Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Paulina Adamska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2017 roku w W.

sprawy J. M.

syna W. i I.

urodzonego (...) w W.

obwinionemu o to, że:

1)  w 15 stycznia 2017 roku ok. godz. 19:40 w W. na ulicy (...), na wysokości budynku nr (...), kierując samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...), nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów, tj. polisy OC,

tj. o czyn z art. 95 kw,

2)  w samym miejscu i czasie, wbrew obowiązkowi nie okazał funkcjonariuszom Policji upoważnionym z mocy ustawy do legitymowania dokumentu tożsamości mimo, że posiadał go przy sobie,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw

I.  J. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z punktu 1, stanowiącego wykroczenie z art. 95 kw i za to na podstawie art. 95 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II.  J. M. uniewinnia od popełnienia czynu wskazanego wyżej w punkcie 2;

III.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw w zakresie uznania obwinionego winnym zarzucanego mu czynu zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) zł tytułem kosztów postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) zł tytułem opłaty sądowej, natomiast na podstawie art. 118 § 2 kpw w zakresie uniewinnienia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 1406/17

UZASADNIENIE

w zakresie punktu II wyroku

J. M. został obwiniony m. in. o to, że w dniu 15 stycznia 2017 roku około godz. 19:40 w W. na ulicy (...) na wysokości budynku (...), kierując samochodem osobowym marki H. (...) o nr. rej. (...), wbrew obowiązkowi nie okazał funkcjonariuszom Policji upoważnionym z mocy ustawy do legitymowania dokumentu tożsamości mimo, że posiadał go przy sobie, tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2017 roku około godziny 19:40 na ulicy (...), kierując samochodem marki H. (...) numerze rejestracyjnym (...), wjechał w obszar, na którym obowiązywał znak B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”. Wobec tego, że na podszybiu w miejscu widocznym obwiniony nie umieścił legitymacji uprawniającej go do wjazdu na ul. (...), został zatrzymany przez zmotoryzowany patrol Policji, w skład którego wchodzili sierż. M. O. oraz asp. sztab. A. M..

J. M. wezwany do okazania dokumentu tożsamości, odmówił okazania jakichkolwiek dokumentów poza kartą parkingową dla osób niepełnosprawnych, twierdząc, że policjanci nie posiadają uprawnień do przeprowadzania kontroli drogowych. Pouczony przez funkcjonariusza M. O., o treści art. 65 kw i wyrażeniu ponownego wezwania o okazanie dokumentu tożsamości, po raz drugi kierujący odmówił okazania dokumentów i wykonał telefon pod numer alarmowy, celem wezwania na miejsce załogi ruchu drogowego, twierdząc, iż obecny na miejscu patrol nie posiada uprawnień do kontroli. Po rozmowie z operatorem mężczyzna uzyskał informację, iż ci funkcjonariusze Policji posiadają uprawnienia, wobec czego okazał im dokumenty w postaci blankietu prawa jazdy. Nie jest wiadomym, czy J. M. posiadał przy sobie dokument tożsamości w postaci dowodu osobistego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionego (k. 5), zeznań świadka M. O. (k. 62v, zapis audiowizualny rozprawy na płycie CD – k. 63), zeznań świadka A. M. (k. 62v, zapis audiowizualny rozprawy na płycie CD – k. 63), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 37), notatki urzędowej (k. 1-2), kopii karty parkingowej i prawa jazdy (k. 7-7v).

Obwiniony w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 65 § 2 kw i w zakresie tego zarzutu złożył następujące wyjaśnienia. Przedmiotowego dnia około godziny 19:30 jadący za nim radiowóz sił prewencji zatrzymał go do kontroli drogowej. W ocenie obwinionego policjant podszedł do niego w sposób nieregulaminowy i bez podania przyczyny interwencji poprosił o jego dokumenty. Kierujący zapytał o powód zatrzymania, gdzie zdaniem obwinionego policjant miał odpowiedzieć, że powodem zatrzymania jest wjazd na drogę, gdzie obowiązuje „zakaz wjazdu”. W ocenie obwinionego zażądano od niego dokumentów, podając jako powód popełnienie wykroczenia, którego nie było. Zdaniem obwinionego funkcjonariusze prewencji nie mają prawa do kontroli ruchu drogowego oraz, że policjant nie odróżniał znaku „zakaz wjazdu” od znaku „zakaz ruchu w obu kierunkach”, który go nie obowiązuje. Wobec tego, że policjant odmówił wezwania na miejsce funkcjonariuszy wydziału ruchu drogowego i nadal żądał od niego dokumentów, obwiniony wykonał telefon pod numer alarmowy, gdzie poinformował o zdarzeniu. Osoba, z którą prowadził rozmowę zaproponowała mu, by porozumiał się na miejscu z policjantami, z uwagi na to, że trwa finał (...) i policja jest bardzo obciążona. Po tej rozmowie obwiniony okazał dokumenty interweniującym policjantom. Zdaniem obwinionego, mimo czytelnego zdjęcia oraz danych osobowych na okazanej wcześniej karcie parkingowej dla osób niepełnosprawnych policjant próbował podważyć zasadność wystawienia tej karty.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w tym zakresie, że w dniu 15 stycznia 2017 roku w W. na ul. (...) około godz. 19:40 kierował pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz posiadał uprawnienia do wjazdu na obszar objęty znakiem B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach” w postaci karty parkingowej dla osoby niepełnosprawnej. Sąd uznał również za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego, co do przebiegu zdarzenia w tym zakresie, że był kilkukrotnie wzywany do okazania dokumentów, które okazał po rozmowie telefonicznej. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków – przeprowadzających wobec niego interwencje funkcjonariuszy Policji M. O. i A. M.. W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, uznając, że są one przyjętą przez obwinionego linią obrony i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadków M. O. i A. M., którzy w sposób wyczerpujący i z właściwą sobie wiedzą przedstawili okoliczności zdarzenia. Ich zeznania korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Należy podkreślić, że świadkowie, to osoby obce dla obwinionego, swoje zeznania składały w związku z pełnionymi przez nie obowiązkami służbowymi, a zatem nie mające interesu w rozstrzygnięciu sprawy.

Sąd dał wiarę także pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 1 – 2), kopii karty parkingowej i prawa jazdy (k. 7-7v), danych z K. (k. 54), danych z rejestru wykroczeń drogowych (k. 65). Ich treść nie została zakwestionowana w toku postępowania przez strony. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności.

Zgodnie z art. 65 § 2 kw kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, uprawnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów, co do okoliczności określonych w § 1, tj. m. in. co do tożsamości własnej, podlega karze grzywny.

Obowiązek ten nie został wprost wprowadzony przepisami konkretnej ustawy. Jest on logicznym dopełnieniem uprawnienia do legitymowania przysługującego organom państwowym oraz instytucjom, w stosunku do których przepisy wprost takie uprawnienie przewidują. Obowiązek ten powstaje w momencie, gdy przedstawiciel organu czy uprawnionej instytucji zażąda potwierdzenia danych wskazanych w art. 65 § 1 kw.

W niniejszej sprawie kluczową kwestią było zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w tej sprawie pozwala zarzucić obwinionemu czyn, obiektywnie i powszechnie odbierany jako naganny, budzący oczywisty sprzeciw. Sąd, dokonując analizy całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie doszedł do przekonania, iż nie ma podstaw do stwierdzenia popełnienia przez obwinionego czynu zabronionego, stanowiącego wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że J. M. w dniu 15 stycznia 2017 roku około godz. 19:40 w W. na ul. (...), na wysokości budynku (...), kierując samochodem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wjechał w obszar objęty znakiem B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach”, posiadając uprawnienia do wjazdu w tą strefę. Nie ulega również wątpliwości, iż wobec obwinionego funkcjonariusze Policji podjęli interwencję, w tym wezwali go do okazania dokumentów. Obwiniony okazał funkcjonariuszowi dokument w postaci prawa jazdy, który zawierał jego dane osobowe oraz fotografię a także indywidualne oznaczenie. W ocenie Sądu nie ma znaczenia, to, że obowiązek ten J. M. wypełnił z czasowym opóźnieniem, tj. po wezwaniu go do okazania dokumentów oraz pouczeniu o treści art. 65 § 2 kw, zwrócić uwagę bowiem należy na okoliczności zdarzenia, które w pewnym sensie to opóźnienie spowodowały. Zaznaczyć należy, że podstawowym dokumentem stwierdzającym tożsamość jest dowód osobisty, co do którego nie wiadomo, czy podczas interwencji obwiniony posiadał go przy sobie, nie dokonano bowiem w toku czynności takich ustaleń, co wynika z zeznań świadka M. O..

Wobec powyższego Sąd uznał, iż zachowania obwinionego nie sposób zakwalifikować jako czynu wypełniającego znamiona wykroczenia z art. 65 § 2 kw. Tym samym Sąd uniewinnił obwinionego J. M. od popełniania zarzucanego mu w punkcie 2 wniosku o ukaranie czynu.

Sąd, na podstawie art. 118 § 2 kpw, w związku z wydaniem w tym zakresie wyroku uniewinniającego, określił, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.