć świadomość negatywnych konsekwencji procesowych nieudowodnienia swoich twierdzeń.

Nadto, w ocenie Sądu pozwany nie wykazał, aby pozwana M. M. (1) uzyskiwała dodatek mieszkaniowy, co ewentualnie wpływałoby na zakres jego zobowiązania jako dłużnika solidarnego. Nie wykazał ani co do zasady pobierania przez pozwaną tego dodatku, ani jego wysokości. Nie przedłożono ewentualnej decyzji o przyznaniu takiego dodatku.

Zgodnie z zestawieniem (k.249) zaległość z tytułu czynszu najmu w okresie od lutego 2011 roku do września 2001 roku wynosiła kwotę łączną 1.562,32 zł. Ponadto do tej kwoty należy doliczyć skapitalizowane odsetki ustawowe w wysokości łącznej 686,19 zł. Terminy płatności czynszu oraz datę skapitalizowania tych odsetek zostały szczegółowo wskazane w zestawieniu. W ocenie Sądu przedmiotowym dokumentem prywatnym (niekwestionowanym co do prawdziwości przez pozwanego), zwanym zestawieniem, powód wykazał swoje roszczenie co do zasady, jak i wysokości zarówno w zakresie czynszu najmu za okres od lutego 2010r. do września 2001r. oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych.

Mając na uwadze powyższe, na mocy powołanych wyżej przepisów Sąd orzekł jak w punkcie III podpunkcie 2 zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.248,51 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w punkcie III podpunkcie 3 orzeczenia.

O kosztach procesu należnych pozwanemu orzeczono w punkcie I podpunkt 4 wyroku i w punkcie II podpunkt 4 wyroku w oparciu w przepisy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. wyrażające zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony /koszty procesu/.

Kierując się powyższą zasadą, Sąd orzekł o zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanego Ł. M. (1) jako wygrywającego dwie połączone sprawy następujące kwoty:

- w sprawie I C 1749/17 (poprzednio VII Nc 2435/04) kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały: 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.1461 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (24.09.2004r.),

- w sprawie IC 1749/17 (poprzednio VII Nc 989/05) kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.1461 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (17.05.2005r.).

O kosztach postępowania należnych pozwanemu orzeczono w punkcie III podpunkt 4 wyroku dokonując ich stosunkowego rozdzielenia na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 19,64 %, a pozwany w 80,36 %.

Powód poniósł koszty w postaci: opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (k.247), opłatę sądową od pozwu w wysokości 229 zł (k.255) oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej- 2.400 zł zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 ze zm.) wobec daty wniesienia pozwu (26.09.2003r.). Pozwany zaś poniósł koszty w postaci wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 2.400 zł ustalonej na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 ze zm.). Łącznie koszty procesu stanowiły więc kwotę 5.046 zł. Powód jako przegrywający sprawę w 80,36 % winien ponieść koszty w wysokości 4.054,97 zł, jednakże skoro poniósł już kwotę 2.646 zł, to do zasądzenia na rzecz pozwanego pozostała kwota 1.408,97 zł.

SSR Katarzyna Porada-Łaska