Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – st. sekr. sąd. Anna Rogojsza

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w G.– Andrzeja Zagraby

po rozpoznaniu w dniu 10.10.2017 r., 26.10.2017 r., 30.11.2017 r., 11.01.2018 r., 08.05.2018 r., 07.06.2018 r. sprawy

1.  W. G.

urodz. (...) w K.

syna L. i A. zd. J.

oskarżonego o to, że:

I.  W bliżej nieustalonym czasie, w lipcu 2016 r. w miejscowości P., g. R. na wysokości działki (...) umyślnie naruszył zakaz wykonywania prac ziemnych obowiązujących na O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) wynikającej z uchwały nr XXII/430/12 poprzez wykonanie prac trwale zniekształcających rzeźbę terenu, polegających na nawiezieniu ziemi na powierzchni 2x240 m ² w wyniku czego doszło do uszkodzenia brzegu wraz z minimalnym zniszczeniem trzcinowiska oraz zniszczeniem naturalnej linii brzegowej jeziora i zachwianiem równowagi ekologicznej działając tym samym na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w W., Zarząd Zlewni z siedzibą w G.,

tj. o czyn z art. 191 Ustawy Prawo Wodne

2.  J. A. zd. O.

urodz. (...) w Ł.

córki S. i M. zd. S.

oskarżonej o to, że:

II.  W bliżej nieustalonym czasie od 2014 r. do 20 lipca 2016 r. w miejscowości P., gm. R., na wysokości działki o nr geodezyjnym (...)umyślnie naruszyła zakaz obowiązujący na O. Chronionego Krajobrazu W. (...), gdzie bez wymaganego zezwolenia wodno prawnego i wbrew obowiązującym na wskazanym obszarze zakazom wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu wynikających z uchwały o nr XXII/430/12, poprzez wykonywanie prac polegających na nawiezieniu ziemi o powierzchni 160m ² doprowadziła do zasypania linii brzegowej jeziora, zniszczenia trzcinowiska oraz uszkodzenia naturalnej linii brzegowej jeziora i przerwania komunikacji zwierząt wzdłuż linii brzegowej jeziora działając tym samym na szkodę Skarbu Państwa reprezentowanego przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w W., Zarząd Zlewni z siedzibą w G.

tj. o czyn z art. 191 ustawy Prawo Wodne

1.  Odnośnie czynu zarzucanego W. G. opisanego w pkt I uznaje go za winnego tego, że:

a)  w lipcu 2016 r. w miejscowości P., gmina R. na działce nr geod. (...) umyślnie naruszył zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu obowiązujący w O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) wynikający z §5 pkt 5 uchwały nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27.11.2012 r. w sprawie wyznaczenia O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...), w ten sposób, że na działkę powyższą nawiózł ziemię na powierzchnię 2x240m ², co spowodowało trwałe zniekształcenie rzeźby tego terenu tj. wykroczenia z art. 127 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 142) i przy zastosowaniu art. 39§1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

b)  w lipcu 2016 r. w miejscowości P., gmina R. nawożąc na działkę nr geod. (...) ziemię na powierzchnię 2x240m ² jednocześnie zasypał brzeg jeziora J. na wysokości tej działki uszkadzając go tj. występku z art. 475 ustawy z dnia 20.07.2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1566) w zw. z art. 4§1 kk oraz ustalając, że wina i społeczna szkodliwość tak przypisanego czynu nie są znaczne na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1 i 3 kk postępowanie karne warunkowo umarza tytułem próby na okres jednego roku zobowiązując oskarżonego do naprawienia szkody poprze całkowite usunięcie ziemi nawiezionej na działkę nr ew. (...)obszar J. gmina M. stanowiącą grunty pokryte wodami powierzchniowymi jeziora J., a nadto orzeka na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500,00 (pięćset) zł.

2.  Odnośnie czynu zarzucanego J. A. opisanego w pkt II uznaje ją za winną tego, że:

a)  w miesiącach lipiec-sierpień 2015 r. w miejscowości P., gmina R. na działce nr geod. (...)umyślnie naruszyła zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu obowiązujący w O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) wynikający z §5 pkt 5 uchwały nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27.11.2012 r. w sprawie wyznaczenia O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...), w ten sposób, że na działkę powyższą nawiozła ziemię na powierzchnię 160m ², co spowodowało trwałe zniekształcenie rzeźby tego terenu tj. wykroczenia z art. 127 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 142) i przy zastosowaniu art. 39§1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

b)  w miesiącach lipiec-sierpień 2015 r. w miejscowości P., gmina R. nawożąc na działkę nr geod. (...) ziemię na powierzchnię 160m ² jednocześnie zasypała brzeg jeziora J. na wysokości tej działki uszkadzając go tj. występku z art. 475 ustawy z dnia 20.07.2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1566) w zw. z art. 4§1 kk oraz ustalając, że wina i społeczna szkodliwość tak przypisanego czynu nie są znaczne na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1 i 3 kk postępowanie karne warunkowo umarza tytułem próby na okres jednego roku zobowiązując oskarżoną do naprawienia szkody poprze całkowite usunięcie piachu nawiezionego na działkę nr ew. (...)obszar J. gmina M. stanowiącą grunty pokryte wodami powierzchniowymi jeziora J. wraz z geowłókniną znajdującą się pod nawiezionym piachem, a nadto orzeka na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500,00 (pięćset) zł.

3.  Na podstawie art. 5 i art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych, art. 633 kpk zasądza tytułem opłaty na rzecz Skarbu Państwa:

a)  od oskarżonego W. G. kwotę 130,00 (sto trzydzieści) zł;

b)  od oskarżonej J. A. kwotę 130,00 (sto trzydzieści) zł

i obciąża ich kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w częściach równych tj. każdego w 1/2.

Sygn. akt II K 213/17

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W związku z tym, że wniosek o uzasadnienie wyroku złożył tylko oskarżony W. G. na podstawie art. 423§1a kpk sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy.

Mieszkaniec W., oskarżony W. G. w sierpniu 2015 roku wspólnie z żoną B. G. kupił od mieszkającego we wsi P. gmina R. M. Ś. udział w nieruchomości oznaczonej nr ged. (...) o powierzchni 800m ² położonej w obrębie P. graniczącej z jez. J.. Zarówno miejscowość P., jak i jez. J. położone są w Krainie W. (...), której teren na podstawie Uchwały nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27 listopada 2012 roku został wyznaczony O. Chronionym Krajobrazu Krainy W. (...). Zgodnie z art. 23 ust. ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 142) obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione zwykle ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcję korytarzy ekologicznych. W §4 ust. 5 Uchwały nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27 listopada 2012 roku w sprawie wyznaczenia O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) zawarto ustalenia dotyczące czynnej ochrony nieleśnych ekosystemów lądowych O., nakazując między innymi: przeciwdziałanie zarastaniu łąk, pastwisk i torfowisk poprzez koszenie i wypas, a także mechaniczne usuwanie samosiewów drzew i krzewów na terenach otwartych, a w razie konieczności także karczowanie z usunięciem biomasy z pozostawieniem kęp drzew i krzewów. Na O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) zgodnie z powyższą uchwałą wprowadzono również zakazy, a wśród nich, jak wynika z §5 ust. 1 pkt 5, wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych.

Pomimo jednoznacznego określenia obowiązków, jakie ciążą na właścicielach łąk
i pól położonych w obrębie obszarze chronionego krajobrazu będących nieleśnymi ekosystemami lądowymi oskarżony W. G. w związku z tym, że działka stanowiąca łąkę, w której kupił udział była zaniedbana i zarośnięta postanowił doprowadzić ją do stanu używalności i w lipcu 2016 roku zlecił wynajętej firmie nawiezienie ziemi
w celu wyrównania terenu oraz brzegu jeziora. Na wykonanie tych prac zgodę wyraził współwłaściciel działki M. Ś.. Na działkę nr (...) została nawieziona ziemia oraz na jej wysokości na działkę nr (...) stanowiącą grunty pokryte wodami powierzchniowymi jez. J. na powierzchni 2x240m ². Wykonane prace znacznie podwyższyły grunt tej działki, zaś osuwająca się do jeziora ziemia uszkodziła jego brzeg. Wykonanie tych prac ujawnił pracownik Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. Zarząd Zlewni w G. M. G. podczas oględzin przeprowadzonych w terenie w dniu 20 lipca 2016 roku.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie:

-

zeznań świadków: M. Ś. k. 229v oraz 27v-28 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk; A. Ż. k. 231 oraz 4, 48v-49, 146v-147 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk; M. G. k. 228-228v oraz 14v i 114v-115 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk;

-

opinii biegłego z zakresu gospodarki wodnej, melioracji, ochrony środowiska przyrodniczego w rolnictwie dr inż. K. S. (k. 54-65, 108-110, 122-124, 236-237, 264-266);

-

dokumentów w postaci: zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 1; płyty CD-R k. 2; zdjęć k. 7-10; wykazu podmiotów ewidencyjnych k. 21-23; wykazu działek ewidencyjnych k. 22-24; mapki geodezyjnej k. 45.

Oskarżony W. G. podczas rozprawy sądowej nie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia. W złożonych wyjaśnieniach (k. 226v-227) przyznał natomiast, że działkę oznaczoną nr ged. (...) położoną w miejscowości P. nad jez. J. kupił w 2015 roku od M. Ś.. Utrzymując, że powierzchnia działki wynosi 800m ² twierdził, że nabył jej ½ część, zaś współwłaścicielem w ½ części jest nadal dotychczasowy właściciel. Wyjaśnił nadto, że działka nie jest zabudowana oraz że wiedział o tym, iż znajduje się w obrębie W. (...). Dodał, iż nie wiedział nic na temat tego, że działka jest objęta jakąkolwiek strefą chronioną, gdyż nie było takiej informacji w żadnym dokumencie gdy ją kupował jako łąkę oraz że kupił ją, ponieważ ma dostęp do jeziora na odcinku około 80 m. Działka, jak twierdził, była bardzo zaniedbana (pokryta dołami i porośnięta zielskiem) i w związku z tym uznał, że należy doprowadzić ją do porządku. Po umownym podzieleniu jej ze współwłaścicielem na połowę na swoją część w maju lub w czerwcu (nie wskazał roku) wysypał ziemię na powierzchnię 240 m ² w ilości około 16 ton (dwie wywrotki). Następnie wyrównał teren warstwą ziemi o grubości 8 cm i posiał na niej trawę. Zaprzeczył temu, żeby wysypał ziemię na drugą połowę działki utrzymując, że nie wykonywał na niej również żadnych prac. Odnosząc się do stawianego mu zarzutu w części dotyczącej tego, że nie mógł wykonać tych prac na tej działce powołał się na Uchwałę nr nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27 listopada 2012 roku, w szczególności postanowienia §4 ust. 2, który określa obowiązki właściciela w ramach czynnej ochrony nieleśnych ekosystemów lądowych, które wymienił twierdząc, że z przepisu tego nie wynika, iż nie mógł wyrównać terenu. Konsekwentnie twierdząc, iż nie dokonał żadnych prac ziemnych na swojej działce utrzymywał, że wyrównał jedynie powierzchnię, oraz że zgodnie z przywołaną uchwałą nie ma przeciwwskazań do wykonania takich prac.

W związku z tym, że odnośnie szczegółów dotyczących czasu wykonania prac związanych z nawiezieniem ziemi oskarżony wyjaśniał odmiennie sąd na podstawie art. 389§1 kpk odczytał fragment poprzednio złożonych przez niego na etapie postępowanie przygotowawczego wyjaśnień z k. 128. Twierdził on wówczas, że nierówności terenu na działce uzupełnił ziemią w lipcu 2016 roku, gdyż chciał, żeby wyglądała ładnie. Dodał, że nie miał zamiaru niczego zniekształcać oraz że nawiezieniem ziemi nie można zniekształcić rzeźby terenu. Wyjaśnił nadto, że do każdego stanu można ten teren przywrócić oraz że 10 kwietnia posiał trawę, co jego zdaniem znacznie poprawiło estetykę krajobrazu.

Potwierdzając odczytany fragment protokołu przyznał, że rzeczywiście prace związane z nawiezieniem ziemi wykonał w lipcu 2016 roku, natomiast trawę posiał w kwietniu 2017 roku (wyjaśnienia k. 227).

W dodatkowych wyjaśnieniach (k. 227-227v) twierdząc, że ziemię nawiózł tylko na swoją działkę, nie zaś jak mu się zarzuca na działkę pozostającą pod zarządem Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej wskazał nadto, iż z podmiotem tym pozostaje w sporze co do przebiegu granicy między działkami i powierzchni działki, której jest współwłaścicielem wynoszącej 800m ², nie zaś 590m ².

Wyjaśnieniom oskarżonego sąd nie dał wiary, gdyż są one sprzeczne z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, w szczególności współwłaściciela działki nr ged. (...) M. Ś. i M. G. – nadzorcy wód śródlądowych w Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej Zarządu Zlewni w G., który w dniu 20 lipca 2016 roku dokonał oględzin między innymi działki nr (...) oraz z opinią biegłego z zakresu gospodarki wodnej, melioracji i ochrony środowiska przyrodniczego w rolnictwie dr inż. K. S., a tym samym gołosłowne i w związku z tym uznać należy je za przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia jakiejkolwiek odpowiedzialności za zarzucany mu czyn.

Z zeznań M. Ś. (k. 27v-28) złożonych w postępowaniu przygotowawczym, które odczytany w trybie art. 391§1 kpk wynika wbrew temu co wyjaśnił oskarżony, że latem 2016 roku W. G. wynajął firmę budowlaną, której pracownicy nawieźli ziemię, żeby wyrównać teren i jak to określił „zasypać śmietnisko” na brzegu, na co wyraził zgodę. Zaprzeczył natomiast temu, żeby na swojej działce wycinał trzcinę, zniszczył zakrzaczenia oraz drzewa lub nawoził na nią gruz. Potwierdzając tak odczytany fragment protokołu jednocześnie zaprzeczył swoim zeznaniom, które złożył w toku rozprawy sądowej (k. 228v) twierdząc, że oskarżony wykonał prace związane z nawiezieniem ziemi i zasianiem trawy na działce o powierzchni 4 arów, którą kupił od niego i użytkuje ją. Nadto zeznał, że na swojej działce wykonał prace polegające na nawiezieniu i wysypaniu gruzu.

Zeznaniom tego świadka złożonym w toku rozprawy sądowej sąd nie dał wiary, gdyż nie tylko są one sprzeczne z zeznaniami złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, ale także z zeznaniami M. G., który dokonując oględzin działki nr (...) stwierdził dużą ilość nawiezionej ziemi na jej wysokości na powierzchni 2x240m ². Stwierdził nadto, że na działce tej podwyższono poziom gruntu do około 1 m oraz że ziemię nawieziono również na działkę, która znajduje się pod wodami jez. J.. Swoje ustalenia uwidocznił na zdjęciach (dowód: płyta CD-R k. 2, plik o nazwie dz. Nr (...) PIASEK W JEZIORZE; wydruk zdjęć k. 9 i 9v), zaś potwierdził je również po dokonaniu oględzin w sporządzonej opinii biegły K. S. (opinie pisemne k. 59-60, 108-110, 122-123, 264-266; ustna opinia uzupełniająca k. 236-237). W sporządzonych opiniach biegły wykazał, że nawożąc ziemię oskarżony przekształcił brzeg jeziora niszcząc naturalną linię brzegową, w wyniku czego zachowana została równowaga ekologiczna, a w konsekwencji zniszczenia w świecie roślinnym i zwierzęcym oraz uszkodzenie brzegu tego jeziora. Biegły nie miał także wątpliwości, że nawiezienie ziemi przez oskarżonego na działkę nr (...) spowodowało trwałe zniekształcenie rzeźby terenu, gdyż inaczej wyglądała ona przed jej nawiezieniem, między innymi była porośnięta roślinnością, a inaczej po nawiezieniu. W wyniku wykonanych prac oskarżony trwale zniekształcił rzeźbę terenu nawożąc ziemię na teren nierówny, zakrzaczony, porośnięty różną roślinnością i stworzył tzw. trawnik.

Zeznaniom M. G. oraz M. Ś., które złożył on na etapie postępowania przygotowawczego sąd dał wiarę, gdyż tworzą spójną wzajemnie uzupełniającą się i logiczną całość.

Za przekonującą, jasną, pełną i niesprzeczną oraz popartą logiczną argumentacją, a tym samym wiarygodną sąd uznał również opinię biegłego sądowego K. S., specjalisty o wysokich kwalifikacjach z zakresu gospodarki wodnej, melioracji i ochrony środowiska przyrodniczego w rolnictwie.

Typ przestępstwa określony w art. 191 ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku – Prawo wodne obowiązującej w czasie popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu (obecnie art. 475 ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku – Prawo wodne) chroni stan brzegów, ale tylko wód śródlądowych powierzchniowych, stan tworzących brzeg wody budowli lub murów, które nie są urządzeniami wodnymi oraz stan gruntów pod śródlądowymi wodami powierzchniowymi. Przestępstwo to popełnia ten, kto niszczy lub uszkadza enumeratywnie wskazane w ustawie przedmioty. Tak więc znamieniem strony przedmiotowej tego przestępstwa będzie zniszczenie lub uszkodzenie: brzegów śródlądowych wód powierzchniowych, budowli lub murów tworzących brzeg wody i niebędących urządzeniami wodnymi, oraz gruntów pod śródlądowymi wodami powierzchniowymi. W art. 476 obecnie obowiązującego prawa wodnego dodano nadto brzegi wód morskich, które również sprawca może zniszczyć lub uszkodzić. Przez zniszczenie należy rozumieć spowodowanie pogorszenia stanu czegoś, spowodowanie, że coś przestaje istnieć, zaś uszkodzeniem jest każde naruszenie integralności wymienionych w przepisie przedmiotów. Jest to przestępstw materialne (skutkowe), które można popełnić umyślnie z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym.

Zachowanie sprawcy polegające na naruszeniu zakazów określonych w ustawie o ochronie przyrody zostało natomiast spenalizowane jako wykroczenia w art. 127 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody. Przepis ten gwarantuje przestrzeganie zawartych w ustawie zakazów w zakresie ochrony przyrody. Jest to wykroczenie formalne, które można popełnić również tylko umyślnie.

Z tak obowiązującym prawem zdaniem sądu oskarżony kupując udział w działce położonej na obszarze Krainy W. (...), przy zachowaniu przed przystąpieniem do wykonania na niej jakichkolwiek prac, udając się do odpowiednich urzędów (urząd gminy, starostwa powiatowego) mógł zapoznać się tym bardziej, że jest człowiekiem światłym o wyższym wykształceniu. Jak podniósł to SN między innymi w wyroku z dnia 3 lutego 1997 roku w sprawie II KKN 124/96 (OSN KW 1997 nr 5-6, poz. 46) „nie można skutecznie powołać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował”.

Błąd co do prawa wyłącza winę i odpowiedzialność karną jeżeli jest usprawiedliwiony, co wynika z art. 30 zd. 1 kk, zgodnie z którym „nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności”.

Oskarżony, co wynika z jego wyjaśnień, jak również z zeznań współwłaściciela działki nr (...) przystępując do wykonania prac związanych z nawiezieniem ziemi, nie uznał za stosowne mimo, że miał taką możliwość, żeby udać się do właściwego urzędu i uzyskać informacje odnośnie obowiązujących na tym obszarze uregulowań prawnych, a w związku z tym nie może powoływać się na błąd co do prawa.

Zachowaniem opisanym w zarzucie zawartym we wniosku o warunkowe umorzenie postępowania karnego, zastępującym akt oskarżenia W. G., jak wynika z przedstawionych wyżej rozważań prawnych, wyczerpał znamiona dwóch odrębnych czynów zabronionych, a mianowicie:

-

wykroczenia z art. 127 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody w ten sposób, że w lipcu 2016 r. w miejscowości P., gmina R. na działce nr geod. (...) umyślnie naruszył zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu obowiązujący w O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...) wynikający z §5 pkt 5 uchwały nr XXII/430/12 Sejmiku Województwa (...) z dnia 27.11.2012 r. w sprawie wyznaczenia O. Chronionego Krajobrazu Krainy W. (...), w ten sposób, że na działkę powyższą nawiózł ziemię na powierzchnię 2x240m2, co spowodowało trwałe zniekształcenie rzeźby tego terenu;

-

występku z art. 475 ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku – Prawo wodne obowiązującej w czasie orzekania, którą zastosowano zgodnie z art. 4§1 kk, gdyż obowiązująca poprzednio nie jest względniejsza (wynika to z porównania znamiona przedmiotowych i podmiotowych oraz zagrożenia art. 191 i art. 475) polegającego na tym, że w lipcu 2016 r. w miejscowości P., gmina R. nawożąc na działkę nr geod. (...) ziemię na powierzchnię 2x240m2 jednocześnie zasypał brzeg jeziora J. na wysokości tej działki uszkadzając go.

Reasumując, stwierdzić należy, że mając na uwadze w/w materiał dowodowy wina oskarżonego W. G. oraz okoliczności popełnienia przez niego wykroczenia przypisanego mu w pkt 1 ppkt a wyroku z art. 127 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody i występku przypisanego w pkt 1 ppkt b wyroku z art. 475 ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku – Prawo wodne nie budzą wątpliwości. Mając na uwadze charakter i okoliczności popełnienia przypisanego wykroczenia (czyn ten należy uznać za drobne wykroczenie popełnione z pobudek, które nie zasługują na potępienie) oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego sąd doszedł do przekonania, zę zachodzą przesłanki określone w art. 39§1 kw do odstąpienia od wymierzenia kary.

Dokonując oceny winy i społecznej szkodliwości tak przypisanego W. G. występku sąd doszedł natomiast do przekonania, że nie są one znaczne, gdyż należy przyjąć, że dopuścił się go wprawdzie z winy umyślnej, ale z zamiarem ewentualnym. Czynem tym wprawdzie wyrządził szkodę w ekosystemie, ale nie aż tak znaczną. Również sposób i okoliczności jego popełnienia, a także waga naruszonych przez oskarżonego obowiązków nie są tak naganne, aby wymagały represji karnej. Sąd miał także na uwadze pozytywną prognozę kryminologiczną odnośnie oskarżonego wynikającą z jego niekaralności (dane o karalności k. 283), właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia. Uznając, że zachodzą przesłanki określone w art. 66§1 i 2 kk, a tym samym, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, sąd warunkowo umorzył postępowanie karne tytułem próby na podstawie art. 67§1 kk na okres 1 roku. Mając na uwadze cele w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania sąd na podstawie art. 67§3 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500,00 zł. Nadto na podstawie art. 67§3 kk zobowiązano oskarżonego do naprawienia szkody poprzez całkowite usunięcie ziemi nawiezionej na działkę nr ew. (...) obszar J. gmina M. stanowiącą grunty pokryte wodami powierzchniowymi jez. J..

Odnośnie przypisanych oskarżonemu czynów nie wniosły natomiast niczego istotnego zeznania pozostałych świadków, a mianowicie A. Ż. (k. 227 oraz 48v-49 i 146v-147) kierownika Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Zlewnia w G., który złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz M. B. (k. 229 i 129-130) poprzedniego właściciela jednej z działek.

O opłacie i kosztach sądowych w pozostałym zakresie orzeczono jak w pkt 3 wyroku na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 633 kpk nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku uiszczenia powyższych należności na rzecz Skarbu Państwa.