Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu – Wydział VI Karny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Małasiak

Protokolant: p.o. stażysty Agata Jarzynka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda ---------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30.04.2018r.

sprawy W. G. , syna J. i K. z domu D., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 16 listopada 2017 r. w P. poprzez wykonanie połączenia telefonicznego i rozmowę z H. K. nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z H. K.

tj. o czyn z art. 244 k.k.

II.  W dniach 19 i 20 grudnia 2017 r. w P. poprzez wykonanie połączenia telefonicznego i rozmowę z S. P. nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z S. P. i jednocześnie, w tym samym miejscu i czasie, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, telefonicznie kierował wobec S. P. groźby pozbawienia życia, zdrowia i spalenia mieszkania, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia

tj. o czyn z art. 244 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego uniewinnia od popełnienia czynu z art. 244 k.k. opisanego w punkcie I

2.  Uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 19 grudnia 2017r. w P., działając w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 3 marca 2016r. do dnia 26 października 2016r. i od dnia 12 czerwca 2017r. do dnia 15 czerwca 2017r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto Wilda w Poznaniu z dnia 26 października 2016r. (sygn. akt VI K 466/16) za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k., telefonicznie kierował wobec S. P. groźby pozbawienia życia, zdrowia i spalenia mieszkania, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

3.  Na podstawie art. 41a § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej S. P. na odległość mniejszą niż 20 m (dwadzieścia metrów) i zakaz kontaktowania się z nią w jakiekolwiek formie na okres 4 (czterech) lat od uprawomocnienia się wyroku

4.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 i § 18 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. „ W sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. R. kwotę 774,90 zł (siedemset siedemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu

5.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” (Dz. U. 83 nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania i nie wymierza mu opłaty.

/-/ SSR Monika Małasiak

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2017 r. w P. oskarżony poprzez wykonanie połączenia telefonicznego i rozmowę z H. K. nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z H. K..

Oskarżony zadzwonił na numer H. K. (...) o godz. 16:32 z numeru (...), który znany był S. P. jako numer K. G. (matki oskarżonego). Oskarżony spytał H. K., czy może podać do telefonu jego syna M., ale H. K. zaskoczona tym telefonem rozłączyła się. Następnie o godz. 16:33 i 16:44 oskarżony ponawiał połączenia, tyle że H. K. już ich nie odbierała.

W dniu 19 grudnia 2017r. W. G. skontaktował się telefonicznie ze swoją byłą partnerką S. P., z którą ma dziecko. Oskarżony dzwonił z numeru (...) na numer (...). Oskarżony dzwonił o godz. 17:22, 17:24, 17:27, 17:39 i 17:50.

Pięć z tych połączeń S. P. odebrała. Podczas burzliwych rozmów S. P. z W. G., podczas których S. P. wielokrotnie twierdziła, że nie chce z oskarżonym rozmawiać i przypominała o zakazie kontaktowania się jaki wobec oskarżonego zastosowano, oskarżony wypowiedział słowa, które uznać należy za groźby pozbawienia życia i zdrowia oraz groźby spalenia mieszkania (nagranie rozmów płyta na k. 40, a spis fragmentów rozmowy k. 41-42). S. P. przestraszyła się słów oskarżonego i w dniu 20 grudnia 2017r. w godzinach porannych złożyła zawiadomienie o popełnieniu na jej szkodę przestępstwa (przesłuchanie S. P. odbyło się w dni 20 grudnia 2017r. o godz. 8:42).

W dniu 20 grudnia 2017r. oskarżony ponownie dzwonił do S. P., ale zakończyło się na próbach połączenia, albowiem S. P. rozłączała się.

W dniu 19 grudnia 2017r. W. G. działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 3 marca 2016r. do dnia 26 października 2016r. i od dnia 12 czerwca 2017r. do dnia 15 czerwca 2017r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto W. w P. z dnia 26 października 2016r. (sygn. akt VI K 466/16). Był to czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w okresie od 2 lutego 2016r. do dnia 3 marca 2016r. na szkodę S. P.. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do S. P. na odległość mniejszą niż 20 metrów.

Ponadto, W. G. wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2017r. (sygn. akt 125/17) został skazany za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełniony w okresie od 27 października 2016r. do dnia 14 listopada 2016r. na szkodę S. P.. Tym wyrokiem również orzeczono wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do S. P. na odległość mniejszą niż 20 metrów.

W. G. jest synem J. i K. z domu D., ur. (...) w P.. Oskarżony ma wykształcenie podstawowe, nie ma zawodu. Przed osadzeniem oskarżony utrzymywał się z renty socjalnej. Oskarżony figuruje w K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 221-223, k. 50-51, k. 54-58, k. 61-62)

- zeznań świadków: H. K. (k. 223-225, k. 8-10), K. G. (k. 225-226), S. P. (k. 226-228, k.1-2, k. 17-18), 29-31)

- dokumentów: postanowienia w sprawie VI K 818/17 (k. 6-7), notatki urzędowej (k.20, k.27, k.33), protokołu zatrzymania rzeczy (k.34-39), protokołu odtworzenia utrwalonych zapisów (k.41-42), protokołu z badania stanu trzeźwości (k.46), karty karnej (k. 52-53), bilingów (k.69-71, k. 74-76, k. 78-79, k. 85-90), opinii psychiatrycznej ze sprawy VI K 818/17 (k. 198-205), odpisu wyroku w sprawie VI K 125/17 (k.205-206), odpisu wyroku w sprawie VI K 466/16 (k.207), informacji z NOE-SAD (k.209-210)

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów. Przed Sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 244 k.k. opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, natomiast co do czynu popełnionego na szkodę S. P. to oskarżony przyznał, że rozmawiał z nią w dniu 19 grudnia 2017r, że „padły jakieś słowa”, ale nie pamięta, czy S. P. groził.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego co do czynu z art. 244 k.k. to Sąd uznał je za niewiarygodne, albowiem przeczą nim spójne zeznania H. K., S. P. oraz wykaz połączeń na numer (...) z dnia 16 listopada 2017r. (k. 70). Mimo tego, że dowody wskazują, iż faktycznie w dniu 16 listopada 2017r. oskarżony telefonicznie skontaktował się z H. K., od popełnienia zarzucanego czynu został uniewinniony, o czym poniżej.

Jeśli chodzi o wyjaśnienia oskarżonego co do czynu z art. 190 § 1 k.k. to stwierdzić należy, że generalnie oskarżony nie kwestionuje samej rozmowy z S. P., nie potwierdza jednak, że kierował wobec niej groźby. W tej kwestii Sąd oparł się jednak przede wszystkim na dowodzie w postaci nagrania dwóch rozmów z dnia 19 grudnia 2017r., który w bezpośredni sposób pokazuje to jaki przebieg miały te rozmowy. Nie wątpliwie słowa „przyjadę do ciebie dzisiaj i ci podpalę chatę” stanowią groźbę spalenia mieszkania, a także pozbawienia życia i zdrowia, zwłaszcza, gdy padają jeszcze dalsze sformułowania typu „ja ci spierdolę życie”, „zniszczę ci wszystko”, „bo cię widzę jak chodzisz sama po ulicy”,, „ale ja się nie zbliżam do ciebie ale widzę jako chodzisz sama do pracy, sama chodzisz po ulicach i nie obawiasz się o swoje życie”, „no dwunastego to się bój”, „no to teraz się przekonasz k..wa kim ja jestem, „ teraz dopiero zrozumiesz k..wa kim ja jestem”, „ zobaczysz co cię spotka”.

Za wiarygodne, ale ostatecznie mało istotne dla sprawy, Sąd uznał zeznania H. K. , albowiem ostatecznie brak znamion czynu zabronionego w zachowaniu oskarżonego z dnia 16 listopada 2017r. skutkował jego uniewinnieniem.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania S. P.. Co do treści rozmów z oskarżonym, to Sąd mógł zweryfikować treść zeznań świadka poprzez dowód z nagrania, a także wykaz połączeń na numer pokrzywdzonej z dnia 19 i 20 grudnia 2017r. Wątpliwości Sądu nie budziły także twierdzenia S. P., że obawia się spełnienia przez oskarżonego jego gróźb. Obawy te są zupełnie uzasadnione zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że oskarżony był już dwukrotnie karany za groźby wobec swojej byłej partnerki, a nawet w przeszłości zastosował wobec niej przemoc fizyczną (sprawa VI K 466/16 i VI K 125/17).

Za wiarygodne, aczkolwiek mało przydatne dla sprawy, z tych samych względów co zeznania H. K., okazały się zeznania K. G.. K. G. potwierdziła, ze telefon o numerze (...) jest przez nią użytkowany, zaprzeczyła, aby udostępniała go synowi, ale jednocześnie nie wykluczyła, że mógł on z tego telefonu korzystać pod jej nieobecność, gdyż telefon nie zabezpiecza i nigdzie nie chowa.

Za przydatne dla sprawy i wiarygodne Sąd uznał zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w tym opinię sądowo-psychiatryczną sporządzoną w sprawie VI K 818/17. Strony nie kwestionowały wiarygodności tych dokumentów, a i Sąd nie znalazł podstaw by to czynić.

Sąd zważył, co następuje:

W. G. został oskarżony o to, że:

III.  W dniu 16 listopada 2017 r. w P. poprzez wykonanie połączenia telefonicznego i rozmowę z H. K. nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z H. K.

tj. o czyn z art. 244 k.k.

IV.  W dniach 19 i 20 grudnia 2017 r. w P. poprzez wykonanie połączenia telefonicznego i rozmowę z S. P. nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z S. P. i jednocześnie, w tym samym miejscu i czasie, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, telefonicznie kierował wobec S. P. groźby pozbawienia życia, zdrowia i spalenia mieszkania, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia

tj. o czyn z art. 244 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Czyn z art. 190 § 1 k.k.

Przedmiotem ochrony czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. W przepisie tym chronione jest więc poczucie bezpieczeństwa jednostki. Zachowanie realizujące znamiona przedmiotowego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby jej najbliższej. Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa, a więc czynu bezprawnego i karalnego. Nie jest więc groźbą karalną stwierdzenie, że w obronie swojego prawa użyje się wobec innej osoby wszystkich koniecznych do obrony środków. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw materialnych. Do dokonania tego przestępstwa konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Groźba musi więc, aby przestępstwo mogło być dokonane, dotrzeć do pokrzywdzonego i wywołać u niego określony stan psychiczny. Podkreślenia więc wymaga, że to konkretna groźba musi wywołać u pokrzywdzonego uczucie zagrożenia.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 19 grudnia 2017r. w P., działając w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 3 marca 2016r. do dnia 26 października 2016r. i od dnia 12 czerwca 2017r. do dnia 15 czerwca 2017r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto Wilda w Poznaniu z dnia 26 października 2016r. (sygn. akt VI K 466/16) za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k., telefonicznie kierował wobec S. P. groźby pozbawienia życia, zdrowia i spalenia mieszkania, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Po pierwsze wskazać należy, że z zeznań S. P. oraz wykazów połączeń jasno wynika, że rozmawiała ona z oskarżonym tylko w dniu 19 grudnia 2017r. Ujęcie zatem w opisie czynu zaproponowanym przez oskarżyciela publicznego także dnia 20 grudnia 2017r. jest niezrozumiałe. Bilingi wskazują w oczywisty sposób, że w dniu 20 grudnia 2017r. ze strony oskarżonego były tylko próby połączeń.

Po drugie, słowa wypowiadane przez oskarżonego podczas tych telefonicznych rozmów z pewnością stanowiły groźby pozbawienia życia, zdrowia i spalenia mieszkania i wzbudzały w S. P. uzasadnioną obawę spełnienia. Biorąc pod uwagę wieloletni konflikt oskarżonego z byłą partnerką, a także jego wcześniejsze zachowania, które znalazły finał w wyrokach skazujących za czyny z art. 190 § 1 k.k. czy z art. 157 § 2 k.k., nie dziwi, że S. P. potraktowała słowa oskarżonego poważnie. Odczucia S. P., że do tej pory oskarżony grozi, ale przecież w końcu może zrealizować swoje groźby, były zatem całkowicie zrozumiałe.

Po trzecie, skoro w dniu 19 grudnia 2017r. oskarżony działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 3 marca 2016r. do dnia 26 października 2016r. i od dnia 12 czerwca 2017r. do dnia 15 czerwca 2017r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto Wilda w Poznaniu z dnia 26 października 2016r. (sygn. akt VI K 466/16) za czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k., to koniecznym było przyjęcie, że działał w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. Oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Wiedział, że jego słowa przestraszą S. P. i właśnie tego chciał.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 190 § 1 k.k. a także wskazówkami z art. 53 kk oraz art. 115 § 2 kk, dbając jednocześnie by kary spełniły zarówno cele prewencji indywidualnej (wychowawcze i zapobiegawcze), jak i prewencji generalnej rozumianej jako kształtowanie prawnej świadomości społeczeństwa.

Za okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt, iż oskarżony działał w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., a wcześniej już dopuszczał się podobnych czynów na szkodę S. P.. Właściwie od lat oskarżony najwyraźniej nie potrafi pogodzić się z rozstaniem z S. P. i nie daje jej spokoju. Niewątpliwie do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że kontaktując się w dniu 19 grudnia 2017r. z S. P., oskarżony zlekceważył środek zapobiegawczy zastosowany wobec niego w sprawie VI K 818/17. To pokazuje, że oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną i mającą wyjątkowo lekceważący stosunek do nakładanych na niego zakazów i obowiązków. Sąd nie znalazł szczególnych okoliczności łagodzących, może poza tym, że przed Sądem oskarżony niejako przyznał się do popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. W świetle dowodu z nagrania, nie miało to jednak większego znaczenia.

Z uwagi na powyższe, a przede wszystkim ze względu na przewagę okoliczności obciążających, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, uznając iż będzie ona odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i stopnia jego zawinienia. Tylko izolacja może przynieść efekt resocjalizacyjny wobec oskarżonego i być może zapobiec popełnianiu przez niego kolejnych przestępstw, w szczególności na szkodę S. P..

Dodatkowo, by uchronić pokrzywdzoną przed kolejnymi negatywnymi zachowaniami ze strony oskarżonego, Sąd na podstawie art. 41a § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej S. P. na odległość mniejszą niż 20 m i zakaz kontaktowania się z nią w jakiekolwiek formie na okres 4 lat od uprawomocnienia się wyroku.

Czyn z art. 244 k.k.

Czyn z art. 244 k.k. popełnia ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

Jak wskazał w wyroku z dnia 29 czerwca 2017 r. (IV KK 213/17) Sąd Najwyższy zachowanie oskarżonego polegające na naruszeniu zakazu orzeczonego w ramach środka zapobiegawczego nie może być uznane za czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na niezastosowaniu się do orzeczonego przez sąd zakazu m. in. kontaktowania się z określonymi osobami lub zbliżania się do określonych osób. (Prok.i Pr.-wkł. 2017/9/8, LEX nr 2337351).

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, że środki zapobiegawcze, w tym także dozór policji mogą być w toku postępowania karnego modyfikowane tak, aby zabezpieczały prawidłowy tok tego postępowania w niezbędnych granicach. Faktem jest, że przepis ten, a dokładnie § 5 art. 275 k.p.k. nie wspomina o skutkach niedopełnienia obowiązków, ograniczając się do zwrócenia uwagi na konieczność zawiadomienia organu procesowego wydającego postanowienie o dozorze. Niemniej, nie oznacza to, że w sytuacji niewywiązywania się z obowiązków nałożonych w ramach dozoru Policji jako środka zapobiegawczego w trakcie trwającego postępowania karnego, dochodzi do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 244 k.k., bowiem skutki niedopełnienia tych obowiązków będą identyczne z występującymi przy naruszeniu warunków, dla których dozór został ustanowiony. Przy takiej oportunistycznej postawie osoby, wobec której zastosowano dozór policji organ procesowy ponownie powinien rozważyć konieczność zastosowania adekwatnego do sytuacji procesowej środka zapobiegawczego, a zatem jeżeli występują przesłanki do zastosowania tymczasowego aresztowania, powinno się rozważyć jego zastosowanie, skoro wolnościowy środek zapobiegawczy nie jest w stanie zabezpieczyć prawidłowego toku postępowania karnego (M. Żbikowska, Warunkowy dozór Policji, Prok. i Prawo 2011, nr 7-8, s. 19-33).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że mimo tego iż w dniu 16 listopada 2017r. i w dniu 19 grudnia 2017r. kontaktując się telefonicznie z H. K. i S. P. oskarżony nie zastosował się do postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny z dnia 14 listopada 2017 roku, sygn. akt VI K 818/17, zakazującego kontaktowania się w jakikolwiek sposób z tymi osobami, to swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion czynu z art. 244 k.k.

To skutkowało zatem uniewinnieniem oskarżonego w punkcie 1 wyroku i wyeliminowaniem powyższego zachowania z opisu czynu, opisanego w punkcie 2 wyroku.

O kosztach należnych obrońcy Sąd orzekł w punkcie 4.

W punkcie 5 wyroku Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania i opłaty, uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala mu na ich pokrycie.

/-/ SSR Monika Małasiak