Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 5 grudnia 2017 roku, w sprawie z powództwa (...) Ltd z siedzibą w V. (Malta) przeciwko P. F. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Brzezinach oddalił powództwo, jako nieudowodnione.

Apelację od wyroku złożyła strona powodowa, zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 299 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c., art. 339 § 2 k.p.c. (poprzez jego niewłaściwie zastosowanie i uznanie, że przytoczone przez powoda twierdzenia budzą wątpliwości, co z kolei wyklucza możliwość przyjęcia za prawdziwe twierdzeń powoda), art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 245 k.p.c. i art. 386 § 4 k.p.c.;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 60 k.c., art. 511 k.c. w zw. z art. 74 § 1 k.c.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym także za instancję odwoławczą, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

Nadto, apelujący wniósł o dopuszczenie dowodów w postaci dokumentów:

- potwierdzenia wypłaty kwoty pożyczki na konto pozwanego,

- umowy cesji wierzytelności z dnia 1 maja 2016 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku zaocznym z dnia 5 grudnia 2017 roku.

Nie doszło wbrew tezie apelacji do naruszenia przepisu art. 339 § 2 k.p.c. Twierdzenia dotyczące faktu zawarcia umowy pożyczki budziły nie tyle wątpliwości, co bardzo poważne wątpliwości, a to wykluczyło przyjęcie za prawdziwe twierdzeń pozwu w tej kwestii. Wątpliwości te wywiódł Sąd I instancji w uzasadnieniu skarżonego wyroku, a jego rozważania w tej materii nie polegają na błędzie. Sąd Rejonowy ocenił te okoliczności, wykazując przede wszystkim nieudowodnienie faktu zawarcia umowy pożyczki i dokonania cesji. Stąd dokonana ocena Sądu I instancji jest prawidłowa.

Nie jest prawdą, że Sąd Rejonowy nie dopuścił dowodu z umowy cesji – dokument ten tworzy podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Jednak sam fakt zawarcia umowy cesji pomiędzy powodową spółką a (...) nie dowodzi istnienia wierzytelności
w stosunku do pozwanego i dokonania przelewu tej wierzytelności na rzecz strony powodowej. Na k. 17 akt sprawy znajduje się wprawdzie zestawienie pożyczek, ale bez jakiegokolwiek powiązania ich z przedmiotową umową cesji (nie ma tam żadnego śladu, że jest to załącznik do umowy). Podobnie, myli się skarżący twierdząc, że Sąd I instancji pominął załączoną do pozwu umowę ramową pożyczki i umowę pożyczki (...). Stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia oznacza, że umowy te nie zostały uznane za wiarygodny materiał dowodowy, gdyż jako niepodpisane (bez daty jak w przypadku umowy pożyczki (...)) nie są nawet dokumentami prywatnymi. Trzeba podkreślić, że zgodnie z art. 720 § 2 k.p.c. (w brzmieniu do 8 września 2016 roku) dla umowy pożyczki w kwocie 1 500 zł zastrzeżona była forma pisemna dla celów dowodowych. Oczywiście rację ma skarżący, że umowa pożyczki może być zawarta w każdej formie, ale istota problemu, który wystąpił w tym procesie sprowadza do braku wiarygodnego dowodu zawarcia umowy. Wydruk komputerowy nie spełnia warunków dokumentu prywatnego z art. 245 k.p.c., jeżeli – tak jak w tej sprawie – nie został podpisany. Przy okazji warto zaznaczyć, że fakt istnienia wierzytelności musi udowodnić strona powodowa. Nie doszło więc do naruszenia art. 6 k.c. Sąd Rejonowy słusznie oczekiwał udowodnienia tej okoliczności przez powoda.

Nie ma możliwości naruszenia przez Sąd I instancji art. 386 § 4 k.p.c., gdyż norma ta dotyczy postępowania apelacyjnego.

Skoro wyrok oparto przede wszystkim na zasadzie ciężaru dowodu, a ocena Sądu Rejonowego w tej płaszczyźnie jest trafna, a mianowicie, że strona powodowa nie udowodniła istnienia roszczenia, to całkowicie bezprzedmiotowym jest szczegółowe odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji dotyczących naruszenia prawa materialnego.

Sąd Okręgowy w postępowaniu apelacyjnym nie uwzględnił wniosków dowodowych zawartych w apelacji. Nie było żadnego powodu, aby dowodów tych nie przedstawić przed Sądem Rejonowym. Zwłaszcza, że skarżący ponownie odwołuje się do okoliczności przywołanych w postępowaniu przed Sądem I instancji, tylko próbuje „poprawić” te dowody od strony formalnej.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.