Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Hreczańska – Cholewa

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko M. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego     

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 04.07.2017 r.,

sygn. akt XI C 1348/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki 900 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Agnieszka Hreczańska- Cholewa

II Ca 2346/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważy co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że ponieważ Sąd Okręgowy będący sądem drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy mając nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów, w następstwie czego uznał, iż zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest trafne i odpowiada prawu. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. art. 233 § 1 k.p.c., 207 § 3 k.p.c. w związku z art. 217 k.p.c. i art. 227 k.p.c.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji w sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, dokonał jego prawidłowej oceny z zachowaniem norm zawartych w art. 233 § 1 k.p.c. i na tej podstawie ustalił stan faktyczny, który Sąd Okręgowy czyni podstawą swojego rozstrzygnięcia. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, iż uchybił on zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (wyrok SN z 2001.04.12, II CKN 588/99, LEX nr 52347). Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mógłby się okazać skuteczny tylko w wypadku wykazania, że zastosowane przez Sąd kryteria oceny wiarygodności były oczywiście błędne (wyrok SN z 2002.04.16, V CKN 1446/00, LEX nr 55167). Podniesione w apelacji zarzuty stanowią w rzeczywistości jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i zmierzają do przedstawienia stanu faktycznego, który byłby korzystny dla pozwanego. Nie ulega bowiem żadnej wątpliwości w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, że w lokalu użytkowym będącym przedmiotem najmu pojawiła się pleśń będąca następstwem zawilgocenia ścian. Okoliczność ta została potwierdzona zeznaniami świadków – pracownicy zatrudnionej w sklepie – (...) i A. S., świadka M. K. (1), posiadających uprawnienia budowlane świadków A. K. i J. Ż. i męża powódki – świadka P. O.. Okoliczność występowania pleśni i grzyba potwierdza także złożona do akt dokumentacja fotograficzna. W tych okolicznościach zeznania świadka J. M., jakoby w lokalu nie było żadnego grzyba i że był to problem pozorny są niewiarygodne. Świadek ten zeznał m.in., że przyszedł do sklepu z preparatem aby usunąć plamę przy tapecie, jednakże słuchany w charakterze strony pozwany zeznał, że rozmowy o grzybie toczyły się przed grudniem 2014 r. i że zaproponował P. O., że jego ojciec – świadek J. M. kupi jakiś środek. Największy walor dowody mają zeznania świadków A. K. oraz J. Ż., którzy jako osoby trzecie nie są zainteresowaniu wynikiem procesu. Podczas oględzin lokalu stwierdzili oni wyczuwalną pod ręką wilgoć ścian. Potwierdzili nadto występowanie ogniska grzyba na ścianach, a ostatecznie, po odsunięciu przylegających do nich komód, także na tylnych elementach konstrukcyjnych. Zawilgocenie ścian doprowadziło także do sczernienia luster. Niezasadne było przeciwstawianie tym zeznaniom zeznań świadka M. K. (2) albowiem świadek ten także potwierdził lekkie zawilgocenia na dwóch ścianach lokalu a nadto występowanie grzybów pleśnienia. Podkreślić przy tym należy, że świadek M. K. (2) dokonywał oceny stanu lokalu pod koniec lipca 2015 r. a więc w warunkach zupełnie odmiennych od tych, w których lokal oglądali świadkowie A. K. i J. Ż. (grudzień 2014). Sąd Okręgowy przypomina także, że żaden ze wspomnianych świadków nie występował w procesie w charakterze biegłego sądowego. Złożone do akt przez obie strony prywatne opinie mogły, co podkreślił Sąd Rejonowy, stanowić jedynie dowód z dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c.

Ustalenie na podstawie wspominanych dowodów okoliczności, że w lokalu występowała wilgoć i grzyb czyni w pełni zasadnym oddalenie przez Sąd I instancji wniosku o dopuszczenie dowodu z dokumentacji księgowej powódki, za pomocą to którego dowodu pozwany podjął próbę dowodzenia, że rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia łączącej strony umowy najmu były kłopoty z uzyskaniem optymalnego wyniku finansowego w prowadzonych przy ul. (...) punkcie. Wobec ustalenia, że w wynajmowanym przez powódkę lokalu użytkowym występowało zawilgocenie i grzyb, zbędne było dowodzenie okoliczności rzeczywistych dochodów uzyskiwanych ze wspomnianej na działalności. Jej profil zakładał bowiem przebywanie w lokalu pracowników i klientów i fakt zawilgocenia, zagrzybienia oraz będący skutkiem powyższego, przykry zapach, obniżał użyteczność lokalu z uwagi na cel zawartej umowy. Sąd Okręgowy w pełni podziela również pogląd Sądu Rejonowego, iż pozwany w wyznaczonym przez powódkę terminie nie podjął jakichkolwiek działań ażeby usunąć istniejący problem. Z zeznań świadka P. O., ale również samego pozwanego wynika, że kwestia związana z wilgocią i występowaniem grzyba była poruszana w okresie dużo wcześniejszym niż grudzień 2014 r. Pomimo zgłaszanych problemów wynajmujący nie podjął żadnych konkretnych działań skutecznie zmierzających do usunięcia wilgoci i grzyba. Trudno przyjąć, ażeby starcie plamy przy tapecie i pokrycie jej emulsją (zeznania świadka J. M.) mogło prowadzić do skutecznego rozwiązania problemu wilgoci w lokalu. Słusznie więc Sąd Rejonowy uznał, że te i późniejsze działania pozwanego miary charakter pozornego zainteresowania sprawą i wpisują się w dotychczasową postawę wynajmującego. O rzeczywistym zaangażowaniu pozwanego świadczą także jego zeznania, podczas których stwierdził: „To była tak niewielka rzecz, że myślałem, że to się przetrze i jakoś przeżyją”. Słusznie także Sąd Rejonowy zauważa, że pozwany zlecił sporządzenie opinii rzeczoznawcy celem ustalenia zakresu problemu w lipcu 2015 r. i że w zakreślonym przez powódkę terminie nie podjął działań zmierzających do przywrócenia stanu takiego technicznego lokalu, który odpowiadałby celowi łączącej strony umowy.

Reasumując – Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że w wynajmowanym przez powódkę lokalu ujawniła się wada w postaci zawilgocenia ścian czego skutkiem było pojawienie się również grzyba pleśni oraz nieprzyjemnego zapachu. Uprawniało to powódkę do wezwania wynajmującego do podjęcia działań zmierzających do likwidacji problemu a nieuczynienie zadość temu obowiązkowi uczyniło skutecznym jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu na podstawie art. 664 § 2 k.c. Skutkiem tego oświadczenia było zakończenie obowiązywania umowy. Tym samym po stronie pozwanego zaktualizował się obowiązek zwrotu wpłaconej kaucji w wysokości 8000 zł.

Mając powyższe na uwadze, apelacja pozwanego jako nieuzasadniona, na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.07.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie(DZ. U. 2015 r., poz. 1800).

SSO Agnieszka Hreczańska - Cholewa