Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Fornal (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Wiesław Łukaszewski

SO Marek Tauer

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z wniosku dłużnika A. T.

o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 17 maja 2018 r., sygn. akt XV GU 33/18

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić zażalenie;

2.  przyznać adwokatowi D. K. od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej dłużnikowi z urzędu.

Wiesław Łukaszewski Artur Fornal Marek Tauer

Sygn. akt VIII Gz 123/18

UZASADNIENIE

Dłużnik A. T. domagał się ogłoszenia własnej upadłości, jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Postanowieniem z dnia 17 maja 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (Sąd upadłościowy) oddalił powyższy wniosek, a swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach :

Wnioskodawca A. T. ma 44 lata, jest ojcem pięciorga dzieci, z których najstarsze obecna żona wnioskodawcy urodziła dnia 2 grudnia 2006 r.

Wobec ww. dłużnika wydano szereg tytułów egzekucyjnych przy czym najwcześniejszy nakaz zapłaty wydał Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 24 października 2004 r., kolejny w dniu 10 października 2008 r., a w dniu 20 września 2010 r. Sąd Rejonowy w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który zaopatrzony w klauzulę wykonalności dnia 17 listopada 2010 r. stał się podstawą egzekucji prowadzonej przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie S. S..

Ostatnim zawodem wykonywanym przez wnioskodawcę przed zarejestrowaniem go jako osoby bezrobotnej w styczniu 2018 r. była praca fizyczna w (...) w okresie od 25 listopada 2010 r. do 17 maja 2011 r. A. T. przebywał wówczas w Zakładzie Karnym w P., gdzie od 13 października 2010 r. do 18 maja 2011 r. odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu za to, że w dniu 27 grudnia 2008 r. w sposób umyślny naruszył przepisy ruchu drogowego kierując samochodem w stanie nietrzeźwości, tj. za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. Wykonanie orzeczonej wówczas kary roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności sąd zawiesił na okres trzech lat próby i zobowiązał wnioskodawcę do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Orzekł również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat i zasądził świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł oraz obciążył wnioskodawcę kosztami postępowania. W okresie próby kurator, który dozorował dłużnika, złożył wniosek o zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, co nastąpiło postanowieniem Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 8 czerwca 2010 r.. Sąd zarządzający wykonanie kary w uzasadnieniu powyższego postanowienia stwierdził, że dozór kuratora nie przynosił żadnych efektów i faktycznie nie istniał, zaś wnioskodawca w sposób jawny lekceważył wydane orzeczenie. Dłużnik nie zapłacił świadczenia pieniężnego, opuścił miejsce stałego pobytu nie informując o tym kuratora ani Sądu, przy czym Policja nie ustaliła jego miejsca pobytu. Następnie, po odbyciu połowy orzeczonej kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 18 maja 2011 r. warunkowo zwolnił A. T. z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypadał na dzień 13 grudnia 2011 r.

Od 18 maja 2011 r., kiedy to wnioskodawca został warunkowo zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności nie był on nigdzie zatrudniony, zaś dnia 2 stycznia 2018 r. dłużnik został zarejestrowany w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna.

Wnioskodawca nie posiada orzeczenia o ustaleniu stopnia niepełnosprawności, przebywał natomiast w okresie od 18 stycznia 2018 r. do 19 stycznia 2018 r. w Oddziale Diagnostyczno-Obserwacyjnym Gruźlicy i Chorób Płuc (...) w B., gdzie rozpoznano u niego zmiany włókniste obu płuc i stabilny guzek subcentymetrowy. Wnioskodawca został wypisany ze szpitala ze względu na brak zmian wymagających pogłębionej diagnostyki pulmonologicznej, przy czym lekarz nie stwierdził konieczności leczenia farmakologicznego ze wskazań pulmonologicznych.

Dłużnik posiada ośmiu wierzycieli wobec których posiada zadłużenie w łącznej kwocie 22.777,84 zł.

Sąd Rejonowy pominął dowód z wysłuchania dłużnika, który prawidłowo wezwany, nie stawił się na termin rozprawy i nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa. W ocenie tego Sądu dokumenty dołączone do wniosku nie budziły wątpliwości co do rzetelności i prawdziwości, stanowiąc wystarczający materiał do ustalenia faktycznej podstawy orzeczenia.

Zgodnie z art. 491 ⁴ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017, poz. 2344 ze zm. - dalej jako „p.u.”) sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Stosownie do art. 10 p.u. upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. W myśl zaś art. 11 ust. 1 p.u. dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Zasady te stosuje się odpowiednio do osób nieprowadzących działalności gospodarczej. W ocenie Sądu upadłościowego niewypłacalność dłużnika nie budzi żadnych wątpliwości, jednakże stan ten został spowodowany został jego rażącym niedbalstwem. Ustawodawca nie zdefiniował wprawdzie pojęcia rażącego niedbalstwa, w orzecznictwie uważa się jednak, że przypisanie określonej osobie niedbalstwa uznaje się za uzasadnione wtedy, gdy osoba ta zachowała się w określonym miejscu i czasie w sposób odbiegający od właściwego dla niej miernika należytej staranności. Przez rażące niedbalstwo rozumie się natomiast niezachowanie minimalnych zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje więc zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej. Rażące niedbalstwo jest kwalifikowaną postacią winy nieumyślnej. Jest to takie zachowanie, które graniczy z umyślnością. Do przykładów rażącego niedbalstwa należy zaliczyć wszelkie działania związane z dokonaniem przestępstw i wykroczeń umyślnych, których konsekwencją jest niewypłacalność lub istotny wzrost stopnia niewypłacalności, które często wiążą się ze skutkami nieobjętymi zamiarem, lecz będącymi nieumyślnymi konsekwencjami takich zachowań.

W ocenie Sądu Rejonowego dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności na skutek rażącego niedbalstwa, a następnie istotnie go pogłębił ponieważ popełnił umyślne przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. za co został skazany na karę pozbawienia wolności oraz czteroletni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. W ten sposób wnioskodawca sam pozbawił się możliwości zarobkowania, ponieważ szereg pracodawców i zawodów wymaga od potencjalnych pracowników niekaralności, zaś orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych uniemożliwiał wnioskodawcy podjęcie pracy np. jako kierowca, bądź utrudniał podjęcie pracy w wyuczonym zawodzie mechanika. Wnioskodawca nie respektował ponadto umyślnie warunków probacyjnych co skutkowało zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności i przez półroczny okres dłużnik przebywał w izolacji penitencjarnej. Następnie zaś, po warunkowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności dnia 18 maja 2011 r., nie podejmował żadnego zatrudnienia pomimo zdolności do pracy. Dopiero w styczniu 2018 r. dłużnik został zarejestrowany jako osoba bezrobotna, a warunkiem wydania takiej decyzji jest zdolność i gotowość zainteresowanego do podjęcia pracy. Gdyby więc rzeczywiście stan zdrowia uniemożliwiał wnioskodawcy podjęcie zatrudnienia, to nie zostałby zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Z dokumentacji lekarskiej przedłożonej do akt sprawy nie wynika przy tym, że wnioskodawca nie jest zdolny do pracy, albo że po wyjściu z więzienia nie mógł podjąć zatrudnienia z przyczyn obiektywnych. W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, że wnioskodawca na skutek rażącego niedbalstwa, tj. popełnienia przestępstwa umyślnego, dopuszczenia do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, następnie izolacji penitencjarnej i niepodejmowania zatrudnienia pod zwolnieniu z wykonania reszty kary pozbawienia wolności, doprowadził do swojej wypłacalności, a następnie istotnie pogłębił jej stopień. Jako podstawę oddalenia wniosku Sądu pierwszej instancji podał przepis art. 491 ⁴ ust. 1 p.u.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył dłużnik zarzucając temu rozstrzygnięciu:

1.  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mające polegać na błędnym przyjęciu, iż :

a)  po warunkowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności dłużnik nie podejmował żadnego zatrudnienia pomimo zdolności do pracy, podczas gdy, jak wskazano w uzasadnieniu wniosku, pracował on w tym okresie dorywczo, wyjeżdżał też do pracy za granicę, poza tym zajmował się wychowaniem dzieci wraz z żoną, w tym pomagał jej w opiece nad dwójką niepełnosprawnych dzieci,

b)  dopiero w styczniu 2018 r. dłużnik został zarejestrowany jako osoba bezrobotna, a warunkiem wydania takiej decyzji jest zdolność i gotowość zainteresowanego do podjęcia pracy, podczas gdy dłużnik był wówczas w trakcie diagnozowania i nie wiedział czy stan zdrowia będzie uniemożliwiał mu podjęcie pracy, był gotowy do jej podjęcia, jego stan zdrowia tego nie wykluczał, ponadto dłużnik był również wcześniej zarejestrowany jako osoba bezrobotna, a poza tym okresem szukał pracy na własną rękę, pracował dorywczo i pomagał żonie w wychowaniu i opiece nad małoletnimi dziećmi,

c)  długi dłużnika wynoszą ponad 22 tysiące, podczas gdy jego zadłużenie wynosi około 70 tysięcy zł, co mogło mieć wpływ na całokształt sprawy,

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. :

a)  art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. poprzez uznanie, iż dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności na skutek rażącego niedbalstwa a następnie istotnie go pogłębił, ponieważ popełnił umyślne przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. oraz błędne przyjęcie, że tym samym wnioskodawca pozbawił się możliwości zarobkowania, ponieważ szereg pracodawców i zawodów wymaga od potencjalnych pracowników niekaralności, zaś orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych uniemożliwiał wnioskodawcy podjęcie pracy na przykład jako kierowca, bądź utrudniał podjęcie pracy w wyuczonym zawodzie mechanika podczas gdy zdaniem dłużnika jest to nieprawdą, gdyż przed podjęciem zatrudnienia jako mechanik nie był nigdy pytany o to czy był karany i za jakie przestępstwo, więc kara ta nie utrudniała mu jakikolwiek sposób podjęcia pracy w wyuczonym zawodzie, a dodatkowo do wykonywania tej pracy nie są wymagane uprawnienia do prowadzenia pojazdów,

b)  art. 491 ⁴ ust. 2 pkt 3 p.u. poprzez oddalenie wniosku dłużnika o ogłoszenie upadłości mimo przemawiających za tym względami słuszności oraz względami humanitarnymi i nie wzięcie pod uwagę przy wydawaniu orzeczenia całokształtu sprawy i okoliczności przemawiających za ogłoszeniem upadłości.

Skarżący domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia i ogłoszenia jego upadłości, względnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, a ponadto zasądzenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej wnioskodawcy z urzędu za reprezentowanie go w postępowaniu zażaleniowym.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że ogłoszenie upadłości dłużnika było uzasadnione względami słuszności i humanitarnymi, jest on bowiem osobą schorowaną - w trakcie diagnozowania, ma ponadto dwójkę niepełnosprawnych dzieci, którzy wymagają stałej opieki. W ocenie skarżącego Sąd Rejonowy błędnie przyjął również, że wnioskodawca sam pozbawił się możliwości zarobkowania, to bowiem, że był on uprzednio karany nie ograniczało możliwości podjęcia przez niego zatrudnienia, gdyż wcześniej jako mechanik dłużnik nie był nigdy pytany o to czy jest, był karany i za jakie przestępstwo, nie było wymagane przedłożenie potencjalnemu pracodawcy zaświadczenia o niekaralności, karalność nie utrudniała mu więc w jakikolwiek sposób podjęcia pracy w wyuczonym zawodzie, a dodatkowo do wykonywania tej pracy nie są wymagane uprawnienia do prowadzenia pojazdów. Sąd Rejonowy nie wziął również pod uwagę, że dłużnik po warunkowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności pracował też dorywczo i musiał pomóc żonie w wychowaniu i opiece nad dziećmi – a ta okoliczność spowodowała, że dłużnik nie mógł podjąć stałego zatrudnienia. Poza tym stan zdrowia uniemożliwia wnioskodawcy podjęcie zatrudnienia, jego możliwości zarobkowe są bowiem znacznie ograniczone, gdyż choruje na depresję, leczy się psychiatrycznie i na osteoporozę, a także ma podejrzenie raka płuc.

W konsekwencji oddalenie przedmiotowego wniosku przez Sąd było niesłuszne, niehumanitarne i niesprawiedliwe, a dłużnik powinien mieć szansę zacząć żyć na nowo, nie zasługuje on bowiem na karę w postaci oddalenia jego wniosku tym bardziej że obciążające go długi zaciągane były na zaspokojenie potrzeb rodziny. Z uwagi na to, iż wraz z żoną zajmują się wspólnie dziećmi wnioskodawca nie może wykonywać pracy dopóki dzieci się nie usamodzielnią i nie będą wymagały już ich opieki. Dwójka z nich jest niepełnosprawna i wymaga stałej opieki, dlatego z uwagi na łączną sumę zobowiązań w kwocie ok. 70.000 zł na przestrzeni najbliższych lat dłużnik nie będzie w stanie ich spłacić. Wnioskodawca podkreślił, że próbował dojść do porozumienia z wierzycielami i chciał spłacić długi, jednak nie stać go na płacenie wysokich rat, bo odbyłoby się to kosztem dzieci. Mając zaś na względzie brak możliwości zarobkowych wnioskodawcy w najbliższych latach, jego wyjątkową sytuację majątkową, rodzinną nie ma szans na pojawienie się w przyszłości możliwości pełnej spłaty przez niego istniejących zobowiązań i zaspokojenia wierzycieli. Środki, które posiada wnioskodawca nie pozwalają nawet na zaspokojenie istotnych potrzeb rodziny - nie stać go na opłacenie czynszu w pełnej wysokości i wykupienie wszystkich leków oraz na fizjoterapię syna. Obecny stan zdrowia wnioskodawcy nie pozwala mu na podjęcie pracy, jest zarejestrowany jako bezrobotny. W przypadku polepszenia się jego stanu zdrowia - co nie wiadomo na chwilę obecną kiedy nastąpi, wnioskodawca będzie starał się podjąć zatrudnienie jeśli zostanie mu zaproponowana przez Urząd Pracy. Jednakże nawet w takiej sytuacji osiągane przez niego dochody powinny być przeznaczane w pierwszej kolejności na zaspokojenie potrzeb rodziny i spłatę zaległości alimentacyjnych, a na samym końcu na spłatę pozostałych zadłużeń, przez co spłata zadłużeń wymienionych we wniosku byłaby możliwa, ale jedynie w niewielkim zakresie, co powodowałoby, że odsetki i koszty naliczane wciąż przez wierzycieli uniemożliwiłyby ewentualną spłatę tych zadłużeń na przestrzeni najbliższych lat. W ocenie skarżącego okoliczności towarzyszące powstaniu zadłużenia oraz stanowiące przyczynę powstania stanu niewypłacalności wskazują, że obecna sytuacja finansowa wnioskodawcy nie jest następstwem jego zawinionego działania, czy chociażby rażącego niedbalstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie dłużnika nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie co do zasady – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia – poczynił adekwatne do treści zgromadzonego materiału ustalenia faktyczne. Kwestionowanie przez skarżącego ustalonej przez ten Sąd wysokości zadłużenia nie może przesądzać jeszcze o zasadności żądania wniosku, w sytuacji gdy nie została podważona podstawa prawna oddalenia wniosku o której mowa w art. 491 ⁴ ust. 1 p.u.

W sprawie nie było kwestionowane, że spełniona została podstawa ogłoszenia upadłości wnioskodawcy w postaci jego niewypłacalności. Oddalenie przedmiotowego wniosku musiało jednak nastąpić, jak słusznie uznał Sąd Rejonowy (Sąd upadłościowy), z powołaniem się na przepis art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. – zgodnie z którym sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Powołany przepis stanowi podstawową przesłankę negatywną ogłoszenia upadłości „konsumenckiej”.

Przyjmuje się, że pojęcie rażącego niedbalstwa, w kontekście przepisu art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. i definicji niewypłacalności, oznacza przekroczenie podstawowych i elementarnych zasad staranności przy ocenie obecnej własnej sytuacji majątkowej i sytuacji majątkowej, która będzie istniała w czasie trwania zobowiązania. O rażącym niedbalstwie można mówić zatem w sytuacji, gdy oceniane zachowanie odbiega od wzorcowego modelu postępowania w określonej sytuacji, i to odbiega w stopniu drastycznym. Dlatego dokonując oceny, w jakim stopniu postępowanie dłużnika stanowiło niedbalstwo, należało wziąć pod uwagę wymóg dochowania staranności, jakiej wymaga się w konkretnych okolicznościach od konkretnego dłużnika. Rażące niedbalstwo jest niezachowaniem podstawowych i oczywistych zasad ostrożności, które są jasne i wiadome dla rozsądnego człowieka, ale poziom tej oczywistości zależy też oczywiście od danego stanu faktycznego i osoby sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2007 r., II CSK 170/07, LEX 465906).

Przede wszystkim należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że przyczyny pogłębienia się stanu niewypłacalności dłużnika należy upatrywać także w fakcie nie respektowania przez niego warunków probacyjnych co skutkowało zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonej za popełnione wcześniej przestępstwo. Występując z wnioskiem o ogłoszenie własnej upadłości dłużnik nie tylko zataił związane z tym okoliczności ( zob. k. 7-8 i 10-11 akt), lecz także i ten fakt, że poprzednio – w okresie od czerwca 2007 do lutego 2018 był on zarejestrowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych (zob. zaświadczenie z CEIDG – k. 43 akt). Dłużnik sprzecznie z tymi ustaleniami twierdził z jednej strony we wniosku, że przyczyną jego problemów finansowych było to, że „stracił on zatrudnienie i nie mógł znaleźć stałej pracy”, a ponadto wskazywał, że obecny jego stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie pracy ( k. 7 akt). Obecnie w zażaleniu dłużnik twierdzi jednak, że pracował dorywczo i wyjeżdżał za granicę do pracy ( k. 145 akt), a jego nieobecność na rozprawie w dniu 17 maja 2018 r. – także związana była – jak to wyjaśnił pełnomocnik dłużnika – z planowanym wyjazdem za granicę ( k. 134 i 156 akt).

W tych okolicznościach przyczyny pogłębienia się problemów finansowych dłużnika nie można więc upatrywać w niezawinionej przez niego utracie stałego źródła dochodu. Okoliczności z tym związanych dłużnik w żaden sposób nie sprecyzował, a przedłożone przez dłużnika ostatnie dokumenty dotyczące jego zatrudnienia na wolności pochodzą z roku 2004 i 2007 ( zob. k. 89 i 92 akt).

W myśl art. 491 ⁴ ust. 4 p.u. sąd obowiązany jest oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości także wówczas, jeżeli dane podane przez dłużnika we wniosku są – jak w niniejszej sprawie – niezgodne z prawdą lub niezupełne, chyba że niezgodność lub niezupełność nie są istotne lub przeprowadzenie postępowania jest uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi. Niezależnie jednak od powyższego w sprawie zachodzi niewątpliwie przypadek rażącego niedbalstwa, które jest kwalifikowaną postacią braku staranności w przewidywaniu skutków własnego działania, a oczywistych konsekwencji izolacji penitencjarnej dłużnika związanych z ograniczeniem możliwości zarobkowania nie sposób ocenić inaczej.

W przypadku przesłanki negatywnej ogłoszenia upadłości z art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. w postaci umyślności lub rażącego niedbalstwa w doprowadzeniu się do stanu niewypłacalności, która miała zastosowanie wobec dłużnika, Sąd nie bada, czy za upadłością przemawiałyby względy słuszności czy względy humanitarne, które są brane pod uwagę w pozostałych sytuacjach przemawiających za oddaleniem wniosku o ogłoszenie upadłości (art. 491 ⁴ ust. 2, 3 i 4 p.u.). Należy przyjąć, że obie te sytuacje wykluczają się wzajemnie – przy zdecydowanie negatywnej ocenie zachowania dłużnika nie można jednocześnie powoływać się na wartości takie jak uczciwość, sprawiedliwość, dobre obyczaje, sprawiedliwość społeczna itp., których sam dłużnik nie uwzględnił w swoich motywacjach.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c., a także w zw. z art. 35 Prawa upadłościowego, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. Podstawę przyznania od Skarbu Państwa na rzecz adwokata, ustanowionego dla wnioskodawcy z urzędu, kwoty 450 zł - powiększonej o należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów tej pomocy prawnej stanowiły przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 2368 ze zm.) w zw. Z § 14 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714 ze zm.).