Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 05 czerwca 2018 r. na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą W.

przeciwko E. K.

o zapłatę kwoty 3.162,02 zł

I.  zasądza od pozwanej E. K. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 2 996,48 zł (słownie: dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych i 48/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 05 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  zasądza od pozwanej E. K. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 1 017,00 zł (słownie: jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 571/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 05 czerwca 2018 r.

Powód (...) Sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. K. kwoty 3 162,02 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że dochodzona wierzytelność wynika z niewywiązania się przez pozwaną w umowy pożyczki z dnia 10 października 2015 r. zawartej za pomocą środków porozumiewania się na odległość z firmą (...) PL (...). z o.o. w W., którą to wierzytelność powódka nabyła w drodze cesji. Pozwana spłaciła tylko część pożyczki. Wezwanie pozwanej do zapłaty pozostało bezskuteczne. Na dochodzoną kwotę składa się niespłacony kapitał w kwocie 2 852,54 zł oraz skapitalizowane odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 309,48 zł

W sprzeciwie do nakazu zapłaty, wydanym w dniu 07 września 2017 r. (sygn. akt I Nc 1756/17), uwzględniającym żądanie pozwu w całości, pozwana wniosła
o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu E. K. zarzuciła, że powód nie wykazał legitymacji czynnej, wysokości naliczonych odsetek, nie udowodnił roszczenia co do zasady i co do wysokości, roszczenie nie jest wymagalne, wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, a w umowie w znajdują się klauzule niedozwolone.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 10 października 2015 r. pozwana E. K. zawarła ze spółką (...) PL (...). z o.o. z siedzibą w W. za pomocą środków porozumiewania się na odległość umowę pożyczki nr (...) na kwotę 3 000,00 zł. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy z możliwością automatycznego przedłużania ale pożyczka została udzielona na okres 25 dni, tj. do dnia 04 listopada 2015 r. Całkowita kwota do spłaty wyniosła 3 537,00 zł, w tym opłata za udzielenie pożyczki w wysokości 537,00 zł. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP. Począwszy od dnia następującego po dniu okresu pożyczki, do dnia całkowitej spłaty pożyczki, pożyczkobiorca ponosi koszty nieterminowej spłaty, na które składają się koszty czynności windykacyjnych oraz odsetki. Pożyczkobiorca w umowie wyraził również zgodę na przelew wierzytelności z tytułu niespłaconych kwot pożyczki.

Integralną częścią umowy był Regulamin Udzielana P., zgodnie z którym pożyczkodawca miał prawo do pobierania odsetek wyłącznie w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki, tj. braku wpłaty przez pożyczkobiorcę kwoty do spłaty w dniu spłaty, a także w przypadku odstąpienia pożyczkobiorcy od umowy za okres od dnia wypłaty pożyczki do dnia jej zwrotu.

Z tytułu powyższej umowy pozwana dokonała łącznych wpłat w wysokości 850,00 zł, z tego w dniu 02 grudnia 2015 r. kwotę 750,00 zł, a w dniu 08 stycznia
2016 r. kwotę 100,00 zł. Pozostałej należności, mimo wezwania do zapłaty, nie uregulowała.

W dniu 31 marca 2016 r. pożyczkodawca VIA SMS PL (...). z o.o. na mocy umowy cesji przelał wierzytelność z powyższego tytułu na rzecz (...) spółkę prawa estońskiego. Tego samego dnia nabywca przelał tę wierzytelność na rzecz strony powodowej – (...) Sp. z o.o. w W..

/dowód: umowa pożyczki z dnia 10.10.2015 r. – k. 19; regulamin udzielania pożyczek – k. 21; potwierdzenie przelewu kwot 3 000 zł i 0,01 zł – k. 24, 25; kopia wezwania do zapłaty z 19.11.2015 r. – k. 26; umowy cesji wierzytelności z dnia 31.03.2016 r. – k. 29 i 32; wydruk z systemu komuterowego pożyczkodawcy – k. 74-82; potwierdzenia przelewów – k. 83-91/

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom, gdyż ich autentyczność nie budziła żadnych wątpliwości. Umowa pożyczki została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość (elektronicznie), zatem nie może zawierać podpisów. Natomiast umowy cesji wierzytelności zostały zawarte w formie pisemnej
i potwierdzone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie adwokata.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie ale nie w całości.

Na wstępie należy zaznaczyć, że pożyczkodawca (VIA SMS PL (...). z o.o.) profesjonalnie, zawodowo zajmuje się udzielaniem pożyczek i kredytów, natomiast pożyczkobiorca E. K. jest konsumentem. Zgodnie z treścią art. 22 ¹ kc, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Przedmiotowa umowa pożyczki została więc zawarta w trybie art. 29 i 30 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (DZ.U. z 2016 r. poz. 1528 z późn. zm.).

Podstawą roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu przez stronę powodową jest umowa pożyczki nr (...) z dnia 10 października 2015 r. zawarta pomiędzy VIA SMS PL (...). z o.o. a E. K.. Na mocy tej umowy pozwana otrzymała pożyczkę w kwocie 3 000,00 zł i zobowiązała się spłacić ją wraz z kosztami dodatkowymi, tj. opłatą za udzielenie pożyczki w wysokości 537,00 zł, do dnia
04 listopada 2015 r. Niewątpliwie pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku
i w uzgodnionym terminie nie spłaciła żadnej części tej kwoty. Zatem roszczenie
w dniu 05 listopada 2015 r. stało się wymagalne bez potrzeby wypowiadania umowy, czy wzywania do zapłaty. Natomiast, co powód przyznał w piśmie z dnia 09 kwietnia
2018 r. (k. 69/2), E. K. po terminie wymagalności pożyczki dokonała dwóch wpłat na poczet przedmiotowej umowy na łączną kwotę 850,00 zł. W związku z tym do spłaty pozostała jej kwota 2 687,00 zł (3 537,00 zł – 850,00 zł).

Odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP należą się powodowi na podstawie z § 2 pkt 2 umowy pożyczki oraz § 2 pkt 13 regulaminu. Zostały one obliczone od kwoty niespłaconej pożyczki, skapitalizowane przez powoda za okres od dnia wymagalności pożyczki do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu (05.11.2015 r. – 04.12.2016 r.) i wyniosły 309,48 zł. Podobne odsetki przysługują za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ich żądanie jest uzasadnione, tym bardziej, że nie przekraczają odsetek maksymalnych z art. 481 § 2 ¹ kc. Podstawą prawną żądania odsetek jest art. 481§ 1 kc.

Łącznie do zasądzenia na rzecz strony powodowej jest więc kwota 2 996,48 zł (2 687,00 zł + 309,48 zł), natomiast w pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Zarzuty pozwanej są bezzasadne. Umowa mogła być zawarta na odległość, powód udowodnił zarówno istnienie roszczenia (umowa pożyczki, potwierdzenie przelewu kwoty 3 000 zł) i prawo domagania się odsetek umownych za opóźnienie (§ 2 pkt 2 i § 5 pkt 8 umowy), jak i swoją legitymację czynną (dwie umowy cesji wierzytelności wraz z załącznikami w postaci wykazu wierzytelności, w których sporna wierzytelność została w sposób wystarczający skonkretyzowana przez podanie osoby dłużnika, nr umowy i daty jej zawarcia). Skuteczność cesji nie zależy od zawiadomienia o niej dłużnika (art. 509 § 1 kc; wyrok SN z 06.04.2016 r., IV CSK 403/15). Poza tym pozwana w umowie wyraziła zgodę na przelew wierzytelności (§ 5 pkt 9). Wszystkie dokumenty dowodzące legitymacji czynnej powoda są poświadczone za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego. Obowiązkiem pozwanej było wykazanie, że spłaciła pożyczkę, czego nie uczyniła. Kwestia wypowiedzenia umowy jest bezprzedmiotowa, gdyż upłynął termin spłaty pożyczki i roszczenie stało się wymagalne bez potrzeby wypowiadania umowy. Stąd wszystkie dywagacje pozwanej o skuteczności wypowiedzenia są chybione.

W ocenie Sądu postanowienia umowy dotyczące odsetek umownych z tytułu opóźnienia, których wysokość wynika jednoznacznie z treści umowy załączonej do pozwu i pozostaje jednocześnie w zgodzie z treścią art. 359 kc, nie są abuzywne i wiążą pozwaną E. K.. Podobnie z opłatą za udzielenie pożyczki, która spełnia rolę prowizji i jest jedynym dochodem pożyczkodawcy w tytułu udzielenia pożyczki.

Obowiązująca ustawa z dnia 18 grudnia 2011 r. o kredycie konsumenckim zniosła maksymalną wysokość prowizji (5%), która może być obecnie dowolnie kształtowana przez strony umowy kredytu. Należy stwierdzić, że prawo do wynagrodzenia jest szczególnym uprawnieniem podmiotu, który zawodowo zajmuje się udzielaniem pożyczek (kredytów), a zarobkowy charakter tej działalności nie budzi wątpliwości. W ustalonych okolicznościach sprawy opłata stanowi niecałe 18,00 % kwoty pożyczki wypłaconej pozwanej, więc jej wysokość nie jest wygórowana.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc, uznając, że stronie powodowej należy się zwrot całości tych kosztów, gdyż wygrała sprawę niemal w całości (w 95%). Na koszty te składa się opłata od pozwu w wysokości 100,00 zł oraz koszty zastępstwa pełnomocnika wraz z opłatą skarbową w wysokości 917,00 zł, co daje łącznie kwotę 1 017,00 zł (pkt III wyroku).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)