Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Krystyna Mieszkowska

Protokolant: Mateusz Kmieć

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko M. S. (1), A. W. i P. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie adw. M. W. kwotę 6 642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie adw. M. M. (1) kwotę 6 642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej P. G. z urzędu.

Sygn. akt IC 165/17

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 21 kwietnia 2017r., a sprecyzowanym w piśmie procesowym z dnia 12 lipca 2017r. oraz na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017r., powód T. S. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. S. (1), A. W. (poprzednie nazwisko S.) i P. G. kwotę 200 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zwrotu nakładów poniesionych przez niego na nieruchomość położoną przy ulicy (...) w miejscowości K. ewentualnie tytułem zadośćuczynienia oraz o zasądzenie od pozwanych zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że M. S. (1) i A. W. są jego córkami, a P. G. – matką jego zmarłej żony M. S. (2), z którą wspólnie mieszkał przez 25 lat w domu na nieruchomości przy ul. (...). Po śmierci żony został wyrzucony z domu i obecnie mieszka u rodziców. Powód wskazał, że przez cały okres pożycia wykonywał prace rolne na polu należącym do teściów P. G. i H. G., wybudował stodołę dla zwierząt, zakupił inwentarz żywy (konie i krowy), zakupił materiały budowlane z przeznaczeniem na budowę domu, w którym następnie wykonał instalację centralnego ogrzewania, ocieplenie zewnętrznej elewacji budynku, dach i inne prace związane z tzw. oddaniem domu pod klucz. Powód podał, że podczas trwania małżeństwa poświęcił czas, pracę i pieniądze, aby podnieść standard życia rodziny i gospodarstwa domowego, jednakże wobec nieuregulowania stanu prawnego nieruchomości, po wyrzuceniu z domu przez pozwane, stał się osobą bezdomną, bez żadnego majątku i praw do niego (k.- 2, 44, 48-49).

W odpowiedzi na pozew pozwane wniosły o oddalenie powództwa w całości. Pozwane podniosły, że nieruchomość wraz z domem i budynkami gospodarczymi należała pierwotnie do pozwanej P. G. i jej małżonka, którzy w drodze darowizny przekazali ją swojej córce M. S. (3) – żonie powoda. Następnie pozwane M. S. (1) i A. W. nabyły tę nieruchomość w drodze dziedziczenia testamentowego po zmarłej matce. Pozwane wskazały, że dom oraz budynki gospodarcze zostały wybudowane w latach 1966 – 1979, a sama działka, na której są one położone należała od pokoleń do rodziny pozwanej P. G.. Budynki te nie mogły zostać wybudowane przez powoda, gdyż w tym czasie był małoletni, a w związek małżeński z M. S. (3) zawarł w 1989r. Pozwane podały, że powód był wielokrotnie skazany za przestępstwo znęcania się nad żoną i córkami, jest osobą nadużywającą alkoholu i w wyniku problemów alkoholowych kilkakrotnie odbywał kary pozbawienia wolności za przestępstwo prowadzenia pojazdu (samochodu, roweru) w stanie nietrzeźwości, a od 10 lat nie mieszkał z rodziną. Zatem trudno uznać, aby ponosił nakłady na nieruchomość skoro większość czasu spędzał na upijaniu się, leczył się odwykowo i przebywał w zakładach karnych (k.- 44, 56-57, 77-78).

Pełnomocnik powoda adwokat M. W. oraz pełnomocnik pozwanej P. G. adwokat M. M. (1) wnieśli o przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz każdego z nich kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi i pozwanej z urzędu według norm obowiązujących albowiem nie zostały one pokryte w całości ani w części (k.- 119-120).

Sąd ustalił, co następuje:

Nieruchomość stanowiąca gospodarstwo rolne zabudowane budynkiem mieszkalnym, stodołą murowaną i budynkiem gospodarczym o łącznej powierzchni 3.9105 ha, oznaczona jako działki o numerach ewidencyjnych: (...),(...), (...), (...),(...), (...), (...), (...), (...) i (...), położona w miejscowości K. (gmina M.), pierwotnie stanowiła współwłasność P. G. i H. G. na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej. Na działce nr (...) znajduje się dom mieszkalny, murowany o 4 izbach, kryty dachówką, stodoła murowana kryta eternitem oraz budynek gospodarczy murowany, kryty dachówką.

Umową darowizny z dnia 18 czerwca 1996r. zawartą przed notariuszem J. M. w Kancelarii Notarialnej w C. – Repertorium A nr (...), P. G. i H. G. darowali córce M. S. (3) nieruchomość stanowiącą gospodarstwo rolne zabudowane budynkiem mieszkalnym, stodołą murowaną i budynkiem gospodarczym o łącznej powierzchni 3.9105 ha, oznaczoną jako działki o numerach ewidencyjnych: (...), (...), (...), (...), (...), (...),(...), (...), (...) i (...), położoną w miejscowości K. przy ulicy (gmina M.), a M. S. (3) darowiznę tę przyjęła. Ponadto, M. S. (3) ustanowiła na rzecz rodziców P. G. i H. G. służebność osobistą dożywotniego i bezpłatnego mieszkania w dwóch izbach budynku mieszkalnego z prawem do współkorzystania ze wszystkich pomieszczeń i urządzeń przeznaczonych do wspólnego użytku mieszkańców domu i zabudowań, na co darczyńcy wyrazili zgodę.

18 października 2014r. zmarła M. S. (3). Prawomocnym postanowieniem wydanym w sprawie II Ns (...) w dniu 27 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w C. stwierdził, że spadek po M. S. (4) z domu G., córce H. i P., zmarłej 18 października 2014r. w C., ostatnio stale zamieszkałej w miejscowości K. gmina M., na podstawie testamentu ustnego sporządzonego w dniu 11 października 2014r. w C., otwartego i ogłoszonego przez Sąd Rejonowy w C. w dniu 20 stycznia 2015r. nabyły córki: A. S. i M. S. (1) w ½ części każda z tych osób.

Aktualnie pozwana A. S. nosi nazwisko męża – W.

/ dowód: kopia aktu własności ziemi z dnia 2.09.1974r. (k.- 61, 84), kopia aktu notarialnego z dnia 18.06.1996r. (k.- 58-59, 79-82), kopia postanowienia Sądu Rejonowego w C. z dnia 27.01.2015r. (k.- 60, 83); zeznania świadka J. G. (nagranie, adnotacje – k.-107-109) /.

Powód T. S. zawarł związek małżeński z M. G. pod koniec lat 80-tych ubiegłego wieku. Z tego związku ma dwie córki – M. (urodzoną 1989r.) oraz A. (urodzoną w 1990r.), pozwane w sprawie. Po zawarciu małżeństwa powód wprowadził się do domu rodzinnego żony – M. S. (3), używającej imienia M.. Przez pierwsze dwa lata małżeństwa stosunki między małżonkami układały się poprawnie, później stopniowo pogarszały się, coraz częściej występowały kłótnie i konflikty, głównie na tle problemów alkoholowych powoda. Powód nadużywał alkoholu, po jego spożyciu wszczynał awantury, dochodziło do licznych interwencji Policji, znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną oraz dziećmi, za co kilkakrotnie został skazany na karę pozbawienia wolności. Powód w większości pracował okazjonalnie (dorywczo), nie łożył na utrzymanie rodziny, uzyskiwane wynagrodzenie głównie przeznaczał na swoje potrzeby, w tym zakup alkoholu. Rodzina utrzymywała się przede wszystkim z dochodów uzyskiwanych przez M. S. (3) i pomocy jej rodziców. W przedmiotowej nieruchomości powód mieszkał do października 2009r., po czym zamieszkał u swoich rodziców, w tej samej miejscowości (kilka domów dalej).

Nieruchomość przy ulicy (...) w K. jest zabudowana domem mieszkalnym, budynkiem gospodarczym oraz stodołą. Po wprowadzeniu się powoda (pod koniec lat 80-tych XX wieku) na przedmiotowej nieruchomości na przestrzeni kilku lat były przeprowadzane prace remontowe polegające na malowaniu ścian, wymianie podłóg, dachu, wykonaniu ocieplenia budynku mieszkalnego, czy modernizacji pomieszczeń gospodarczych celem zmiany ich przeznaczenia. Remonty te finansowała przede wszystkim żona powoda ze swoimi rodzicami, a powód jedynie w wąskim zakresie pomagał przy ich realizacji

/ dowód: zeznania świadka J. G. (nagranie, adnotacje – k.-107-109), zeznania świadka J. Z. (nagranie, adnotacje – k.- 110), zeznania świadka D. B. (nagranie, adnotacje – k.- 107), zeznania świadka P. C. (nagranie, adnotacje (k.- 106); kopie faktur i rachunków (k.- 66-72, 89-93), kopia pisma skierowanego do Prokuratury Rejonowej w C. przez M. S. (3) (k.- 62, 85), kopia postanowienia o zawieszeniu dochodzenia z dnia 31.03.2010r. (k.- 64, 87); dokumenty znajdujące się w aktach Sądu Rejonowego w C. XVIK (...) – akt oskarżenia (k.- 87-88), wyrok SR w C. z dnia 21.10.2010r. (k.- 108-109), wyrok SO w C. z dnia 21.03.2011r. (k.- 138) /.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu stan faktyczny i prawny w żaden sposób nie uzasadnia roszczenia powoda. Powód przede wszystkim nie sprostał obowiązkowi wykazania w ramach postępowania dowodowego, że poniósł jakiekolwiek nakłady na nieruchomość położoną w K. przy ulicy (...). Przypomnieć należy, że to na powodzie, zgodnie z regułą określoną w art. 6 k.c. spoczywał ciężar wykazania wydatkowania własnych środków tytułem nakładów na cudzą rzecz, skoro „zgłosił je do rozliczenia”.

W tym miejscu przypomnieć należy, że stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W świetle tego przepisu za prawdziwe mogą być przyjęte fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały należycie wykazane. Materialnoprawną zasadę rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c. uzupełniają reguły procesowe, w szczególności art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c. nakazujące stronom przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne, w szczególności wskazywać dowody. Obowiązek przedstawiania dowodów odnosi się zarówno do przesłanek dotyczących samej zasadności dochodzonego roszczenia, jak i jego wysokości. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkuje ryzykiem przegrania procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podkreślić także należy, że przewidziane w art. 232 zdanie drugie k.p.c. uprawnienie sądu do działania z urzędu może przekształcić się w procesowy obowiązek sądu tylko w wyjątkowych okolicznościach, ale nie wtedy, gdy strona nie realizuje swoich obowiązków procesowych, zwłaszcza jeżeli jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

Na wstępie podkreślić należy, że w sprawie nie zostało wykazane, aby pomiędzy powodem a jego zmarłą małżonką M. S. (3) obowiązywał ustrój rozdzielności majątkowej. Zgodnie natomiast z art. 31 § 1 k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą w szczególności: pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności każdego z małżonków oraz dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków (art. 31 § 2 k.r.o.). Z kolei zgodnie z art. 33 pkt 3 k.r.o., do majątku osobistego należą przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. Zasady te obowiązywały także przed nowelizacją dokonaną na mocy ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2004r., nr 162, poz. 1691) – por. art. 31 i 32 k.r.o. w brzmieniu sprzed 20 stycznia 2005r.; art. 5 ust. 2 cytowanej ustawy.

Powód nie wskazuje w jakim okresie dokonywał nakładów objętych pozwem, z kolei przytoczone przez niego okoliczności faktyczne dają asumpt do przyjęcia wniosku, iż swoje roszczenie wywodzi z faktu ponoszenia wydatków i nakładów ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Nieruchomość ta weszła w skład majątku osobistego zmarłej małżonki powoda w czerwcu 1996r. Zatem, jeśli nakładów dokonano po tej dacie, to od tej chwili ewentualne wzajemne rozliczenia między małżonkami, zarówno na majątek wspólny, jak i na majątek osobisty, należy oceniać na podstawie przepisów regulujących te kwestie.

Należy wyjść od stwierdzenia, że roszczenie o zwrot nakładów i wydatków z majątku wspólnego staje się wymagalne ex lege dopiero w chwili podziału majątku wspólnego (art. 45 § 2 k.r.o.). W trakcie trwania małżeństwa dokonanie nakładów między majątkami małżonków nie prowadzi do powstania stosunku obligacyjnego, a o ich zwrocie decyduje sąd przed lub przy podziale majątku. Natomiast rozliczenie wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku odrębnego lub odwrotnie, a także rozliczenie długów jednego z małżonków zaspokojonych z majątku wspólnego następuje w postępowaniu nieprocesowym wówczas, gdy toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej przewidziane w przepisach art. 567 k.p.c. To ostatnie postępowanie wchodzi jednak w rachubę wtedy, gdy przedmioty majątkowe nabyte przez oboje małżonków lub przez jednego z nich w czasie trwania małżeństwa jako obiekt podziału w sensie fizycznym jeszcze istnieją. Jeżeli tego rodzaju majątku nie ma, to brak jest podstaw do rozliczenia wydatków i nakładów w trybie postępowania nieprocesowego, bo nie ma również podstaw do postępowania o podział majątku wspólnego. Do rozpoznania roszczeń z tytułu zwrotu wydatków i nakładów, a także długów, o których mowa w przepisie art. 45 k.r.o., właściwy jest wówczas tryb procesowy, z tym że materialnoprawną podstawą rozstrzygania pozostaje przepis art. 45 k.r.o. jako lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego o zwrocie nakładów na cudzą rzecz lub o bezpodstawnym wzbogaceniu.

W niniejszej sprawie ustanie wspólności nastąpiło przez śmierć jednego z małżonków, tj. M. S. (3) w dniu 18 października 2014r. Wskutek ustania wspólności ustawowej dotychczasowa wspólność majątkowa ulega przekształceniu we wspólność podobną do wspólności majątku spadkowego (art. 1035 k.c.) i zbliżoną do współwłasności rzeczy w częściach ułamkowych. Żyjącemu małżonkowi przypada wówczas należny mu udział (art. 43 k.r.o.) w majątku wspólnym. Udział w tym majątku przypadający małżonkowi zmarłemu staje się składnikiem pozostałego po nim spadku (art. 922 § 1 k.c.). Jeżeli pozostały przy życiu małżonek pozostaje poza kręgiem spadkobierców, co ma miejsce w odniesieniu do powoda, nienaruszone pozostają jego uprawnienia do udziału w majątku objętym wcześniej wspólnością majątkową małżeńską. Druga połowa wraz z majątkiem osobistym spadkodawcy przechodzi na ustanowionych spadkobierców, którymi na gruncie niniejszej sprawy są pozwane M. S. (1) i A. W.. Zatem dokonanie rozliczeń wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego (i odwrotnie) następuje pomiędzy małżonkiem a następcami prawnymi drugiego małżonka w oparciu o art. 45 k.r.o. Nie zostało wykazane, aby w sensie fizycznym istniał jakikolwiek majątek wspólny, tak więc, jak już wspomniano wcześniej, tryb procesowy jest w pełni uzasadniony (por. per analogiam - uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 stycznia 1974r., III CZP 82/74, LEX nr 1862; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 1972r., III CZP 100/71, LEX nr 1379).

Stosownie do art. 45 § 1 k.r.o., każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności.

W tej sytuacji rzeczą powoda było wykazanie faktu dokonywania i finansowania nakładów na nieruchomość stanowiącą majątek osobisty zmarłej żony. Okoliczności te nie zostały przez powoda wykazane. Zgromadzony materiał dowodowy, zarówno osobowy, jak i rzeczowy, jednoznacznie wskazuje, że po pierwsze – zakupu materiałów budowlanych przeznaczonych do remontów przeprowadzonych na przedmiotowej nieruchomości dokonywała małżonka powoda M. S. (3) i jej rodzice (k.- 66-72, 108-109), a po drugie - powód nie angażował się w życie rodzinne, nie partycypował w utrzymaniu gospodarstwa domowego, prowadził hulaszczy tryb życia, bez stałego zatrudnienia, podejmując okresowo prace dorywcze (k.- 108, 110; k.- 87 akt XVIK (...)), co niewątpliwie przemawia za uwiarygodnieniem twierdzeń pozwanych o braku realnej możliwości czynienia przez powoda nakładów. Zeznający w sprawie świadkowie nie dysponowali wiedzą o wykonywaniu przez powoda jakichkolwiek remontów, zwłaszcza w budynku mieszkalnym, czy uczestniczeniu w tego rodzaju pracach - poza drobnymi usługami w postaci pomocy przy modernizacji pomieszczenia gospodarczego, zwożeniu drzewa z lasu, czy przewozu pustaków z posesji sąsiada - bądź o wydatkowaniu określonych sum pieniężnych na ten cel. Za oczywiście niewystarczające uznać bowiem należy same gołosłowne twierdzenia powoda sformułowane w pismach procesowych, w sytuacji, gdy materiał dowodowy im zaprzecza.

Skoro więc nie zostało wykazane, że powód w ogóle nie dokonał jakichkolwiek nakładów, zbędne stało się przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu rolnictwa, budownictwa i szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia ich wartości. Ewentualne ustalenie przez biegłych tych specjalności wartości nakładów wymienionych przez powoda w pozwie, nie oznacza samo przez się, że to powód był „ich autorem”, czy też że w istotny sposób współuczestniczył w ich wydatkowaniu. Z tych też względów, w świetle dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego, ów wniosek podlegał oddaleniu jako nieprzydatny do rozstrzygnięcia sprawy (k.- 119).

Na marginesie, w odniesieniu do twierdzeń powoda o świadczonej przez niego pomocy w gospodarstwie rolnym, wykorzystywanym przecież na potrzeby założonej rodziny, wypada przypomnieć przepis art. 27 k.r.o. stanowiący, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Nawet gdyby przyjąć, że rozliczenie ewentualnych nakładów następowałoby na podstawie przepisów kodeksu cywilnego o zwrocie nakładów na cudzą rzecz (art. 226 i nast. k.c.) lub o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. k.c.), np. gdyby do ich dokonania doszło przed wejściem nieruchomości do majątku osobistego zmarłej żony powoda lub gdyby w małżeństwie obowiązywał ustrój rozdzielności majątkowej, to nadal podstawową kwestią pozostaje wykazanie faktu dokonywania i finansowania nakładów na nieruchomość jako na cudzą rzecz. W tym zakresie miarodajne są rozważania poczynione wcześniej, zatem ich powtarzanie jest zbędne.

Natomiast w stosunku do pozwanej P. G. powództwo podlega także oddaleniu z uwagi na brak legitymacji biernej tej osoby. Pozwana nie należy do kręgu spadkobierców zmarłej żony powoda. Natomiast nawet, gdyby przyjąć, iż ewentualne nakłady zostały dokonane przez powoda przed darowaniem nieruchomości M. S. (3) (tj. przed wejściem tego składnika do jej majątku osobistego), bądź gdyby między małżonkami istniała rozdzielność majątkowa (tj. przejście z jednego majątku osobistego na majątek osobisty drugiego z małżonków), co przemawiałoby za materialnoprawną podstawą ich dochodzenia opartą na przepisach kodeksu cywilnego (a więc z wyłączeniem art. 45 k.r.o.), to i tak brak jest podstaw do skutecznego pozwania P. G.. W judykaturze i doktrynie przyjmuje się bowiem, że roszczenie o nakłady jest roszczeniem o charakterze obligacyjnym i jako takie może być kierowane tylko przeciwko właścicielowi, który odebrał rzecz z nakładami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997r., II CKN 57/96, LEX nr 29456; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2006r., V CSK 324/06, LEX nr 558632). W przypadku zaś rozliczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, to obowiązek wydania korzyści przechodzi na osobę trzecią, na rzecz której bezpłatnie rozporządził ten, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby (por. art. 407 k.c.).

Nie zostały również wykazane przez powoda jakiekolwiek okoliczności i przesłanki uzasadniające roszczenie zadośćuczynienia, które ze swej istoty odnosi się do naprawienia szkody niemajątkowej na osobie (krzywdy), zaistniałej w wyniku czynu niedozwolonego lub naruszenia dóbr osobistych (por. art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 k.c., art. 448 k.c.).

Z tych wszystkich względów powództwo podlegało oddaleniu.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu przez adwokata M. W. (pkt 2) oraz orzeczenie w przedmiocie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej P. G. z urzędu przez adwokata M. M. (1) (pkt 3) uzasadniają przepisy art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity - Dz.U. 2002r., Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) i Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz. 1800 z późn. zm.).