Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Karolina Kowalczyk

Oskarżyciel publiczny: A. J. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2018 roku w W.

sprawy

1.  K. K. (1)

syna T. i R.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

2.  B. G.

syna A. i M.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

3.  F. K.

syna S. i M.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

4.  M. Ł.

syna A. i M.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

5.  W. G.

syna B. i R.

urodzonego (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

6.  P. S.

syna M. i A.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

7.  A. J. (2)

syna S. i A.

urodzonego (...) w G.

obwinionego o to, że:

w dniu 3 czerwca 2017 roku o godz. 17:25 w W. na ul. (...), stojąc w grupie z innymi osobami, krzycząc, siedząc na jezdni, trzymając się za ręce z innymi osobami, blokował przejazd i przejście, przez co usiłował przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia pod nazwą Parada Równości 2017,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 2 pkt 1 kw,

I.  obwinionych: K. K. (1), B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S. i A. J. (2) uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, stanowiących wykroczenia z art. 52 § 2 pkt 1 kw i za to na tej podstawie skazuje ich, a na podstawie art. 52 § 2 pkt 1 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu K. K. (1) karę grzywny w wysokości 130 (sto trzydzieści) złotych i B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S. i A. J. (2) karę grzywny po 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od każdego z obwinionych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę po 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3072/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 czerwca 2017 roku w godzinach popołudniowych na terenie dzielnicy Ś. przemieszczało się legalne zgromadzenie pod nazwą „Parada Równości 2017”. Około godziny 17:25 na ulicy (...), na wysokości numeru (...) znajdowało się kilkadziesiąt osób zamierzających zablokować przemarsz ww. zgromadzenia i uniemożliwić jego kontynuowanie i przejście ul. (...). Osoby te stały w poprzek ulicy (...), odpalając przy tym czarne świece dymne. Przed tymi osobami rozciągnięty był transparent o treści „w imię Polskich tradycji i wartości zachowania zero tolerancji zakaz pedałowania!”, gdzie umieszczono także symbol rysunek „zakaz pedałowania”. Z krańców przedmiotowego transparentu widoczny był rozciągnięty srebrny łańcuch, przymocowany z jednej strony do infrastruktury budynku przy ulicy (...), a z drugiej strony do ogrodzenia posesji przy ulicy (...). Powyższe, miało za celu stworzenie faktycznej bariery, uniemożliwiającej przemarsz wspomnianej „Paradzie Równości 2017”. Pomimo wezwań Policji uczestnicy blokady nie reagowali. Funkcjonariusze Policji przecięli ww. łańcuch i otoczyli wspomnianą grupę blokujących policyjnym kordonem. Wtedy uczestnicy tej blokady usiedli na jezdni, w pobliżu posesji przy ul. (...), splatając się przy tym między sobą za ręce i nogi. W związku z powyższym funkcjonariusze użyli wobec tych osób środków przymusu bezpośredniego, celem odblokowania ulicy i umożliwienia przemarszu „Paradzie Równości 2017”. Pośród tych osób znajdowali się m. in. K. K. (1), B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S. oraz A. J. (2).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego B. G. (k. 10, 446), wyjaśnień obwinionego F. K. (k. 28v, 446), wyjaśnień obwinionego M. Ł. (k. 94, 447), wyjaśnień obwinionego W. G. (k. 118v, 447), wyjaśnień obwinionego P. S. (k. 161, 448), wyjaśnień obwinionego A. J. (2) (k. 295, 448-449), wyjaśnień obwinionego K. K. (1) (k. 320v, 449); notatki urzędowej (k. 1-2 oraz kopii tej notatki znajdujących się na kolejnych kartach akt spraw połączonych do wspólnego rozpoznania), zeznań świadka R. M. (k. 4-5 oraz kopii tych zeznań znajdujących się na kolejnych kartach akt spraw połączonych do wspólnego rozpoznania).

Obwinieni B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S. oraz A. J. (2) przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu i odmówili składania szczegółowych wyjaśnień.

Obwiniony K. K. (2) również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśniał, że w momencie, gdy zobaczył grupę blokującą ulicę (...) znajdował się w księgarni. Dołączył do tej grupy, gdyż poglądy przez nią wyrażane były zbieżne z jego poglądami.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionych B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S. oraz A. J. (2). Wskazane wyjaśnienia były lakoniczne, jednak potwierdziły uczestnictwo obwinionych w blokowaniu przejazdu i przejścia i co istotne towarzyszący zachowaniom obwinionych zamiar przeszkodzenia w przebiegu zgromadzenia pod nazwą „Parada Równości 2017”. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach funkcjonariusza Policji R. M., jak również w nagraniu przebiegu całego zdarzenia znajdującym się na płycie DVD (k. 367).

Sąd uznał również za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego K. K. (2). Obwiniony przyznał się do dobrowolnego dołączenia do zgromadzenia mającego na celu przeszkodzenie w przebiegu zgromadzenia pod nazwą „Parada Równości 2017”. Wyjaśnienia te korespondują z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami przeprowadzonymi w sprawie, w tym w szczególności z zeznaniami funkcjonariusza Policji R. M. oraz nagraniem przebiegu całego zdarzenia znajdującym się na płycie DVD (k. 367).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. M. - policjanta podejmującego interwencję, złożonym w trakcie czynności wyjaśniających. Jego relacja z miejsca zdarzenia była wyczerpująca, logiczna i jasna. Świadek szczegółowo przedstawił wszystkie okoliczności przebiegu zdarzenia. Zeznania te znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej przez świadka, jak również w nagraniu przebiegu całego zdarzenia znajdującym się na płycie dvd (k. 367). Należy zauważyć, że świadek jest osobą obcą dla stron postępowania, a na miejscu zdarzenia znalazł się służbowo, nie miał także żadnego interesu w rozstrzygnięciu sprawy. Zdaniem Sądu, jak wskazano powyżej zeznania świadka są w pełni wiarygodne, nie dostrzeżono jakichkolwiek okoliczności, które pozwoliłyby na nieuwzględnienie tychże zeznań.

Sąd uznał za wiarygodny dowód w postaci nagrania filmowego, znajdującego się na płycie dvd na k. 367 akt sprawy. Nagranie to pokazuje przebieg blokowania m. in. przez obwinionych ulicy i jezdni, celem przeszkodzenia w przebiegu przemieszczającego się zgromadzenia „Parada Równości 2017”. Nagranie to zostało zabezpieczone przez funkcjonariuszy Policji z serwisu youtube.com. Strony nie kwestionowały tego dowodu, Sąd również nie dostrzegł z urzędu żadnych powodów, dla których należałoby odmówić mu wiarygodności.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów ujawnionym na rozprawie w postaci: notatki urzędowej (k. 1-2 oraz kopii tej notatki znajdujących się na kolejnych kartach akt spraw dołączonych do niniejszej sprawy) oraz sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 344). Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Biorąc pod uwagę materiały zgromadzone w niniejszej sprawie, Sąd nie miał wątpliwości, co do zaistnienia zdarzenia, jak również, co do udziału w nim i winy B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S., A. J. (2) oraz K. K. (2). Brak jest w niniejszej sprawie dowodów, które mogłyby podważyć wartość dowodową materiałów, na których Sąd oparł swoje ustalenia.

Aby dokonać prawidłowej i wszechstronnej oceny czynów obwinionych, należy przedmiot ochrony przepisu art. 52 § 2 pkt 1 kw, czyli wolność gromadzenia się w we wspólnej przestrzeni publicznej odnieść do także gwarantowanych konstytucyjnie innych praw i wolności obywatelskich. Art. 54 Konstytucji RP gwarantuje każdemu wolność wyrażania swoich poglądów, podobnie jak art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej EKPC), zapewniający każdemu prawo do wolności wyrażania opinii. Takie same gwarancje wynikają także z innych aktów międzynarodowych, tj. Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 19 grudnia 1966 r. (art. 19) oraz Karty Praw Podstawowych UE (art. 11). Na ogromne znaczenie wolności wyrażania poglądów w sferze publicznej, gdzie swoboda wypowiedzi i krytyki posiada znacznie szersze granice, niż w sferze życia prywatnego i obejmuje wypowiedzi oraz zachowania budzące kontrowersje, nieprzyjemne dla odbiorców, prowokujące i budzące niepokój, wielokrotnie zwracał uwagę Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej ETPC) w wyrokach: z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie Faber przeciwko Węgrom , z dnia 8 lipca 1986 r. w sprawie Lingens przeciwko Austrii, z dnia 23 kwietnia 1992 r. Castells przeciwko Hiszpanii, z dnia 9 czerwca 1992 r. Incal przeciwko Turcji. Użyte w art. 54 Konstytucji RP wyrażenie „pogląd” powinno być rozumiane jak najszerzej, zarówno, jako wyrażanie osobistych ocen co do faktów i zjawisk we wszystkich przejawach życia, lecz również jako prezentowanie opinii, przypuszczeń i prognoz, a w szczególności również informowanie o faktach, tak rzeczywistych, jak i domniemywanych (zob. P. Sarnecki, w: L. Garlicki (red.) Komentarz do Konstytucji RP, Warszawa 2003, tom III, nota 5 do art. 54). Wolność wyrażania poglądów oznacza wolność wszelkich zachowań (działań i zaniechań) stanowiących formę ekspresji własnych myśli, zarówno zwerbalizowanych, jak i posługujących się innym niż słowo kodem znaczeniowym. Poglądy bowiem można wyrażać w różny sposób, nie tylko słownie (mówiąc lub pisząc), lecz także za pomocą obrazów i zachowań W ocenie ETPC, nawet jeżeli zachowania (działania, zaniechania) osób wyrażających swój protest, stanowią w istocie ingerencję w funkcjonowanie instytucji czy innych inicjatyw społecznych, to należy z zachowaniem proporcji reagować na takie postawy, wyważając przeciwstawne interesy. Jednocześnie ETPC zwraca uwagę, iż korzystać z ochrony art. 10 EKPC można jedynie w przypadku, gdy przy wyrażaniu poglądów, osoby to czyniące nie dopuszczają się aktów przemocy i agresji (zob. m.in. wyrok (...) z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie Bukta i inni przeciwko Węgrom , wyrok z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie Oya Ataman przeciwko Turcji). Jedynie bowiem pokojowe korzystanie z wolności wyrażania poglądów, oznacza działanie w granicach prawa i korzystać winno z ochrony państwa.

Zgodnie z treścią art. 52 § 2 pkt. 1 kw, kto przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub przebiegu niezakazanego zgromadzenia podlega karze ograniczenia wolności lub grzywny”. Zgromadzenie, w którego przebiegu usiłowali przeszkodzić obwinieni niewątpliwie było zgromadzeniem niezakazanym. Pod pojęciem „przeszkadzania” należy rozumieć czynności w postaci zachowań faktycznych utrudniające przebieg zgromadzenia, czy też uniemożliwiających jego przeprowadzenie. Istotne jest tutaj, iż za przeszkadzanie nie można uważać wszystkich czynności, które oddziałują na odbywające się zgromadzenie i jego uczestników, ale tylko takie, które obiektywnie prowadzą do uniemożliwienia przebiegu zgromadzenia i jego ograniczają możliwość uczestniczenia w zgromadzeniu, tym którzy chcą w nim brać udział. Trzeba bowiem pamiętać, iż osoby które nie zgadzają się z ideami, poglądami które na zgromadzeniu są wyrażane (manifestowane) mają prawo, aby swoje poglądy w tej samej, wspólnej przestrzeni publicznej wyrażać, także w taki sposób który konfrontuje się z poglądami uczestników odbywającego się zgromadzenia. Innymi słowy osoby reprezentujące inne wartości, odmienne (a często przeciwstawne) do wartości które prezentują uczestnicy zorganizowanego zgromadzenia mogą werbalnie (np. krzycząc, skandując określone hasła), czy też w inny sposób (np. przez treść wznoszonych transparentów, okazywane gesty czy symboliczne zachowania) wyrażać swoje zdanie, tak aby przekaz ten dotarł do uczestników zgromadzenia. Wynika to z fundamentalnej dla demokratycznego porządku prawnego zasady wolności wyrażania poglądów i nieskrępowanej debaty, która odbywać się może w przestrzeni publicznej. Prawo do pokojowego gromadzenia się i wyrażania poglądów nie zakłada, bowiem, iż przy korzystaniu z tych praw inni nie mogliby prezentować poglądów odmiennych. Z prawem do demonstracji jest ściśle związane prawo do kontrdemonstracji, której uczestnicy polemizują z poglądami oponentów. Prawa do wolności zgromadzeń nie można traktować, jako prawa do grupowania się w celu prezentowania wspólnego stanowiska, czy idei, w przestrzeni, w której nie ma miejsca na poglądy i stanowiska przeciwne. O naruszeniu wolności gromadzenia się i publicznego głoszenia poglądów można mówić dopiero, gdy ograniczy się możliwość zgrupowania się i prezentowania swoich opinii w takim stopniu, że nie ma warunków do współdziałania przez osoby, które chcą się tak zorganizować (np. pozbawi się ich dostępu do miejsca zgromadzenia, możliwości przejścia gdzie zgromadzenie ma się odbyć, poruszania się po nim, używania transparentów czy aparatury nagłaśniającej) lub ich przekaz jest tak bardzo ograniczony (np. poprzez zagłuszanie przemówień i wystąpień), że nie może on dotrzeć do uczestników takiego zgrupowania. Dyskomfort, jaki czują uczestnicy określonej manifestacji (marszu, wiecu), słysząc okrzyki innych osób przeciwstawiających się im, to zwykłe znamiona debaty publicznej, gdy w ogólnie dostępnej przestrzeni (ulicy, placu itp.) spierają się ze sobą, czasami także w sposób radykalny i dyskutują (także poprzez okrzyki i hasła) jednostki i grupy osób. Takich okoliczności nie można traktować, jako karalnego przeszkadzania, bowiem gdyby tak założyć, oznaczałoby to zaprzeczenie prawu do kontrmanifestacji, których istotą jest polemika i wymiana poglądów w tej samej przestrzeni publicznej.

Samą obecność obwinionych na miejscu, w którym przechodzić mieli później uczestnicy zgromadzenia Parada Równości i wznoszone przez nich okrzyki (ale nie wszystkie) można, ocenić jako działania w granicach wolności wyrażania własnych ocen i poglądów, jeżeli taki byłby właśnie zamiar protestujących – zamanifestować swój odmienny pogląd a nie dążyć do przeszkodzenia w przebiegu zgromadzenia. Zwrócić należy jednocześnie uwagę, iż pośród skandowanych okrzyków znajdowało się również hasło „zakaz pedałowania”, a na transparencie rozwieszonym w poprzek ulicy (...) umieszczony był duży symbol (rysunek) „zakaz pedałowania”. Prezentowania takich treści w miejscu publicznym nie można traktować już jako działań mieszczących się w granicach wolności słowa, podlegających ochronie z art. 54 Konstytucji RP oraz art. 10 EKPC. Trzeba bowiem pamiętać, iż wszelkie przejawy dyskryminacji, także ze względu na orientację seksualną, godzą w przyrodzoną każdemu i niezbywalną godność. Powołane wyżej hasło i symbol nie może stanowić elementu dopuszczalnej w przestrzeni publicznej debaty, bowiem używany jest dla poniżania innych i podsycania nienawiści, a nie dyskusji z poglądami i wartościami. Zauważyć należy też, iż symbol „zakaz pedałowania” uznawany jest w orzecznictwie polskich sądów za symbol (rysunek) nieprzyzwoity w rozumieniu art. 141 kw (por. wyrok Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt V W 222/14)

Dla określenia granic dopuszczalnego działania oponentów, odbywającego się w miejscu publicznym zgromadzenia i dokonania trafnej ich oceny albo jako dozwolonego w debacie publicznej konfrontowania się z poglądami innych albo jako zabronionego przeszkadzania w organizacji i przebiegu niezakazanego zgromadzenia, istotne znaczenie ma ustalenie zamiaru z jakim podejmowane są takie działania. Sąd stoi na stanowisku, niekwestionowanym w doktrynie, iż popełnienie czynu zabronionego z art. 52 § 2 pkt 1 kw w postaci czynności sprawczej "usiłuje" ze względu na jej charakter, możliwe jest wyłącznie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim (zob. Komentarz do art. 52 kw, teza II D 2, red. Daniluk 2016, wyd. 1/Budyn-Kulik, Legalis) Usiłować czyli "usilnie starać się coś zrobić" (http://sjp.pwn.pl/szukaj/usi%C5%82owa%C4%87), oznacza intencjonalność zachowania, polegającą na zamierzonym dążeniu do osiągnięcia pewnego celu. Aby więc przypisać sprawcom w określonych warunkach usiłowanie przeszkodzenia w przebiegu lub organizacji zgromadzenia należ ustalić, czy taki właśnie zamiar miały osoby, które swoimi działaniami ingerowały w odbywające się niezakazane zgromadzenie. W ten sposób można bowiem odróżnić działania bezprawne od zachowań osób które nie dążą do ograniczenia innym prawa do gromadzenia się w przestrzeni publicznej, ale których intencją jest wyrażenie wobec uczestników takiego zgromadzenia swojego sprzeciwu, niezgody. Takie działania nawet jeżeli są odbierane przez uczestników oprotestowanego zgromadzenia jako ingerencja (próba ingerencji) w ich prawo do wolności zgromadzeń, faktycznie jako zachowania bezprawne ocenione być nie mogą.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd zwraca uwagę, iż po odczytaniu na rozprawie wniosków o ukaranie i sformułowanych tam wobec obwinionych zarzutów, Przewodniczący pytał każdego z obwinionych, czy zrozumiał treść odczytanego przez oskarżyciela zarzutu, gdzie wskazano iż obwinieni usiłowali przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia. Żaden z obwinionych nie kwestionował tego, iż właśnie taki zamiar usiłowania mu towarzyszył, a Sąd nie miał żadnych przesłanek, aby stwierdzić, że wyjaśnienia obwinionych i przyznanie się przez nich do popełnienia zarzucanych im czynów jest nieszczere. Z lakonicznych ale stanowczych wyjaśnień obwinionych wynika, iż działali oni z zamiarem bezpośrednim, usiłując przeszkodzić w przebiegu niezakazanego zgromadzenia, a nie tylko na trasie przemarszu uczestników tego zgromadzenia protestowali, aby zamanifestować swoje stanowisko.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż z zebranego materiału dowodowego, w tym jednoznacznych i konsekwentnych wyjaśnień obwinionych przyznających się do winy, Sąd stwierdził, że uzasadnione jest skazanie obwinionych bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, o co obwinieni wnioskowali. Na podstawie art. 73 kpw w zw. z art. 64 § 2 kpw Sąd uwzględnił wniosek obwinionych B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S., A. J. (2) oraz K. K. (2) o skazanie i wymierzenie im określonej we wnioskach kary.

Sąd na podstawie art. 34 § 3 kpk w zw. z art. 11 § 1 kpw postanowił wyłączyć do odrębnego rozpoznania sprawy obwinionych M. W. i M. Ś., z uwagi na fakt, iż nie przyznali się do zarzucanego im czynu, a także obwinionego K. G., który nie stawił się na rozprawie. Sąd postanowił wyłączyć również do odrębnego rozpoznania sprawy obwinionych M. J. (...). Obwinieni złożyli co prawda wnioski o skazanie i wymierzenie im określonej kary bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, jednak Sąd na podstawie art. 63 § 5 kpw w zw. z art. 64 § 1 kpw w zw. z art. 73 kpw nie uwzględnił tych wniosków, z uwagi na rozbieżności w wyjaśnieniach tych osób, składanych w toku czynności wyjaśniających i postępowania sądowego. W takich warunkach Sąd przyjął, iż w przeciwieństwie do obwinionych, których wnioski o skazanie zostały uwzględnione, nie można mieć pewności co do wypełnienia znamion wykroczenia z art. 52 § 1 pkt 1 kw, a zwłaszcza co do strony podmiotowej i zamiaru jaki towarzyszył działaniom tych obwinionych.

Sąd, wymierzając obwinionym karę kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. W ocenie Sądu wymierzone obwinionym B. G., F. K., M. Ł., W. G., P. S., A. J. (2) kary grzywny w wymiarze po 200 złotych, a K. K. (2) kara grzywny w wymiarze 130 złotych są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego przez nich wykroczenia. W ocenie Sądu, orzeczona kara grzywny może spełnić przy tym swoje cele w zakresie prewencji szczególnej. Orzeczona kara będzie stanowić dla wyżej wymienionych wystarczającą dolegliwość i jednocześnie czynić będzie zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, unaoczniając społeczeństwu nieuchronność represji karnej w przypadku podjęcia zachowania niezgodnego z obowiązującymi normami prawnymi. Tym samym kara ta właściwie zrealizuje cele w zakresie prewencji ogólnej. Jednocześnie zmotywuje obwinionych do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i zachowania niebędącego uciążliwym dla innych osób.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od każdego z obwinionych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz opłatę w wysokości 30 (trzydzieści) złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).