Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2018 r. w G.

sprawy z powództwa W. K. i M. K.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasadza od powodów W. K. i M. K. solidarnie na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. w G. kwotę 377 zł (trzysta siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 1504/16

UZASADNIENIE

Powodowie M. K. i W. K. wnieśli pozew przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagając się zapłaty kwoty 900 zł z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną spółkę ze stanowiącej własność powodów nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) za okres od 1 stycznia 2016r. do 30 września 2016r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, iż nabyli przedmiotową nieruchomość od S. R. i B. B.. Na nieruchomości tej posadowiona jest magistrala ciepłownicza stanowiąca własność pozwanej. Zgodnie z prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 26 listopada 2015r. (I C 1289/13) pozwana nie posiada tytułu prawnego do zajmowania nieruchomości powodów pod sieć ciepłowniczą. Powodowie podnoszą, że w sprawie o zapłatę bezumownego korzystania z ww. nieruchomości za poprzedni okres powództwo zostało uwzględnione, a zgodnie z opinią biegłego należność z tytułu zajmowania nieruchomości wynosi 100 zł za jeden miesiąc. Powodowie wskazują, że strona pozwana korzystała z przedmiotowej nieruchomości przez dalszy okres 9 miesięcy i w związku z tym obowiązana jest do zapłaty kwoty 900 zł.

(pozew k. 2-3)

W dniu 24 października 2016r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1481/16 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 38)

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W sprzeciwie pozwany podniósł, że urządzenia ciepłownicze przebiegające przez nieruchomość powodów zostały wybudowane przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w połowie lat 60 – tych i służyły do zasilania w ciepło budynków przy ul. (...) w G.. Przedmiotowa nieruchomość została zajęta legalnie w oparciu o decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. znak Nr. Sw.II-5/43/64, która ma charakter wywłaszczeniowy i została wydana w oparciu o art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego pozwany podnosi, że w sytuacji, gdy wywłaszczenie nieruchomości nastąpiło w oparciu o art. 35 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości właścicielowi nieruchomości nie przysługują roszczenia przewidziane w art. 224 k.c. i art. 225 k.c. Z tego względu pozwany wskazuje, że decyzja z dnia 20 kwietnia 1964r. ograniczyła w sposób trwały uprawnienia każdoczesnych właścicieli nieruchomości i stanowi tytuł prawny dla pozwanego uprawniający do korzystania z części tej nieruchomości. Pozwany podnosi, iż dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie mają znaczenia orzeczenia wydane w poprzednich sprawach toczących się z udziałem stron, gdyż wówczas pozwany nie miał wiedzy o decyzji z dnia 20 kwietnia 1964r. Niezależnie od powyższego, pozwany zakwestionował roszczenie powodów co do wysokości, wskazując, że nie zgadza się z treścią opinii biegłego wydanej w sprawie I C 1289/13w zakresie powierzchni zajętej przez urządzenia ciepłownicze.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 40-41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie M. K. i W. K. są współwłaścicielami, na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej, nieruchomości gruntowej o powierzchni 364 m ² zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą (...).

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o zawiadomienie o treści wpisu w księdze wieczystej nr (...) k. 7-10)

Przez nieruchomość powodów przebiega magistrala ciepłownicza, będąca własnością pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (dalej: (...)).

(okoliczność bezsporna)

Powyższa sieć ciepłownicza została wybudowana w oparciu o decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. Nr SW.II-5/43/64 wydaną na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości zezwalającą Wydziałowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. na przeprowadzenie sieci cieplnej m.in. na nieruchomości położonej przy ul. (...), parcela nr 7, KW (...), stanowiącej własność Z. S.. W treści tej decyzji wskazano, iż zgodnie z art. 35 cyt. ustawy osobom upoważnionym przysługuje prawo dostępu do ww. sieci cieplnej w celu wykonywania czynności związanych z jej konserwacją i remontem.

Od ww. decyzji odwołali się właściciele nieruchomości położonych przy ul. (...), lecz ich odwołania nie zostały uwzględnione a decyzja z dnia 20 kwietnia 1964r. została utrzymana w mocy na podstawie decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w G. z dnia 11 czerwca 1964r. nr (...) III w 3/52/64.

(dowód: decyzja Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. Nr SW.II-5/43/64 k. 59-60 akt administracyjnych Urzędu Miasta G. (...), decyzja z dnia 11 czerwca 1964r. k. 61-62 tamże – tj. k. 115-118 akt)

Postanowieniem z dnia 27 września 2017r. Wojewoda (...) odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w G. z dnia 11 czerwca 1964r. nr (...) III w 3/52/64 utrzymującą w mocy decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. Nr SW.II-5/43/64 zezwalającą Wydziałowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. na przeprowadzenie sieci cieplnej m.in. na nieruchomości położonej przy ul. (...), parcela nr 7, KW (...), stanowiącej własność Z. S.. Postanowieniem z dnia 23 listopada 2017r. Minister Infrastruktury i Budownictwa utrzymał ww. decyzję w mocy.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o postanowienie Wojewody (...) z dnia 27 września 2017r. k. 156-158, postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 23 listopada 2017r. k. 159-160)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz znajdujących się w aktach administracyjnych Urzędu Miasta G. o sygnaturze MG1/72249. W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności i autentyczności powołanych wyżej dokumentów. Należało mieć bowiem na uwadze, że większość z wymienionych powyżej dokumentów jak np. decyzje administracyjne ma charakter dokumentów urzędowych, co oznacza, że korzystają one z domniemania autentyczności oraz prawdziwości treści w nich zawartych z prawdą. W toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie zdołała skutecznie zakwestionować powyższych domniemań w trybie przepisu art. 252 k.p.c. Jednocześnie, w postępowaniu cywilnym sąd był związany ostateczną decyzją administracyjną w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości, o czym szczegółowo mowa poniżej, stąd też badanie zarówno skuteczności doręczenia decyzji stronom postępowania administracyjnego, jak i ocena ważności ostatecznej decyzji administracyjnej na drodze sądowej była niedopuszczalna.

W niniejszej sprawie powodowie swoje roszczenia wywodzili z przepisów art. 224 i art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. Zgodnie z art. 224 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba ze pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest także zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Natomiast stosownie do treści art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, gdy dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa. Nie ulega wątpliwości sądu, co zostało również potwierdzone w orzecznictwie, iż właścicielowi nieruchomości przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości przeciwko posiadaczowi służebności przesyłowej w złej wierze. Faktyczne władztwo podmiotów eksploatujących różnego typu urządzenia przesyłowe odpowiada władztwu wynikającemu ze służebności gruntowej art. 352 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 13 maja 2010r., I ACa 311/10, L.).

W pozwie powodowie wskazali, że pozwana spółka nie posiada tytułu prawnego do korzystania z części nieruchomości stanowiącej ich własność, a zajętej pod magistralę ciepłowniczą, i jako profesjonalista pozwane przedsiębiorstwo przesyłowe pozostaje w złej wierze, co z kolei rodzi obowiązek zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości. Strona pozwana podnosiła z kolei, że przedmiotowa nieruchomość została zajęta legalnie pod infrastrukturę ciepłowniczą w oparciu o decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. znak Nr. Sw.II-5/43/64, która ma charakter wywłaszczeniowy i została wydana w oparciu o art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości i w tej sytuacji właścicielowi nieruchomości nie przysługują roszczenia przewidziane w art. 224 k.c. i art. 225 k.c. Strona pozwana replikowała jednak, że decyzja administracyjna z dnia 20 kwietnia 1964r. nie została skutecznie doręczona ich poprzednikowi prawnemu Z. S.. W tym stanie rzeczy rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależało przede wszystkim od przesądzenia kwestii czy w postępowaniu cywilnym sąd jest związany ostateczną decyzją administracyjną oraz czy może samodzielnie dokonywać oceny nieważności takiej decyzji. Zważyć należy, iż w Kodeksie postępowania cywilnego brak jest przepisu wyraźnie stanowiącego o związaniu sądu ostateczną decyzją administracyjną, jak ma to miejsce w przypadku związania sądu ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa (art. 11 k.p.c.). Jednakże fakt ten w żadnym wypadku nie przesądza o tym, iż decyzje administracyjne nie wiążą sądu powszechnego. Judykatura jednoznacznie wskazuje, że choć przepisy k.p.c. nie zawierają wprost uregulowania dotyczącego związania sądu decyzją administracyjną, to jednak z uwagi na funkcjonującą na gruncie prawa administracyjnego zasadę domniemania prawidłowości aktów administracyjnych oraz mając na względzie obowiązek respektowania wynikających z ustawy kompetencji organów administracji do wydawania decyzji, muszą być one wiążące dla sądów powszechnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 17 kwietnia 2013r., III AUa 71/13, LEX nr 1306045). Zwrócić również należy uwagę, iż w przepisach obowiązujących zarówno w chwili wydania decyzji spornej wywłaszczeniowej, jak i obecnie, istnieje wyraźne rozgraniczenie pomiędzy drogą sądową i drogą administracyjną, co wynika choćby z przepisów art. 1 i 2 k.p.c. oraz 177 § 1 pkt 3 k.p.c. Konsekwencją tego rozgraniczenia jest niemożność rozstrzygania przez sąd powszechny wszelkich kwestii należących w sposób wiążący do drogi administracyjnej, bez względu na charakter zapadających w tych kwestiach decyzji administracyjnych, a więc bez względu na to, czy podlegają one rozstrzygnięciu decyzją konstytutywną, czy też deklaratoryjną. Przejawem tego rozgraniczenia jest również przepis art. 16 k.p.a. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004r., V CK 251/04, LEX nr 172465, PS (...)). W judykaturze podnosi się również inne argumenty przemawiające za związaniem sądu powszechnego ostateczną decyzją administracyjną. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, iż dopuszczenie kontroli przez sądy powszechne ostatecznych decyzji administracyjnych dotyczących stosunków z istoty cywilnoprawnych podważałoby w ogóle sens regulacji zawartej w art. 16 k.p.a. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004r., V CK 251/04). Ponadto, wskazać należy, iż respektowanie rozgraniczenia pomiędzy drogą sądową i drogą administracyjną łączy się ściśle z wyrażoną w art. 7 Konstytucji zasadą, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2004r., I CK 291/03, niepublikowany). Z przytoczonych orzeczeń wynika, iż wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej można domagać się jedynie w trybie przepisu art. 16 § 1 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. W myśl natomiast art. 16 § 2 k.p.a. decyzje mogą być zaskarżane do sądu administracyjnego z powodu ich niezgodności z prawem, na zasadach i w trybie określonych w odrębnych ustawach. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż ostateczna decyzja administracyjna może zostać wyeliminowana z obrotu prawnego tylko i wyłącznie w sposób określony w przepisie art. 16 k.p.a. tj. może zostać uchylona lub zmieniona tylko w drodze trybów szczególnych w przypadkach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Powyższe jest konsekwencją przyjętej w polskim systemie prawnym generalnej zasady stabilności decyzji administracyjnych (por. wyrok NSA w W. z dnia 23 marca 1998r., (...) SA (...), LEX nr 45675, wyrok NSA w W. z dnia 27 października 1999r., (...) SA (...), LEX nr 47780, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004r., V CK 251/04, LEX nr 172465). Wskazać przy tym należy, iż k.p.a. nie rozróżnia decyzji ostatecznych, mających charakter merytoryczny czy też procesowy. Zgodnie z przepisem zawartym w art. 16 § 1 k.p.a. decyzja ostateczna to decyzja, od której nie przysługuje odwołanie. A zatem decyzja taka nie może być weryfikowana w administracyjnym toku instancji. Decyzja ostateczna to decyzja wydana przez organ drugiej instancji w wyniku rozpatrzenia odwołania lub decyzja organu pierwszej instancji, w stosunku do której upłynął termin do wniesienia odwołania. A zatem przymiot ostateczności decyzji, o jakim mowa w art. 16 § k.p.a. nie wiąże się z charakterem dokonanego rozstrzygnięcia, lecz uzależniony jest od możliwości jej zaskarżenia do wyższej instancji (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. z dnia 27 marca 2012r., (...) SA/Lu 74/12, LEX nr 1139310). W przedmiotowym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, iż nie ma możliwości zaskarżenia przedmiotowej decyzji do wyższej instancji, co potwierdza treść wzmianki, jaką opatrzona jest przedmiotowa decyzja administracyjna.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości Sądu, iż okoliczności wpływające na ważność przedmiotowej decyzji z dnia 20 kwietnia 1964r. mogły być podnoszone jedynie w postępowaniu o wznowienie postępowań bądź o stwierdzenie nieważności decyzji, natomiast brak jest takiej możliwości w postępowaniu cywilnym. Powodowie na drodze postępowania administracyjnego domagali się wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w G. z dnia 11 czerwca 1964r. nr (...) III w 3/52/64 utrzymującą w mocy decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. z dnia 20 kwietnia 1964r. Nr SW.II-5/43/64 zezwalającą Wydziałowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G. na przeprowadzenie sieci cieplnej m.in. na nieruchomości położonej przy ul. (...), parcela nr 7, KW (...), stanowiącej własność Z. S.. Jednakże Wojewoda (...) postanowieniem z dnia 27 września 2017r. odmówił wznowienia postępowania. Przedmiotowe orzeczenie zostało utrzymane postanowieniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 23 listopada 2017r. W konsekwencji, ostateczna decyzja z dnia 20 kwietnia 1964r. jest wiążąca dla sądu. Oznacza to również, że Sąd nie może samodzielnie czynić ustaleń w zakresie skuteczności doręczenia decyzji poprzednikowi prawnemu powodów. Przedmiotowe zarzuty dotyczące doręczenia decyzji czy pozbawienia strony możliwości obrony mogły być podnoszone przez stronę tylko na drodze administracyjnej bądź sądowoadministracyjnej, nie zaś w postępowaniu przed sądem powszechnym. Na marginesie jedynie wskazać należy, iż zgodnie ze stanowiskiem judykatury, podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., może skutecznie podnieść tylko osoba, której ona bezpośrednio dotyczy (por. wyrok NSA w W. z dnia 9 maja 2013r., II OSK 9/12, LEX nr 1328546).

Podkreślić należy, iż wyjątek od zasady uwzględnienia przez sądy powszechne skutków prawnych orzeczeń organów administracyjnych dotyczy jedynie decyzji tzw. bezwzględnie nieważnych, czyli dotkniętych wadami, które godzą w samą istotę decyzji jako aktu administracyjnego. Za decyzje takie uznaje się decyzje wydane przez organ oczywiście niewłaściwy lub z pominięciem wszelkiej procedury (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1980 r., III CZP 43/80, OSNCP 1981, nr 8, poz. 142, orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 1946 r., III C 217/46, OSN 1947, nr 1, poz. 25, z dnia 16 października 1951 r., C 653/51, OSN 1952, nr 3, poz. 75, z dnia 29 czerwca 1958 r., II CR 499/57, OSN 1959, nr 3, poz. 88, z dnia 2 stycznia 1962 r., IV CR 445/61, OSNCP 1963, nr 4, poz. 82, wyroki Sadu Najwyższego z dnia 12 maja 1964 r., II CR 185/64, OSNCP 1965, nr 3, poz. 41, z dnia 20 czerwca 1964 r., I CR 635/63, OSNCP 1965, nr 7-8, poz. 116 i z dnia 12 marca 2004 r., II CK 47/03, , postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1964 r., II CR 560/61, OSN wyd. Prokuratury Generalnej 1964, nr 8, poz. 60 i z dnia 9 listopada 1994 r., III CRN 36/94, OSNC 1995, nr 3, poz. 54). W przedmiotowym stanie faktycznym bez wątpienia nie można mówić o tego typu wadliwości decyzji. Decyzja została wydana przez właściwy organ przy zastosowaniu procedury administracyjnej określonej w podówczas obowiązujących przepisach prawa. Stąd też nawet, gdyby zarzuty powodów podniesione w pozwie były słuszne, to nie mogłyby zostać uwzględnione również z tego względu, iż rzekoma wadliwość decyzji administracyjnej nie ma charakteru rażącego.

Powyższe okoliczności przesądzają zaś o tym, iż pozwanemu przedsiębiorcy przesyłowemu przysługuje skuteczny względem powodów tytuł prawny do zajmowania części ich nieruchomości. Zgodnie bowiem z treścią decyzji osobom upoważnionym przysługuje prawo dostępu do ww. sieci cieplnej w celu wykonywania czynności związanych z jej konserwacją i remontem. Powyższe uprawnienie wynikało z przepisu art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (Dz.U. z 1974r. Nr 10 poz. 64). Wedle przepisu art. 35 ust. 1 ww. ustawy organy administracji państwowej, instytucje i przedsiębiorstwa państwowe mogą za zezwoleniem naczelnika gminy - a w miastach prezydenta lub naczelnika miasta (dzielnicy), zakładać i przeprowadzać na nieruchomościach - zgodnie z zatwierdzoną lokalizacją szczegółową - ciągi drenażowe, przewody służące do przesyłania płynów, pary, gazów, elektryczności oraz urządzenia techniczne łączności i sygnalizacji, a także inne podziemne lub nadziemne urządzenia techniczne niezbędne do korzystania z tych przewodów i urządzeń. W myśl natomiast art. 35 ust. 2 ww. ustawy osobom upoważnionym przez właściwy organ, instytucję lub przedsiębiorstwo państwowe przysługuje prawo dostępu do tych przewodów i urządzeń w celu wykonywania czynności związanych z ich konserwacją. Zwrócić również należy uwagę na pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2003r., II CSK 432/07, LEX nr 365049, iż w art. 35 ust. 1 ustawy z 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości chodziło o zajęcie nieruchomości pod budowę trwałych urządzeń, i dlatego przepis ten - konsekwentnie - nie przewiduje czasowego ograniczenia zajęcia nieruchomości na jego podstawie. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż decyzja wydana na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości jest tytułem prawnym dla przedsiębiorcy przesyłowego do stałego korzystania z wymienionej w tej decyzji nieruchomości (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010r., III CZP 116/09, LEX nr 537076). W tym stanie rzeczy korzystanie przez pozwanego z fragmentu nieruchomości powodów zajętego pod magistralę ciepłowniczą nie może być zakwalifikowane jako posiadanie w złej wierze.

Na marginesie należy zauważyć, że żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie mają orzeczenia zapadłe we wcześniejszych sprawach toczących się z udziałem stron o bezumowne korzystanie z części ww. nieruchomości za poprzednie okresy. Należy bowiem zaznaczyć, że każde z roszczeń okresowych ma byt odrębny i rozstrzygnięcia dotyczące roszczeń za poprzednie okresy nie stanowią prejudykatów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 224 i art. 225 k.c. stosowanymi a contrario Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywających niniejsze postępowanie powoda na rzecz pozwanej kwotę 377 zł, na którą składa się opłata za czynności fachowego pełnomocnika pozwanej – radcy prawnego w kwocie 360 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.