Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 30 listopada 2017 r., Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo G. C., A. Z. i A. G. przeciwko D. Z. o zapłatę.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 k.c., poprzez jego niezastosowanie i, w efekcie, nieprawidłowe przyjęcie, że z załączonych do sprawy dokumentów nie wynika, by pozwany złożył oświadczenie woli zawarcia umowy pożyczki;

2.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd, że strona powodowa nie udowodniła, by doszło do ważnego i skutecznego zawarcia umowy pożyczki gotówkowej, z której wywodzi swoje roszczenie, mimo iż do pozwu zostały dołączone niezbędne dokumenty, potwierdzające okoliczności wskazywane przez powodów;

b)  art. 339 § 2 k.p.c. poprzez nieprzyjęcie za prawdziwe twierdzeń powodów, pomimo że nie zostały wykazane przez Sąd I instancji okoliczności, podważające te twierdzenia na podstawie tego przepisu, tj. wykazujące, że twierdzenia powodów budzą uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa;

c)  art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji, zaniechanie wezwania pełnomocnika powodów do wyjaśnienia wszystkich wątpliwości poprzez zobowiązanie go do zajęcia stanowiska i przedstawienia dowodów lub twierdzeń uzasadniających okoliczności budzące wątpliwości Sądu, co pozwoliłoby stronie powodowej szczegółowo odnieść się do ich treści;

d)  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że strona powodowa nie sprostała obowiązkowi udowodnienia faktu zawarcia z pozwanym umowy pożyczki, podczas gdy niezbędne dokumenty, potwierdzające twierdzenia powodów, zostały załączone do pozwu;

e)  art. 128 § 1 k.p.c. i art. 129 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie, a w konsekwencji, nieprawidłowe przyjęcie, że załączone do pozwu kserokopie dokumentów, niepotwierdzone za zgodność z oryginałem, nie mogą być uznane za dokumenty w znaczeniu prawa procesowego i nie mogą stanowić dowodu w sprawie.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, apelujący domagali się:

1.  zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości,

2.  zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji, według norm przepisanych,

ewentualnie

3.  uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna, w związku z czym podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu odwoławczego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji odpowiada prawu i, w konsekwencji, musi się ostać. Podniesione przez stronę apelującą zarzuty, sprowadzające się do konkluzji, iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że strona powodowa nie udowodniła faktu zawarcia z pozwanym umowy pożyczki, nie zasługują na uwzględnienie, nie są bowiem niczym innym, niż nieuprawnioną polemiką z prawidłowym orzeczeniem Sądu I instancji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy, nie jest sprzeczna ani z zasadami doświadczenia życiowego, ani z zasadami logicznego rozumowania. Żadną miarą nie można także stwierdzić, by Sąd Rejonowy naruszył inne przepisy procedury cywilnej, w szczególności art. 339 § 2 k.p.c., art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c., art. 128 § 1 k.p.c. oraz art. 129 § 1 k.p.c., jak też, by naruszył przepisy prawa materialnego, w szczególności art. 60 k.c.

Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym strona powodowa nie udowodniła roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości, nie przedstawiła bowiem dowodów na poparcie swoich twierdzeń, do czego była zobowiązana zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu, wyrażoną w art. 6 k.c.

Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, strona powodowa, pomimo iż była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, nie przedłożyła żadnych dokumentów, które pozwoliłyby na poczynienie nieobarczonych wątpliwościami ustaleń, że do zawarcia umowy pożyczki między stronami w ogóle doszło.

Załączone do pozwu pismo, zatytułowane „umowa pożyczki gotówkowej”, z którego wynika, że jej stronami są powodowie oraz pozwany, zaś przedmiotem umowy – pożyczka, opiewająca na kwotę 674,18 zł, nie jest opatrzone niczyim podpisem: ani pożyczkodawców, ani pożyczkobiorcy. Wymaganych podpisów nie zawiera także „harmonogram – załącznik nr 1 do umowy pożyczki”. Dowodu, że pozwany wyraził wolę zawarcia z powodami umowy pożyczki nie mogą również stanowić wydruki komputerowe, znajdujące się na kartach 9-11 oraz karcie 13 akt, albowiem zostały przedłożone Sądowi wyłącznie w postaci kserokopii nie poświadczonych za zgodność z oryginałem. Wbrew poglądowi, forsowanemu przez apelujących, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym niepoświadczona podpisem strony, czy też niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia nie jest dokumentem i, w konsekwencji, nie można jej uznać za dowód w sprawie (tak m. in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 roku, III SZ 4/16, czy Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniu z dnia 5 listopada 2012 roku, sygn. akt I ACa 1121/12). Na marginesie wskazać należy – na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji – że wspominane wydruki dotyczą pożyczki, opiewającej nie na kwotę dochodzoną pozwem, lecz na kwotę 500 zł.

Sąd Okręgowy podziela również zapatrywanie Sądu Rejonowego, iż potwierdzenie przelewu kwoty 500 zł z rachunku powodów na rachunek pozwanego budzi wątpliwości, albowiem tytułu przelewu nie można w żaden sposób powiązać z numeracją, widniejącą na pozostałych pismach, przedłożonych przez stronę powodową.

Mając na uwadze powyższe, Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji, w związku z czym, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił ją jako bezzasadną.