Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

oddala powództwo

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 194/18

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł przeciwko K. M. pozew o zapłatę kwoty 1.617,26 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, że powód udzielił pozwanej, na mocy umowy nr (...), pożyczki w kwocie 890 zł., którą pozwana miała obowiązek spłacić w wyznaczonym przez strony terminie 30 dni. Umowa została zwarta za pośrednictwem Internetu. W dniu 14 stycznia 2017 r. został dokonany przelew na rachunek bankowy pozwanej w wysokości 890 zł. Na mocy umowy nr (...) pozwana zobowiązała się do spłaty łącznego zobowiązania: 890 zł. tytułem należności głównej, 251,40 zł. tytułem opłat obejmujących prowizję związaną z udzieleniem pożyczki oraz oprocentowanie 7,20 zł. Jak wynika z pozwu na całkowity koszt pożyczki składa się, zgodnie z treścią § 12 ramowej pożyczki, prowizja oraz odsetki maksymalne. Z uwagi na brak spłaty pożyczki do dnia 13 lutego 2017 r. oraz wybranie opcji refinansowania pożyczki, w momencie zawierania pierwotnej umowy pożyczki check-box z komunikatem „złóż wniosek w celu wyszukania nowego pożyczkodawcy”, pozwana wyraziła zgodę na spłatę swoich zobowiązań za pośrednictwem pośrednika. Pod aktywnym słowem „wniosek” pojawił się dokument, który szczegółowo wyjaśnia warunki refinansowania.

W związku z powyższym pozwana w dniu 17 lutego 2017 r. zawarła z powodem (...) sp. z.o.o z siedzibą w W. umowę pożyczki na dowolny cel konsumpcyjny o nr (...). Na podstawie ww. umowy pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki do dnia 19 marca 2017 r. w łącznej wysokość 1465,22 zł. , która to kwota obejmuje całkowitą kwotę pozyczki1142,42 zł., prowizję 313,50 zł., oprocentowanie 9,30 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania RRSO stanowi 1965%, stopa oprocentowania pożyczki 10% (miesięczna stopa oprocentowania 0,8% stanowi kwotę odsetek należna w stosunku dziennym 0,31 zł.) W związku z powyższym, zdaniem powoda, całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną to kwota 1617,26 zł.

Z uwagi na fakt, że pozwana nie wywiązała się z przedmiotowej umowy, a roszczenie z nią związane stało się wymagalne w całości, w związku z czym zdaniem powoda przedmiotowy pozew jest zasadny.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 15 lutego 2018 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 2511176/17 przekazał rozpoznanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu w Człuchowie.

Pozwana nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. udzielił w dniu 14 stycznia 2017 r. pozwanej K. M. pożyczki w kwocie 890 zł. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki wraz z odsetkami oraz kosztami jej uzyskania do dnia 13 lutego 2017 r.

bezsporne, ponadto dowód umowa k. 18-26, regulamin k. 27-34

Sąd zważył co następuje

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie stawiła się na żadnym posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, stosownie do treści art. 339 k.p.c. uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Wyrok zaoczny stwarza zagrożenie dla tzw. zasady prawdy materialnej, dlatego też przy jego wydawaniu należy zachować szczególną ostrożność. Zgodnie bowiem z art. 339 § 2 k.p.c., sąd dysponuje jedynie przedstawionymi przez powoda okolicznościami faktycznymi i może uznać je za zgodne z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego, jeżeli nie budzą one uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wprawdzie powyższe uregulowanie zawiera domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda w zakresie okoliczności faktycznych, które to zastępuje postępowanie dowodowe, jednakże ma to miejsce jedynie, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości ( por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd ma obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ( vide wyrok SN z dnia 20 października 1998 r., I CKU 85/98, Lex nr 1216211).

W związku z powyższym Sąd może a nie musi uznać okoliczności przytoczonych przez powoda za prawdziwe. Ponadto przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych, nie zwalnia sądu od obowiązku rozważenia czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza przepisów prawa. Podkreślić należy, ze na Sądzie ciąży obowiązek dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu. Ponadto niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny bowiem wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki budzące wątpliwości co do stron umowy będącej podstawą przedmiotowych roszczeń. Wskazać należy, ze w pozwie powód pierwotnie wskazał, ze w dniu 14 stycznia 2017 r. została zawarta przez pozwaną umowa z powodem Centrum (...) sp. z o.o. w W. . Podkreślić jednak należy, ze przedmiotowy pozew został złożony przez (...) sp. z o.o. W., który to podmiot występuje jako powód w niniejszej sprawie. W związku z powyższym w ocenie Sądu wystąpiły niejasności, albowiem Sąd powziął wątpliwości co do stron umowy, które obligowały do przeanalizowania materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Powód wywodząc roszczenie o zapłatę kwoty 1617,26 zł w zakresie jego podstawy faktycznej podawał, iż dnia 17 lutego 2017 r. doszło do zawarcia przez pozwaną z powodem umowy pożyczki na podstawie której pozwana zobowiązała się zwrócić powodowi do dnia 19 marca 2017 r. należność w łącznej wysokość 1465,22 zł. , która to kwota obejmuje całkowitą kwotę pożyczki 1142,42 zł., prowizję 313,50 zł., oprocentowanie 9,30 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania RRSO stanowi 1965%, stopa oprocentowania pożyczki 10% (miesięczna stopa oprocentowania 0,8% stanowi kwotę odsetek należna w stosunku dziennym 0,31 zł. W związku z powyższym, zdaniem powoda, całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną to kwota 1617,26 zł, której pozwana nie spłaciła, w związku z czym powstało zadłużenie w kwocie dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie.

W myśl przepisu art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że kwotę 1142,42 zł. wypłacono pozwanej, ani że – zgodnie z zapisem w pkt 2 umowy pożyczki z dnia 17 lutego 2017 r., przelano ją na rachunek bankowy, należący do Centrum (...) sp.z o.o. Powód nie wykazał w jakikolwiek sposób, aby pozwana wydała dyspozycję wypłaty kwoty pożyczki na rzecz ww. Spółki. Brak dowodu, że wydruki dołączone do pozwu związane z pożyczką z dnia 17 lutego 2017 r., dotyczą pierwotniej umowy nr (...), o której mowa w pozwie. Podkreślić należy, ze powodowa spółka korzystała z usług pośrednictwa kredytowego, świadczonych właśnie przez ww. Centrum Rozwiązań Kredytowych., na rzecz której rzekomo pozwana wydała dyspozycję w celu refinansowania kwoty 1142,42 zł., jednakże brak dowodów potwierdzających ww. okoliczności.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa na poparcie swojego żądania nie przedłożyła żadnych dowodów, wskazanych w treści pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym czy też innych dokumentów wykazujących jego uprawnienie do dochodzenia przedmiotowej wierzytelności. Sąd nie był w stanie ustalić czy doszło do powstania przedmiotowej wierzytelności i w jakiej wysokości. Biorąc pod uwagę, że powód nie udowodnił, przytoczonych w pozwie okoliczności, brak było podstaw do uwzględnienia żądania i zasadnym było oddalić powództwo.