Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2017 r., 23 stycznia 2018 r. 23 lutego 2018 r. oraz 9 kwietnia 2018 r. sprawy z oskarżenia Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

P. N.

s. A. i D. z d. B., ur. (...) w G., zam. (...)-(...) Ł., ul. (...), PESEL (...),

obwinionemu o to, że:

w dniu 1 marca 2017 roku około godziny 14:00 w Ł. na skrzyżowaniu ul. (...) z K., kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), nie ustąpił pierwszeństwa na przejściu dla pieszych T. M., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

o r z e k a:

1.  Obwinionego P. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że nadto nie zachował szczególnej ostrożności, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to, na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych);

2.  Zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, a powstałymi wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Dnia 1 marca 2017 roku w miejscowości Ł. P. N. kierował samochodem marki M. o nr rej. (...). Około godziny 14:00 P. N. zjechał z ul. (...) w ul. (...).

dowód: wyjaśnienia obwinionego P. N. (k. 14)

W tym czasie ulicą (...) szła T. M., która zdecydowała się przejść na drugą stronę ulicy korzystając z przejścia dla pieszych. Przed wejściem na przejście wymieniona dziewczyna rozejrzała się, ale nie widziała żadnego pojazdu z lewej strony. Wymieniona dziewczyna weszła na przejście z prawej jego strony i przekraczała je kierując się w jego lewą stronę. Kiedy T. M. była na przejściu dla pieszych w pobliżu osi jezdni z jej lewej strony nadjechał samochód kierowany przez P. N..

dowód: zeznania świadka T. M. (k. 38), szkic sytuacyjny (k. 36)

Na widok tej pieszej P. N. zaczął hamować swoim samochodem, w wyniku czego zatrzymał się on na przejściu dla pieszych.

dowód: wyjaśnienia obwinionego P. N. (k. 14)

W wyniku hamowania samochodu słychać było pisk jego opon.

dowód: zeznania świadka M. I. (k. 12)

W latach 2015 -2016 P. N. był siedmiokrotnie karany za wykroczenia drogowe.

dowód: notatka urzędowa (k. 18)

Obwiniony P. N. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia. Składając wyjaśnienia na rozprawie obwiniony podał, że pokrzywdzona wtargnęła na przejście dla pieszych (k. 37v.). Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego do fragmentu zjazdu z ronda w ul. (...), gdyż w tym zakresie nie było dowodów podważających ich wiarygodność. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że pokrzywdzona wtargnęła na przejście dla pieszych, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. M. (k. 9, k. 38-38v.). Relacja tego świadka była spójna, sąd nie dostrzegł interesu faktycznego, czy prawnego, który mógłby przyświecać świadkowi w składaniu fałszywych zeznań na niekorzyść obwinionego. Dając wiarę zeznaniom tego świadka Sąd dał również wiarę dokumentom w postaci dokumentacji fotograficznej (k. 54-59), czy planu organizacji ruchu (k. 45) albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności. Dla oceny wyjaśnień obwinionego oraz zeznań pokrzywdzonej nie miały znaczenia zeznania świadka M. M. (k. 7, k. 39), zeznania świadka D. N. (k. 39v.), gdyż nie byli oni bezpośrednimi świadkami przebiegu zdarzenia, mając o nim wiedzę od osób trzecich.

P. N. został obwiniony o to, że w dniu 1 marca 2017 roku około godziny 14:00 w Ł. na skrzyżowaniu ul. (...) z K., kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...), nie ustąpił pierwszeństwa na przejściu dla pieszych T. M., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

Obwiniony P. N. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż nie przekroczył żadnych reguł obowiązujących w ruchu drogowym. Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił jednak na odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego i w efekcie przypisanie mu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu zabronionego. Ustalenie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu sąd dokonał na podstawie zeznań świadka T. M. . Z zeznań świadka wynikało, że obwiniony w dniu zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem, zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejścia pokrzywdzonej. O przejściu dla pieszych informował obwinionego znak pionowy, widoczny zarówno na dokumentacji fotograficznej (k. 54-59), jak również planie organizacji ruchu (k. 45). Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że przed wejściem na przejście spojrzała ona w lewą stronę, ale nie zobaczyła żadnego auta, co oznacza, że wywiązała się z obowiązku pieszego przed wejściem na przejście dla pieszych. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że zaczęła ona przekraczać przejście z prawej jego strony kierując się w lewą jego stronę, ale nie można tego sposobu przekraczania przejścia, wbrew sugestii obwinionego, uznać za wtargnięcie na przejście dla pieszych. Pokrzywdzona, będąc na przejściu, zbliżyła się do osi jezdni, co oznacza, że obwiniony miał wystarczający czas, aby ujrzeć pokrzywdzoną na przejściu. W wyniku zachowania obwinionego polegającego na nie zachowaniu szczególnej ostrożności i nie ustąpieniu pierwszeństwa przejścia pokrzywdzonej doszło do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w rozumieniu art. 86 § 1 k.w., gdyż obwiniony musiał ostro hamować swój pojazd, aby uniknąć uderzenia w pokrzywdzoną. Gdyby obwiniony nie podjął tego manewru obronnego, niewątpliwie doszłoby do tego uderzenia. Z tych względów sąd przyjął, że obwiniony w sposób zawiniony popełnił wykroczenie opisane w art. 86 § 1 k.w.

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w. jest zagrożone karą grzywny od 20 zł do 5000 zł. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 300 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił znaczenie naruszonych przez obwinionego reguł ruchu drogowego obowiązujących przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych, a także siedmiokrotną uprzednią karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 18). Na korzyść obwinionego Sąd potraktował natomiast jego stosunkowo młody wiek.

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 300 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stosunkowo znacznego, jak na wykroczenie, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 18), nie może być traktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za konieczne należy zatem uznać wymierzenie mu kary 300 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł obowiązujących w ruchu drogowym przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Mając na względzie, że obwiniony jest osobą bezrobotną, na utrzymaniu rodziców (k. 37), sąd zwolnił go od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania, o czym orzeczono jak w punkcie 2-gim sentencji wyroku.